Santiago Sanz Fraile

Para outras páxinas con títulos homónimos véxase: Yayo.

Yayo
Información persoal
Nome	Santiago Sanz Fraile
Nacemento	15 de maio de 1914
Lugar de nacemento	Santander
Altura	1,71 m.
Posición	Centrocampista
Carreira sénior
Anos	Equipos	Aprs	(Gls)
	Rayo Cantabria
1935–1936	Racing de Santander	3	(2)
1940–1941	Malacitano	0	(0)
1940–1942	Salamanca	42	(15)
1942–1952	Celta de Vigo	172	(12)
Adestrador
1949–1953	Casablanca
1951	Pontevedra
1954–1957	Gran Peña
1957	Racing de Ferrol
1957–1959	Gran Peña
1960	Zeltia
1960–1961	Celta de Vigo
1961–1963	Calvo Sotelo
1963–1965	Compostela
1965	Turista
1966–1969	Compostela
1969–1971	Langreo
1971–1973	Gran Peña
1973–1974	Compostela
1974–1980	Gran Peña
Partidos e goles só en liga doméstica. [ editar datos en Wikidata ]

Santiago Sanz Fraile, máis coñecido como Yayo, nado en Santander o 15 de maio de 1914, foi un futbolista e adestrador cántabro, que xogaba na demarcación de centrocampista. A súa carreira estivo ligada na súa meirande parte ao Celta de Vigo, primeiro como xogador, militando dez anos no club, e logo como adestrador, dirixindo ao primeiro equipo e aos filiais en varias etapas, principalmente ao Gran Peña. Adestrou tamén entre outros o Pontevedra, o Racing de Ferrol, o Compostela (en tres etapas) e o Langreo, co que logrou un ascenso á Segunda División.

Foi pai de Quecho, histórico futbolista do Ourense, e que tamén militou no Celta.

Traxectoria

Como xogador

A súa xuventude estivo marcada pola estancia de tres anos no penal de El Dueso, en espera dun xuízo que finalmente o condenou a só un ano de cárcere. Comezou a xogar ao fútbol no Rayo Cantabria, pasando logo ao Racing de Santander, co que debutou en Primeira División o 3 de febreiro de 1935, nun encontro fronte ao Arenas de Getxo. Foi o seu único encontro en liga esa tempada, mentres que na campaña seguinte, xa co coruñés Paco González no banco, disputou outros dous partidos, marcando dous goles.

Trala guerra civil militou brevemente no Malacitano, aínda que non chegou a debutar, fichando logo polo Salamanca. Con este equipo disputou as tempadas 1940/41 e 1941/42 da Segunda División, disputando 42 partidos de liga, nos que anotou 15 goles, incluídos dous tripletes fronte a Barakaldo e Sporting de Gijón.

No ano 1942 tanto o Real Zaragoza coma o Celta de Vigo apostaron forte por fichalo, recalando finalmente en Vigo. Militou no club celeste durante dez tempadas, formando no centro do campo con xogadores como Aretio, Fuentes ou Miguel Muñoz. Disputou co Celta a primeira final de Copa do Xeneralísimo do club no ano 1948, fronte ao Sevilla en Chamartín, onde ocupou o centro do campo celeste xunto con Gaitos e Alonso. Alonso tivo que ocupar a portería trala lesión de Francisco Simón e o Celta acabou perdendo por 1-4 e con só oito xogadores no campo, trala expulsión de Pahiño e a lesión tamén de Aretio.

Despois de 10 anos no Celta Yayo retirouse aos 38 anos de idade, sendo na última tempada xogador-adestrador axudando a Roberto Ozores trala substitución de Luís Casas Pasarín, e na que só xogou un encontro, lesionándose ante o Racing en Santander, a súa vila natal.

Como adestrador

Comezou a súa carreira como adestrador cando aínda era xogador do Celta, dirixindo o Club Deportivo Casablanca ata a súa desparición en 1953. Tamén foi adestrador do Pontevedra, ao que dirixiu uns meses en 1951. En 1954 pasou a adestrar o Gran Peña. Co equipo de Lavadores conseguiu o ascenso á Terceira División na tempada 1955/56.

En abril de 1957, a raíz do falecemento do adestrador do Racing de Ferrol e antigo compañeiro de Yayo no Celta, Juan Vázquez Tenreiro, o club ferrolán recorreu a el para substitulo á fronte do equipo, que militaba na Segunda División. Colleu o equipo en postos de descenso a falta de oito xornadas para o remate da tempada 1956/57, e conseguiu salvar o equipo na promoción de permanencia, derrotando o Turista de Vigo. Ao remate da campaña regresou ao Gran Peña, no que estivo ata o seu cesamento en outubro de 1959.

A continuación pasou brevemente polo Zeltia, ata que se fixo cargo do Celta de Vigo a finais da tempada 1959-60 en Segunda División, unha tempada na que pasaron polo banco do Celta catro adestradores. Primeiro foi o arxentino Enrique Lúpiz o que tivo que deixar o posto por problemas coa homologación do titulo de adestrador, sendo substituído por Baltasar Albéniz, que dirixiu o equipo a maior parte da tempada clasificándoo para a fase de ascenso. Pero a directiva do club tentou contratar a Helenio Herrera para os encontros de fase de ascenso ás costas de Albéniz, polo que este dimitiu. Finalmente fíxose cargo Yayo do equipo que ao final acabou compartindo a dirección con Ricardo Zamora. Yayo permaneceu como adestrador tamén a tempada seguinte, na que clasificou o equipo na segunda posición, só por detrás do Osasuna, perdendo a promoción de ascenso contra o Oviedo.

Na tempada seguinte marchou a Puertollano, onde se puxo á fronte do Calvo Sotelo durante dúas tempadas, alcanzando dous primeiros postos, pero sen conseguir o ascenso. En 1962 colleu as rendas da SD Compostela, na Terceira División, sucedendo a Dagoberto Moll. Adestrou dous anos o equipo santiagués, clasificándoo no primeiro e no segundo posto da táboa, pero fallando na fase de ascenso ámbolos dous anos, no primeiro contra o Andorra turolense, e no segundo contra o Béjar Industrial. Deixou o Compostela en 1965, pasando a dirixir o Club Turista, pero regresou ao club santiagués pouco despois como secretario técnico. A comezos de 1966 pasou a exercer como adestrador, e continuou nesta función ata 1969.

En 1969 fichou polo UP Langreo, co que conseguiu o ascenso á Segunda División na súa primeira tempada. Na segunda tempada foi destituído a falta de cinco xornadas, co equipo no posto 17º, sendo substituído por Fernando Bouso. A continuación regresou ao Gran Peña, co que ascendeu a Terceira na campaña 1971/72, grazas en boa parte aos 53 goles de Waldo. En 1973 comezou a súa terceira etapa á fronte do Compostela. Acadou a segunda posición da Terceira División e xogou sen éxito a fase de ascenso, deixando o club ao remate da competición. Regresou outra vez ao Gran Peña, ao que adestrou durante seis anos ata 1980.

Os méritos contraídos por Santiago ao servizo do Celta foron premiados coa imposición da Medalla ao Mérito da Federación Española de Fútbol e a insignia de ouro e brillantes do Celta.

O seu fillo Quecho tamén xogou no Celta a comezos dos anos 80, e triunfou máis tarde no Ourense.

Véxase tamén

Ligazóns externas

• Datos do xogador en BDFutbol (en castelán).
• Datos do adestrador en BDFutbol (en castelán).