Francisca Herrera Garrido

1000 12/16
Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

Francisca Herrera Garrido
Retrato en Vida Gallega, 1926.
Nome completoFrancisca Herrera Garrido
Nacemento6 de marzo de 1869
Lugar de nacementoA Coruña
Falecemento5 de novembro de 1950
Lugar de falecementoProvincia da Coruña
Soterradacemiterio de Santo Amaro da Coruña
NacionalidadeEspaña
Ocupaciónescritora e poeta
XénerosPoesía, novela
Na rede
Galiciana: 20595
Día das Letras Galegas de 1987
editar datos en Wikidata ]

Francisca Herrera Garrido, nada na Coruña o 6 de marzo de 1869 e finada na mesma cidade o 4 de novembro de 1950,[1] foi unha escritora galega, primeira muller elixida académica na Real Academia Galega. En 1987 dedicóuselle o Día das Letras Galegas.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Nada na rúa do Príncipe, nunha familia da alta burguesía coruñesa. Foi filla de Manuel Herrera Hernández e Josefa Garrido Matos, filla esta de Andrés Garrido, un banqueiro local. Viviu na súa cidade natal até agosto de 1909, cando marchou cunha irmá a Madrid, volvendo no verán e no Nadal a Galicia, concretamente en Oleiros ata que no transcurso da guerra civil española volveu definitivamente á Coruña.

Foi sempre fondamente relixiosa e conservadora, destacando nos seus ataques ás mulleres feministas que loitaban por conseguir o sufraxio feminino. Igualmente, nos seus textos deixa claras as diferenzas de deberes e dereitos entre señores e campesiños.

Veciña, alumna e amiga de Rosalía de Castro, foi unha escritora autodidacta aínda que segue o estilo literario daquela. Escribiu case toda a súa obra en galego así como algunhas novelas en castelán (Pepiña, Réproba e Familia de lobos) e a súa temática céntrase no ruralismo, a muller como nai, e a renuncia feminina. A súa obra amosa unha gran riqueza lingüística, cun galego rico e coidado.[2]

Foi a primeira muller en ser nomeada membro numerario da Real Academia Galega, o 4 de marzo de 1945, ocupando o lugar de Lisardo Rodríguez Barreiro, que morrera en 1943. Non chegou a ler o seu discurso de ingreso, sobre Rosalía e os poetas da raza, polo atraso inexplicable do presidente da Academia en mandarllo ao académico Antonio Couceiro Freijomil, para que redactase a resposta, e a demora deste para entregala na Academia, cousa que non fixo ata o 28 de febreiro de 1949.[3]

A súa traxectoria comezou a recoñecerse ao serlle dedicado o Día das Letras Galegas do ano 1987.[4]

Obra[editar | editar a fonte]

Placa na súa casa.
  • Sorrisas e bágoas (poemario en galego; Madrid, 1913).
  • Almas de muller... ¡volallas n'a luz! (poemario en galego; A Coruña, 1915).
  • Frores do noso paxareco (poemario en galego; ¡Terra a Nosa! nº 11, A Coruña, 1919).
  • Néveda (novela en galego, 1920). Despois incluída na Biblioteca de Autores Galegos e na Biblioteca das Letras Galegas.[5]
  • "A muller galega" (ensaio; Nós, 15 de agosto de 1921; escrito en Oleiros o 28 de marzo de 1916).[6]
  • A ialma de Mingos (novela en galego; Editorial Céltiga, 1922).
  • Pepiña (novela en castelán, Editorial Marineda, Madrid, 1922).
  • Martes de Antroido (novela en galego; Lar, 1925; portada de Camilo Díaz).
  • Réproba (novela en castelán, 1925).
  • A neta de naipera (novela en galego; Nós, 1925).
  • Familia de lobos: la novela del obrero (novela en castelán, 1928).

Galería de imaxes[editar | editar a fonte]

Notas[editar | editar a fonte]

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

Vídeos externos
Mulleres nas Letras: de onte a hoxe Deputación da Coruña

Outros artigos[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]