María Xosé Queizán: Diferenzas entre revisións

María Xosé Queizán
Biografía
Nacemento	(es) María Xosé‏ Queizán Vilalonga de Soutomaior ; 5 de febreiro de 1939 (85 anos); Vigo
Datos persoais
País de nacionalidade	España
Educación	Universidade de Santiago de Compostela
Actividade
Ocupación	escritora , crítica literaria , activista polos dereitos das mulleres , novelista
Xénero artístico	Poesía, narrativa, ensaio e teatro
Lingua	Lingua castelá
Obra
	Obras destacables (2007) Cólera; (2018) Vivir a galope ;
Familia
Cónxuxe	Xosé Luís Méndez Ferrín
Fillos	Cristal e Roi
Pai	José Queizán Hermida

Explorar o historial de forma interactiva

← Edición máis vella Edición máis nova →

Contido eliminado Contido engadido

VisualTexto wiki

En liña

Revisión como estaba o 2 de decembro de 2017 ás 17:54

María Xosé Queizán Vilas, nada en Vigo o 5 de febreiro de 1939, é unha escritora, catedrática de lingua e literatura galega, e figura relevante no movemento feminista na Península Ibérica.

Traxectoria

Comezou a súa carreira como escritora na súa adolescencia, escribindo artigos para o periódico vigués El Pueblo Gallego. Nos cincuenta participou en obras de teatro, chegando a crear en 1959 o "Teatro de Arte y Ensayo de la Asociación de la Prensa de Vigo", e a fundar e dirixir de 1967 a 1968 o "Teatro Popular Galego". O seu carácter emprendedor e o seu amor polo teatro levárona a desempeñar varios papeis a cargo de diversas organizacións, como directora da asociación feminista Feministas Independentes Galegas (FIGA), directora da galería de arte Roizara de Vigo, vicepresidenta do Consello Municipal da Muller do concello de Vigo e directora e organizadora do I encontro de Mujeres Poetas Peninsulares y de las Islas (1996).

O seu labor como escritora diversifícase en todos os xénero e estilos: novela, conto, ensaio, teatro e poesía; tamén é tradutora. Os seus ensaios feministas tratan temas tan controvertidos como a colonización sexual das mulleres, o cuestionamento da maternidade biolóxica e a reflexión sobre a escrita non androcéntrica.

Vida persoal

María Xosé Queizán Vilas con parte dos integrantes da 1ª promoción de Galego-Portugués da USC: Anxo González Guerra, Manuel Castelao Mexuto, Luís Cambeiro Cives, Vitoria Ogando Valcárcel, Manuel Ferreiro Fernández, Tareixa Roca Sánchez, María dos Anxos González Refoxo, Ramona Giráldez Domínguez, María do Carme García Pereiro, Luís Gayoso Baqueiro, Carme Vázquez Castro, Manuel Figueiras Fernández, Francisco Salinas Portugal, César Morán Fraga. Na Coruña, 09/09/2017

En 1962 casou con Xosé Luís Méndez Ferrín, e tiveron unha filla e un fillo, Cristal (1964) e Roi.^[1]

Labor literario

A principios dos setenta trasladouse a París, onde coñece a nova novela francesa, o que a axudará a escribir a súa primeira novela, A orella no buraco, obra incluída na Nova Narrativa Galega. En 1977 publica o ensaio A muller en Galicia ao que lle seguiría en 1980 Recuperemos as mans e, en 1998, Misoxinia e racismo na poesía de Pondal. Creou a revista Festa da Palabra Silenciada, feita só por mulleres, a cal coordina e dirixe dende 1983. En 1989 publicou unha obra de teatro, Antígona ou a forza do sangue, coa que queda finalista do Premio Álvaro Cunqueiro. Outra obra de teatro, Non convén chorar máis, permanece inédita. O seu primeiro poemario Metáfora da metáfora aparece en 1991, seguido por Despertar das amantes en 1993 e Fóra de min en 1994. Como tradutora, figuran no seu haber pezas como: O caderno azul de Marguerite Yourcenar, e tamén contos de Karen Blixen, Emilia Pardo Bazán e Charlote Perkins.

Obra

Narrativa

A orella no buraco, 1965, Galaxia. Novela.
Amantia, 1984, Xerais. Novela.
A semellanza, 1988, Sotelo Blanco. Novela.
Amor de tango, 1992, Xerais. Novela.
O solpor da cupletista, 1995, Nigra. Novela.
Ten o seu punto a fresca rosa, 2000, Xerais. Novela
¡Sentinela, alerta!, 2002, Xerais. Novela
Meu pai vaite matar, 2011, Xerais.
A boneca de Blanco Amor, 2014, Galaxia. Novela.
Son noxento, 2015, Galaxia. Novela.

Ensaio

A muller en Galicia, 1977, Edicións do Castro.
Recuperemos as mans, 1980, Edicións do Cerne.
A muller galega no ensino. A muller e a cultura, 1981, Ministerio de Cultura.
Evidencias, 1989, Xerais.
Escrita da certeza. Por un feminismo optimista, 1995, Espiral Maior.
Misoxinia e racismo na poesía de Pondal, 1998, Laiovento.
Racionalismo político e literario, 2004, Xerais.
Anti natura, 2008, Xerais.
Mary Wollstonecraft Shelley e a súa criatura artificial, 2011, Xerais.
Emilia Pardo Bazán. Unha nena seducida polos libros, 2014, Xerais.
Rosalía de Castro e o poder sexual , 2017, Xerais.

Poesía

Metáfora da metáfora, Espiral Maior, 1991.
Despertar das amantes, Espiral Maior, 1993.
Fora de min, 1994, Sons Galiza.
Catro poemas a Rosalía, 1997, Fundación Rosalía de Castro.
Non o abras como unha flor: poesía reunida 1980-2004, 2004, Xerais.
Cólera, 2007, Xerais.

Literatura infanto-xuvenil

O segredo da Pedra Figueira, 1986, Xerais. Novela.

Teatro

Non convén chorar máis (Inédita).
Antígona, a forza do sangue, 1989, Xerais.
Antígona. A cartuxeira. Neuras, 2008, Galaxia.

Guión cinematográfico

Prisciliano.

Tradución

Conto azul, de Marguerite Yourcenar, 1997, Laiovento.
Fenda, locura e morte, de Karen Blixen, Charlotte Perkins Gilman e Emilia Pardo Bazán, 1999, Xerais.
Ana, Soror, de Marguerite Yourcenar, 2002, Xerais.

Obras colectivas

IX Festival da Poesia no Condado. Escolma Poética, 1989, S. C. D. Condado. Poesía.
Contos eróticos / Elas, 1990, Xerais. Relato.
XIII Festival da Poesia no Condado, 1993, S. C. D. Condado. Poesía.
XV Festival da Poesia no Condado, 1995, S. C. D. Condado. Poesía.
Desde mil novecentos trinta e seis: homenaxe da poesía e da plástica galega aos que loitaron pola liberdade, 1995, Edicións do Castro. Poesía.
Berra liberdade (Escritores galegos por Amnistía Internacional), 1996, Galaxia. Relato.
Construír a paz, 1996, Xerais. Ensaio.
Unha liña no ceo (58 narradores galegos 1979-1996), 1996, Xerais. Relato.
Daquelas que cantan. Rosalía na palabra de once escritoras galegas, 1997, Padroádego Rosalía de Castro. Poesía.
Clásicos e modernos, 2000, Universidade da Coruña.
Poetas e Narradores nas súas voces. I, 2001, Consello da Cultura Galega.
A homosexualidade a debate, 2002, Xerais. Ensaio.
Narradio. 56 historias no ar, 2003, Xerais. Relato.
Negra sombra. Intervención poética contra a marea negra, 2003, Espiral Maior. Poesía.
Xela Arias, quedas en nós, 2004, Xerais.
Amor en feminino: antoloxía das poetas galegas de Rosalía á Xeración dos 80, 2006, Baía Edicións. Edición de Maximino Cacheiro Varela.
Cartafol poético para Alexandre Bóveda, 2006, Espiral Maior. Poesía.
Educación e Paz III. Literatura galega pola Paz, 2008, Xerais.
Erato bajo la piel del deseo, 2010, Sial Ediciones.
Banqueiros, 2012, Laiovento.
De Cantares Hoxe. Os Cantares Gallegos de Rosalía de Castro no século XXI, 2015, Fundación Rosalía de Castro/Radio Galega.
Os aforismos do riso futurista, 2016, Xerais.

Bibliografía sobre a autora

Para unha poética feminista: homenaxe a María Xosé Queizán, 2011, Xerais. Coordinada por Camiño Noia Campos e Manuel Forcadela.

Premios e recoñecementos

Finalista do Premio Álvaro Cunqueiro en 1989 con Antígona, a forza do sangue.
Premio da Xunta de Galicia polo guión de cine Prisciliano.
Foi nomeada socia de honra da AELG no 1998.
Premio Voz da Liberdade no 2011, outorgado polo PEN Clube de Galicia.
Premio Irmandade do Libro da Federación de Libreiros de Galicia no 2013, pola súa traxectoria.

Notas

↑ Blanco, C. (1994): "A espiral permanente: aproximación literaria á figura de X. L. Méndez Ferrín". Anuario de Estudios Literarios Galegos, 1993, 11-45.

Véxase tamén

Ligazóns externas

[1] Blanco, C. (1994): "A espiral permanente: aproximación literaria á figura de X. L. Méndez Ferrín". Anuario de Estudios Literarios Galegos, 1993, 11-45.

[1]

@@ Liña 29: / Liña 29: @@
 == Labor literario ==
-A principios dos setenta trasladouse a [[París]], onde coñece a nova novela francesa, o que a axudará a escribir a súa primeira novela, ''A orella no buraco'', obra incluída na [[Nova Narrativa Galega]]. En [[1977]] publica o ensaio ''A muller en Galicia'' ao que lle seguiría en [[1980]] ''Recuperemos as mans'' e, en [[1998]], ''Misoxinia e racismo na poesía de Pondal''. Creou a revista ''[[Festa da Palabra Silenciada]]'', feita só por mulleres, a cal coordina e dirixe dende [[1983]]. En [[1989]] publicou unha obra de teatro, ''Antígona ou a forza do sangue'', coa que queda finalista do [[Premio Álvaro Cunqueiro]]. Outra obra de teatro, ''Non convén chorar máis'', permanece inédita. O seu primeiro poemario ''Metáfora da metáfora'' aparece en [[1991]], seguido por ''Despertar das amantes'' en [[1993]] e Fóra de min en [[1994]]. Como tradutora, figuran no seu haber pezas como: ''O caderno azul'' de [[Marguerite Yourcenar]], e tamén contos de [[Karen Blixen]], [[Emilia Pardo Bazán]] e [[Charlote Perkins]].
+A principios dos setenta trasladouse a [[París]], onde coñece a nova novela francesa, o que a axudará a escribir a súa primeira novela, ''A orella no buraco'', obra incluída na [[Nova Narrativa Galega]]. En [[1977]] publica o ensaio ''A muller en Galicia'' ao que lle seguiría en [[1980]] ''Recuperemos as mans'' e, en [[1998]], ''Misoxinia e racismo na poesía de Pondal''. Creou a revista ''[[Festa da Palabra Silenciada]]'', feita só por mulleres, a cal coordina e dirixe dende [[1983]]. En [[1989]] publicou unha obra de teatro, ''Antígona ou a forza do sangue'', coa que queda finalista do [[Premio Álvaro Cunqueiro]]. Outra obra de teatro, ''Non convén chorar máis'', permanece inédita. O seu primeiro poemario ''Metáfora da metáfora'' aparece en [[1991]], seguido por ''Despertar das amantes'' en [[1993]] e Fóra de min en [[1994]]. Como tradutora, figuran no seu haber pezas como: ''O caderno azul'' de [[Marguerite Yourcenar]], e tamén contos de [[Karen Blixen]], [[Emilia Pardo Bazán]] e [[:es:Charlotte_Perkins_Gilman|Charlote Perkins]].
 == Obra ==