Marcelino Menéndez Pelayo

Marcelino Menéndez Pelayo
	;
Nome orixinal	(es) Marcelino Menéndez y Pelayo
Biografía
Nacemento	3 de novembro de 1856 ; Santander, España
Morte	19 de maio de 1912 (55 anos); Santander, España
Vogal da Xunta para Ampliación de Estudos e Investigacións científicas
	1907 –
Deputado das Cortes
Senador de España
Catedrático de universidade
Datos persoais
Relixión	Igrexa católica
Educación	Universidade de Valladolid ; Universidade de Barcelona
Actividade
Campo de traballo	Literatura española e historia da literatura
Lugar de traballo	Madrid
Ocupación	escritor, profesor universitario, biógrafo, crítico literario, político, historiador, bibliotecario, historiador da literatura
Empregador	Universidade Central
Membro de	Real Academia de Belas Artes de San Fernando (1901–1912); Real Academia de Ciencias Morais e Políticas (1891–1912); Real Academia de la Historia (1883–1912); Real Academia Española (1881–1912); Corpo Facultativo de Arquiveiros, Bibliotecarios e Arqueólogos
Alumnos	Ramón Menéndez Pidal
Familia
Pai	Marcelino Menéndez Pintado
Irmáns	Enrique Menéndez Pelayo
Premios
	(1902) Gran Cruz da Orde Civil de Alfonso XII ;
	Sinatura
Descrito pola fonte	Grande Enciclopedia Soviética 1969-1978, (sec:Менендес-и-Пелайо Марселино); Ensayo de un catálogo de periodistas españoles del siglo XIX (1903-1904), (sec:Menéndez Pelayo (Marcelino), p.274); Obálky knih,

Marcelino Menéndez Pelayo, nado en Santander o 3 de novembro de 1856 e finado na mesma cidade o 19 de maio de 1912, foi un escritor, político e erudito español, consagrado fundamentalmente á historia das ideas, a crítica e historia da literatura española e hispanoamericana e a filoloxía hispánica en xeral, aínda que tamén cultivou a poesía, a tradución e a filosofía, irmán do escritor Enrique Menéndez Pelayo.

Traxectoria

Marcelino Menéndez Pelayo naceu o 3 de novembro de 1856 na cidade cántabra de Santander; fillo de Marcelino Menéndez Pintado, catedrático de Matemáticas no Instituto de Santander e alcalde da cidade durante o bienio progresista, e de María Jesús Pelayo e España. Tivo tres irmáns: Enrique, Jesusa e Agustín.

Estudou o bacharelato no Instituto Cantábrico da súa cidade natal, onde destacou pola súa boa memoria. Posteriormente, completou a súa formación na Universidade de Barcelona (1871-1873) con Manuel Milà i Fontanals, na de Madrid (1873), onde unha arbitrariedade académica do catedrático Nicolás Salmerón, que fixo repetir curso aos seus alumnos sen nin sequera habelos examinado, haberíalle de enemistar a matar co krausismo postkantiano e os hegelianos en xeral, e en Valladolid (1874), onde intimou co que sería o seu gran amigo, o conservador Gumersindo Laverde, que lle apartou do seu inicial liberalismo e orientoulle cara ao partido máis conservador, o dos chamados neocatólicos. Fixo unha viaxe de estudos a bibliotecas de Portugal, Italia, Francia, Bélxica e Holanda (1876-1877) e exerceu de catedrático da Universidade de Madrid (1878) tras pasar por un tribunal no que estaba outro gran culto e crítico, Juan Valera, a cuxo faladoiro nocturno, na súa casa, acudiría posteriormente.

Foi elixido membro da Real Academia Española (1880), deputado a Cortes (1884?1892), proposto para o Premio Nobel en 1905, membro da Real Academia da Historia en 1882, co discurso La historia considerada como obra poética. Nesta institución foi bibliotecario desde 1892 e director desde 1910. Entrou na Real Academia de Ciencias Morais e Políticas en 1889 e na Real Academia de Belas Artes de San Fernando en 1892. Finalmente, entre 1898 e ata a súa morte en 1912, foi director da Biblioteca Nacional de España, sucedendo no cargo a Manuel Tamayo e Baus.

Antes de morrer volveu ao liberalismo, aínda que ancorado en puntos de vista sólidamente cristiáns, e corrixiu moitos dos seus primitivos xuízos desfavorables sobre Gaspar Núñez de Arce ou Benito Pérez Galdós, que terminou por ser o seu amigo e ao que apoiou no seu acceso á Real Academia Española da Lingua.

Morreu na súa cidade natal, a cuxo municipio legou a súa rica biblioteca particular de corenta mil volumes. O seu paisano o cardeal Ángel Herrera Oria, quen se consideraba en certa medida o seu discípulo, resumiu o seu labor: «Consagrou a súa vida á súa patria. Quixo poñer á súa patria ao servizo de Deus».

Obra

La novela entre los latinos (Santander, 1875). Foi a súa tese doutoral.
Estudios críticos sobre escritores montañeses. Telesforo Trueba y Cosío (Santander, 1876).
Polémicas, indicaciones y proyectos sobre la ciencia española (Madrid, 1876).
La ciencia española, 2ª edición refundida e aumentada (Madrid, 1887–1880).
Horacio en España (Madrid, 1877, 2ª ed. 1885).
Estudios poéticos (Madrid, 1878).
Odas, epístolas y tragedias (Madrid, 1906).
Traductores españoles de la Eneida (Madrid, 1879).
Traductores de las Églogas y Geórgicas de Virgilio (Madrid, 1879).
Historia de los heterodoxos españoles (Madrid, 1880–1882).
Calderón y su teatro (Madrid, 1881).
Dramas de Guillermo Shakespeare tradución (Barcelona, 1881).
Obras completas de Marco Tulio Cicerón, tradución (Madrid, 1881–1884).
Historia de las ideas estéticas en España (Madrid, 1883–1889).
Estudios de crítica literaria (Madrid, 1884).
Obras de Lope de Vega (1890–1902).
Antología de poetas líricos castellanos desde la formación del idioma hasta nuestros días (1890–1908).
Ensayos de crítica filosófica (Madrid, 1892).
Antología de poetas hispano-americanos (1893–1895).
Historia de la poesía hispano-americana (Madrid, 1911).
Bibliografía hispano-latina clásica (Madrid, 1902).
Orígenes de la novela (Madrid, 1905–1915).
El doctor D. Manuel Milá y Fontanals. Semblanza literaria (Barcelona, 1908).
Obras completas (iniciadas en 1911).
«Biblioteca de traductores españoles», en Obras completas (Madrid: CSIC, 1952–1953).

Véxase tamén

Ligazóns externas

Obras completas de Menéndez Pelayo en liña e descargable (en castelán)
Sitio web consagrado a Menéndez Pelayo (en castelán)
Biblioteca de Menéndez Pelayo (en castelán)
Marcelino Menéndez Pelayo na BVMC (en castelán)