Conto

1000 12/16
Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

O conto ou relato curto é unha narración breve, oral ou escrita, na que se relata unha historia tanto real como ficticia. Ademais da súa brevidade, o conto ten outras características estruturais que o diferencian da novela, se ben a fronteira entre un conto longo e unha novela curta é doada de definir.

Hai dous grandes tipos de contos: o conto popular e o conto literario.

Conto popular[editar | editar a fonte]

O conto popular dise que é tan antigo coma a humanidade. Ten algunha característica común coa lenda, aínda que esta última atópase máis ben relacionada cunha persoa ou unha comunidade determinada, cun monumento, un lugar ou un acontecemento cuxa orixe pretende explicar (lendas etimolóxicas). O conto popular caracterízase polo anonimato do autor e pola súa transmisión forma oral, esta ocasiona que o conto sufra modificacións, polo cal se coñecen moitas versións diferentes dun mesmo relato.

Os contos populares veñen sendo recollidos desde a antigüidade e célebres autores como Apuleio ou Giovanni Boccaccio incluíronnos nas súas obras.

O primeiro gran compilador de contos tradicionais foi Charles Perrault a finais do século XVII, mais el adaptounos para a lectura dos nenos da súa época. Os irmáns Grimm recolleron contos alemáns en 1812 por motivos etnográficos.

O conto tradicional pode clasificarse, segundo os estudos de Antti Aarne e Stith Thompson en:

  • Contos marabillosos, con elementos sobrenaturais.
  • Contos realistas.
  • Contos relixiosos.

Ademais podemos incluír como outras categorías os contos de burlas e os contos mnemotécnicos.

Conto literario[editar | editar a fonte]

O conto literario é o que se transmite mediante a escritura. Os contos de transmisión escrita están xeralmente en prosa. O autor adoita ser coñecido. Ó estar fixado por escrito, o texto non sofre as modificacións que son frecuentes no conto popular. Este tipo de conto é de procedencia oriental. De orixe medieval e oriental, As mil e unha noites é a primeira grande compilación de contos que se coñece. Unha das primeiras manifestacións en lingua castelá foi El conde Lucanor, que reúne 51 contos de diferentes orixes, escrito polo infante Don Juan Manuel no século XIV.

Subxéneros[editar | editar a fonte]

Dentro dos contos tamén hai subxéneros:

Etimoloxía da palabra conto[editar | editar a fonte]

O vocábulo conto provén de contar, o que se di a viva voz. De aquí deriva o conto popular, que era tamén anónimo, extenso, con numerosos personaxes, tramas complexas, clímax narrativo e efectos múltiples. E sobre todo, con desenlaces inesperados.

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Outros artigos[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Harguindey, Henrique; Barrio, Maruxa (1994). Antoloxía do conto popular galego. Galaxia. ISBN 84-7154-915-8.