Francisco Vales Villamarín
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 7 de maio de 1891 Betanzos, España |
| Morte | 25 de agosto de 1982 (91 anos) Betanzos, España |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Actividade | |
| Ocupación | escritor , historiador |
| Membro de | |
| Lingua | Lingua castelá |
Premios | |
Sinatura  | |
 | |
Francisco Vales Villamarín nado en Betanzos o 7 de maio de 1891 e finado na mesma vila o 25 de agosto de 1982,[2] foi un historiador e profesor galego, secretario perpetuo da Real Academia Galega e cronista oficial de Betanzos.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Fillo de Domingo Vales Crespo e de Luisa Villamarín Suárez. Estudou maxisterio en Santiago de Compostela, cun brillante expediente. En novembro de 1913 dirixiu o decenal El Normalista. Ingresou como mestre de ensino oficial, impartindo clases primeiro en Mugardos e máis adiante na Coruña. Tamén foi secretario particular da escritora Emilia Pardo Bazán.
En 1917 fundou a Irmandade da Fala de Betanzos, que presidiu durante anos. Fundou tamén, en 1926, o Museo Pedagóxico Rexional da Coruña, do que foi secretario e bibliotecario. En 1940 foi distinguido co cargo honorífico de cronista oficial da cidade de Betanzos, onde fundou e dirixiu o Anuario Brigantino, publicación que desde 1948 recolle anualmente artigos de historia, etnografía, antropoloxía, belas artes...
En 1955 participou na fundación da Agrupación Folklórica Aturuxo. Entre outros cargos, foi Secretario perpetuo da Real Academia Galega, da que fora nomeado membro de número en 1941, e numerario da Real Academia de Belas Artes Nuestra Señora del Rosario, e recibiu o premio vitalicio da Fundación Pedro Barrié de la Maza. Faleceu na súa cidade natal despois de ter escrito decenas de traballos de investigación entre os que destacan os dedicados á historia da comarca brigantina.
Pseudónimos[editar | editar a fonte]
Empregou como pseudónimos El caballero Artagnan, Efe e Silvano de Leonisa.
Recoñecementos[editar | editar a fonte]
En 1957 foi distinguido coa medalla de prata da súa cidade natal, da que foi nomeado fillo predilecto en 1980. Tamén ten recibido a medalla ao mérito no traballo, así como a encomenda da Orde de Afonso X o Sabio.
Vida persoal[editar | editar a fonte]
Casou en 1918 con Rosa Vía Bonome e en 1937 foi pai de José-Domingo Vales Vía.
Notas[editar | editar a fonte]
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Francisco Vales Villamarín  |
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- "Vales Villamarín, Francisco". Dicionario biográfico de Galicia 3. Ir Indo Edicións. 2010-2011. p. 283.
- Barrera, F., ed. (2004). Hijos predilectos y adoptivos de Galicia (en castelán). Santiago de Compostela: Correo Gallego. ISBN 84-8064-137-1.
- Couceiro Freijomil, Antonio (1951-53). Diccionario bio-bibliográfico de escritores (en castelán). Bibliófilos Gallegos.
- Eiras, Alfredo et al. (2005). "Vales Villamarín, Francisco". Gran Enciclopedia Galega (DVD). El Progreso. ISBN 84-87804-88-8.
- Fernández del Riego, F. (1992) [1990]. Diccionario de escritores en lingua galega (2ª ed.). Do Castro. ISBN 84-7492-465-0.
- Vales Vía, José-Domingo (2012). No regazo da noite estrelecida. Biografía apaixoada de Francisco Vales Vilamarín. Betanzos: Concello de Betanzos.
- Vilavedra, Dolores, ed. (1995). Diccionario da literatura galega. Autores I. Vigo: Editorial Galaxia. ISBN 84-8288-019-5.
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
| Predecesor: ? |
Cronista de Betanzos 1940 - 1982 |
Sucesor: José Raimundo Núñez |
