Xulio Francisco Ogando

Xulio Francisco Ogando
Nacemento	11 de decembro de 1913
Lugar de nacemento	Beariz
Falecemento	1 de abril de 2005
Lugar de falecemento	Ourense
Nacionalidade	España
Ocupación	escritor e mestre
[ editar datos en Wikidata ]

Xulio Francisco Ogando Vázquez, nado en Beariz o 11 de decembro de 1913 e finado en Ourense o 1 de abril de 2005, foi un profesor, escritor, académico e dirixente galego.

Traxectoria

Petición de informe da Comisión C de Depuración de Enseñanza ao Instituto e resposta deste

Militante das Mocedades Galeguistas na preguerra, estudou Filosofía e Dereito en Santiago, onde en 1931 se incorpora ao Seminario de Estudos Galegos. En 1940 diríxese a Pontevedra para dar clase de lingua e literatura española no instituto de bacharelato, e posteriormente sería destinado a Lugo (1943), Astorga (1949) e Ourense (1954). Nesta cidade, a súa traxectoria docente está vencellada ao instituto feminino, logo chamado Otero Pedrayo por iniciativa do propio Ogando, onde foi catedrático e director, e onde se xubilou en 1983.

O SEG en 1936: Xesús Carro, Vicente Risco, Ramón Otero Pedrayo, Luís Iglesias Iglesias, Sebastián González García-Paz, Felipe Cordero Carrete, Salustiano Portela Pazos, Paulino Pedret, Jaime Vidal Rey, Antón Iglesias Vilarelle, Manuel Díaz Rozas, Alfonso Vázquez Martínez, Xosé Filgueira Valverde, Xulio Francisco Ogando, Ramón Sobrino Buhigas, Anxelo Ramos Colemán, Isidro Parga Pondal, Florentino López Cuevillas e Xoán López Durá

Dinamizador da vida cultural ourensá, dedicouse ao estudo da historia local e de Galicia, e a súa posición permitiulle ocupar en 1981 a presidencia da Caixa de Aforros Provincial de Ourense.

Foi designado académico correspondente da Real Academia Galega en 1942 e xa en 1980 foi designado académico, a proposta de Sebastián Martínez-Risco, Ramón Otero Pedrayo, Xesús Ferro Couselo e Xosé Trapero Pardo. Formou parte das direccións da Fundación Otero Pedrayo (foi o testamenteiro de Otero Pedrayo) e da Fundación Alexandre Bóveda, e foi membro correspondente da Real Academia da Historia, e membro de honra da Academia Galega de Xurisprudencia e do Instituto de Coímbra. Recibiu a Medalla de Prata de Galicia en 1994 e a distinción de Cabaleiro da Gran Cruz da Orde de San Silvestre en 2004.

Está soterrado en Vilafranca do Bierzo, de onde era a súa muller. Cos seus fondos bibliográficos constituíuse a Fundación Casdemiro.

Obras

• Dolor y olvido de López Ferreiro (1939)
• Tres notas sobre la Historia Compostelana (1943)
• Catálogo de la Primera Exposición del Libro Lucens (1945)
• La Biblioteca ideal de un cura mindoniese del siglo XVI (1947)
• Cuatro grandes juristas orensanos (1960)
• La custodia de Arfe en la catedral de Santiago (1973)
• Supersticiones mindonienses en las sinodales del Obispo Fr. Antonio de Guevara (1979)
• Tres fitos senlleiros na historiografía da lingua galega: 1768, 1868, 1968 (1980)
• Fantasía e realidade en “La Catedral y el niño” (1997)
• Otero Pedrayo, orador (2001).

Véxase tamén

Bibliografía

• "Ogando Vázquez, Xulio Francisco". Dicionario biográfico de Galicia 3. Ir Indo Edicións. 2010-2011. p. 34. 
• Barrera, F., ed. (2002). Gallegos. Quién es quien en la Galicia del siglo XXI. El Correo Gallego. p. 403. ISBN 84-8064-113-4. 
• Couceiro Freijomil, Antonio (1951-53). Diccionario Bio-bibliográfico de Escritores (en castelán) II. Bibliófilos Gallegos. p. 498. 
• Fernández del Riego, F. (1992) [1990]. Diccionario de escritores en lingua galega (2ª ed.). Do Castro. p. 303. ISBN 84-7492-465-0. 
• Rodríguez Dacal, C. (2007). Ogando. O irmanciño e a cultura verde. Deputación de Ourense. p. 134. ISBN 9788496503618. 
• Viscasillas Vázquez , C. (2015). "Los Vázquez de Beariz (Ourense): notas para su historia". Boletín Auriense 45. Grupo Marcelo Macías. p. 311-335.