Rafael Dieste

1000 12/16
Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

Infotaula de personaRafael Dieste

Retrato en Vida Gallega, 1926.
Nome orixinalRafael Dieste Gonçalves
Biografía
Nacemento29 de xaneiro de 1899 Editar o valor em Wikidata
Rianxo, España Editar o valor em Wikidata
Morte15 de outubro de 1981 Editar o valor em Wikidata (82 anos)
Santiago de Compostela, España Editar o valor em Wikidata
Datos persoais
País de nacionalidadeEspaña Editar o valor em Wikidata
EducaciónEscola Normal de Santiago de Compostela Editar o valor em Wikidata
Actividade
Ocupaciónxornalista , escritor , catedrático Editar o valor em Wikidata
EmpregadorSeminario de Estudos Galegos
Real Academia Galega
Membro de
Xénero artísticocontos, teatro
LinguaLingua castelá, lingua portuguesa e lingua galega Editar o valor em Wikidata
Carreira militar
ConflitoGuerra do Rif Editar o valor em Wikidata
Obra
Obras destacables
Familia
CónxuxeCarmen Muñoz Manzano[1]
PaiEladio Dieste Editar o valor em Wikidata
IrmánsEduardo Dieste Editar o valor em Wikidata
Sinatura
Editar o valor em Wikidata

AELG: 409 BUSC: dieste-rafael-1899-1981

Rafael Francisco Antonio Olegario Dieste Gonçalves, nado en Rianxo o 29 de xaneiro de 1899 e finado en Santiago de Compostela o 15 de outubro de 1981, foi un escritor republicano galego do exilio, que pertenceu á chamada Xeración de 1925. Cos seus contos e pezas de teatro, entre as que destacan A fiestra valdeira (1927) e Dos arquivos do trasno (1926), tentou modernizar o sistema literario galego afastándoo do ruralismo. Atribúeselle en boa parte a creación do denominado Teatro Nacional Galego. Dedicóuselle do Día das Letras Galegas de 1995.[2]

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Primeiros anos[editar | editar a fonte]

Foi o último dos sete fillos (seis homes e unha muller) do galego Eladio Dieste Muriel e a uruguaia Olegaria Gonçalves Silveira, descendente de portugueses establecidos no Brasil. Con quince anos matriculouse na Escola Normal de Santiago de Compostela mais, en 1917, interrompeu os seus estudos para viaxar a México, onde moraba un irmán seu pero non se afacía e regresou ó ano seguinte.[3]

Etapa en galego[editar | editar a fonte]

De regreso a Rianxo iniciou a súa relación coa literatura da man de Manuel Antonio. Ambos os dous entraron en contacto co federalismo e o nacionalismo a través de Vicente Risco.

Entre 1921 e 1923, ao rematar os estudos, debeu facer o servizo militar na Guerra de Marrocos, e onde estivo dous anos.[3] Publicou algúns relatos na revista Cuentos Nuevos de Santiago de Compostela. De regreso a Galiza, rematou a carreira de xornalismo e colaborou en varios xornais de Vigo, como Faro de Vigo, Galicia. Diario de Vigo e El Pueblo Gallego. En 1926 recolleu oito relatos xa publicados nestes dous últimos no libro Dos arquivos do trasno e, ano ano seguinte, publicou A fiestra valdeira.[3] Ese mesmo ano, 1927, ingresou no Seminario de Estudos Galegos. Mentres, segue a publicar diversos artigos en El Pueblo Gallego, e todos eses textos serán incorporados á 2ª edición Dos arquivos do trasno de 1962, e na que se considera a definitiva de 1973.[4]

Etapa en español[editar | editar a fonte]

Nos momentos finais da Ditadura de Primo de Rivera e comezos da República, Dieste formou parte dunha nova xeración que se debateu entre a dedicación á causa galega e o desexo dun triunfo persoal máis amplo nas letras españolas. Tras unha estancia en Londres, en 1932 trasladouse a Madrid para iniciar a súa carreira como escritor e incorpórase aos movementos literarios españois e abandona a escrita en galego, á cal só retornará de xeito circunstancial.[5]

Foi animador nas Misións Pedagóxicas,[5] e en 1933 encabezou a misión que visitou Galiza. Na provincia de Cáceres coñeceu a inspectora de educación Carmen Muñoz Manzano, con quen casou en Santander en 1934. Cunha bolsa de estudos da Junta para Ampliación de Estudios e Investigaciones Científicas viaxou en 1935 por Francia, Italia e Bélxica para estudar o teatro europeo.[5][6]

O Golpe de Estado do 18 de xullo de 1936 sorprendeuno en Madrid, traballando nas Misións Pedagóxicas. Durante a Guerra civil española de 1936 formou parte da Alianza de Intelectuais Antifascistas promovida polos comunistas e foi un dos responsables da súa revista literaria, El Mono Azul, colaborou tamén na revista Nova Galiza, e El buque rojo.[5] Foi nomeado director do Teatro Español, formando unha compañía con actores en paro. Seguiu a retirada republicana a Valencia en novembro de 1936, onde participou na fundación da revista literaria Hora de España e Barcelona a finais de 1937 e recibiu o encargo de Alfonso Daniel Rodríguez Castelao de dirixir Nova Galiza. En 1939 ingresou no Exército do Leste como comisario e participou na elaboración de El Combatiente del Este. Finalmente exiliouse coa caída de Cataluña.

Rafael Dieste con Luís Seoane, Buenos Aires, 1946.

Despois de breves estadías en Francia, Rotterdam e no Uruguai, estableceuse en Buenos Aires, onde traballou como director literario na Editorial Atlántida. En 1948, viaxou por Europa como comisionado do Museo Nacional de Artes Plásticas de Montevideo, e aceptou un posto de lector de Lingua e Literatura Españolas na Universidade de Cambridge até 1952, ao que seguiría outro lectorado no Instituto Tecnológico y de Estudios Superiores de Monterrei, México. En 1954 regresou a Buenos Aires e á Editorial Atlántida,[5] na que apareceu a versión definitiva de A fiestra valdeira (1958).

Dos arquivos do trasno.

En 1961 regresou a Rianxo e, un ano despois, publicou na Editorial Galaxia unha reedición de Dos arquivos do trasno, ampliando o número de contos. A mediados desa década instalouse na Coruña e o 18 de abril de 1971 ingresou na Real Academia Galega como membro de número co discurso A vontade de estilo na fala popular, respondido por Domingo García-Sabell.[7] Colaborou en diversas publicacións e foi requirido para participar en conferencias, homenaxes e mesas redondas. As súas intervencións nestes actos públicos foron recollidas no libro póstumo Encontros e vieiros (1990). En 1977 asinou o "Manifesto dos 29", reclamando o autogoberno para Galiza.

Poucos meses antes da súa morte, apareceu o volume Antre a terra e o ceo, que recolle artigos dos anos vinte publicados en El Pueblo Gallego. Foi nomeado membro de honra da Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega en 1981.

Ocasionalmente utilizaba o pseudónimo Félix Muriel. Este dá nome ao instituto de educación secundaria de Rianxo, o IES Félix Muriel.

Obra en galego[editar | editar a fonte]

A fiestra valdeira nunha edición de 1958.

Narrativa[editar | editar a fonte]

Teatro[editar | editar a fonte]

Ensaio[editar | editar a fonte]

  • A vontade de estilo na fala popular (1971, Ediciós do Castro).
  • Antre a terra e o ceo (1981, Ediciós do Castro).
  • Encontros e vieiros (1990, Ediciós do Castro).
  • Fragua íntima (1991, Sociedade de Cultura Valle-Inclán).
  • Textos e crítica de arte (1995, A Nosa Terra).

Obra en castelán[editar | editar a fonte]

Monumento ao escritor na súa vila natal.

Narrativa[editar | editar a fonte]

Teatro[editar | editar a fonte]

  • Quebranto de doña Luparia y otras farsas (1934)
  • Viaje, duelo y perdición (Atlántida, 1945)
  • Viaje, duelo y perdición: tragedia, humorada y comedia (1979)

Poesía[editar | editar a fonte]

  • Rojo farol amante (Ed. Teseo, 1933)

Ensaio[editar | editar a fonte]

  • La vieja piel del mundo (Ed. Signo, 1936)
  • Luchas con el desconfiado (Sudamericana, 1948)
  • Nuevo tratado del paralelismo (Atlántida, 1955)
  • Pequeña clave ortográfica (1956)
  • Diálogo de Manuel y David (Galaxia, 1965)
  • ¿Qué es un axioma? (Galaxia, 1967).
  • Testamento geométrico (Ediciós do Castro, 1975)
  • El alma y el espejo (Alianza, 1981)

Guión[editar | editar a fonte]

  • Promesa del viejo y la doncella (1938, con Eduardo Dieste)[12]

Traducións[editar | editar a fonte]

Galería de imaxes[editar | editar a fonte]

Notas[editar | editar a fonte]

  1. Álbum de mulleres Consello da Cultura Galega.
  2. "Letras Galegas 1995: Rafael Dieste". Real Academia Galega. 
  3. 3,0 3,1 3,2 Pallarés & Tato 1995, p. 4
  4. Pallarés & Tato 1995, pp. 4-5
  5. 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 Pallarés & Tato 1995, p. 6
  6. Axeitos, Xosé Luís: «Dos arquivos de Rafael Dieste : epistolario de Eduardo Dieste, cartas a Rafael Dieste e ó pintor Colmeiro» Arquivado 05 de marzo de 2016 en Wayback Machine., Boletín Galego de Literatura, ISSN 0214-9117, N. 8, (1992), 129-135.
  7. Dieste, R. (1971). A vontade de estilo na fala popular. Real Academia Galega. 
  8. "De los archivos del trasgo". bibliotraducion.uvigo.es. Arquivado dende o orixinal o 11 de marzo de 2018. Consultado o 2019-07-08. 
  9. "Intxixuen Artxibotik". bibliotraducion.uvigo.es. Arquivado dende o orixinal o 11 de marzo de 2018. Consultado o 2019-07-08. 
  10. Incluído, tamén, na Biblioteca 114 (El Correo Gallego).
  11. En 2004 foi incluído na Biblioteca Gallega de Autores en Castellano de La Voz de Galicia
  12. "Reeditan un guión para o cine que os irmáns Dieste escribiron en 1938". La Voz de Galicia. 28 de xullo de 2005. 
  13. Portal de datos bibliográficos da Biblioteca Nacional de España

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]


Outros artigos[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]