Campionato Mundial de Fórmula 1 de 2006

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA de 2006
Previo: 2005 Vindeiro: 2007
Índice: Carreiras por país | Carreiras por tempada

O Campionato Mundial de Fórmula 1 de 2006 foi o campionato anual número 57 da Fórmula 1 organizado pola Fédération Internationale de l'Automobile (FIA). Con 18 Grandes Premios no calendario, deu comezo o 12 de marzo, e rematou o 22 de outubro.

O campionato de pilotos foi gañado por Fernando Alonso con Renault por segundo ano consecutivo, converténdose no máis novo bicampeón mundial. O múltiple campión mundial Michael Schumacher de Ferrari foi finalista, 13 puntos por detrás. Renault renovou o Campionato de Construtores, superando a Ferrari por só cinco puntos.

A tempada destacou pola rivalidade entre Alonso e Schumacher, que gañaron sete carreiras cada un. Os pilotos de Renault e Ferrari dominaron o campionato, gañaron todas as carreiras agás unha, e os catro segundos lugares non alcanzados por estes dous equipos levounos McLaren. Durante esta tempada e por primeira vez desde a tempada de 1956 ningunha carreira foi gañada por un construtor británico.

Fernando Alonso, gañou o Campionato de Fórmula Un de pilotos por segunda vez consecutiva con Renault.
Michael Schumacher (no que entón se cría que ia ser o seu ano final na F1) e Ferrari perderon os campionatos de pilotos e construtores na carreira final.
Felipe Massa, compañeiro de Schumacher, impresionou no seu primeiro ano con Ferrari ao terminar terceiro.

Previo[editar | editar a fonte]

O calendario foi anunciado inicialmente como o mesmo que no ano 2005, co Gran Premio de Bélxica programado para o 17 de setembro. Con todo, o 8 de febreiro, o FIA anunciou que a Autoridade Deportiva Nacional de Bélxica (RACB) retiraba Spa-Francorchamps do calendario de Fórmula Un 2006 por falta de tempo para completar as melloras na pista.[1] O alcalde do Río de Xaneiro Brasil, ofreceu a súa cidade como unha posible substituta para o Gran Premio de Bélxica, pero a FIA dixo que a carreira belga non sería substituída. A carreira recibiu tradicionalmente un grande apoio dos pilotos e do presidente da FIA Max Mosley e o Gran Premio volveu de novo ao calendario na tempada de Fórmula Un de 2007.[2]

2006 foi o último ano con dous fabricantes de pneumáticos: Os dous fabricantes no momento eran, o fabricante xaponés Bridgestone e o francés Michelin. En decembro de 2005, a FIA anunciou que na tempada 2008, habería un só provedor de pneumáticos. Cinco días máis tarde, Michelin anunciou que abandonaba a Fórmula Un ao final da tempada 2006, xa que non quería estar na Fórmula Un como o único provedor de pneumáticos.[3]

A finais de 2005, tres coñecidos equipos foron compradas: Minardi Sauber e Jordan. O primeiro foi mercado por Red Bull para funcionar como un equipo xuvenil da marca para a súa crecente lista de novos talentos en busca dun coche de F1. A pesar da campaña dos afeccionados do equipo Minardi cambiouse o nome a Scuderia Toro Rosso (Touro Vermello), en italiano como tradución de Team Red Bull. O equipo Sauber foi comprado por BMW. BMW optou por manter o nome de Sauber na F1, cambiando o nome do equipo a BMW Sauber. Jordan, foi comprado por Midland Group en 2004, cambiou o seu nome por MF1 Racing logo dun ano de transición en 2005.

2006 viu a estrea dun novo equipo xaponés, o Super Aguri F1, fundado polo expiloto de F1 Aguri Suzuki, que entrou no último momento. Super Aguri notificou á FIA, o 1 de novembro de 2005 (a data límite era o 15 de novembro) da súa intención de entrar, pero a lista inicial de inscrición da FIA amosaba que non aprobara a entrada de Aguri.[4] Con todo, o equipo recibiu o consentimento dos dez equipos existentes para competir, e pagou os 48 millóns de dólares de fianza requiridos como depósito. O equipo foi confirmado pola FIA o 26 de xaneiro de 2006.

Fernando Alonso pilotando seu Renault R26 nás sesións de proba en febreiro de 2006 no Circuíto urbano de Valencia.

Entre as tempadas 2005 e 2006 a propiedade da Fórmula Un cambiou de xeito significativo. Ata novembro de 2005, o Formula One group era propiedade dun fideicomiso da familia Ecclestone e Speed Investments (unha agrupación de Bayerische Landesbank JP Morgan Chase e Lehman irmáns). O 25 de novembro, CVC Capital Partners anunciou que ía adquirir tanto as accións Ecclestone (o 25% de SLEC) e o 48% da participación de Bayerische Landesbank, que tivo lugar a través de Speed Investments. O 30 de marzo, CVC adquiriu as accións restantes e un mes máis tarde a Comisión Europea anunciou a aprobación deste acordo, condicionada á renuncia do control de CVC de Dorna Sports, os promotores da MotoGP. O 28 de marzo CVC anunciou a finalización da transacción da Fórmula Un.[5] Ecclestone reinvestiu as ganancias na empresa matriz da Fórmula Un Alpha Prema.

Resumo da tempada[editar | editar a fonte]

A tempada de 2006 foi un duelo entre Fernando Alonso (Renault) e Michael Schumacher (Ferrari).

Renault e Fernando Alonso ocuparon rapidamente o liderado do Campionato de Construtores e de Pilotos, respectivamente. O campión do mundo logrou vitorias (incluíndo catro vitorias consecutivas) en Bahrain, Australia España, Mónaco, Gran Bretaña e Canadá na primeira metade da tempada. O seu compañeiro de equipo Giancarlo Fisichella gañou a súa carreira terceira na carreira de Malaisia.

Logo dunha desastrosa tempada en 2005 e un mal inicio na tempada 2006 Michael Schumacher gañou dúas carreiras consecutivas en Imola e Nürburgring. Durante a última volta da sesión de cualificación para o Gran Premio de Mónaco, Schumacher detívose na pinza da Rascasse, o que provocou bandeiras amarelas, ocasionando que os outros pilotos non puideran ir á máxima velocidade. Logo da sesión houbo queixas dos outros equipos alegando que se trataba dun movemento deliberado de Schumacher para asegurarse a pole position. A volta rápida de Alonso, foi afectada polas bandeiras amarelas, probablemente batería o mellor tempo de Schumacher - ao final do segundo sector, Alonso foi máis de dúas décimas de segundo por diante do tempo de Schumacher, e o seu tempo final foi de só 0.064 segundos máis lento que Schumacher. Schumacher insistiu en que só bloqueara os freos na curva. L0go da investigación un dos comisarios afirmou: "Non nos queda outra alternativa que concluír que o piloto detivo deliberadamente o seu coche no circuíto" . Schumacher, foi penalizado e relegado a 22ª posición na grella. El optou por empezar desde o pitlane, e terminou en quinto lugar.

No GP de Gran Bretaña, Alonso converteuse no primeiro piloto español e no máis novo (24 anos e 317 días) en gañar unha carreira desde a pole conseguir a volta rápida, liderando todas as voltas da carreira, agás unha. Schumacher gañou o GP dos Estados Unidos A súa cuarta vitoria consecutiva en Indianápolis e quinta vitoria da súa carreira neste circuíto, e o Gran Premio de Francia.

A FIA que decidiu o sistema de 'mass damper' (amortecedor de masa) de Renault usado ata ese momento da tempada non cumprían cos regulamentos técnicos, e foi prohibido - unha decisión polémica, xa que a FIA fora consultada sobre o sistema durante o seu desenvolvemento, e autorizado o seu uso. O efecto da prohibición estaba claro na seguinte carreira, onde os Renault tiveron problemas para chegar ata os puntos. Tamén Schumacher gañou o Gran Premio de Alemaña en Hockenheim, con Alonso terminando quinto.

Jenson Button conseguiu a súa primeira vitoria na Fórmula Un no Gran Premio de Hungría. Alonso tivo un fallo mecánico, mentres lideraba as últimas voltas da carreira, mentres que Michael Schumacher retirouse logo dunha colisión con Heidfeld. Con todo, Schumacher ascendio á oitava posición na táboa de posicións (Tras clasificarse noveno logo de retirarse a tres voltas para o final). Debido a que o debut de Robert Kubica terminou nunha descualificación. O piloto polaco terminou sétimo no BMW.

Felipe Massa gañou o seguinte Gran Premio en Turquía. Fernando Alonso ampliou a súa vantaxe sobre Michael Schumacher en dous puntos despois de conseguir acabar por diante do alemán no segundo lugar.

No Gran Premio de Italia, Alonso recibiu unha sanción durante a sesión de cualificación final. Schumacher reduciu a só dous puntos a vantaxe de Alonso logo de gañar a carreira, mentres que Alonso sufriu un fallo de motor nas últimas voltas da carreira. O piloto Polaco Robert Kubica logrou co BMW Sauber o seu primeiro podio na súa terceira carreira, pero os resultados da carreira foron en gran medida eclipsados polo anuncio de Schumacher, durante a conferencia de prensa posterior á carreira, de que retirarabase ao final da tempada. Despois díxose que tería un posto no equipo Ferrari de Fórmula 1 para 2007, aínda que non revelou cal.

Tres semanas máis tarde, coa súa vitoria en Xangai por diante de Alonso, Schumacher logrou empatar a puntos con el na cabeza do campionato. Schumacher liderou o Campionato do Mundo por primeira vez en 2006 logo da carreira, xa que gañara sete carreiras en comparación con seis de Alonso. Massa non terminou a carreira, e Renault tomo de novo a dianteira no campionato de construtores, grazas á terceira posición de Fisichella.

Unha semana máis tarde no Gran Premio do Xapón, Felipe Massa obtivo a pole, por diante de Michael Schumacher e Fernando Alonso no quinto lugar. Schumacher tomou a iniciativa e establecendo rapidamente uns cinco segundos de vantaxe, que na práctica continuou ata logo da segunda parada en boxes. Con todo, o motor de Schumacher fallou a 17 voltas para o final, o que lle obrigou a retirarse, entregando a vitoria a Alonso por diante de Massa.

Na carreira final, o Gran Premio do Brasil, Massa conseguiu a pole de novo. Unha dramática cualificación viu a Michael Schumacher cun misterioso fallo, polo que comezou no décimo lugar, mentres que Alonso saíu no quinto. Na carreira, a sorte foi aínda peor para Schumacher, sufriu unha picada nas primeiras voltas. Recuperouse para terminar cuarto, mentres que o seu compañeiro Massa converteuse no primeiro brasileiro en gañar o Gran Premio desde Ayrton Senna en 1993. Alonso terminou segundo, asegurándose o seu segundo campionato consecutivo, converténdose no bicampión máis novo da historia. Fisichella terminou sexto con Renault, o que significou para o equipo francés o seu segundo campionato de construtores consecutivo. McLaren non conseguiu un só triunfo na tempada por primeira vez desde 1996 e foi a primeira tempada desde 1956 que un construtor británico non puido gañar unha carreira.

Pilotos e construtores[editar | editar a fonte]

Os seguintes equipos e pilotos competiron no campionato do mundo de Fórmula Un de 2006.

Equipo Foto Construtor Chasis Motor Pneu. Pilotos Carreiras 3º piloto Piloto probas
Francia Mild Seven Renault F1 Team Renault R26 Renault RS26 2.4 V8 M


1 España Fernando Alonso Todas n/a Finlandia Heikki Kovalainen
José María López
Nelson Piquet, Jr.
Francia Jonathan Cochet
2 Italia Giancarlo Fisichella Todas
Team McLaren Mercedes McLaren MP4-21 Mercedes FO 108S 2.4 V8 M


3 Finlandia Kimi Räikkönen Todas n/a España Pedro de la Rosa

Gary Paffett
Lewis Hamilton

4 Juan Pablo Montoya 1–10
España Pedro de la Rosa 11–18
Italia Scuderia Ferrari Marlboro Ferrari 248 F1 Ferrari 056 2.4 V8 B 5 Alemaña Michael Schumacher Todas n/a Italia Luca Badoer

España Marc Gené

6 Felipe Massa Todas
Panasonic Toyota Racing Toyota TF106
TF106B 1
Toyota RVX-06 2.4 V8 B 7 Alemaña Ralf Schumacher Todas n/a Ricardo Zonta

Francia Olivier Panis
España Andy Soucek

8 Italia Jarno Trulli Todas
WilliamsF1 Team Williams FW28 Cosworth CA2006 2.4 V8 B 9 Australia Mark Webber Todas 35 Austria Alexander Wurz India Narain Karthikeyan
10 Alemaña Nico Rosberg Todas
Lucky Strike Honda Racing F1 Team Honda RA106 Honda RA806E 2.4 V8 M


11 Rubens Barrichello Todas 36 Anthony Davidson James Rossiter
Marco Andretti
12 Jenson Button Todas
Red Bull Racing Red Bull RB2 Ferrari 056 2.4 V8 M


14 David Coulthard Todas 37 Países Baixos Robert Doornbos
Alemaña Michael Ammermüller
none
15 Austria Christian Klien 1–15
Países Baixos Robert Doornbos 16–18
Alemaña BMW Sauber F1 Team BMW Sauber F1.06 BMW P86 2.4 V8 M


16 Alemaña Nick Heidfeld Todas 38 Polonia Robert Kubica
Alemaña Sebastian Vettel
Alemaña Marco Holzer
17 Jacques Villeneuve 1–12
Polonia Robert Kubica 13–18
Midland F1 Racing
Países Baixos Spyker MF1[6]
MF1 M16 Toyota RVX-06 2.4 V8 B 18 Portugal Tiago Monteiro Todas 39 Alemaña Markus Winkelhock
Suíza Giorgio Mondini
Alemaña Adrian Sutil
Francia Alexandre Prémat
Ernesto Viso
Roman Rusinov
Italia Fabrizio del Monte
España Adrián Vallés
Italia Ronnie Quintarelli
19 Países Baixos Christijan Albers Todas
Italia Scuderia Toro Rosso Toro Rosso STR01 Cosworth TJ2006 3.0 V10 M


20 Italia Vitantonio Liuzzi Todas 40 Suíza Neel Jani non
21 Scott Speed Todas
Super Aguri F1 Team Super Aguri SA05
SA06
Honda RA806E 2.4 V8 B 22 Takuma Sato Todas 41 Francia Franck Montagny
Sakon Yamamoto
Yuji Ide
23 Yuji Ide 1–4
Francia Franck Montagny 5–11
Sakon Yamamoto 12–18

Calendario dos Grandes Premios de Fórmula Un de 2006[editar | editar a fonte]

O Gran Premio de Australia celebrouse máis tarde do habitual, para evitar unha coincidencia cos Xogos da Commonwealth 2006. Por primeira vez, albergou o primeiro Gran Premio de Bahrain. Brasil foi anfitrión da última carreira, mentres que o Xapón e a China intercambian as súas datas orixinais.

Carreira Nome da carreira Gran Premio Circuíto Data Tempo
1 Gulf Air Gran Premio de Bahrain GP de Bahrain Bahrain Circuíto Internacional de Bahrain, Sakhir 12 de marzo 14:30
2 Petronas Gran Premio de Malaisia GP de Malaisia Malaisia Circuíto Internacional de Sepang, Kuala Lumpur 19 de marzo 15:00
3 Foster's Gran Premio de Australia GP de Australia Australia Melbourne Grand Prix Circuit, Melbourne 2 de abril 14:00
4 Gran Premio Foster's di San Marino GP de San Marino Italia Autódromo Enzo e Dino Ferrari, Imola 23 de abril 14:00
5 Gran Premio de Europa GP de Europa Alemaña Nürburgring 7 de maio 14:00
6 Gran Premio Telefónica de España GP de España España Circuíto de Cataluña, Barcelona 14 de maio 14:00
7 Grand Prix de Monaco GP de Mónaco Circuíto de Mónaco, Monte-Carlo 28 de maio 14:00
8 Foster's Gran Premio do Reino Unido GP do Reino Unido Circuíto de Silverstone 11 de xuño 12:00
9 Grand Prix du Canada GP do Canadá Circuíto Gilles Villeneuve, Montreal 25 de xuño 13:00
10 Gran Premio dos Estados Unidos GP dos Estados Unidos Circuíto de Indianapolis 2 de xullo 14:00
11 Grand Prix de France GP de Francia Francia Circuit de Nevers, Magny-Cours 16 de xullo 14:00
12 Großer Mobil 1 Preis von Deutschland GP de Alemaña Alemaña Hockenheimring 30 de xullo 14:00
13 Magyar Nagydíj GP de Hungría Hungría Hungaroring, Budapest 6 de agosto 14:00
14 Petrol Ofisi Gran Premio de Turquía GP de Turquía Circuíto de Istambul 27 de agosto 15:00
15 Gran Premio Vodafone d'Italia GP de Italia Italia Autodromo Nazionale Monza 10 de setembro 14:00
16 Sinopec Gran Premio da China GP da China República Popular da China Circuíto Internacional de Xangai 1 de outubro 14:00
17 Fuji Television Gran Premio do Xapón GP do Xapón Circuíto de Suzuka 8 de outubro 14:00
18 Grande Prêmio do Brasil GP do Brasil Autódromo José Carlos Pace, São Paulo 22 de outubro 14:00

Resultados e clasificación[editar | editar a fonte]

Grandes Premios[editar | editar a fonte]

Rd. Gran Premio Pole Position Volta rápida Piloto gañador Construtor Resultados
1 Bahrain Gran Premio de Bahrain Alemaña Michael Schumacher Alemaña Nico Rosberg España Fernando Alonso Francia Renault Resultados
2 Malaisia Gran Premio de Malaisia Italia Giancarlo Fisichella España Fernando Alonso Italia Giancarlo Fisichella Francia Renault Resultados
3 Australia Gran Premio de Australia Jenson Button Finlandia Kimi Räikkönen España Fernando Alonso Francia Renault Resultados
4 Gran Premio de San Marino Alemaña Michael Schumacher España Fernando Alonso Alemaña Michael Schumacher Italia Ferrari Resultados
5 Alemaña Gran Premio de Europa España Fernando Alonso Alemaña Michael Schumacher Alemaña Michael Schumacher Italia Ferrari Resultados
6 España Gran Premio de España España Fernando Alonso Felipe Massa España Fernando Alonso Francia Renault Resultados
7 Gran Premio de Mónaco España Fernando Alonso Alemaña Michael Schumacher España Fernando Alonso Francia Renault Resultados
8 Gran Premio do Reino Unido España Fernando Alonso España Fernando Alonso España Fernando Alonso Francia Renault Resultados
9 Gran Premio do Canadá España Fernando Alonso Finlandia Kimi Räikkönen España Fernando Alonso Francia Renault Resultados
10 Gran Premio dos Estados Unidos Alemaña Michael Schumacher Alemaña Michael Schumacher Alemaña Michael Schumacher Italia Ferrari Resultados
11 Francia Gran Premio de Francia Alemaña Michael Schumacher Alemaña Michael Schumacher Alemaña Michael Schumacher Italia Ferrari Resultados
12 Alemaña Gran Premio de Alemaña Finlandia Kimi Räikkönen Alemaña Michael Schumacher Alemaña Michael Schumacher Italia Ferrari Resultados
13 Hungría Gran Premio de Hungría Finlandia Kimi Räikkönen Felipe Massa Jenson Button Honda Resultados
14 Gran Premio de Turquía Felipe Massa Alemaña Michael Schumacher Felipe Massa Italia Ferrari Resultados
15 Italia Gran Premio de Italia Finlandia Kimi Räikkönen Finlandia Kimi Räikkönen Alemaña Michael Schumacher Italia Ferrari Resultados
16 República Popular da China Gran Premio da China España Fernando Alonso España Fernando Alonso Alemaña Michael Schumacher Italia Ferrari Resultados
17 Gran Premio do Xapón Felipe Massa España Fernando Alonso España Fernando Alonso Francia Renault Resultados
18 Gran Premio do Brasil Felipe Massa Alemaña Michael Schumacher Felipe Massa Italia Ferrari Resultados

Pilotos[editar | editar a fonte]

Pos. Piloto BHR
Bahrain
MAL
Malaisia
AUS
Australia
SMR
EUR
Unión Europea
ESP
España
MON
RU
CAN
USA
FRA
Francia
ALE
Alemaña
HUN
Hungría
TUR
ITA
Italia
CHN
República Popular da China
XPN
BRA
Puntos
1 España Fernando Alonso 1 2 1 2 2 1 1 1 1 5 2 5 Ret 2 Ret 2 1 2 134
2 Alemaña Michael Schumacher 2 6 Ret 1 1 2 5 2 2 1 1 1 8 3 1 1 Ret 4 121
3 Felipe Massa 9 5 Ret 4 3 4 9 5 5 2 3 2 7 1 9 Ret 2 1 80
4 Italia Giancarlo Fisichella Ret 1 5 8 6 3 6 4 4 3 6 6 Ret 6 4 3 3 6 72
5 Finlandia Kimi Räikkönen 3 Ret 2 5 4 5 Ret 3 3 Ret 5 3 Ret Ret 2 Ret 5 5 65
6 Jenson Button 4 3 10 7 Ret 6 11 Ret 9 Ret Ret 4 1 4 5 4 4 3 56
7 Rubens Barrichello 15 10 7 10 5 7 4 10 Ret 6 Ret Ret 4 8 6 6 12 7 30
8 Juan Pablo Montoya 5 4 Ret 3 Ret Ret 2 6 Ret Ret 26
9 Alemaña Nick Heidfeld 12 Ret 4 13 10 8 7 7 7 Ret 8 Ret 3 14 8 7 8 17 23
10 Alemaña Ralf Schumacher 14 8 3 9 Ret Ret 8 Ret Ret Ret 4 9 6 7 15 Ret 7 Ret 20
11 España Pedro de la Rosa 7 Ret 2 5 Ret 5 11 8 19
12 Italia Jarno Trulli 16 9 Ret Ret 9 10 17 11 6 4 Ret 7 12 9 7 Ret 6 Ret 15
13 David Coulthard 10 Ret 8 Ret Ret 14 3 12 8 7 9 11 5 15 12 9 Ret Ret 14
14 Australia Mark Webber 6 Ret Ret 6 Ret 9 Ret Ret 12 Ret Ret Ret Ret 10 10 8 Ret Ret 7
15 Jacques Villeneuve Ret 7 6 12 8 12 14 8 Ret Ret 11 Ret 7
16 Polonia Robert Kubica DSC 12 3 13 9 9 6
17 Alemaña Nico Rosberg 7 Ret Ret 11 7 11 Ret 9 Ret 9 14 Ret Ret Ret Ret 11 10 Ret 4
18 Austria Christian Klien 8 Ret Ret Ret Ret 13 Ret 14 11 Ret 12 8 Ret 11 11 2
19 Italia Vitantonio Liuzzi 11 11 Ret 14 Ret 15 10 13 13 8 13 10 Ret Ret 14 10 14 13 1
20 Scott Speed 13 Ret 9 15 11 Ret 13 Ret 10 Ret 10 12 11 13 13 14 18 11 0
21 Portugal Tiago Monteiro 17 13 Ret 16 12 16 15 16 14 Ret Ret DSC 9 Ret Ret Ret 16 15 0
22 Países Baixos Christijan Albers Ret 12 11 Ret 13 Ret 12 15 Ret Ret 15 DSC 10 Ret 17 15 Ret 14 0
23 Takuma Sato 18 14 12 Ret Ret 17 Ret 17 15 Ret Ret Ret 13 NC 16 DSC 15 10 0
24 Países Baixos Robert Doornbos 12 13 12 0
25 Yuji Ide Ret Ret 13 Ret 0
26 Sakon Yamamoto Ret Ret Ret Ret 16 17 16 0
27 Francia Franck Montagny Ret Ret 16 18 Ret Ret 16 0
Pos Piloto BHR
Bahrain
MAL
Malaisia
AUS
Australia
SMR
EUR
Unión Europea
ESP
España
MON
RU
CAN
USA
FRA
Francia
ALE
Alemaña
HUN
Hungría
TUR
ITA
Italia
CHN
República Popular da China
XPN
BRA
Puntos
Lenda
Cor Resultado
Ouro Gañador
Prata 2º posto
Bronce 3º posto
Verde Remata nos puntos
Azul Non remata nos puntos
Non se califica (NC)
Púrpura Non remata (Ret)
Vermello Non se califica (NSC)
Non se precalifica (NSPC)
Negro Descualificado (DSC)
Branco Non tomou a saída (NTS)
Carreira cancelada (C)
Azul claro Prácticas só (PS)
Piloto de probas dos venres (PP)
(desde 2003 en diante)
En branco Non participou nas prácticas (NPP)
Excluído (EX)
Non chegou (NCG)

Negra – Pole
Cursiva – Volta rápida
† Condutores que non terminaron o Gran Premio, pero se clasificaron ao completar máis do 90% da distancia da carreira
.

Construtores[editar | editar a fonte]

Pos. Construtor Coche
BHR
Bahrain
MAL
Malaisia
AUS
Australia
SMR
EUR
Unión Europea
ESP
España
MON
RU
CAN
USA
FRA
Francia
ALE
Alemaña
HUN
Hungría
TUR
ITA
Italia
CHN
República Popular da China
XPN
BRA
Puntos
1 Francia Renault 1 1 2 1 2 2 1 1 1 1 5 2 5 Ret 2 Ret 2 1 2 206
2 Ret 1 5 8 6 3 6 4 4 3 6 6 Ret 6 4 3 3 6
2 Italia Ferrari 5 2 6 Ret 1 1 2 5 2 2 1 1 1 8 3 1 1 Ret 4 201
6 9 5 Ret 4 3 4 9 5 5 2 3 2 7 1 9 Ret 2 1
3 McLaren-Mercedes 3 3 Ret 2 5 4 5 Ret 3 3 Ret 5 3 Ret Ret 2 Ret 5 5 110
4 5 4 Ret 3 Ret Ret 2 6 Ret Ret 7 Ret 2 5 Ret 5 11 8
4 Honda 11 15 10 7 10 5 7 4 10 Ret 6 Ret Ret 4 8 6 6 12 7 86
12 4 3 10 7 Ret 6 11 Ret 9 Ret Ret 4 1 4 5 4 4 3
5 Alemaña BMW Sauber 16 12 Ret 4 13 10 8 7 7 7 Ret 8 Ret 3 14 8 7 8 17 36
17 Ret 7 6 12 8 12 14 8 Ret Ret 11 Ret DSC 12 3 13 9 9
6 Toyota 7 14 8 3 9 Ret Ret 8 Ret Ret Ret 4 9 6 7 15 Ret 7 Ret 35
8 16 9 Ret Ret 9 10 17 11 6 4 Ret 7 12 9 7 Ret 6 Ret
7 Austria Red Bull-Ferrari 14 10 Ret 8 Ret Ret 14 3 12 8 7 9 11 5 15 12 9 Ret Ret 16
15 8 Ret Ret Ret Ret 13 Ret 14 11 Ret 12 8 Ret 11 11 12 13 12
8 Williams-Cosworth 9 6 Ret Ret 6 Ret 9 Ret Ret 12 Ret Ret Ret Ret 10 10 8 Ret Ret 11
10 7 Ret Ret 11 7 11 Ret 9 Ret 9 14 Ret Ret Ret Ret 11 10 Ret
9 Italia Toro Rosso-Cosworth 20 11 11 Ret 14 Ret 15 10 13 13 8 13 10 Ret Ret 14 10 14 13 1
21 13 Ret 9 15 11 Ret 13 Ret 10 Ret 10 12 11 13 13 14 18 11
10 MF1-Toyota 18 17 13 Ret 16 12 16 15 16 14 Ret Ret DSC 9 Ret Ret Ret 16 15 0
19 Ret 12 11 Ret 13 Ret 12 15 Ret Ret 15 DSC 10 Ret 17 15 Ret 14
11 Super Aguri-Honda 22 18 14 12 Ret Ret 17 Ret 17 15 Ret Ret Ret 13 NC 16 DSC 15 10 0
23 Ret Ret 13 Ret Ret Ret 16 18 Ret Ret 16 Ret Ret Ret Ret 16 17 16
Pos. Construtor Coche
BHR
Bahrain
MAL
Malaisia
AUS
Australia
SMR
EUR
Unión Europea
ESP
España
MON
RU
CAN
USA
FRA
Francia
ALE
Alemaña
HUN
Hungría
TUR
ITA
Italia
CHN
República Popular da China
XPN
BRA
Puntos

Notas: os puntos para o Campionato outorgáronse de forma 10-8-6-5-4-3-2-1 para os oito primeiros postos en cada carreira.[7] Se dous ou máis construtores ou pilotos tiñan o mesmo número de puntos (incluíndo 0 puntos), as súas posicións no campionato eran fixadas de acordo á a súa posición final na carreira.[8] Neste sistema un primeiro lugar era mellor que calquera número de segundos postos, un segundo lugar era mellor que calquera número de terceiros postos etc.

Cambios no regulameto[editar | editar a fonte]

Motor[editar | editar a fonte]

Introducíronse significativos cambios no Regulamento da Fórmula 1 en 2006. Nun intento por reducir os niveis de potencia do motor dos últimos anos, o máximo desprazamento de motor foi reducido de 3´0 a 2´4 litros e o número de cilindros de 10 a 8. A velocidades similares de motor, esperábase que co cambio reducísese a potencia ao redor de 200 CV, que na práctica equivale a entre tres e cinco segundos nos tempos de volta na maioría dos circuítos. (Toro Rosso seguiu utilizando motores de 3´0 litros e 10 cilindros con dous limitadores de revolucións e de entrada de aire para evitar os custos da re-enxeñería dos coches nun curto período). As probas iniciais dos novos motores foron seis segundos máis lentos que os seus antecesores V10, pero ao principio da tempada era obvio que melloraran. A pesar da diminución de potencia, os tempos de volta non estaban lonxe das cifras de 2005, nalgúns circuítos, as voltas máis rápidas foron máis rápidas que as rexistradas o ano pasado, cos motores V10.

Algúns provedores de motores indicaron que os seus motores V8 máis pequenos podían revolucionar por enriba das 19.000 revolucións por minuto das especificacións normais dos V10 para 2005. O construtor de motores Cosworth con base en Northampton tiña unha envexable marca de éxitos con motores V8. Ademais fixo historia ao converterse no primeiro fabricante que rompeu o límite de 20.000 rpm na pista en decembro de 2005.

Redución de custos[editar | editar a fonte]

A longo prazo, a FIA tiña a intención de introducir restricións, a introdución da electrónica estándar, pneumáticos e freos, para reducir custos e atraer a máis equipos privados novos no deporte. As novas disposicións propostas para o ano 2008 levaron a 22 equipos a presentarse para participar nas carreiraa da tempada, pero como só doce equipos podían competir ao mesmo tempo, dez dos solicitantes foron rexeitados.

Pneumáticos[editar | editar a fonte]

Os cambios de pneumáticos volveron á Fórmula Un no 2006, que foran prohibidos na tempada 2005 (agás por choiva ou por dano evidente e perigoso) coa intención de reducir custos. Cada piloto estaba limitado a 14 xogos de pneumáticos por fin de semana. Sete conxuntos de pneumáticos para seco, catro xogos de pneumáticos de mollado e tres para condicións extremas de clima. A idea detrás disto era que o tamaño reducido do motor ía compensar calquera aumento no rendemento.[9]

Cualificación[editar | editar a fonte]

Por acordo unánime da FIA, cámbiase por cuarto ano consecutivo o sistema de clasificación. Así, a sesión de clasificación, dispútase o sábado pola tarde, e está dividida en tres partes. Na primeira, de quince minutos, os coches rodan sen limitacións de gasolina e os seis peores tempos quedan eliminados e ocuparán os posto 17 a 22 da grella de saída.

O segundo período dispútase, tamén con liberdade para a carga de gasolina, e os seis coches máis lentos ao final do mesmo ocuparán os posto 11 a 16 da grella de saída. Os dez restantes, tras outros cinco minutos de pausa, xa coa gasolina coa que deberán empezar a carreira, dispoñen de vinte minutos para marcar os tempos que definirán os dez primeiros postos da grella de saída.

A partir do Gran Premio de Francia de 2006, para a sesión de cualificación final reducese a só 15 minutos.

Adestramentos[editar | editar a fonte]

Retócase o número de sesións de adestramentos por fin de semana. O sábado haberá só 1 sesión, mentres se manteñen as 2 do venres. A duración das sesións non se cambia.

Amortecedor de masa[editar | editar a fonte]

O sistema de amortecedor de masa foi utilizado por varios equipos, cabe destacar a Renault durante a última parte das tempadas 2005 e 2006. Eran uns dispositivos situados no morro, e foron particularmente efectivos nas curvas e encima das beirarrúas para manter as lamias en contacto máis próximo á superficie da pista.[10] Logo do Gran Premio de Francia, a FIA anunciou que o sistema ía ser prohibido. Isto tivo un efecto especialmente significativo no Renault, xa que o equipo construíra o seu automóbil ao redor do dispositivo, e o introducira xa no Gran Premio do Brasil de 2005.[11] No Gran Premio de Alemaña o equipo Renault presentou un dos seus autos para as verificacións dos comisarios, que ditaminaron que os dispositivos eran aceptables. A FIA presentou contra esta decisión un recurso de apelación, e o 23 de agosto de 2006 a Corte Internacional de Apelación da FIA emitiu un comunicado rexeitando a decisión dos comisarios. O Tribunal de Apelación ditaminou que o sistema violaba parte da sección de carrocería (artigo 3.15) do Regulamento Técnico da Fórmula 1, que efectivamente di:

Unha parte concreta do coche que inflúa no rendemento aerodinámico do mesmo:

  • Debe cumprir coas normas relativas á carrocería.
  • Debe fixarse de forma ríxida á parte suspendida do vehículo na súa totalidade (de forma ríxida significa: non ter ningún grao de liberdade).
  • Debe permanecer inmóbil en relación á parte suspendida do vehículo.[12]

O argumento central é se os amortecedores de masas funcionan como dispositivos aerodinámicos ou como parte do sistema de suspensión. A FIA razoa que, porque o dispositivo non "permanece inmóbil en relación á parte suspendida do vehículo", é ilegal. Con todo, a FIA non explica como o regulador, que é totalmente independente pode ser considerado como carrocería, cando o artigo 1.4 do regulamento define carrocería como:

Todas as partes do coche en contacto coa corrente de aire externa, con excepción das cámaras e as partes mecánicas relacionados co funcionamento do motor, transmisión e cambio. Filtros, radiadores e escapes dos motores considéranse parte da carrocería.[13]

Tras a sentenza do Tribunal de Apelación, o sistema foi oficialmente prohibido antes do Gran Premio de Turquía de 2006. Flavio Briatore acusou a McLaren como o equipo que se queixou á FIA.[14] Aínda que McLaren sempre o negou.

Os cambios para 2006[editar | editar a fonte]

  • Os Motor V10 foron substituídos por V8 máis pequenos, aínda que aos equipos independentes permitíuselles correr con vellos V10, unha tempada máis.
  • O sistema dunha soa volta de cualificación foi substituído por unha cualificación de tempo e as sesións eliminatorias.
  • O número de construtores fornecidos por pneumáticos Michelin baixou de sete a seis, mentres que Bridgestone aumentou de tres a cinco.
  • Michelin anunciou que retirariase do campionato logo da tempada 2006.

Notas[editar | editar a fonte]

  1. "Belgian Grand Prix called off". The official Formula1 Website (en inglés). 8 de febreiro de 2006. Arquivado dende o orixinal o 11 de decembro de 2006. Consultado o 9 de xullo de 2018. 
  2. "Spa gets green light for 2007" Autosport.com. Retrieved 5 de decembro de 2006.
  3. "Michelin to withdraw at end of 2006". F1 páxina oficial (en inglés). 14 de decembro de 2005. Arquivado dende o orixinal o 11 de xaneiro de 2006. Consultado o 11 de xullo de 2018. 
  4. "The FIA list of entered drivers as of decembro de 2005". Arquivado dende o orixinal o 07 de xuño de 2007. Consultado o 2007-05-15. 
  5. "CVC announcing the completion of the 2006 deal". Arquivado dende o orixinal o 28 de setembro de 2007. Consultado o 2007-05-15. 
  6. "Midland team bought by Spyker". formula1.com. 2006-09-09. Arquivado dende o orixinal o 16 de outubro de 2007. Consultado o 2006-09-09. 
  7. 2006 Formula One Sporting Regulations Retrieved from replay.waybackmachine.org on 11 de marzo de 2011
  8. FIA Formula One World Championship Classifications 2006 Retrieved from replay.waybackmachine.org on 11 de marzo de 2011
  9. "Official rule changes to the 2006 season of Formula One". Arquivado dende o orixinal o 28 de abril de 2007. Consultado o 2007-05-15. 
  10. "FIA bans controversial damper system". Arquivado dende o orixinal o 27 de setembro de 2011. Consultado o 2007-05-15. 
  11. "Technical Analysis > Grand Prix > Brazil > Renault R25". Official Formula One website. Arquivado dende o orixinal o 29 de outubro de 2006. Consultado o 2007-02-05. 
  12. FIA Formula One Technical Regulations For 2006 FIA.com (Page 11, Article 3.15: Aerodynamic influence). Retrieved 21 de setembro de 2006.
  13. FIA Formula One Technical Regulations For 2006 FIA.com (Page 5, Article 1.4: Bodywork). Retrieved 29 de decembro de 2006.
  14. Bishop, Matt (2006). "The Long Interview: Flavio Briatore". F1 Racing (outubro): 66–76. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]