José Ángel Valente

José Ángel Valente
Nacemento	25 de abril de 1929
	Ourense
Falecemento	18 de xullo de 2000
	Xenebra
Nacionalidade	España
Alma máter	Universidade Complutense de Madrid
Ocupación	escritor, tradutor e poeta
Cónxuxe	Emilia Palomo, Coral Gutiérrez
Xéneros	poesía, ensaio, crítica, tradución
Profesión	mestre
Premios	Premio Príncipe de Asturias. Premio Nacional de Poesía. Premio Raíña Sofía de Poesía Iberoamericana.
[ editar datos en Wikidata ]

José Ángel Valente Docasar, nado en Ourense o 25 de abril do 1929 e finado en Xenebra (Suíza) o 18 de xullo do 2000, foi un poeta e ensaísta galego. A inmensa maioría da súa obra poética escribiuna en castelán, estando a súa produción en lingua galega restrinxida a dous libros: Sete cántigas de alén (1981) e Cántigas de alén (1989). Recibiu o Premio Príncipe de Asturias das Letras (1988) e o Premio Nacional de Poesía de España (1993 e, a título póstumo, no 2001).

Traxectoria

Tras pasar a infancia e a adolescencia na cidade das Burgas iniciou a carreira de Dereito na Universidade de Santiago de Compostela, licenciándose posteriormente en Filoloxía Románica pola Universidade Complutense de Madrid. Deu clases na Universidade de Oxford e traballou logo como tradutor en diversos organismos internacionais, tanto en Xenebra coma en París. Na década de 1980 instalouse en Almería e continuou exercendo de docente como profesor visitante en centros universitarios estranxeiros. Ao final da súa vida alternou a súa residencia almeriense coa helvética.

Como poeta

A súa carreira lírica empeza como integrante da Xeración dos 50 ou Xeración do medio século. Na década dos 60 a súa poesía evoluciona a unha corrente denominada Poesía do silencio. Trátase dunha corrente profundamente mística que incorpora tradicións culturais e filosóficas de diversas procedencias, o que dá lugar a textos cada vez máis complexos.

Partindo sempre de realidades inmediatas ou experiencias interiores, consegue unha fondura existencial a través do místico, do elevado, mais sen caer en dogmas relixiosos nin asumindo explicitamente a existencia de ningunha deidade. O traballo da palabra ata deixala ateigada de suxestións, de posibilidades comunicativas, é outra das características da poesía de Valente.

Obra en castelán

Poesía

• A modo de esperanza (1955). Premio Adonais.
• Poemas a Lázaro (1960). Premio da Crítica de Cataluña.
• Sobre el lugar del canto (1963).
• La memoria y los signos (1966).
• Siete representaciones (1967).
• Breve son (1968).
• El inocente (1970).
• Presentación y memorial para un monumento (1970).
• Punto cero (1972).
• Material memoria (1979).
• Estancias (1980).
• Tres lecciones de tinieblas (1980). Premio da Crítica de España.
• Mandorla (1982).
• Nueve enunciaciones (1982).
• Tránsito (1982).
• El fulgor (1984).
• Nueve poemas (1986).
• Al dios del lugar (1989).
• Treinta y siete fragmentos (1989).
• No amanece el cantor (1992, Tusquets).
• Fragmentos de un libro futuro (2000).

Cemiterio de San Francisco de Ourense.

Ensaio

• Las palabras de la tribu (1971, Siglo XXI).
• La piedra y el centro (1991, Tusquets).

Obra en galego

Poesía

• Sete cántigas de alén (1981, Edicións do Castro). Posteriormente foi publicado en edicións bilingües galego-castelán (1987, 1989 e 1996).

Véxase tamén

Bibliografía

• Lázaro, F. e Tusón, V. (1982) Literatura española. Ed. Anaya

Ligazóns externas

• Selección de poemas
• Páxina do autor na Biblioteca Virtual do Instituto Cervantes (en castelán)
• Cátedra José Ángel Valente da Universidade de Santiago de Compostela