Real Club Celta de Vigo

Para outras páxinas con títulos homónimos véxase: Celta (homónimos).

Celta de Vigo
Nome	Real Club Celta de Vigo, S.A.D.
Alcume(s)	O Celtiña, Celtistas, Celestes, Célticos, Olívicos
Fundación	23 de agosto de 1923 (100 anos)
Estadio	Balaídos, Vigo Galicia
Inauguración	30 de decembro de 1928
Capacidade	31.800
Presidente	Carlos Mouriño
Adestrador	Eduardo Berizzo
Liga	Primeira División
2013–14	9º
Vestimenta	Adidas
Patrocinador	Citroën
Na rede
http://www.celtavigo.net/
Titular Alternativo Terceiro

O Real Club Celta de Vigo S.A.D., coñecido popularmente como Celta, é un equipo de fútbol galego fundado na cidade de Vigo o 23 de agosto de 1923 por unión do Real Vigo Sporting Club e o Real Club Fortuna de Vigo. Disputa os seus partidos no estadio de Balaídos, inaugurado o 30 de decembro de 1928.

O 3 de xuño de 2012 conseguiu volver á Primeira División logo de descender na tempada 2006-07 tras quedar 18º. Disputou 46 tempadas en Primeira, sendo o equipo galego con máis tempadas na máxima categoría. Actualmente ocupa o décimo segundo posto na clasificación histórica de Primeira. Mantén historicamente unha gran rivalidade co Deportivo da Coruña. Os encontros disputados entre os dous equipos adóitanse chamar o Derbi Galego. Ten tamén unha histórica rivalidade co Pontevedra CF.

Entre os seus logros cabe destacar 3 subcampionatos da Copa do Rei, unha Copa Intertoto, 7 clasificacións para a Copa da UEFA e unha para a Liga de Campións na tempada 2003-04, na que caeu eliminado en oitavos de final polo Arsenal FC. É o décimo equipo en número de afeccionados do Estado español (2,2%), segundo unha enquisa do CIS de maio de 2007.

Historia

Antecedentes

O Hotel Moderno de Vigo, onde se celebrou a asemblea fundacional do Celta.

A tradición futbolística en Galicia data de comezos do século XX. Foi en Vigo onde esta modalidade deportiva tivo as súas primeiras manifestacións: comezou a practicarse nos xa desaparecidos peiraos da cidade, difundido polos empregados británicos da empresa Eastern Telegraph Company Ltd., instalada en 1873 en Vigo para encargarse da instalación do cable telegráfico entre Gran Bretaña e a península. Esta empresa promovería en 1895 o primeiro equipo estábel da cidade do que se ten constancia na prensa, o Exiles Cable Club. Este equipo disputou varios encontros contra tripulacións mercantes e militares británicas de paso pola cidade. Ao pouco tempo naceron sociedades mixtas de galegos e británicos como o Petit FC.

Escultura de Manuel de Castro Handicap, principal promotor do club.

En 1905, a imaxe e semellanza doutras cidades como Barcelona, constituíronse en Vigo dous clubs de fútbol de primeira categoría: o Vigo Foot-ball Club e o Fortuna Foot-ball Club. O Vigo FC seguiu un proceso de fusións con outros equipos da cidade como o New Club en 1906 ou o Sporting Club en 1911 para dar lugar definitivamente ao Real Vigo Sporting Club en 1914. Pola súa banda o Fortuna FC non sufriu case cambios de nome, quedando definitivamente co nome de Real Club Fortuna de Vigo en 1908. Dende sempre ámbolos dous equipos se revelaron coma rivais de potencia semellante, e os seus enfrontamentos xeraban grandes movementos de masas de seareiros. O seu prestixio adquiriu ampla dimensión en todo o país, e a preponderancia foi tan notoria que a partir de 1906 e até 1923 algún dos dous equipos vigueses foi sempre sen interrupción gañador do Campionato de Galicia. Este momento de auxe do fútbol en Vigo viuse reforzado tamén en 1922 ca disputa no campo de Coia da final da Copa do Rei entre o FC Barcelona e o Real Unión de Irún, encontro no que vencerían os cataláns por 5-1.

O 10 de agosto de 1923, co gallo de fortalecer a categoría do fútbol vigués, os dous equipos fusionáronse creando deste xeito o Club Celta da man de Manuel de Castro Handicap (Vicepresidente do Vigo Sporting), Juan Baliño Ledo (secretario do Concello) e Pepe Bar (adestrador do Fortuna), principais promotores do proxecto.

Elixiuse Celta de Vigo, entre outras propostas como por exemplo Breogán, como nome do equipo e a cor celeste para a indumentaria xa que o obxectivo da creación do equipo era ser o estandarte do fútbol en Galicia. Deste xeito nace a historia do Real Club Celta de Vigo, que nun primeiro momento contaría coa considerable cifra de 64 xogadores e con Manuel Bárcena Andrés-García, Conde de Torrecedeira, como primeiro presidente do club.

Comezos como equipo

Para a dirección no novo equipo elixiuse entre os moitos aspirantes ao adestrador británico Francis Cuggy, que se incorporou a comezos do ano 1924. A presentación do equipo foi no campo de Coia o 16 de setembro de 1923, nun encontro entre os propios xogadores do club aproveitando o amplo cadro do que dispoñía o equipo. O primeiro encontro fronte a outro club foi o 23 de setembro fronte ao Boavista portugués. A aliñación inicial do Celta foi: Isidro, Otero, Pasarín, Queralt, Balbino, Jacobo Torres, Reigosa, Gerardito, Chicha, Polo e Pinilla. O enfrontamento concluíu con 8-2 a favor do equipo vigués. Posteriormente enfrontaríase ao Cracovia, campión polaco, obtendo tamén a vitoria.

Na tempada 1923-24 o Celta interveu por vez primeira en liga. Naquel entón non había ligas estatais, sendo o principal campionato galego o Campionato de Galicia. O Celta rematou líder contendendo co Eiriña CF de Pontevedra, o Racing de Ferrol e o Unión Sporting Club. Esta mesma tempada debutou no Campionato de España sendo eliminado na primeira rolda polo Athletic de Bilbao, que era o vixente campión. No descanso estival organizouse un encontro amigábel entre Celta e a Selección de fútbol de Uruguai, aproveitando o paso por Vigo dos devanditos, que ían rumbo á Olimpíada de París na que gañou a medalla de ouro.

O porteiro do Celta ante o Boca Juniors, durante a xira europea dos arxentinos en 1925.

En 1924-25 volven os celtiñas gañar o Campionato Galego e, nesa mesma tempada, ten lugar no campo de Coia unha nova contenda internacional. Nesta ocasión sería ante Boca Juniors bonaerense nos dous encontros de inauguración da xira europea do equipo arxentino. O Celta aliñou para o encontro a Ruíz, Juanito, Rey, Cancela, Balbino, Pepe Hermida, Reigosa, Ángel Hermida, Chicha, Polo e Casal; mentres que os rivais saltarían ao campo con Tesorieri, Bidoglio, Muttis, Médici, Vaccaro, Elli, Tarasconi, Cerrotti, Garasini, Seoane e Onzari. O primeiro encontro, que reuniu 25.000 espectadores, disputouse o 5 de marzo de 1925 e rematou con vitoria arxentina por 3-1, con goles de Cerrotti (2) e Onzari por parte de Boca e de Polo por parte do Celta. O segundo encontro sería tres días despois conseguindo esta vez o Celta golear ao Boca Juniors por 3-1, con goles de Juanito (2, de penalti) e Reigosa por parte dos vigueses e Garasini por parte dos arxentinos. Esta foi unha das tres únicas derrotas entre os dezanove encontros que disputou Boca nesta xira, xunto as que sufriu ante a Real Unión de Irún e o Athletic de Bilbao.

O Celta completaría este bo papel internacional o 2 de agosto de 1925, ao empatar a dous goles co Club Nacional de Football de Uruguai, na xira que tamén realizou o equipo sudamericano a raíz do éxito e gran popularidade alcanzada pola Selección de fútbol de Uruguai co triunfo nos Xogos Olímpicos de 1924. Precisamente un dos tantos do equipo uruguaio foi do dúas veces campión olímpico e natural de Redondela José Pedro Cea.

En 1927-28 o Celta conquista novamente o título de campión da súa división, que abranguía as zonas de Galicia, Asturias e Norte de Castela. Seguidamente emprende unha xira onde loitou con varios equipos arxentinos e uruguaios. Nese mesmo ano, o 30 de decembro, inaugúrase o novo estadio de Balaídos, cun encontro amigábel ante a Real Unión de Irún, un dos grandes do fútbol español da época. Porén, caeron fronte aos vigueses nunha inspirada tarde celeste, por sete goles a nada.

Real Club Celta	7 - 0	Real Unión de Irún	30 de decembro de 1928 – Balaídos, Vigo Árbitro: Manuel de Castro González
Graciliano Reigosa Chicha Rogelio Polo Losada	Informe

Real Club Celta

Real Unión

PO 1 Lilo DF 2 Cabezo DF 3 Pasarín MD 4 Pareditas MD 5 Cárdenes MD 6 Vega DI 7 Reigosa DI 8 Chicha DI 9 Rogelio DI 10 Polo DI 11 Graciliano Substitucións: DIA Losada Adestrador: Ramón Encinas Dios

PO 1 Antonio Emery DF 2 Manuel Alza DF 3 Anza MD 4 Malla MD 5 Francisco Gamborena MD 6 Alberto Villaverde DI 7 José Altuna DI 8 Wherli DI 9 Santiago Urtizberea DI 10 José Echeveste DI 11 Emilio Garmendía

O Estadio de Balaídos foi inaugurado o 30 de decembro de 1928.

A tempada 1928–29 foi a primeira do campionato co formato no que se xoga na actualidade e que comprende a totalidade do Estado. Ao Celta de Vigo correspondíalle xogar na primeira división por herdanza dos títulos dos clubs fundadores, Vigo Sporting e Fortuna, xa que o primeiro dos nomeados acadou o subcampionato da Copa de España en 1908. A pesar diso, o Celta viuse obrigado a xogar un torneo de promoción que lle permitiría ocupar unha praza vacante, encontro que perdeu ante o Sevilla FC e polo que tivo que comezar a historia da Liga en Segunda División. Este mal comezo agravaríase cando o Celta remata a Liga na posición novena dun total de dez equipos consumando, o seu primeiro e único descenso á Terceira División, xa que daquela aínda non fora creada a Segunda B, ao non ser necesaria debido ao baixo número de equipos existentes na época. Con todo, o equipo necesitaría tan só un ano para recuperar a categoría.

En 1931-32 o Celta gaña outra vez o título de campión galego; desta vez en loita co Deportivo da Coruña, o Racing de Ferrol, o Eiriña CF, o Burgas FC e o Galicia Sport Club Ourense. Posteriormente chega ás semifinais da Copa de España, sendo eliminado polo Fútbol Club Barcelona. Na tempada 1933-34 o Celta remata en cuarto lugar da Segunda División. Con todo, regresaría a polémica coa xestión da Federación Española de Fútbol, xa que tras decidir ampliar o número de clubs que disputarían a máxima categoría, ascende arbitrariamente ao noveno clasificado, o Sevilla FC, en detrimento do Celta e o Murcia CF.

Na tempada 1934-35 o Celta queda campión do grupo 1 da Segunda División, mais non chega a conseguir o ascenso á Primeira xa que na liguiña de promoción, na que se enfrontaban os dous primeiros de cada un dos catro grupos da división de prata, o club vigués quedou terceiro (ascendían os dous primeiros) a tan só un punto do CA Osasuna. Na seguinte tempada o equipo, dirixido por Ricardo Comesaña e con Nolete e Venancio como máximos referentes, conseguiu finalmente o ansiado ascenso tras quedar primeiro de grupo e campión de liga grazas ao primeiro posto acadado na liguiña de ascenso. Porén, o debut en primeira tivo que aprazarse durante tres anos a causa do golpe de estado de mandos militares e o comezo da Guerra Civil española.

Tras a Guerra Civil

En 1939 o Celta debuta na máxima categoría. A primeira tempada o club consegue manterse grazas a gañar o partido de promoción pola permanencia ao Deportivo da Coruña por 1-0 nun campo neutral en Madrid. A seguinte tempada tampouco foi boa e o club sálvase da promoción por un punto. Con todo, nas tempadas 1941–42 e 1942–43 consegue reverter a situación e acadar en ambos anos un meritorio quinto posto. Porén, ao ano seguinte, o equipo consuma o descenso tras quedar na derradeira posición.

Sería na tempada 1944-45 cando recuperaría o seu posto na máxima categoría, vivindo a partir de 1947 unha das maiores épocas de esplendor adestrado polo mítico porteiro internacional Ricardo Zamora. Na tempada 1947/48 conclúe o campionato de liga de Primeira División na cuarta posición, a tan só seis puntos do campión, o FC Barcelona, ao que conseguira derrotar por 3-2 nun Balaídos convertido nun feudo inexpugnábel, no que tamén caeron goleados o Athletic Club (5-1), o Valencia (5-2) e o Real Madrid, o cal colleitou aquela tempada senllas derrotas por 4-1 fronte os celestes, tanto en Vigo como en Chamartín. Os máximos goleadores do equipo foron Pahiño, que con 23 goles se alzou co título de Pichichi do campionato, e Hermidita, con 14.

Miguel Muñoz.

A magnífica tempada dos olívicos tivo a súa rúbrica co subcampionato da Copa do Xeneralísimo. O Celta alcanzou a final, que se disputou no estadio madrileño de Chamartín o 4 de xullo de 1948, logo de superar nunha agónica eliminatoria de semifinais ao R.C.D. Español, que precisou para se resolver de dous partidos de desempate coas súas respectivas prórrogas, celebradas en Madrid a mesma semana da final. As xestións da directiva céltica para acadar un aprazamento resultaron infrutuosas e o equipo, esgotado, saltou finalmente ao céspede do coliseo madridista para enfrontarse ao Sevilla F.C.. Aos seis minutos de xogo un gran disparo de Miguel Muñoz adiantou ao Celta no taboleiro. Porén, o Sevilla reaccionou axiña, e no minuto 19 acadaba o empate. Os vigueses mantiveron o tipo tres cuartos de hora máis, mais tralo descanso non puideron evitar encaixar o segundo gol, nunha xogada que significou ademais a lesión do porteiro Simón, que o obrigou a retirarse do terreo de xogo. Daquela o regulamento non permitía substitucións, de xeito que o equipo ficou con 10 xogadores e o seu posto baixo os paus tivo que ser cuberto por Gabriel Alonso, quen nos seguintes 15 minutos encaixou dous goles máis que deixaron o marcador no definitivo 4-1 a prol dos andaluces.

Sevilla FC	4 - 1	Real Club Celta	4 de xullo de 1948 – Estadio de Chamartín, Madrid Asistencia: 55.000 Árbitro: Agustín Vilalta Bars (Cataluña)
Mariano  18'  59'  73' Arza  75'	Informe	Miguel Muñoz  6'

Nos anos 1950, o Celta seguiu a liña de bos resultados acadada a finais dos anos 1940, manténdose entre os equipos destacados da Primeira División. A fin desa década de esplendor céltico chegou co descenso na tempada 1958-59. O purgatorio da Segunda prolongouse durante práctica totalidade da década de 1960, pois a pesar de contar con varias oportunidades (promocións contra Real Valladolid en 1960, Real Oviedo en 1961 e CE Sabadell FC en 1966), o pretendido ascenso resultoulle esquivo até a tempada 1968-69, en que conseguiu por fin o regreso á categoría de ouro.

Copa da UEFA e altibaixos

O Celta dos anos 1970 volveu marcar fitos no fútbol galego. Logo dunha primeira tempada (1969-70) de reencontro coa categoría, na seguinte tempada (1970-71) o equipo dirixido por Juanito Arza, un dos seus verdugos sevillistas na final de 1948, mantivo Balaídos invito. O conxunto dos Quique Costas, Manolo, Lezcano, Doblas, etc. concluíu a liga clasificado nun sexto lugar que lle permitiu clasificarse para a primeira edición da Copa da UEFA, o que supuxo a primeira participación dun equipo galego en competicións europeas. A experiencia, con todo, foi efémera, ao non poder superar a primeira eliminatoria fronte ao Aberdeen FC escocés. No partido de ida, xogado en Balaídos, o Celta perdeu por 0-2. Na volta, outro mal resultado, derrota por 1-0, supuxo a despedida da UEFA.

Milorad Pavić.

A partir da tempada 1974-75 o Celta instalouse no "ascensor", encadeando descensos e ascensos entre Primeira e Segunda. Así, ao descenso da campaña 1974-75, tras perder por 3 a 1 fronte á UD Las Palmas con ambos xogándose a permanencia, seguiuno un ascenso na 1975-76, un novo descenso na tempada 1976-77 e outro ascenso na 1977-78. Un exemplo da gran crise na que estaba inmerso o club é que o máximo goleador do equipo na tempada 1976/77 foi o gardameta arxentino Carlos Fenoy con cinco tantos.

Tanta inestabilidade acabou por pasar factura, e tralo descenso a Segunda División da tempada 1978-79, sucedeu a maior calamidade na historia recente do club: un descenso a Segunda División B na tempada 1979-80 consumado na última xornada. Esta nefasta tempada pechada co descenso, levou consigo a contratación do técnico iugoslavo Milorad Pavić, que obrou o milagre de facer ao equipo campión de 2ªB e, o ano seguinte, de 2ªA, recuperando en dúas tempadas consecutivas todo o terreo perdido. Militaban xa no equipo algúns dos grandes mitos do celtismo dos anos 1980, como Pichi Lucas, pichichi de Segunda División esa mesma tempada con 27 goles, ou o porteiro Javier Maté.

Xa sendo o Celta equipo de Primeira, o Estadio Municipal de Balaídos dispúñase a estrearse como campo da fase final do Mundial de Fútbol de 1982. O Celta aproveitou esa circunstancia para organizar unha homenaxe ao seu gran capitán, Manolo, un home que protagonizara todas as ledicias e desventuras da década anterior, dende os meles da UEFA e os ascensos aos desgustos dos descensos. Dese modo celebrouse un encontro amigábel contra a selección polaca o 6 de maio de 1982, que despois concluiría o mundial no terceiro posto. O encontro rematou cun contundente 1-5 a favor dos polacos, o gol céltico anotaríao Del Cura.

Novos descensos

O terceiro ano de Pavić (1982–83), de novo en Primeira, concluíu de xeito moi triste no estadio José Zorrilla de Valladolid, cunha derrota que materializou un descenso olívico máis. As tempadas 1983–84 e 1984–85, en Segunda División, vivíronse de forma moi distinta:

Na primeira delas, sexto clasificado, o ascenso escapouse finalmente por un só punto: campión o Castela da Quinta del Buitre e subcampión o Bilbao Athletic do pichihi Julio Salinas, ambos os filiais do Real Madrid e o Athletic Club, respectivamente, e imposibilitados para o ascenso, polo que subiron o 3º, 4º e 5º clasificados, Hércules CF, Racing de Santander e Elche CF, con 3, 2 e 1 puntos máis que os vigueses.

Gilberto.

Na tempada seguinte, o equipo adestrado por Félix Carnero, xogador fundamental nos anos 1970 e Director Técnico imprescindíbel do gran Celta do século XXI, logrou o seu obxectivo nunha liga que puido malograrse polos convulsos acontecementos das primeiras xornadas, cando unha folga de xogadores a nivel estatal obrigou aos clubs a aliñar a xogadores xuvenís durante primeiras xornadas. Superadas todas as dificultades, aquel Celta de Félix, comandado por Javier Maté, Lemos, Atilano, Alvelo, Cortés, Pichi Lucas e a solvencia do libero mundialista hondureño Gilberto, recuperou unha vez máis a praza na máxima categoría.

A tempada 1985-86 supuxo un novo fracaso. A contratación do brasileiro Baltazar non foi suficiente para fortalecer un equipo gafado, que empezou a fraguar a súa desgraza no encontro inaugural do campionato; a pesar de arrincar un valioso empate a domicilio fronte á Real Sociedad dos Arconada, Satrústegui, Zamora ou López Ufarte, en Atotxa caeu lesionado de gravidade o porteiro céltico Javier Maté, unha das grandes estrelas do equipo, que dixo adeus á tempada. Aquela lesión coincidiu co servizo militar do seu substituto, a gran promesa navarra Patxi Villanueva, polo que a responsabilidade de cubrir a portería celeste recaeu no terceiro porteiro do equipo, Chuco. Durante bastantes encontros da primeira volta o centrocampista Vicente tivo que ser o designado para aliñarse no acta como porteiro suplente. Cando se reabriu o mercado de fichaxes, o Celta fíxose cos servizos do galego Pereira, procedente do Atlético de Madrid, pero o seu concurso non puido contrarrestar a dinámica negativa, e o descenso consumouse con moitas xornadas de anticipación. Nesta tempada comezou a relación con Citroën como principal empresa patrocinadora do club, debido á relación da empresa automobilística coa cidade a través da súa fábrica de Vigo.

Segunda metade dos anos 1980

En 1986, alarmada polo declive da audiencia e repercusión do fútbol, a federación decidiu innovar no sistema de competición para o campionato de 1986–87 en Primeira e Segunda División, de modo que tras unha fase regular na que se enfrontarían todos os equipos entre si a dobre volta, conformaríanse 3 grupos que pelexarían por distintos obxectivos. Para o comezo da tempada, o Celta conservou o bloque de xogadores da tempada anterior, esta vez ás ordes do británico Colin Addison. A incorporación máis destacada foi a do central irlandés Jimmy Hagan, fichado para reforzar ao equipo con vistas ao tramo decisivo da competición. Concluída a fase regular do campionato na cuarta praza, o Celta quedou encadrado no grupo par, xunto a Deportivo, Castellón, Málaga, Rayo Vallecano e Sestao.

As vitorias sobre os coruñeses, permitiron ao cadro celeste chegar á última xornada dependendo de si mesmo para conquistar o ascenso: só unha derrota céltica permitiría ao Castellón, que se enfrontaba ó Deportivo de Eusebio Ríos no Anxo Carro de Lugo, soñar coa posibilidade de ascender. Os albinegros recibiron facilidades dos desterrados herculinos, que aliñaron un equipo formado por xogadores xuvenís e do filial; non desaproveitaron a ocasión e impuxéronse con comodidade. Con todo, a súa vitoria resultou pírrica, posto que o Celta, arroupado por centos de afeccionados desprazados nun convoi ferroviario especial a Sestao, logrou manter o empate que lle servía para ascender a primeira xunto a Valencia e Logroñés, vencedores do grupo impar.

Baltazar.

Tralo éxito na liga máis longa da historia, culminada co ascenso e o pichichi para Baltazar, a tempada 1987–88 presentábase como a oportunidade para Colin Addison de lucirse na elite do fútbol español. Con todo, sorprendentemente o técnico non se incorporou a dirixir a pretemporada. A dirección do cadro de xogadores recaeu en José María Maguregui, quen conseguiu manter o nivel do equipo na nova categoría, acariñando a posibilidade de retornar ás competicións europeas ao ocupar durante moitas xornadas os postos de cabeza.

Porén, o equipo baixou o seu rendemento nas últimas xornadas e concluíu o campionato en sétimo posto. Maguregui presentou a súa dimisión varias xornadas antes da conclusión, debido ó malestar que provocou entre os afeccionados a confirmación do seu compromiso para liderar a tempada seguinte o Proxecto II de Jesús Gil no Atlético de Madrid, precisamente o equipo contra o que o Celta estaba loitando por unha praza para a Copa da UEFA.

Maguregui levou consigo ao goleador Baltazar, que no Atlético conseguiu proclamarse pichichi. Con todo o Celta non os botou de menos. Substituído ao vasco polo asturiano Novoa, antigo xogador céltico, e ao brasileiro polo seu compatriota Amarildo, o Celta da tempada 1988–89, coas incorporacións de Zoran Marić e Pedro Herrera, rexistrou números moi similares aos da campaña anterior, concluíndo o torneo ligueiro en oitava posición.

Pero este período caracterizado polo xogo brillante foi breve. A sensacional campaña de Amarildo non pasou desapercibida para os grandes de Europa e a choiva de ofertas concretouse nun traspaso, estratosférico para a época: a Lazio de Roma, pagaría 200 millóns de pesetas polo xogador. Na seguinte tempada, tempada 1989–90, o Celta ficharía a outro dianteiro brasileiro, Nílson, confiando en repetir o éxito das contratacións anteriores. Con todo, o seu rendemento foi moi inferior ao esperado. Incorporouse tamén outro brasileiro, Fabiano, quen rendeu por encima do seu compatriota. Foi fichado tamén un xogador do Deportivo, o dianteiro Vicente Celeiro. A pesar de todo isto o equipo non conseguiría manter a categoría.

Anos 1990 e final de Copa de 1994

O estadio Vicente Calderón foi a sede da final da Copa do Rei de 1994 entre o Celta e o Real Zaragoza.

Houbo que esperar á tempada 1991-92 para recuperar o lugar en Primeira. O ex xogador internacional Txetxu Rojo, incorporado a finais da tempada anterior, construíu un equipo sólido que se alzou con solvencia co título de campión da Segunda División varias xornadas antes da conclusión da liga. O veterano Javier Maté cedeu a titularidade baixo os paus ao prometedor Patxi Villanueva, que callou unha tempada magnífica. O corpo técnico sondara o mercado balcánico e del tróuxose dúas fichaxes: o defensa Goran Jurić e o dianteiro Vladimir Gudelj, un novísimo e corpulento goleador serbo-bosníaco que se proclamou pichichi da categoría. Pouco tempo lle fixo falta ao mozo Gudelj para converterse nun dos xogadores máis queridos para os celtistas. A ledicia que lle proporcionaba o seu éxito futbolístico contrastaba co desasosego que manifestaba polos acontecementos que se vivían no seu país, onde estalaba unha cruenta guerra que atrapaba á súa familia. Fichouse tamén a outro ídolo do eterno rival, o interior "Fraco" Gil. Fabiano converteuse no director de xogo e Xurxo Otero consolidouse no lateral dereito.

Conseguido o ascenso, o Celta enfrontouse naquelas datas a outro reto transcendental para o seu futuro: a conversión en S.A.D. Era preciso cubrir o capital social establecido polo Consello Superior de Deportes para manterse nas competicións profesionais. Finalmente, o celtismo respondeu aos chamamentos da directiva presidida por Ignacio Núñez e púidose liquidar ese trámite. Reintegrado unha vez máis á Primeira División, durante a tempada 1992-93 Chechu Rojo conseguiu dotar ao equipo dunha solidez defensiva que proporcionou ao seu porteiro o trofeo Zamora polo menos goleado empatado con Paco Liaño. Santiago Cañizares, fichado ese verán, comezaba a percorrer o camiño que lle levaría á internacionalidade e a defender a portería española no Mundial dos Estados Unidos en 1994.

Vlado Gudelj.

O eixo desta defensa de Rojo reforzárase cun central internacional que o preparador bilbaíno coñecía ben: o seu paisano Patxi Salinas, que foi o complemento á solvencia e clase de Goran Jurić. Xurxo Otero apropiouse do lateral dereito e o esquerdo confiouse ao campión olímpico, Rafael Berges. Na vangarda incorporouse un extremo campión de Europa, Milorad Ratković, para asistir ao ariete serbo-bosníaco. Nesta tempada conquistaríase placidamente a permanencia.

En 1994 viviuse a maior mobilización da historia do celtismo, co desprazamento a Madrid dos 25.000 afeccionados para os que se ofreceron localidades da Copa do Rei, o 20 de abril de 1994. O Celta de Chechu Rojo alcanzara a final tras superar nas semifinais ao Tenerife de Jorge Valdano, que se presentaba nesa cita coma o gran favorito. No primeiro partido, o Celta acadou a vitoria por 2-0 en Balaídos obra de Gudelj. Co pase a final practicamente asegurado, no encontro de volta o Tenerife púxolle emoción empatando a 2-2 a eliminatoria a media hora da conclusión pero en 5 minutos de inspiración, de novo Gudelj, anotou 2 tantos poñendo como resultado final un 4-2 que daba o pase á final ao Celta.

Tras superar as semifinais, o rival que esperaba na final era o Real Zaragoza, adestrado por Víctor Fernández, equipo que cegaba en Europa co seu fútbol. Tras rematar os primeiros 90 minutos e a prórroga en empate, finalmente chegouse ós penaltis, onde o porteiro blanquillo Andoni Cedrún detivo un penalti moi mal executado ao defensa do Celta, Alejo, e tras ese erro clamoroso, Higuera marcou o penalti definitivo que levou a Copa do Rei á cidade de Zaragoza, deixando co mel nos beizos aos afeccionados galegos.

Real Club Celta	0 - 0 (Penaltis 4 - 5)	Real Zaragoza	20 de abril de 1994, 21:30 – Vicente Calderón, Madrid Asistencia: 60.000 Árbitro: Antonio Jesús López Nieto (Andalucía)
Andrijašević Gudelj Dadíe Losada Alejo	Informe	Cáceres Nayim Darío Franco Gay Higuera

A Lei do Deporte obrigaba aos equipos, que se converteran gradualmente en Sociedades Anónimas Deportivas, a presentar uns avais como previsión de débedas antes do 1 de agosto de 1995. Por causas diversas, o Sevilla FC e o Celta de Vigo non puideron cumprir tales prazos, polo que foron descendidos administrativamente á Segunda División B. Decenas de miles de afeccionados de ámbolos clubs botáronse á rúa repetidas veces para defender os intereses dos seus equipos. A pesar de que se solicitou un tempo de espera para a constatación da ausencia destes avais, a Federación dende un primeiro momento entregou as prazas ao Real Valladolid e ao Albacete Balompié, quenes tiñan que descender ese ano. Ao final, a presión das afeccións conseguiu facer retractarse á Federación e esta terminou admitindo aos catro clubs en Primeira División, formando unha liga de vinte e dous equipos que tivo dous anos de vida.

A mellor etapa

Aspecto das gradas de Río Alto e Río Baixo, durante o encontro da Copa da UEFA entre o Celta e a Juventus de Turín.

Durante estes anos o Celta caracterizouse por practicar un fútbol atractivo e alegre, grazas á clase e liderado de xogadores como Mostovoi, Karpin, Gustavo López, Mazinho ou Haim Revivo, comandados pola dirección técnica de Víctor Fernández. O Celta mantívose nos primeiros postos da clasificación, con destacábeis actuacións na Copa da UEFA ante recoñecidos equipos europeos como a Juventus, o Liverpool, o Aston Villa ou o Benfica.

O Celta tivo de novo contra o Real Zaragoza unha oportunidade para estrear o seu palmarés nunha final da Copa do Rei na que partía como favorito. Tralo optimismo inicial co gol de Alexander Mostovoi, a desesperación apoderouse dos seareiros celestes que viron como os aragoneses remontaban e volvían repetir o éxito de 1994. Unha tempada máis tarde, Víctor Fernández asumiu o final dun ciclo no que logrou que o Celta practicase un gran fútbol e clasificarse sempre para disputar as competicións europeas, incluíndo a conquista da Copa Intertoto no ano 2000 que lle outorgou ao Celta unha praza para a Copa da UEFA.

Real Club Celta	1 - 3	Real Zaragoza	30 de xuño de 2001, 21:00 – La Cartuja, Sevilla Asistencia: 38.000 Árbitro: José María García-Aranda (Madrid)
Mostovoi  4'	Informe	Aguado  24' Jamelli  38' (pen.) Yordi  90+4'

O encargado de tomar o relevo no banco foi Miguel Ángel Lotina, un adestrador que apostou dende o principio por un fútbol moito máis defensivo, basto e a longo prazo práctico. Aínda que a afección gozou moito menos en canto a espectáculo, púidose celebrar a consecución a clasificación para disputar a Liga de Campións, tras unha tempada histórica na que o Celta finalizou no cuarto posto na Liga, complementada coa conquista do trofeo Zamora para o porteiro arxentino Pablo Cavallero.

Tanto afección como directiva e xogadores eran moi optimistas grazas aos resultados obtidos. O equipo era tiña un estilo sólido, ordenado e compacto e estaba formado por xogadores considerados de gran calidade e con experiencia. Debido a todos estes motivos, os vigueses crían poder abrir un novo período na súa historia, cun proxecto para medrar e poder equipararse o máximo posíbel aos equipos máis importantes do fútbol estatal e europeo.

Con todo, os resultados non foron os agardados, e isto comezou facerse xa nas primeiras xornadas da tempada 2003-04 cuns malos resultados que fixeron cambalearse todo o proxecto. Mentres a situación na táboa era cada vez máis preocupante, o equipo respondía na Liga de Campións, clasificándose como segundo do seu grupo por detrás do AC Milan e por enriba do Bruxas e o Ajax.

O Athletic Club ante o Celta en 2005.

A pesar deste éxito, as humillantes goleadas ante o eterno rival, o Deportivo (0-5) e ante a Real Sociedad e (2-5) provocaron unha situación insostíbel que lle custou o posto a Miguel Ángel Lotina. O experimentado Radomir Antić foi o seu substituto que, a pesar dos seus bos resultados iniciais que auguraban un rexurdir do equipo, o Celta quedou eliminado da Liga de Campións ante o Arsenal en oitavos de final. Na ida o celestes perderon por 2 a 3 ante os ingleses, os cales volveron vencer no encontro de volta xogado no Estadio de Highbury por 2 a 0.

Derrota tras derrota, o Celta encamiñábase cara o pozo da Segunda División. Excedido pola situación, e sen o escaparate da Champions, Antić dimitiu. O club, á desesperada, fixo recaer a responsabilidade en dous homes da casa, Ramón Carnero e Rafa Sáez. Este tándem obtivo moi bos resultados aínda que, a pesar de todo, foron insuficientes para evitar un inesperado descenso. Estes últimos partidos serviron para amosar os progresos dun prometedor canteirán, Borja Oubiña.

Breve regreso

Hristo Stoichkov.

Despois do descenso, moitos xogadores que foran pezas crave nos anteriores proxectos causaron baixa no club. Da man de Fernando Vázquez e cun renovado equipo con xogadores con experiencia e incorporacións do equipo filial, o Celta dispúxose a intentar retornar á máxima categoría canto antes. A pesar dos altibaixos iniciais, o equipo tomoulle o pulso á categoría e tras unha boa segunda volta logrou un ascenso imprescindíbel, con suspense incluído debido ao polémico caso Toni Moral, que provocou a perda de puntos por parte do Celta por mor dunhas aliñacións indebidas.

No seu retorno á Primeira División, o Celta tivo que confeccionar un cadro de xogadores cun orzamento moi baixo. Porén, o equipo deu a talla e dende as primeiras xornadas ocupou os primeiros postos da clasificación, logrando a permanencia matemática sen sufrimento algún e logrando o inesperado regreso a Europa grazas á sexta praza final obtida no campionato. O éxito é aínda maior se se ten en conta que na tempada do retorno, o Celta venceu en campos como o Santiago Bernabéu, Riazor, Vicente Calderón ou Ruiz de Lopera.

Na seguinte tempada mantívose o bloque, dirixido como na campaña previa por Vázquez. O equipo amosou unha gran irregularidade tanto no seu xogo como nos resultados. O brillante inicio de campaña levado lonxe de Balaídos quedou embazado no seu propio estadio onde con Fernando Vázquez só se conseguiu un triunfo en toda a tempada, o que levou á destitución do técnico galego e á contratación do ex-futbolista do FC Barcelona, membro do "Dream Team" e Balón de Ouro, Hristo Stoichkov. O búlgaro, quen só tiña experiencia como adestrador como seleccionador de Bulgaria, debutou con triunfo e ilusionando á afección coa loita pola salvación. Con todo, o equipo non aproveitou oportunidades que lle valían para acadar a permanencia, como o partido fronte a un rival directo pola salvación, a Real Sociedad. Aínda que mantivo a esperanza de eludir o descenso ata a última xornada, conservando posibilidades matemáticas aínda que sen depender de si mesmo, este consumouse finalmente. O Celta venceu 2-1 ao Getafe CF ante un estadio case abarrotado, pero non foi suficiente dados os triunfos do Athletic Club e o Betis, que conseguiron así manter a categoría.

Novo ciclo en segunda

Once inicial no trofeo Cidade de Pontevedra do ano 2009 ante o Pontevedra CF.

Para a nova tempada na Segunda División, o Celta desfíxose de bastantes xogadores do anterior proxecto. Foi o caso de Gustavo López, quen quedou sen renovar non sen certa polémica, xa que insinuou que non podía aceptar o contrato ofrecido por ser un soldo moi baixo. Por presión da afección á directiva para que se lle subise o soldo a Gustavo López e seguise así no Celta, o presidente Carlos Mouriño comunicou o soldo que se lle ofreceu ao xogador e comprobouse que non era para nada desprezábel. No banco continuaría Hristo Stoichkov, aínda que se ficharía como complemento seu a un segundo adestrador con experiencia, Antonio López. Houbo ademais cambios na dirección deportiva, despediuse a Félix Carnero e ocupou o seu lugar Ramón Martínez, antigo director deportivo do Real Madrid.

Con todo, tralos malos resultados acadados polo equipo no comezo da tempada, o 31 de decembro de 2007 Stoichkov foi destituído como adestrador do Celta. O seu lugar foi ocupado polo andaluz Juan Ramón López Caro, quen tampouco obtivo bos resultados e foi despedido a unhas xornadas do final do campionato ligueiro. Así, o posto foi outorgado provisionalmente a Antonio López, quen fora até o momento o segundo adestrador, con todo, os pobres resultados continuaron, deixando ao club á beira do descenso, o que tamén lle custou o seu posto.

As últimas xornadas de competición estiveron a cargo de Alejandro Menéndez, adestrador do equipo filial, cun único obxectivo: conseguir a salvación matemática. O club conseguiuno con relativa facilidade e terminou a tempada na décimo sexta posición, tan só dous puntos por riba do descenso. Especialmente destacábel foi a última xornada, onde se medían en Balaídos Celta e Alavés. A derrota do club céltico, que ofreceu unha moi mala imaxe, custoulle a categoría ao tamén galego e Racing de Ferrol. O presidente do club ferrolán Isidro Silveira chegou dicir, un ano despois, que o Celta se deixara perder.

Roberto Trashorras.

A mala tempada 2007-08 trouxo consigo unha nova reestruturación do cadro de xogadores. Apostouse por futbolistas galegos dando continuidade a Rubén, Dani Abalo, Roberto Lago e Jonathan Vila; mais as fichaxes de Noguerol e Trashorras e a volta de Borja Oubiña, que fora cedido ao Birmingham City. A canteira tamén contribuíu a galeguización do equipo coa promoción de Iago Aspas, que tivo un importante papel na salvación do celta no derradeiro partido de liga con dous goles fronte o Alavés.

Así, na tempada 2008-09, o Celta completaría unha boa primeira volta, estando no grupo de aspirantes ao ascenso maila comezar a tempada con moi mal pé perdendo os tres primeiros encontros. A segunda volta, con todo, foi unha verdadeira costa abaixo para o equipo, pasando de estar a un punto dos postos de ascenso a pasar varias xornadas en descenso e salvarse nas últimas xornadas de liga. A causa do mal tramo ligueiro o adestrador, Pepe Murcia, foi destituído e Eusebio Sacristán, que fora xogador do Celta entre 1995 e 1997, pasou a ocupar o cargo. Na penúltima xornada e grazas a dous tantos do canteirán Iago Aspas, no seu debut, o club certificou a permanencia nunha tempada desastrosa que a piques estivo de significar o descenso á Segunda División B e a desaparición do club por mor dos problemas económicos. Nesta tempada tamén saíu á luz a débeda do club, que aproximadamente ascendía a 69 millóns de euros. Grazas a permanencia púidose completar a lei concursal coa que se conseguiu reducila a menos da metade: 30 millóns de euros.

Para preparar a tempada 2009-10 o Celta decide cambiar de rumbo na súa política de fichaxes e comeza a apostar decididamente pola canteira. Iago Aspas, Hugo Mallo, Toni e Túñez comezan a ter un gran protagonismo no primeiro equipo. Con Eusebio no banco como adestrador, o club comezaría a liga perdendo na casa ante o Numancia, empatando os dous seguintes encontros e perdendo de novo outros dous partidos, esta vez ante o Córdoba e o Hércules. Este mal inicio lastraría toda a tempada, cos olívicos manténdose durante case toda a primeira volta entre os postos máis baixos da táboa. Con todo o Celta conseguiría remontar postos e acabar finalmente na décimo segunda posición.

O retorno

Pancarta no partido do ascenso ante o Córdoba: "Agora! O derradeiro paso".

Tras finalizar a última non moi exitosa campaña, anunciase a contratación dun novo adestrador para a 2010-11 procedente do Villarreal B, o catalán Paco Herrera. Chegaron ademais moitas novas caras ao equipo, como é o caso de De Lucas, David Rodríguez, Joan Tomás ou Ander Murillo. Xunto a estes xogadores seguirían a gañar protagonismo máis xogadores da canteira da Madroa como Yoel ou Dani Abalo. A tempada do Celta sería salientábel, manténdose sempre, excepto as tres primeiras xornadas, entre os seis primeiros da clasificación, chegando incluso a ostentar o liderado da categoría durante varias xornadas. Con todo un baixón nos resultados durante as últimas xornadas privou ao Celta do ascenso directo, tendo que loitar por el na rolda de play-offs.

Na primeira rolda o rival sería o Granada, adestrado polo lucense Fabri González e que acaba de ascender á categoría de prata. O partido de ida sería xogado en Balaídos ante 20.341 seareiros. O Celta xogaría un bo partido, gañando por 1 a 0 con gol de Michu no minuto 77 de encontro. Porén, o partido de volta non sería tan plácido. O tempo transcorrido entre os dous encontros non estivo libre de varias polémicas, como o choque durante a ida entre Astas e o porteiro do Granada Roberto. Aínda que o Celta loitou pola vitoria, un solitario gol de Orellana (que ao ano seguinte pasaría a ser xogador do Celta) no minuto 21, levou finalmente o partido á rolda de penaltis, onde caeu o equipo vigués por 5 goles a 4.

Na seguinte tempada 2011-12, Paco Herrara continuaría no banco, dando continuidade ao proxecto iniciado o ano pasado. Mantívose o bloque do ano pasado, chegando tan só ao equipo Mario Bermejo, Bellvís, Natxo Insa, Oier e Orellana, autor do gol do Granada a tempada anterior. O Celta tardaría en arrincar, pero a partir da xornada 24 xa non baixaría dos tres primeiros postos da táboa. Este ano, ademais, co descenso o ano anterior do Deportivo, volveríase a reeditar o clásico do fútbol galego entre coruñeses e vigueses, o cal non se xogaba dende 2007. Finalmente, un empate a cero goles en na última xornada en Balaídos ante o Córdoba permitiu ao Celta ocupar a segunda posición da táboa e certificar o seu regreso á Primeira División.

Nova etapa en Primeira

Iago Aspas.

A ledicia polo retorno do Celta á máxima categoría, produce un aumento do número de abonados que chegan aos 22.500 a catro días de que comece a competición. Confirmada a continuación de Paco Herrera no banco, os celestes reforzaríanse para loitar por conseguir a permanencia a Primeira División de xeito folgado. Chegarían Javi Varas, Samuel Llorca, Gustavo Cabral e os o internacionais arxentino Augusto Fernández, dinamarqués Michael Krohn-Dehli e coreano Park Chu-Young. O gasto total en fichaxes sería de 3,45 millóns de euros. A liga comezaría cos celestes fortes na casa, pero sen conseguir bos resultados fóra, manténdose na zona media baixa da táboa. Con todo, unha xeira de malos resultados levarían ao celta os postos de perigo.

Esta situación levou á rescisión do contrato de Paco Herrera e á contratación de Abel Resino como novo adestrador celeste. No mercado de inverno chegarían ademais novos xogadores para reforzar ao equipo, o internacionais Vadim Demidov, procedente do Eintracht Frankfurt, Danijel Pranjić do Sporting de Lisboa e o retorno de Fabián Orellana do Granada, esta vez en propiedade por 1,2 millóns de euros.

Finalmente acadouse a salvación na última xornada do campionato, pese a chegar ao penúltimo encontro na derradeira posición, tras gañar os encontros ante Real Valladolid e RCD Espanyol e ser favorabeis os resultados dos seus rivais, que remataron descendendo, Deportivo da Coruña, RCD Mallorca e Real Zaragoza.

En xuño de 2013 fichouse como adestrador para a tempada 2013-14 ao asturiano Luis Enrique. No mesmo mes o equipo sufriu a baixa de Iago Aspas, que fichou polo Liverpool F.C. por un prezo de 9 millóns de euros polo 90% do seu pase.

Escudo e cores

Rapaza coas cores e o escudo do Celta.

O escudo do Celta de Vigo, fundado pola fusión do Vigo Sporting e do Fortuna, non variou moito dende a súa fundación en 1923. O escudo do Real Vigo Sporting Club consistía nun círculo que rodeaba a bandeira da cidade de Vigo, coas letras VSC en azul e coa coroa real como elmo. O escudo do Real Club Fortuna de Vigo era tamén de forma circular e cunha coroa real, sendo as súas cores nun comezo brancas, posteriormente negras, e finalmente laranxa.

O escudo orixinal do Celta estaba formado por dúas letras C (por Club Celta), inscritas dentro dun escudo francés medieval, e coa coroa real herdada dos seus predecesores. Durante o seus primeiro ano a cor do brasón era vermella, ao igual que a cor da camisola, pasando a ser en 1924 de cor azul mariña. En 1928 o escudo pasaría a portar a súa característica cruz de Santiago vermella rodeando o brasón, cambiando a cor do interior ao actual azul celeste. Estes dous elementos, a cruz e a cor celeste, son dous dos principais símbolos do país.

Durante a época da Segunda República (1931-1936) a coroa real desapareceu do escudo, recuperándoa en 1957. Porén, até practicamente a década de 1980 era bastante habitual atopar o escudo sen ela en moitas publicacións ou calquera imaxe que representara o club. Cómpre destacar que nalgunhas ocasións non era raro ver ao Celta tan só portando como escudo na camisola a Cruz de Santiago, distintivo ademais dos equipos que conseguían ser campións de Galicia, cousa habitual no club vigués e os seus antecesores.

Hugo Mallo (2011).

Aínda que a Juan Baliño Ledo, un dos fundadores do club, lle gustaba a idea de usar a cor celeste na camisola do Celta, os vigueses comezarían a súa andaina vestindo unha camisola vermella, pantalón negro e medias azuis e brancas. Porén, acordouse que o equipo B do Celta si que levaría as cores propostas por Baliño Ledo, con pantalón negro, pasando en pouco tempo a ser tamén a cor principal do primeiro equipo.

En marzo de 1924, nun partido de cuartos de final da Copa do Rei que enfrontaba aos celestes contra o Athletic Club en Coia, na portada do Faro de Vigo o Celta viste unha camisola a raias verticais, aínda que ao ser a fotografía en branco e negro non se distinguen as cores. Con todo non se volveu atopar ningunha outra fotografía con esa camisola que non era nin a vermella nin a celeste. Hoxe as cores do uniforme do Celta son invariablemente a camisola celeste e pantalón branco representando a bandeira galega. As camisolas suplentes, porén, non teñen ningún deseño nin cores fixas, nos últimos anos foron de cor vermella, negra ou mesmo laranxa.

Para a tempada 2014-15, o Celta viste roupa da compañía alemá Adidas. A finais de 2012, tras numerosos problemas de abastecemento coa marca chinesa Li Ning, o Celta asinou un contrato para levar durante as seguintes catro tempadas roupa de Adidas. Os seus patrocinadores son; Citroën na parte dianteira da camisola e Estrella Galicia na traseira, na cueira do pantalón Abanca. Os uniformes son:

• Titular: camisola azul celeste cun tríscele rosado na parte posterior do pescozo. O nome é o número son de cor negro. Pantalón branco e medias a faixas brancas e azul celeste. Tódalas pezas de roupa anteriormente descritas coas franxas caracteristicas de Adidas de cor rosado.

• Suplente: camisola de cor verde coas mangas verdes dun ton máis escuro, cun tríscele branco na parte posterior do pescozo. O nome é o número son de cor negra. Pantalón e medias verde escuras no mesmo ton que as mangas. As franxas caracteristicas de Adidas de cor verde en tódalas pezas anteriormente descritas.

Titular

Suplente

Para a Copa do Rei, no partido de oitavos de final que enfrontou ao Celta co Real Madrid no Estadio Santiago Bernabéu, a compañía alemá Adidas deseñou unha camisola suplente especial:

• Especial Copa do Rei: camisola vermella co pescozo grande de cor branca e un tríscele da mesma cor na parte posterior do mesmo. Por vez primeira inclúe os "chevróns" do logotipo de Citroën na parte dianteira. O nome e o número son de cor branca con tipografía de inspiración galega. Pantalón negro e medias vermellas.

Titular (1923)

Suplente (1923)

Titular (1928)

Suplente (1988)

Suplente (2002)

Suplente (2010)

L. Campións

Patrocinadores e provedores

O Celta ten coa compañía automobilística francesa Citroën o acordo de patrocinio máis longo na Liga de Fútbol Profesional. Para situarnos nos comezos deste contrato hai que regresar á tempada 1856-86, cando dende o centro de Vigo de PSA Peugeot Citroën, unha das industrias de Galicia con máis empregados, decídese axudar ao equipo da cidade. O Celta mantiña ademais uns dos acordos máis longos cun provedor de equipamento ao permanecer coa compañía británica Umbro durante vinte e catro tempadas na camisola celeste. Ademais, dende o verán de 2009 os vigueses levan na parte de atrás da camisola o patrocinio da compañía cervexeira Estrella Galicia.

Automóbiles de Citroën na fábrica PSA de Vigo.

Antes da tempada 2010-11 o novo provedor dos olívicos pasaría ser a compañía Li Ning, firma chinesa en plena expansión mundial. Con todo, antes do comezo da tempada 2012-13 a compañía entra en concurso de acredores, o que produce problemas de abastecemento do material deportivo. Debido a isto en decembro de 2012 o Celta asina un contrato polo cal os celtiñas vestirán equipamento da alemá Adidas durante os seguintes catro anos.

Periodo	Provedor	Patrocinador
1980-1982	Meyba	Ningún
1982–1986	Adidas
1986–2010	Umbro	Citroën
2010–2012	Li Ning
2012-	Adidas

Himno

Non se sabe con certeza o orixe do himno do Celta, aínda que se cre que é de orixe popular. Debido a esta incerteza, o ano de nacemento do himno é descoñecido, sendo a súa primeira referencia coñecida unha gravación durante o ascenso de 1969 en Balaídos. O himno, a parte da versión en gelego, conta tamén cunha versión en castelán. A letra, que fai referencia á historia e aos seareiros do Celta, comeza así:

Ala Celta a demostrar,
por historia e tradición.

Tan popular como o mesmo é a "Foliada do Celta" do grupo vigués A Roda. De feito, na década de 1980 o equipo saía ao campo ao son desta canción. Esta obra musical ten a súa orixe no disco Falemos Galego (1979), do cal é a primeira canción. A letra da peza fai un percorrido falando da xente que acude ao estadio e as diferentes bancadas.

Díxolle o sobriño ao tío, ao entrar en Balaídos,
se gañamos o domingo, fágoche socio de Río.

Outros temas recorrentes do celtismo son canción populares como "A Rianxeira", canción musicada en 1947 por Anxo Romero Loxo, e o "Miudiño". Nos último anos tamén se converteu nunha canción popular do celtismo o tema "1923" do grupo Keltoi!. Esta canción, incluída dentro do seu álbum publicado en 2010 A nosa cinza, fala dos sentimentos do celtismo, afoutando aos seareiros a animar.

Ven connosco e xa o verás:
berraremos sen parar, malia as gorxas rebentar,
trala victoria final! Sempre Celta!

Estadio

Artigo principal: Estadio Municipal de Balaídos.

Vista xeral do Estadio de Balaídos.

O Celta xoga os seus partidos como local no Estadio Municipal de Balaídos, situado na avenida do mesmo nome a uns tres quilómetros do centro histórico da cidade. Con 31.800 asentos, é o segundo estadio de Galicia en capacidade, moi preto do primeiro que sería o Estadio Municipal de Riazor da Coruña con 34.600 asentos. As dimensións do campo son de 105 x 69 metros. As gradas do estadio son Tribuna, Preferencia, Gol, Marcador, Fondo, Río Alto e Río Baixo.

O estadio foi inaugurado o 30 de decembro de 1928, cun partido entre o Celta e a Real Unión, partido no que venceron os celestes por 7 a 0. Foi deseñado polo enxeñeiro Jenaro de la Fuente debido ao do crecente número de socios co que contaba o club. Con todo, o proxecto inicial tivo que ser modificado pola dificultade de conseguir os cartos precisos para a súa construción. Con todo, ao final o estadio puido ser finalmente rematado, contando no momento da fin da súa construción con capacidade para 22.000 espectadores, todos sentados e con localidades numeradas. Para a súa inauguración o estadio foi bendicido polo Pai Faustino que rematou o seu discurso cun Viva Galiza, Viva Vigo, Viva o Celta.

Durante os anos 1930 e 1940 sucederíanse as reformas, pasando ser en xullo de 1945 o estadio propiedade do club. En 1969 faríase unha reforma eléctrica, tras decidir o daquela alcalde da cidade, Rafael Portanet, que o estadio debería contar cunha boa instalación luminosa para xogar partidos en horario nocturno. Xa dous anos antes, en 1967, comezarían unha serie de obras para reformar en profundidade, unha por unha, tódalas bancadas, dándolle a súa configuración actual salvo á grada de Río. As novas instalacións serían inauguradas polo daquela alcalde Antonio Ramilo o 27 de marzo de 1971. A seguinte gran reforma comezou o 5 de decembro de 1980, con motivo do Mundial de 1982. Esta reforma levou á demolición da grada Río e á construción dunha máis moderna con maior capacidade. Daquela o estadio tiña capacidade para 38.000 espectadores, pasando aos 31.800 da década dos 1990 debido á obriga de ter tódalas bancadas asentos.

Tamén se fixeron obras no campo en 2004 con motivo da primeira participación do Celta na súa historia na Liga de Campións, e axeitando o estadio á normativa da UEFA. A comezos da tempada 2012-13 acometeuse unha reforma para lavar a cara do vetusto estadio, tapando o foxo que circundaba o terreo de xogo e eliminando algunhas das primeiras filas da bancada para eliminar os obstáculos entre o afeccionado e o terreo de xogo, emulando así os campos de xogo ingleses.

Outras instalacións

Véxase tamén: Estadio Municipal de Barreiro.

A parte do Estadio de Balídos o Celta conta con máis instalacións. O propio estadio, a parte do campo de fútbol, conta cun complexo polideportivo baixo as bancadas de Río Alto e Río Baixo, con dúas pistas polideportivas, unha recta de atletismo, seis pistas de squash e unha sala de halterofilia. Están aí tamén a oficina de aboados e a Tenda Oficial. Na Rúa Conde de Gondomar está a sede social social do club.

Outras instalacións do club son as do Complexo Deportivo da Madroa, lugar de adestramento do primeiro equipo e do resto de categorías inferiores, que tamén disputan aí os seus partidos. O club conta ademais con outro estadio, propiedade do Concello, o Campo de Fútbol de Barreiro. Nel xoga os seus partidos como local o Real Club Celta de Vigo B e o Gran Peña. Este terreo de xogo, inaugurado en 1988, conta con capacidade para 4.500 espectadores e unhas dimensións aproximadas de 101 x 66 metros.

Seareiros

Cartel dos Celtarras.

O Celta de Vigo conta na actualidade con máis de 22.500 abonados e 14.339 accionistas, algúns dos cales militan nalgunha das 87 peñas das que dispón o club ao longo do mundo. Destas peñas, oitenta e tres teñen a súa orixe en Galicia, e o resto están espalladas por lugares como Guipúscoa, Biscaia, Madrid, Barcelona, Caracas, Buenos Aires ou Santo Domingo. Os aficionados do Celta adóitanse denominar celtistas, celestes, célticos ou olívicos. Outro alcume que reciben os seareiros do Celta é o de portugueses, principalmente por parte dos seguidores do Deportivo da Coruña en resposta ao seu alcume de turcos.

Con todo, o principal grupo de siareiros do Celta son os coñecidos como Celtarras. Este grupo, fundado en 1987, é de tendencia política independentista de esquerdas, sendo un dos seus lemas máis repetidos "Por Galiza, polo Celta". Este grupo de seareiros ten unha forte rivalidade cos Riazor Blues, peña ultra do Deportivo, ademais de con outros grupos como os Ultras Sur do Real Madrid. Porén, gardan unha boa relación con outros grupos galegos e os Herri Norte Taldea do Athletic Club.

Os seareiros do Celta festexan as vitorias do equipo na fonte que forma parte do monumento Porta do Atlántico, que se atopa na Praza de América, nas Travesas de Vigo, non lonxe de Balaídos.

Datos do club

• Tempadas en 1ª: 46
• Tempadas en 2ª: 32
• Tempadas en 2ªB: 1
• Tempadas en 3ª: 1
• Xogadores achegados á Selección de Galiza: 22

Categoría principal: Internacionais con Galiza.

• Xogadores achegados á Selección de España: 24

Categoría principal: Internacionais con España.

• Adestrador con máis encontros: Víctor Fernández con 152 entre os anos 1998 e 2002
• Primeiro gol da historia: Ramiro, sendo o primeiro gol marcado polo Celta en Liga, no partido Celta-Iberia (1-2) que se xogou en febreiro de 1929, en Segunda división.

En Primeira división

• Clasificación histórica na Liga (segundo a LFP): 12º
• Mellor posto na liga: 4º (tempadas: 1947-48 e 2002-03)
• Peor posto na liga: 19º (tempadas: 1989-90 e 2003-04)
• Primeiro gol: Nolete no min 71 do Zaragoza - Celta (3-2) o 03/12/1939
• Gol número 500: Segundo gol do Celta no encontro Celta - Deportivo da Coruña (2-3). Obra de Sobrado o 12/03/50.
• Gol número 1000: Primeiro gol (minuto 58) do Zaragoza - Celta (0-2), obra de Lezcano, o 07/02/1971.
• Gol número 2000: Segundo gol do Celta (minuto 60) no encontro Celta - Real Sociedad obra de Baiano, o 07/05/2006

Sede social do Real Club Celta de Vigo, na rúa Conde de Gondomar.

• Maior número de puntos: 64 puntos (1998-99)
• Maior número de vitorias: 20 (2005-06)
• Maior número de goles obtidos: 69 goles (1998-99)
• Menor número de goles obtidos: 21 goles (1958-59)
• Mellor media de goles obtida: 2,42 goles por partido (1949-50)
• Maior número de goles encaixados: 75 goles (1943-44 e 1955-56)
• Menor número de goles encaixados: 32 goles (1970-71 e 1992-93)
• Maiores goleadas conseguidas:
  • Como local: 10-1 fronte ó Gimnàstic de Tarragona (1949/50)
  • Como visitante: 0-5 fronte ó Hércules (1940/41)
• Maiores goleadas encaixadas:
  • Como local: 0-5 fronte ó Oviedo (1943/44)
  • Como visitante: 10-0 fronte ó Athletic Club (11/01/1942)

Datos do club en competicións europeas

Participacións en competicións europeas: 9

• 1 na Liga de Campións
• 7 na Copa da UEFA
• 1 na Copa Intertoto

Partidos históricos en Europa

Tempada	Local	Resultado	Visitante	Liga	Estadio
1998-99	Celta de Vigo	7-0	Modelo:ROMb FC Argeș Pitești	UEFA	Balaídos
1998-99	Aston Villa	1-3	Celta de Vigo	UEFA	Villa Park
1998-99	Celta de Vigo	3-1	Liverpool	UEFA	Balaídos
1998-99	Liverpool	0-1	Celta de Vigo	UEFA	Anfield
1999-00	Celta de Vigo	4-0	Lausanne	UEFA	Balaídos
1999-00	Celta de Vigo	7-0	Benfica	UEFA	Balaídos
1999-00	Celta de Vigo	4-0	Juventus	UEFA	Balaídos
2000	Celta de Vigo	2-1	Zenit San Petersburgo	Intertoto	Balaídos
2000-01	Celta de Vigo	5-3	Modelo:SERb Estrela Vermella	UEFA	Balaídos
2000-01	Celta de Vigo	1-0	Shakhtar Donetsk	UEFA	Balaídos
2000-01	Celta de Vigo	2-1	Stuttgart	UEFA	Balaídos
2000-01	Celta de Vigo	3-2	Barcelona	UEFA	Balaídos
2001-02	Celta de Vigo	4-0	Sigma Olomouc	UEFA	Balaídos
2002-03	Celta de Vigo	2-1	Celtic	UEFA	Balaídos
2003-04	Celta de Vigo	3-2	Ajax	Liga de Campións	Balaídos
2003-04	AC Milan	1-2	Celta de Vigo	Liga de Campións	San Siro
2006-07	Celta de Vigo	3-1	Standard de Liexa	UEFA	Balaídos
2006-07	Celta de Vigo	1-0	Fenerbahçe	UEFA	Balaídos
2006-07	Celta de Vigo	2-1	Spartak de Moscova	UEFA	Balaídos

Xogadores

Categoría principal: Xogadores do Celta de Vigo.

Cadro 2014/15

Unha xogada do partido Celta-Deportivo na tempada 2012-2013 o 27 de outubro. Co balón o arxentino Augusto Fernández.

• Actualizado a 17 de xuño de 2014.

Nº Posto País Xogador 1 POR Sergio Álvarez 2 DEF Hugo Mallo 3 DEF Andreu Fontàs 4 MED Oubiña 8 MED Álex López 10 DIA Nolito 11 DIA Charles 14 DIA Fabián Orellana 17 MED Lévy Madinda 19 DEF Jonathan Castro 22 DIA Gustavo Cabral 23 DIA Krohn-Dehli

Nº Posto País Xogador 24 MED Augusto Fernández 26 POR Rubén Blanco 27 DIA Santi Mina 30 DEF David Costas - MED Javier Villar Rey - MED Pablo Hernández - DIA Joaquín Larrivey - MED Jota - DEF Jonathan Vila - DEF Samuel Llorca - DEF Sergi Gómez - DEF Carles Planas

Altas e baixas 2014/15

Altas
Xogador	Nacionalidade	Posición	Procedencia	Tipo	Custo
Pablo Hernández			CD O'Higgins	Traspaso	1,5 millóns €
Joaquín Larrivey			Rayo Vallecano	Libre	0 millón €
Jota			SD Eibar	Fin de cesión	0 €
Jonathan Vila			Beitar Jerusalem	Fin de cesión	0 €
Samuel Llorca			Deportivo Alavés	Fin de cesión	0 €
Sergi Gómez			FC Barcelona B	Libre	0 €
Carles Planas			FC Barcelona B	Libre	0 €

Baixas
Xogador	Nacionalidade	Posición	Destino	Tipo	Ingreso
Mario Bermejo			Retirado	Fin de contrato	0 €
Rafinha			FC Barcelona	Fin de cesión	0 €
Jon Aurtenetxe			Athletic Club	Fin de cesión	0 €
Íñigo López Montaña			PAOK Tesalónica FC	Fin de cesión	0 €
Welliton			Spartak Moscova	Fin de cesión	0 €
Cristian Bustos				Rescisión de contrato	0 €
Yoel			Valencia CF	Traspaso	2.000.000 €

Distincións individuais

Pichichi en Primeira División

Tempada	Xogador	Goles
1947-48	Pahiño	23

Máximos goleadores de Segunda División

Tempada	Xogador	Goles
1965-66	Abel Fernández	26
1967-68	Abel Fernández	17
	Rivera	17
1981-82	Pichi Lucas	27
1986-87	Baltazar	34
1991-92	Vladimir Gudelj	26

Zamoras

Santiago Cañizares.

Tempada	Xogador	Partidos	Goles	Promedio
1992-93	Santiago Cañizares	36	30	0.83
2002-03	Pablo Oscar Cavallero	34	27	0.79
2005-06	José Manuel Pinto	36	28	0.78

Máximos goleadores en Primeira División

Pos.	Xogador	Goles
1º	Hermidita	105
2º	Mauro	69
3º	Vlado Gudelj	68
4º	Pahiño	61
5º	Alexander Mostovoi	55
6º	Roig	53
7º	Del Pino	49
8º	Atienza	47
9º	Olmedo	46
10º	Agustín	42
11º	Carlos Torres	41
12º	Aretio	38
13º	Catanha	38
14º	Juan Sánchez	38
15º	Juan	37

Máximos goleadores por tempada
Tempada	Xogador	P.Xogados	P.Titular	Minutos	Goles	Cos mesmos goles
1928/29	- - - -	- - - -	- - - -	- - - -	- - - -	- - - -
1929/30	- - - -	- - - -	- - - -	- - - -	- - - -	- - - -
1930/31	- - - -	- - - -	- - - -	- - - -	- - - -	- - - -
1931/32	- - - -	- - - -	- - - -	- - - -	- - - -	- - - -
1932/33	Nolete	17	17	1.530	11
1933/34	Nolete	15	15	1.350	12
1934/35	Nolete	19	19	1.710	23
1935/36	Nolete	23	23	2.070	32
1939–40	Agustín	17	17	1.530	14
1940–41	Agustín	16	16	1.440	12	Del Pino
1941–42	Del Pino	24	24	2.160	22
1942–43	Roig	21	21	1.890	16
1943–44	Roig	22	22	1.980	5
1944–45	Pahiño	19	19	1.1710	13
1945–46	Pahiño	22	22	1.980	15
1946–47	Pahiño	23	23	2.070	17
1947–48	Pahiño	22	22	1.980	21
1948–49	Aretio	20	20	1.800	12
1949–50	Hermidita	25	25	2.250	21
1950–51	Juan Vázquez	25	25	2.250	13
1951–52	Hermidita	25	25	2.238	21
1952–53	Hermidita	25	25	2.246	19
1953–54	Olmedo	29	29	2.610	11
1954–55	Olmedo	25	25	2.250	15
1955–56	Mauro	28	28	2.520	23
1956–57	Mauro	27	27	2.430	16
1957–58	Mauro	22	22	1.980	15
1958–59	Escobar	22	22	1.980	6
1959–60	Lolo Gómez	29	29	2.610	15
1960–61	Lolo Gómez	30	30	2.700	21
1961–62	Elizondo	24	24	2.160	12
1962–63	Abásolo	17	17	1.530	9	Polito
1963–64	Germán	9	9	810	6	Téllez
1964–65	Pintos	25	25	2250	6	Téllez, Goyarán
1965–66	Abel Fernández	30	30	2.700	25
1966–67	Abel Fernández	26	26	2.299	17
1967–68	Abel Fernández	27	27	2.415	17	Rivera
1968–69	Abel Fernández	33	33	2.970	14
1969–70	Abel Fernández	24	18	1.705	9
1970–71	Juan	21	21	1.875	8
1971–72	Jiménez	31	31	2.720	7
1972–73	Jiménez	30	30	2.686	7
1973–74	Jiménez	38	38	3.230	9
1974–75	Juan	33	33	2.873	6
1975–76	Sanromán	29	27	2.333	6	Del Cura
1976–77	Carlos Fenoy	32	32	2.880	5
1977–78	Mori	32	28	2.329	9
1978–79	Mori	29	29	2.535	10
1979–80	Modelo:SERb Culafic	28	25	2.308	12
1980–81	Carlos Suáez	31			13
1981–82	Pichi Lucas	37	37	3.210	26
1982–83	Carlos Suáez	31	31	2.534	7
1983–84	Mercader	32	32	2.696	13
1984–85	Cortés	26	25	2.144	9
1985–86	Pichi Lucas	32	28	2.486	6	Baltazar
1986–87	Baltazar	44	44	3.942	34
1987–88	Julio Prieto	37	37	3.312	8
1988–89	Amarildo	34	33	2.847	16
1989–90	Mosquera	29	22	1.992	6
1990–91	Fabiano	35	35	3.057	10
1991–92	Vladimir Gudelj	36	36	3.158	27
1992–93	Vladimir Gudelj	28	28	2.346	7
1993–94	Vladimir Gudelj	34	31	2.844	12
1994–95	Vladimir Gudelj	34	33	2.984	17
1995–96	Vladimir Gudelj	37	32	2.888	15
1996–97	Vladimir Gudelj	29	18	1.735	13
1997–98	Juan Sánchez	31	18	1.747	9
1998–99	Luboslav Penev	32	30	2.393	14
1999–00	Benni McCarthy	31	25	1.965	8
2000–01	Catanha	36	35	2.922	16
2001–02	Catanha	38	35	3.026	17
2002–03	Edu	36	32	2.755	12
2003–04	Savo Milošević	37	34	2.947	14
2004–05	Modelo:URUb Canobbio	38	37	3.257	12
2005–06	Fernando Baiano	33	32	2.642	13
2006–07	Fernando Baiano	35	35	2.991	15
2007–08	Jesús Perera	33	26	2.346	14
2008–09	Kamel Ghilas	33	27	2.466	13
2009–10	Roberto Trashorras	38	33	2.801	12
2010–11	David Rodríguez	37	36	2.886	17
2011–12	Iago Aspas	35	28	2.345	23
2012–13	Iago Aspas	34	34	2.803	12
2013–14	Nolito	35	24	2.261	14

Máximos goleadores en encontros oficiais

Pos.	Xogador	Goles
1º	Ramón Polo	157
2º	Nolete	140
3º	Hermidita	113
4º	Vladimir Gudelj	111
5º	Rogelio Tapia	103
6º	Pichi Lucas	92
7º	Abel Fernández	91
8º	Pahiño	90
9º	Francisco Roig Zamora	73
10º	Alexander Mostovoi	72

Xogadores con máis partidos en Primeira División

Alexander Mostovoi.

Pos.	Xogador	Partidos
1º	Alexander Mostovoi	235
2º	Manolo	226
3º	Juan	220
4º	Pepe Villar	207
5º	Gustavo López	205
6º	Fernando Cáceres	198
7º	Vladimir Gudelj	195
8º	Vicente	194
9º	Patxi Salinas	193
10º	Castro	187
11º	Atilano	183
12º	Lolín	169
13º	Valery Karpin	168
14º	Juan Sánchez	162
15º	Hermidita	160

Xogadores históricos

Categoría principal: Xogadores do Celta de Vigo.

Galicia Balbino Clemente Juanito Pepe Hermida Rogelio Tapia Ramón Polo Chicha Lilo Pedro Pinilla Luís Casas Pasarín José Vega Rivera Santiago Castro Anido Mekerle Nolete Pahiño Hermidita Rodilla Venancio González Mauro Rodríguez Quinocho Pepe Villar Leonardo Vicente Manuel Pazos Manolo Rodríguez Zunzunegui Juan José Manuel Alvelo Aretio Quique Costas Xurxo Otero Michel Salgado Iago Aspas Arxentina Gustavo López Carlos Fenoy Fernando Cáceres Pablo Cavallero Eduardo Berizzo Diego Placente Méndez Uruguai Modelo:URUb Canobbio

España Abel Fernández Javier Maté Rafael Berges Del Cura Roig Patxi Salinas Gabriel Alonso Patxi Villanueva José Manuel Pinto Santiago Cañizares Francisco Simón Del Pino Pichi Lucas Sobrado Olmedo Atienza Miguel Muñoz José Mesa Yayo Juanfran Atilano Paraguay Modelo:PARb Gabriel Lezcano Brasil Mazinho Ademir Vieira Baltazar Amarildo Fabiano Nené Baiano Everton Giovanella Edú Sylvinho Chile Fabián Orellana Pablo Contreras Ecuador Iván Kaviedes

Francia Richard Dutruel Peter Luccin Modelo:RDCb Claude Makélélé Irlanda do Norte Jimmy Hagan Israel Haim Revivo Inglaterra Francis Cuggy Países Baixos Jordi Cruyff Bulgaria Luboslav Penev Hungría Gyula Alberty Serbia Modelo:SERb Goran Đorović Modelo:SERb Zoran Marić Croacia Goran Jurić Zvonimir Boban Bosnia-Hercegovina Vladimir Gudelj Milorad Ratković Savo Milošević Rusia Alexander Mostovoi Valery Karpin Portugal Jorge Cadete Exipto Mido Arxelia Kamel Ghilas Sudáfrica Benni McCarthy

Corpo técnico

Actual

Eduardo Berizzo.

• Adestrador: Eduardo Berizzo
• Segundo adestrador: Ernesto Marcucci
• Axudante técnico: Gustavo Onaindía
• Preparador físico: Pablo Fernández
• Adestrador porteiros: Carlos Kisluk
• Médico: Juan José García Cota
• Fisioterapeuta: Ernesto Vieito Torres
• Masaxista: Iván Comesaña
• Encargado do material: Eduardo Fernández Costas
• Delegado: Vladimir Gudelj

Adestradores celestes

Categoría principal: Adestradores do Celta de Vigo.

Francis Cuggy Andrés Balsa Mr. Cowan Ramón Encinas Dios José Planas José María Peña Salegui Ricardo Comesaña Joaquín Cárdenes Baltasar Albéniz Károly Plattkó Armando Márquez Ligorri Ricardo Zamora Luís Casas Pasarín Roberto Ozores Odilio Bravo José Iraragorri

Luis Urquiri Alejandro Scopelli Luís Miró Enrique Lúpiz Santiago Sanz Fraile Louis Hon Aretio Ignacio Eizaguirre Joseíto Rafael Yunta Cesar Rodríguez Pepe Villar Roque Olsen Juanito Arza Pedro Dellacha Mariano Moreno

Carmelo Cedrún Toni Cuervo José María Maguregui Laureano Ruiz Pedro González Carnero Modelo:SERb Milorad Pavić Luis Cid Pérez Félix Carnero J. L. García Traid Colin Addison Manolo J. M. Díaz Novoa Delfín Álvarez Txetxu Rojo Carlos Aimar Castro Santos

Javier Irureta Víctor Fernández Miguel Ángel Lotina Modelo:SERb Radomir Antić Ramón Carnero Rafa Sáez Fernando Vázquez Hristo Stoichkov López Caro Antonio López Alejandro Menéndez Pepe Murcia Eusebio Sacristán Paco Herrera Abel Resino Luís Enrique

Adestradores con máis partidos

Os datos contabilízanse dende a tempada 1939-40 para Primeira, 1970-71 para Segunda e dende a 2001-02 para Segunda División B ata a 2011-12. Non se contabilizan os partidos de Copa do Rei.

Ricardo Zamora, que dirixiu ao equipo nunha das épocas máis exitosas.

Pos.	Nome	Encontros
1º	Víctor Fernández	190
2º	Txetxu Rojo	134
3º	Ricardo Zamora	126
4º	Fernando Vázquez	119
5º	Luís Casas Pasarín	117
6º	Juan Arza	114
7º	Paco Herrera	86
8º	Carmelo Cedrún	85
9º	Maguregui	84
10º	Baltasar Albéniz	78
11º	Fernando Castro Santos	76
12º	Miguel Ángel Lotina	73
13º	Modelo:SERb Milorad Pavić	72
14º	Félix Carnero	61
15º	Eusebio	58

Xunta directiva

• Presidente: Manuel Carlos Mouriño Atanes
• Vicepresidente 1º: Ricardo Barros Hermida
• Vicepresidente 2º: Pedro Posada Martínez
• Director xeral: Antonio Chaves
• Conselleiros: Carmen Avendaño Otero, Antonio Rosendo Martínez e Primitivo Ferro Ribadulla.
• Director técnico: Miguel Montes Torrecilla
• Coordinador categorías inferiores: José Ricardo Fernández
• Directora de Proxección e Márketing: Marian Mouriño Terrazo
• Directora financeira: María José Herbón
• Director de seguridade e instalacións: Manuel Mariño
• Responsable da fundación: Carmela Cuevas

Presidentes

Categoría principal: Presidentes do Celta de Vigo.

Lista de presidentes.

1. Manuel Bárcena, 1923-192X 2. Manuel Núñez García, 192X-192X 3. Ramón Fernández Mato, 1927-192X 4. Manuel Prieto González, 192X-19XX. 5. Alfredo Escobar Huertas, 19XX-1932. 6. Luis de Vicente Sasiain, 1932-1933. 7. Indalecio Vázquez, 1933-1934. 8. Cesáreo González, 1934-1935. 9. Rodrigo de la Rasilla, 1935-1936. 10. Pedro Braña Merino, 1939-1940. 11. Manuel Núñez González, 1940-1941. 12. Fernando de Miguel, 1941-1942.

13. Luis Iglesias Fernández, 1942-1948. 14. Avelino Ponte Caride, 1948-1950. 15. Faustino Álvarez, 1950-1952. 16. Manuel Prieto Pérez, 1952-1956. 17. Antonio Herrero, 1956-1958. 18. Antonio Alfageme, 1958-1959. 19. Celso Lorenzo Vila, 1959-1961. 20. Carlos Barreras Barret, 1961-1963. 21. Antonio Crusat, 1963-1964 22. Manuel Rodríguez, 1964-1965. 23. Daniel Alonso, 1965-1968. 24. Ramón de Castro, 1968-1969.

25. Rodrigo Alonso Fariña, 1969-1973. 26. Antonio Vázquez Gómez, 1973-1976. 27. Jaime Arbones Alonso, 1977-1979. 28. Rodrigo Arbones Alonso, 1979-1980. 29. Elías Posada, 1979-1980. 30. Elías Alonso Riego, 1979-1983. 31. José Luis Rivadulla, 1982-1990. 32. José Luis Alejo Álvarez, 1990-1991. 33. Eloy de Francisco, 1990-1991. 34. J. Ignacio Núñez, 1991-1995. 35. Horacio Gómez Araújo, 1995-2006. 36. Carlos Mouriño, 2006-

Palmarés

Torneos nacionais

• Campionato de Galicia (7): 1923-24, 1924-25, 1925-26, 1929-30, 1931-32, 1933-34, 1934-35.
• Sub-Campionato de Galicia (7): 1926-27, 1927-28, 1928-29, 1930-31, 1936-37, 1937-38, 1939-40.
• Copa Galiza (2): 2007*, 2008

*Chamada nese ano Copa Xunta de Galicia.

Torneos estatais

• Subcampión da Copa do Rei (3): 1947–48, 1993–94, 2000–01
• Campión de Segunda División (3): 1935–36, 1981–82, 1991–92
• Subcampión de Segunda División (7): 1959–60, 1960–61, 1965–66, 1968–69, 1975–76, 2004–05, 2011–12
• Campión de Segunda División B (1): 1980–81
• Campión de Terceira División (1): 1930–31

Torneos internacionais

• Copa Intertoto da UEFA (1): 2000

Torneos amigables de máis importancia

• Trofeo Cidade de Vigo (21): 1972, 1973, 1975, 1976, 1980, 1984, 1986, 1988, 1991, 1992, 1993, 1997, 1998, 1999, 2000, 2002, 2005, 2006, 2008, 2009, 2012
• Trofeo Memorial Quinocho (17): 1995, 1996, 1998, 1999, 2000, 2001, 2002, 2003, 2004, 2005, 2007, 2008, 2009, 2011, 2012, 2013, 2014
• Trofeo Luis Otero (12): 1965, 1969, 1970, 1971, 1976, 1982, 1984, 1985, 1990, 1997, 2007, 2010
• Trofeo Emma Cuervo (9): 1954, 1961, 1968, 1975, 1977, 1979, 1981, 1997, 2010
• Trofeo Concepción Arenal (6): 1957, 1967, 1991, 1998, 2004, 2010
• Trofeo Teresa Herrera (1): 1999
• Trofeo Xacobeo (1): 1999
• Trofeo Colombino (1): 2001

(Datos actualizados no ano 2012)

Filial

Artigo principal: Real Club Celta de Vigo B.

O Real Club Celta de Vigo B é o equipo filial do Celta. Fundado en 1989, xoga actualmente no Grupo I da Terceira División e o seu adestrador é Pichi Lucas. Tradicionalmente chámaselle Celta Turista, pois foi o Club Turista (despois Celta Turista) o seu último filial, antes de fusionarse co Celta, pasando a ser o seu equipo dependente. Foi unha canteira prolífera, que deu lugar a grandes xogadores, como Borja Oubiña, Michel Salgado ou Xurxo Otero (os tres internacionais con España), ou Pablo Couñago bota de ouro do mundial sub-20 de 1999 en Nixeria.

Xogou dúas veces a liguiña de clasificación para a Segunda División. O seu máximo rival é o Pontevedra CF.

Historicamente, os clubs filiais que tivo o Celta foron o Berbés, o Gran Peña (despois Gran Peña Celtista), e o Club Turista (despois Celta Turista). Actualmente as SADs non poden ter clubs filiais independentes delas, polo que durante a reconversión dos clubs a SADs os filiais integráronse dentro da estrutura dos clubs "paternais".

Xogadores da canteira

Estes son algúns dos xogadores que sairon da canteira celeste:

Categoría principal: Xogadores do Celta de Vigo B.

Adrián Mouriño Antonio Rodríguez Dovale Borja Oubiña Dani Abalo Dani Carril Francisco Noguerol Hugo Mallo Iago Aspas Iago Bouzón Jonathan Aspas

Jonathan Pereira Jonathan Vila Jordi Figueras Montel Mauro Rodríguez Michel Salgado Nacho Nino Lema Óscar Pardavila Cordovés Pablo Couñago Pahiño

Roberto Fernández Alvarellos Roberto Lago Xurxo Otero Yoel Rodríguez

Baloncesto

Xogadoras do Celta de baloncesto.

Artigo principal: Real Club Celta Baloncesto.

O Real Club Celta Baloncesto (anteriormente R.C. Celta Banco Simeón, R.C. Celta Vigourban e Real Club Celta Indepo) é un equipo feminino. Entre o seu palmarés están cinco campionatos da Liga española de baloncesto feminino (1977, 1979, 1982, 1999, 2000), catro Copas da Raíña (1974, 1981, 1984, 2001) e doce Copas de Galicia (1996, 1997, 1998, 1999, 2001, 2002, 2003, 2005, 2007, 2008, 2009, 2011).

Disputa os seus encontros no Complexo Deportivo das Travesas, está dirixido por Carlos Colinas e o seu patrocinador é Construcións deportivas Indepo.

Atletismo

Nacemento

O equipo de atletismo do Celta de Vigo xurdiu por iniciativa de Manuel de Castro Handicap, que tras volver dos Xogos Olímpicos de 1924 quixo crear unha sección de atletismo para o club recentemente creado.

O equipo naceu da man do directivo do Celta, irman de Handicap e campión de Galiza en lanzamento de peso e disco en 1921, Fernando de Castro González.

Debutou o 14 de setembro de 1924 nos Campionatos Galegos de Atletismo en Vigo no extinto campo de Coia, obtendo catro victorias individuais e o cuarto posto por equipos con so catro atletas en competición, ademáis do futbolista Pinilla que quedou eliminado nos 100m.

Tras volver a competir nos campionatos galegos de 1925 a actividade foise diluindo ao non disputarse estes nos anos 1926 e 1927, chegando a desaparecer e integrarse os seus atletas na Sociedade Atlética de Vigo.

Rexurdimento

Na primavera de 1950 o Celta volveu ao atletismo da man de Alfonso Posada, como delegado da sección, cargo que ocupa ata a actualidade.

Debutou nesta segunda etapa nos Campionatos de Vigo de neófitos e debutantes con bastante bo papel, e tamén en Balaídos nos Campionatos Galegos absolutos no que alcanzou a segunda posición.

Nestos anos de historia o Celta foi batindo marcas ata na actualidade ter atletas campións de España, de Europa ou participando nos Xogos Olímpicos. Esta longa lista de éxitos comezouna Rogelio Rivas, o primeiro céltico en conseguir un récord de España absoluto (nos 100 m lisos) e tamén o primeiro en asistir a uns Xogos Olímpicos (Tokio 1964).

Tamén cabe destacar ao primeiro extranxeiro que militou nas filas do club, o finés Jouko Kuha, recordman mundial dos 3.000 metros obstáculos en 1968.

Fútbol Indoor

Dende o ano 2011 o Celta tamén compite na Liga española de fútbol indoor. Se ben o ano do seu debut non pasou na fase de grupos demostrou unha gran progresión nesta competición, ao chegar a semifinais na tempada 2011-2012 onde foi eliminado polo Real Madrid, quen sería o campión. Esta melloría chegou ao culmen cando na terceira tempada se declarou campión do torneo gañandolle a final ao Real Valladolid e sendo o celtista Jacobo Campos o mellor xogador da Liga Fertiberia de Fútbol Indoor.

Na actualidade o equipo está formado polos seguintes ex-futbolistas profesionais:

• Actualizado a 17 de xuño de 2013.

Nº Posto País Xogador Tomás Nacho Cantero Michel Salgado Everton Giovanella Xurxo Otero 6 Modelo:SERb Bajcetic 7 Ratković 8 Jacobo Campos

Nº Posto País Xogador 11 Vicente Celeiro 13 Emilio 15 Fran Caínzos 16 Antonio Otero 18 Quique 21 Fidalgo 25 Patxi Villanueva 35 Patxi Salinas

Enderezos

	Sede Social	Cidade Deportiva da Madroa	Museo do Club
Enderezo	Rúa Conde de Gondomar, 1 36203 - Vigo	A Madroa-Candeán s/n 36217 - Vigo	Rúa Olímpicos s/n 36210 - Vigo
Teléfono	(+34) 986 11 09 00	(+34) 986 28 18 62	(+34) 986 21 36 76
Fax	(+34) 986 29 20 40	(+34) 986 28 18 98	(+34) 986 24 41 19

Galería de imaxes

• 
  Iago Bouzón.
• 
  Estadio Municipal de Balaídos.
• 
  José Enrique Sánchez.
• 
  José Enrique Sánchez e Mark Viduka.
• 
  Mido.
• 
  Valery Karpin.
• 
  Partido do Celta en San Mamés en 2005.

Véxase tamén

Outros artigos

• Vigo
• Derbi galego
• Estadio Municipal de Balaídos

Ligazóns externas

• Páxina oficial
• Fundación Celta de Vigo (en castelán).
• Historia do Celta de Vigo
• Delcelta.com
• Celestes.org (en castelán).