Vicente de Zaragoza

Vicente de Zaragoza
	;
Biografía
Nacemento	(la) Vincentiusla ; século III ; Huesca
Morte	c. 304 ; Valentia Edetanorum (en)
Causa da morte	Pena de morte (Morte na fogueira )
Datos persoais
País de nacionalidade	Roma Antiga
Actividade
Campo de traballo	Cristianismo
Ocupación	Diácono
Período de tempo	Imperio Romano
Profesores	Valerius II of Saragossa (en)
Lingua	Latín clásico
Enaltecemento
	santo ;
Día de festividade relixiosa	22 de xaneiro ; 11 de novembro (Igrexa ortodoxa)
Patrón de	Adegueiro, Portugal e Lisboa
Outro
Condenado por	Sedición

San Vicente de Zaragoza, tamén coñecido como San Vicente de Huesca ou San Vicente Mártir,^[1] e tamén coas variantes Vicenzo e Vicencio^[1], foi un clérigo hispanorromano, diácono de San Valerio de Zaragoza.^[1]

Segundo a tradición, Vicente foi acusado da predicación da fe e martirizado baixo o goberno de Diocleciano.

A persecución en Hispania[editar | editar a fonte]

Non se sabe con certeza se naceu en Huesca ou en Zaragoza.^[2] Durante a persecución de Diocleciano, Valerio, bispo de Zaragoza, e Vicente foron prendidos no ano 303 por orde do prefecto Publio Daciano, e trasladados a Valencia.^[2] Valerio foi condenado ao desterro, mentres que Vicente sufriu o martirio. A súa morte produciuse en data imprecisa —a tradición asígnalle o 22 de xaneiro— no ano 304 ou 305.^[2] De acordo á lenda, antes de morrer, fixo converterse ao cristinianismo o seu verdugo.

Martirio de Vicente[editar | editar a fonte]

Vicente foi colocado nun ecúleo.^[2] Rompéronlle os brazos e as pernas, azoutárono, e abríronlle as carnes con uñas de garfos de aceiro.^[2] Mais, sen conseguir os seus propósitos, Daciano ordenou que fose desollado e colocado nunha grella sobre brasas quentes e sal.^[2] Foi guindado máis tarde a un alxube, onde morreu. O seu corpo foi abandonado nun vertedoiro (onde se levantaría unha ermida, hoxe parroquia de San Vicente Mártir en Benimámet), onde foi defendido por un corvo fronte á ameaza dun lobo. Daciano ordenou lanzar o seu cadáver ao mar cunha pedra de muíño, pero o corpo foi devolto á beira. Este foi recolleito e escondido pola comunidade cristiá.

Iconografía e culto[editar | editar a fonte]

Adoita aparecer en pintura coas vestimentas do seu rango, acompañado por un corvo ou suxeito a unha moa de muíño ou unha grella. Estes símbolos fan referencia ao seu longo e atroz martirio.^[2]

É patrón de 31 parroquias galegas coa variante San Vicenzo e de 67 coa variante San Vicente.

Cultura popular en Galicia[editar | editar a fonte]

En Galicia, adoitábase invocar para a bendición da masa e do pan e, por tal motivo, era considerado patrón dos panadeiros^[1]. Algunhas das frases empregadas son:

San Vicente te acrecente^[1]
San Vicente, meu parente, que me puxo a man na frente^[1]

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Notas[editar | editar a fonte]

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 ^1,4 ^1,5 Ferro Ruibal, Xesús; et alii (1992). Diccionario dos nomes galegos. Ir Indo.
↑ ^2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 ^2,5 ^2,6 Abad, Xoán C. (2022). In hac lacrimarum valle. Guía ilustrada para recoñecer os santos patróns dos templos da provincia de Pontevedra. Instituto de Estudos Vigueses.

[:0-1] 1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 ^1,4 ^1,5 Ferro Ruibal, Xesús; et alii (1992). Diccionario dos nomes galegos. Ir Indo.

[:1-2] 2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 ^2,5 ^2,6 Abad, Xoán C. (2022). In hac lacrimarum valle. Guía ilustrada para recoñecer os santos patróns dos templos da provincia de Pontevedra. Instituto de Estudos Vigueses.

[1]

[2]