Saltar ao contido

Jorge Valdano

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Modelo:BiografíaJorge Valdano

Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento(es) Jorge Alberto Valdano Castellano Editar o valor en Wikidata
4 de outubro de 1955 Editar o valor en Wikidata (69 anos)
Las Parejas, Arxentina Editar o valor en Wikidata
Altura188 cm Editar o valor en Wikidata
Peso83 kg Editar o valor en Wikidata
Actividade
Ocupaciónfutbolista, director deportivo, adestrador de fútbol, comentarista Editar o valor en Wikidata
Período de actividade1973 Editar o valor en Wikidata - 1987 Editar o valor en Wikidata
Nacionalidade deportivaArxentina Editar o valor en Wikidata
Deportefútbol Editar o valor en Wikidata
Posición de xogoDianteiro Editar o valor en Wikidata
Traxectoria Editar o valor en Wikidata
  Equipo Número de partidos xogados Puntos/goles/tantos anotados
1973–1975   Newell's Old Boys 49(12)
1975–1979   Deportivo Alavés 63(21)
1979–1984   Real Zaragoza 143(47)
1984–1987   Real Madrid CF 85(40)
  Selección nacional Número de partidos xogados Puntos/goles/tantos anotados
1975–1990   Arxentina 23(7)
Participou en
1986Mundial de Fútbol México 1986
1982Mundial de Fútbol España 1982 Editar o valor en Wikidata
Sitio webvaldano.es Editar o valor en Wikidata
IMDB: nm1422783 BNE: XX925744 Dialnet: 253794 FIFA: 44707 Editar o valor en Wikidata

Jorge Alberto Francisco Valdano Castellanos,[1] nado en Las Parejas, Santa Fe, o 4 de outubro de 1955, é un exfutbolista e ex adestrador arxentino. Campión do mundo coa selección arxentina no Mundial de México 1986, xogaba como dianteiro e o seu primeiro equipo foi o Newell's Old Boys, club no que xogou antes da súa chegada ao fútbol español, para xogar no Alavés, Zaragoza, e finalmente no Real Madrid. Como adestrador desenvolveu toda a súa carreira en España, dirixindo ao Tenerife, ao Valencia e ao Real Madrid.

Desde 2000 até 2004 foi o director deportivo do Real Madrid, baixo a primeira etapa de Florentino Pérez como presidente. Entre 2009 e 2011 foi director xeral e adxunto á presidencia, durante o segundo mandato de Pérez.[2] Actualmente traballa como comentarista e analista para diversos medios de comunicación, como a televisión e a radio.

Traxectoria

[editar | editar a fonte]

Como futbolista

[editar | editar a fonte]

Comezou a súa carreira en Rosario, nas categorías inferiores de Newell's Old Boys. Con 17 anos, o 5 de agosto de 1973, debutou co primeiro equipo. Marcou 11 goles co club na Primeira División e formou parte do equipo de Newell's que se procalmou campión da Liga Arxentina por primeira vez súa historia, no Metropolitano de 1974.[3]

En 1975 chegou á liga española, concretamente á Segunda división, fichando polo Deportivo Alavés. Xogou catro tempadas no club vasco, marcando 22 goles en 121 partidos.

En 1979 fichou polo Real Zaragoza, co que debutou na Primeira División o 9 de setembro de 1979 nun empate a dous goles contra o FC Barcelona na Romareda, partido no que Valdano anotou o segundo gol do seu equipo. Co equipo aragonés xogou 172 partidos e anotou 71 goles. Na tempada 1982/83 marcou 17 goles na liga, cifra só superada esa campaña por Poli Rincón, Amarilla e Dani.

En 1984 chegou ao Real Madrid. Na súa primeira tempada no club branco repetiu os 17 goles de dous anos antes, quedando a só dous do Trofeo Pichichi dese ano, que foi para Hugo Sánchez, do Atlético de Madrid. O dianteiro mexicano fichou ao ano seguinte polo Real Madrid, e alí formou xunto con Valdano e Emilio Butrageño unha destacada dianteira. Co equipo madrileño Valdano gañou 2 ligas de Primeira División, unha Copa da Lga e dúas Copas da UEFA. En total xogou 120 partidos, nos que marcou 56 goles.

O 4 de marzo de 1987 xogou o seu último partido como futbolista, contra o Estrela Vermella de Belgrado nos cuartos de final da Copa de Europa. Levaba varias semanas cunha forte medicación para tratar a hepatite B que padecía, e tras ese partido, disputado con -17 °C na capital iugoslava, a súa saúde empeorou, precipitando a súa retirada.[4][5]

Xogou un total de 228 partidos na Primeira División española, anotando 86 goles.

Selección nacional

[editar | editar a fonte]

Coa selección arxentina sub-21 foi campión do Torneo Esperanzas de Toulon de 1975, dirixido por César Luis Menotti.

Valdano facendo a volta olímpica cos seus compañeiros no Mundial de México de 1986.

Foi despois internacional absoluto coa selección arxentina en 20 ocasións, marcando un total de 7 goles. Participou no Mundial de 1982 en España e proclamouse campión do mundo en México 1986, marcando 4 goles: dous contra Corea do Sur, un contra Bulgaria e o seu cuarto gol -e o máis importante da súa carreira- foi o 2-0 parcial da Arxentina na final contra Alemaña.[6]

En 1989, máis de dous anos despois da súa retirada, o seleccionador arxentino Carlos Bilardo propúxolle que volvese a adestrar para disputar coa albiceleste o Mundial de 1990 en Italia. Valdano aceptou, pero tras meses de adestramento, unha lesión muscular pouco antes do Mundial fixo que fose finalmente descartado por Bilardo.[7][5]

Adestrador

[editar | editar a fonte]

En 1992 volveu ao fútbol como adestrador, fichando polo Tenerife. Chegou ao banco canario para as xornadas finais da campaña 1991/92, como substituto do seu compatriota Solari, cesado ao estar o equipo ao bordo dos postos de descenso a Segunda.[8] Conseguiu rematar a tempada na 13ª posición e impediu que o Real Madrid lograse o título de liga, gañándolle na última xornada no Heliodoro Rodríguez López.[9] Ao ano seguinte clasificou ao equipo canario para a Copa da UEFA por primeira vez na súa historia, ao acabar na sexta posición. Na súa última tempada en Tenerife, a 1993/94 acadou os oitavos de final da Copa da UEFA, onde foi eliminado pola Juventus de Trappatoni, e as semifinais da Copa do Rei, onde caeu contra o Celta de Vigo.[10]

En 1994 converteuse no novo adestrador do Real Madrid.[11] Durante a pretemporada afirmou que non contaría cos servizos dos xogadores Iván Zamorano e José Emilio Amavisca. Porén, ambos acabaron sendo titulares indiscutibles do equipo, sendo o primeiro incluso o Pichichi da Liga.[12][13] Fixo debutar a Raúl e gañou a liga esa tempada, con catro puntos de vantaxe sobre o segundo, o Deportivo da Coruña de Arsenio. Con todo, foi destituído a principios de 1996, tras perder o primeiro partido da segunda volta contra o Rayo Vallecano no Bernabéu, e ocupando o club o oitavo posto da liga.[14] Foi substituído polo propio Arsenio.

En novembro de 1996, unha vez iniciada a tempada 1996/97, fichou como novo adestrador do Valencia CF, en substitución do cesado Luis Aragonés.[15] Rematou a liga no décimo posto. Foi despedido pouco despois do comezo da seguinte tempada, despois de apañar tres derrotas nos tres primeiros partidos.[16] En total adestrou 175 partidos na Primeira División.

Outras actividades

[editar | editar a fonte]

Trala súa retirada dos bancos traballou como comentarista e analista en numerosos medios de comunicación, a maioría deles españois como El País, Marca, Cadena SER, Telemadrid ou LaSexta, e tamén doutros países como a Televisión Azteca de México. Ademais escribiu cinco libros: Sueños de fútbol, Cuentos de Fútbol, Cuentos de fútbol II, Los cuadernos de Valdano e El miedo escénico y otras hierbas.

En setembro do ano 2000 regresou ao Real Madrid como director deportivo, coa chegada á presidencia de Florentino Pérez.[17] Foi un dos principais artífices da chamada era dos "galácticos", e ocupou o cargo durante case catro anos, ata mediados de 2004.[18] Volveu ao club o 1 de xuño de 2009, trala volta de Florentino Pérez á presidencia do Real Madrid, sendo nomeado director xeral e adxunto á presidencia.[17][2] Ocupou este cargo ata maio de 2011, cando foi destituído polo presidente, sendo substituído por Rafael Martín Vázquez.[19]

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ "Lista de nacionalizados no segundo semestre de 1987" (PDF). Boletín Oficial del Estado (en castelán). 6 de febreiro de 1988. Consultado o 16 de xaneiro de 2022. 
  2. ↑ 2,0 2,1 "Valdano, nombrado director general del Real Madrid" (en castelán). 1 de xuño de 2009. Arquivado dende o orixinal o 16 de xaneiro de 2022. Consultado o 16 de xaneiro de 2022. 
  3. ↑ "Jorge Valdano". elrojinegro.com (en castelán). Consultado o 16 de xaneiro de 2022. 
  4. ↑ Roncero, Tomás (4 de novembro de 2003). "Valdano: "En Belgrado se me acabó el fútbol"". As (en castelán). Consultado o 15 de xaneiro de 2022. 
  5. ↑ 5,0 5,1 Dakno, Eduardo Ahmar (20 de maio de 2020). "Italia '90 en el recuerdo: el día en que Valdano se ahogó en "la orilla" y abrió una grieta entre Maradona y Bilardo" (en castelán). Consultado o 16 de xaneiro de 2022. 
  6. ↑ Espinosa, Francisco (13 de outubro de 2013). "Jorge Valdano, el intelectual que le dio a la Argentina su segunda Copa del Mundial de Futbol" (en castelán). Consultado o 15 de xaneiro de 2022. 
  7. ↑ Bareño, Gonzalo (29 de enero de 2011). "Valdano: la cara B del filósofo del fútbol". La Voz de Galicia. Arquivado dende o orixinal o 25 de outubro de 2015. Consultado o 14 de novembro de 2013. 
  8. ↑ Jiménez, Vicente (15 de abril de 1992). "Jorge Valdano ficha como entrenador del Tenerife". El País (en castelán). Consultado o 16 de xaneiro de 2022. 
  9. ↑ "Las dos Ligas perdidas por el Real Madrid en Tenerife de forma consecutiva" (en castelán). 25 de abril de 2018. Consultado o 15 de xaneiro de 2022. 
  10. ↑ Bentivegna, Diego (4 de setembro de 2020). "El Tenerife de Jorge Valdano: el equipo que soñó y cumplió sus metas" (en castelán). Arquivado dende o orixinal o 16 de xaneiro de 2022. Consultado o 16 de xaneiro de 2022. 
  11. ↑ "Valdano: "Hace dos años no era ni entrenador"" (PDF). Mundo Deportivo (en castelán). Axencia EFE. 15 de abril de 1994. Consultado o 16 de xaneiro de 2022. 
  12. ↑ Jabois, Manuel (12 de novembro de 2017). "Aquel año". El País (en castelán). ISSN 1134-6582. Consultado o 15 de xaneiro de 2022. 
  13. ↑ Ruiz, Marco (21 de agosto de 2019). "Valdano contó detalles de su tortuosa relación con Zamorano". As (en castelán). Consultado o 15 de xaneiro de 2022. 
  14. ↑ "Adiós al sueño de Valdano" (PDF). Mundo Deportivo (en castelán). 22 de xaneiro de 1996. p. 24. Consultado o 16 de xaneiro de 2022. 
  15. ↑ "Jorge Valdano se compromete con el Valencia hasta la conclusión de la temporada 1998-99" (PDF). La Vanguardia (en castelán). 21 de novembro de 1996. p. 37. Consultado o 16 de xaneiro de 2022. 
  16. ↑ "Destitución fulminante de Valdano y Cantatore" (PDF). La Vanguardia (en castelán). 16 de setembro de 1997. p. 38. Consultado o 16 de xaneiro de 2022. 
  17. ↑ 17,0 17,1 "Un hombre de confianza para una 'superproducción'". Marca (en castelán). 1 de xuño de 2009. Consultado o 16 de xaneiro de 2022. 
  18. ↑ Torres, Diego (28 de maio de 2004). "Valdano abandona el Madrid". El País (en castelán). Consultado o 16 de xaneiro de 2022. 
  19. ↑ "Florentino Pérez echa a Valdano y da plenos poderes a Mourinho" (en castelán). 26 de maio de 2011. Consultado o 16 de xaneiro de 2022. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jorge_Valdano&oldid=6714417»