Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1985

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA de 1985
Previo: 1984 Vindeiro: 1986
Índice: Carreiras por país | Carreiras por tempada

O Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1985 foi a 36ª tempada de Fórmula 1 organizada pola Fédération Internationale de l'Automobile (FIA), e a 28ª Copa Internacional de Construtores de F1. O campionato contou con dezaseis Grandes Premios que se iniciaron o 7 de abril e finalizaron o 3 de novembro.

Resumo do campionato[editar | editar a fonte]

A tempada de Fórmula 1 de 1985 viu a continuación do éxito da escuadra McLaren-TAG. Logo de perder o campionato de pilotos por tan só medio punto o ano anterior, Alain Prost, asegurou o primeiro dos seus catro títulos por unha marxe de 23 puntos.

O defensor do título, Lauda, competiu na súa última tempada na Fórmula Un, pero non puido igualar os resultados de Prost, gañando só unha carreira en Zandvoort a pesar de estar preto do seu compañeiro de equipo en termos de ritmo. A maior parte tempada a táboa de puntos foi encabezada polo piloto de Ferrari, Michele Alboreto, que gozou da súa mellor tempada na F1. Gañou os Grandes Premios do Canadá e Alemaña, e estivo no podio en oito ocasións. Pero unha mala segunda metade da tempada levou a que destacaran outros pilotos emerxentes como Prost.

Entre estes pilotos atopábanse Ayrton Senna e Nigel Mansell, ambos os cales anotaron as súas primeiras vitorias en 1985. Peter Warr director do equipo Lotus substituíra a Mansell por Senna ao comezo da tempada, unha decisión que nun principio pareceu xustificarse cando Senna obtivo unha magnífica vitoria sobre mollado en Estoril. Con todo, Mansell defendeuse co seu Williams, e acadou dúas vitorias cerca do final da tempada. Talvez a combinación máis rápida do ano foi a de Keke Rosberg co outro Williams, que utilizaba o potente motor de Honda para establecer unha nova marca de volta rápida en Silverstone na clasificación para o Gran Premio do Reino Unido - converténdose no o primeiro home en acadar unha velocidade media de máis de 257 km/h. Terminou terceiro na clasificación logo de gañar nos circuítos urbanos de Detroit e Adelaida, pero carecían de fiabilidade para superar a Prost.

En 1985 os motores turbo de 1´5 litros convertéronse en universais, anunciando a extinción dos Ford Cosworth DFV de 3´0 litros de aspiración atmosférica. Entre 1985 e 1986 os motores da Fórmula Un acadarían os máis altos niveis de potencia nunca vistos antes neste deporte, antes das restricións e a súa "eliminación" que iniciouse en 1987. A potencia dos motores foi controlada en condicións de carreira por medio do estrito límite de consumo de combustible. Esta economía de combustible foi a clave para ter éxito na estratexia das carreiras de 1985; Mansell recorda o interese engadido da planificación do uso de combustible na súa autobiografía. Tamén resultou custoso para Ayrton Senna, quen perdeu a vitoria a só catro voltas en Imola, cando se lle acabou o combustible. Logo Prost foi descualificado por levar un McLaren con baixo peso, a vitoria caeu no Lotus de Elio de Angelis.

Bellof no 1985 Gran Premio de Alemaña .

A tempada 1985 é amplamente lembrada pola comunidade da F1 por ser unha das mellores e máis emocionantes de todos os tempos. Unha tempada chea de emoción, foi a primeira e a última de moitas cousas. A tempada 1985 foi a afirmación de Senna como un dos mellores pilotos do mundo en apenas a súa segunda tempada na Fórmula Un, o primeiro campionato dos 4 de Prost, as dúas primeiras vitorias das 31 de Mansell, tamén as dúas primeiras vitorias das 41 de Senna. Esta tempada foi tamén a última para o Gran Premio de Holanda, foi a última carreira de Fórmula Un en Zandvoort. Tamén se viu a última carreira no orixinal circuíto de Kyalami, a última carreira no circuíto Paul Ricard, o último Gran Premio de Europa que se celebrará en Brands Hatch, a última carreira en Mónaco coa infame curva Dog leg e o último Gran Premio de Inglaterra en Silverstone coa chicane Woodcote, a incorporación permanente de Spa-Francorchamps como sede para o Gran Premio de Bélxica, e a última vitoria das 25 de Niki Lauda na súa última tempada na Fórmula Un.

O Gran Premio de Holanda foi o último Gran Premio de Stefan Bellof, quen morreu na carreira do Campionato do Mundo de Resistencia celebrada en Spa Francorchamps na curva Eau Rouge.

Pilotos e construtores[editar | editar a fonte]

Equipo Construtor Chasis Motor Pneu. Piloto Carreiras Piloto de probas
Marlboro McLaren International McLaren MP4/2B TAG TTE PO1 1.5 V6t G 1 Austria Niki Lauda 1-13, 15-16 n/a
John Watson 14
2 Francia Alain Prost Todas
Tyrrell Racing Organisation Tyrrell 012
014
Ford Cosworth DFV 3.0 V8
Renault EF4B 1.5 V6t
G 3 Martin Brundle 1-8, 11-16 n/a
Alemaña Stefan Bellof 9-10
4 Stefan Johansson 1
Alemaña Stefan Bellof 2-8, 11
Martin Brundle 9-10
Italia Ivan Capelli 14, 16
Francia Philippe Streiff 15
Canon Williams Honda Team Williams FW10 Honda RA164E 1.5 V6t G 5 Nigel Mansell Todas Mike Thackwell
6 Finlandia Keke Rosberg Todas
Motor Racing Developments Brabham BT54 BMW M12/13 1.5 L4t P 7 Nelson Piquet Todas Italia Emanuele Pirro[Cómpre referencia]
Willy T. Ribbs[Cómpre referencia]
8 Francia François Hesnault 1-4
Suíza Marc Surer 5-16
Skoal Bandit Formula 1 Team RAM 03 Hart 415T 1.5 L4t P 9 Alemaña Manfred Winkelhock 1-9 n/a
Francia Philippe Alliot 10-14
10 1-9
Kenny Acheson 10-12
John Player Special Team Lotus Lotus 97T Renault EF15 1.5 V6t G 11 Italia Elio de Angelis Todas n/a
12 Ayrton Senna Todas
Francia Equipe Renault Elf Renault RE60
RE60B
Renault EF4B 1.5 V6t
Renault EF15 1.5 V6t
G 14 Francia François Hesnault 9 n/a
15 Francia Patrick Tambay 1-14, 16
16 Derek Warwick 1-14, 16
Barclay Arrows BMW Arrows A8 BMW M12/13 1.5 L4t G 17 Austria Gerhard Berger Todas n/a
18 Bélxica Thierry Boutsen Todas
Toleman Group Motorsport Toleman TG185 Hart 415T 1.5 L4t P 19 Italia Teo Fabi 4-16 Italia Alessandro Nannini[Cómpre referencia]
Italia Emanuele Pirro[Cómpre referencia]
España Luis Perez-Sala[Cómpre referencia]
Italia Gabriele Tarquini[Cómpre referencia]
Oscar Larrauri[Cómpre referencia]
Alemaña Volker Weidler[Cómpre referencia]
20 Italia Piercarlo Ghinzani 10-16
Spirit Enterprises Ltd Spirit 101D Hart 415T 1.5 L4t P 21 Italia Mauro Baldi 1-3 n/a
Italia Benetton Team Alfa Romeo Alfa Romeo 184TB
185T
Alfa Romeo 890T 1.5 V8t G 22 Italia Riccardo Patrese Todas Italia Giorgio Francia
23 Eddie Cheever Todas
Italia Osella Squadra Corse Osella FA1F Alfa Romeo 890T 1.5 V8t P 24 Italia Piercarlo Ghinzani 1-8 Italia Giorgio Francia
Países Baixos Huub Rothengatter 9-16
Francia Equipe Ligier
Francia Equipe Ligier Gitanes
Ligier JS25 Renault EF4B 1.5 V6t P 25 Italia Andrea de Cesaris 1-11 Francia Michel Ferté
Francia Philippe Streiff 12-14, 16
26 Francia Jacques Laffite 1-14, 16
Italia Scuderia Ferrari SpA SEFAC Ferrari 156/85 Ferrari 031 1.5 V6t G 27 Italia Michele Alboreto Todas Johnny Dumfries
28 Francia René Arnoux 1
Stefan Johansson 2-16
Italia Minardi Team SpA Minardi M185 Ford Cosworth DFV 3.0 V8
Motori Moderni Tipo 615-90 1.5 V6t
P 29 Italia Pierluigi Martini Todas Italia Michele Alboreto
Alemaña West Zakspeed Racing Zakspeed 841 Zakspeed 1500/4 1.5 L4t G 30 Jonathan Palmer 2-4, 7-11 n/a
Alemaña Christian Danner 13-14
Team Haas (USA) Ltd Lola THL1 Hart 415T 1.5 L4t G 33 Australia Alan Jones 12, 14-16 n/a

Calendario de Grandes Premios[editar | editar a fonte]

Rnd Carreira Data Circuíto Pole Position Volta rápida Piloto gañador Construtor Resultados
1 Gran Premio do Brasil 7 de abril Jacarepaguá Italia Michele Alboreto Francia Alain Prost Francia Alain Prost McLaren-TAG Resultados
2 Portugal Gran Premio de Portugal 21 de abril Estoril Ayrton Senna Ayrton Senna Ayrton Senna Lotus-Renault Resultados
3 Gran Premio de San Marino 5 de maio Imola Ayrton Senna Italia Michele Alboreto Italia Elio de Angelis Lotus-Renault Resultados
4 Gran Premio de Mónaco 19 de maio Mónaco Ayrton Senna Italia Michele Alboreto Francia Alain Prost McLaren-TAG Resultados
5 Gran Premio do Canadá 16 de xuño Circuíto Gilles Villeneuve Italia Elio de Angelis Ayrton Senna Italia Michele Alboreto Ferrari Resultados
6 Gran Premio de Detroit 23 de xuño Detroit Ayrton Senna Ayrton Senna Finlandia Keke Rosberg Williams-Honda Resultados
7 Francia Gran Premio de Francia 7 de xullo Paul Ricard Finlandia Keke Rosberg Finlandia Keke Rosberg Nelson Piquet Brabham-BMW Resultados
8 Gran Premio do Reino Unido 21 de xullo Silverstone Finlandia Keke Rosberg Francia Alain Prost Francia Alain Prost McLaren-TAG Resultados
9 Alemaña Gran Premio de Alemaña 4 de agosto Nürburgring Italia Teo Fabi Austria Niki Lauda Italia Michele Alboreto Ferrari Resultados
10 Austria Gran Premio de Austria 18 de agosto Österreichring Francia Alain Prost Francia Alain Prost Francia Alain Prost McLaren-TAG Resultados
11 Países Baixos Gran Premio de Holanda 25 de agosto Zandvoort Nelson Piquet Francia Alain Prost Austria Niki Lauda McLaren-TAG Resultado
12 Italia Gran Premio de Italia 8 de setembro Monza Ayrton Senna Nigel Mansell Francia Alain Prost McLaren-TAG Resultados
13 Bélxica Gran Premio de Bélxica 15 de setembro Spa-Francorchamps Francia Alain Prost Francia Alain Prost Ayrton Senna Lotus-Renault Resultados
14 Gran Premio de Europa 6 de outubro Circuíto de Brands Hatch Ayrton Senna Francia Jacques Laffite Nigel Mansell Williams-Honda Resultados
15 Gran Premio de Suráfrica 19 de outubro Circuíto de Kyalami Nigel Mansell Finlandia Keke Rosberg Nigel Mansell Williams-Honda Resultados
16 Australia Gran Premio de Australia 3 de novembro Adelaida Ayrton Senna Finlandia Keke Rosberg Finlandia Keke Rosberg Williams-Honda Resultados

Clasificación do Mundial de Pilotos de 1985[editar | editar a fonte]

Pos. Piloto BRA
POR
Portugal
SMR
MON
CAN
DET
FRA
Francia
RU
ALE
Alemaña
AUT
Austria
HOL
Países Baixos
ITA
Italia
BEL
Bélxica
EUR
Unión Europea
RSA
AUS
Australia
Pts[1]
1 Francia Alain Prost 1 Ret DSC 1 3 Ret 3 1 2 1 2 1 3 (4) 3 Ret 73 (76)
2 Italia Michele Alboreto 2 2 Ret 2 1 3 Ret 2 1 3 4 13 Ret Ret Ret Ret 53
3 Finlandia Keke Rosberg Ret Ret Ret 8 4 1 2 Ret 12 Ret Ret Ret 4 3 2 1 40
4 Ayrton Senna Ret 1 7 Ret 16 Ret Ret 10 Ret 2 3 3 1 2 Ret Ret 38
5 Italia Elio de Angelis 3 4 1 3 5 5 5 NC Ret 5 5 6 Ret 5 Ret DSC 33
6 Nigel Mansell Ret 5 5 7 6 Ret NTS Ret 6 Ret 6 11 2 1 1 Ret 31
7 Stefan Johansson 7 8 6 Ret 2 2 4 Ret 9 4 Ret 5 Ret Ret 4 5 26
8 Nelson Piquet Ret Ret 8 Ret Ret 6 1 4 Ret Ret 8 2 5 Ret Ret Ret 21
9 Francia Jacques Laffite 6 Ret Ret 6 8 12 Ret 3 3 Ret Ret Ret 11 Ret 2 16
10 Austria Niki Lauda Ret Ret 4 Ret Ret Ret Ret Ret 5 Ret 1 Ret NTS Ret Ret 14
11 Bélxica Thierry Boutsen 11 Ret 2 9 9 7 9 Ret 4 8 Ret 9 10 6 6 Ret 11
12 Francia Patrick Tambay 5 3 3 Ret 7 Ret 6 Ret Ret 10 Ret 7 Ret 12 Ret 11
13 Suíza Marc Surer 15 8 8 6 Ret 6 10 4 8 13 Ret Ret 5
14 Derek Warwick 10 7 10 5 Ret Ret 7 5 Ret Ret Ret Ret 6 Ret Ret 5
15 Francia Philippe Streiff 10 9 8 Ret 3 4
16 Alemaña Stefan Bellof 6 Ret DNQ 11 4 13 11 8 7 Ret 4
17 Italia Ivan Capelli Ret 4 3
= Francia René Arnoux 4 3
= Italia Andrea de Cesaris Ret Ret Ret 4 14 10 Ret Ret Ret Ret Ret 3
20 Austria Gerhard Berger Ret Ret Ret Ret 13 11 Ret 8 7 Ret 9 Ret 7 10 5 6 3
Martin Brundle 8 Ret 9 10 12 Ret Ret 7 10 NSC 7 8 13 Ret 7 Ret 0
Países Baixos Huub Rothengatter Ret 9 NC Ret NC NSC Ret 7 0
John Watson 7 0
Italia Pierluigi Martini Ret Ret Ret NSC Ret Ret Ret Ret 11 Ret Ret Ret 12 Ret Ret 8 0
Italia Riccardo Patrese Ret Ret Ret Ret 10 Ret 11 9 Ret Ret Ret Ret Ret 9 Ret Ret 0
Eddie Cheever Ret Ret Ret Ret 17 9 10 Ret Ret Ret Ret Ret Ret 11 Ret Ret 0
Italia Piercarlo Ghinzani 12 9 NC NSC Ret Ret 15 Ret NTS Ret NTS Ret Ret Ret Ret 0
Francia Philippe Alliot 9 Ret Ret NSC Ret Ret Ret Ret Ret Ret Ret Ret Ret Ret 0
Jonathan Palmer Ret Ret 11 Ret Ret Ret Ret Ret 0
Alemaña Manfred Winkelhock 13 NC Ret NSC Ret Ret 12 Ret Ret 0
Italia Teo Fabi Ret Ret Ret 14 Ret Ret Ret Ret 12 Ret Ret Ret Ret 0
Francia François Hesnault Ret Ret Ret NSC Ret 0
Australia Alan Jones Ret Ret NTS Ret 0
Italia Mauro Baldi Ret Ret Ret 0
Alemaña Christian Danner Ret Ret 0
Kenny Acheson Ret NSC Ret 0
Pos Piloto BRA
POR
Portugal
SMR
MON
CAN
DET
FRA
Francia
RU
ALE
Alemaña
AUT
Austria
HOL
Países Baixos
ITA
Italia
BEL
Bélxica
EUR
Unión Europea
RSA
AUS
Australia
Pts
Lenda
Cor Resultado
Ouro Gañador
Prata 2º posto
Bronce 3º posto
Verde Remata nos puntos
Azul Non remata nos puntos
Non se califica (NC)
Púrpura Non remata (Ret)
Vermello Non se califica (NSC)
Non se precalifica (NSPC)
Negro Descualificado (DSC)
Branco Non tomou a saída (NTS)
Carreira cancelada (C)
Azul claro Prácticas só (PS)
Piloto de probas dos venres (PP)
(desde 2003 en diante)
En branco Non participou nas prácticas (NPP)
Excluído (EX)
Non chegou (NCG)

Negra – Pole
Cursiva – Volta rápida
† Condutores que non terminaron o Gran Premio, pero se clasificaron ao completar máis do 90% da distancia de carreira.

Clasificación do Mundial de Construtores de 1985[editar | editar a fonte]

McLaren gañou o Campionato Mundial de Construtores de 1985
Ferrari quedou 2º no Campionato Mundial de Construtores de 1985
Williams remaou 3º no Campionato Mundial de Construtores de 1985
Pos Construtor Coche
BRA
POR
Portugal
SMR
MON
CAN
DET
FRA
Francia
RU
ALE
Alemaña
AUT
Austria
HOL
Países Baixos
ITA
Italia
BEL
Bélxica
EUR
Unión Europea
RSA
AUS
Australia
Pts
1 McLaren-TAG 1 Ret Ret 4 Ret Ret Ret Ret Ret 5 Ret 1 Ret NTS 7 Ret Ret 90
2 1 Ret DSC 1 3 Ret 3 1 2 1 2 1 3 4 3 Ret
2 Italia Ferrari 27 2 2 Ret 2 1 3 Ret 2 1 3 4 13 Ret Ret Ret Ret 82
28 4 8 6 Ret 2 2 4 Ret 9 4 Ret 5 Ret Ret 4 5
3 Williams-Honda 5 Ret 5 5 7 6 Ret NTS Ret 6 Ret 6 11 2 1 1 Ret 71
6 Ret Ret Ret 8 4 1 2 Ret 12 Ret Ret Ret 4 3 2 1
4 Lotus-Renault 11 3 4 1 3 5 5 5 NC Ret 5 5 6 Ret 5 Ret DSC 71
12 Ret 1 7 Ret 16 Ret Ret 10 Ret 2 3 3 1 2 Ret Ret
5 Brabham-BMW 7 Ret Ret 8 Ret Ret 6 1 4 Ret Ret 8 2 5 Ret Ret Ret 26
8 Ret Ret Ret NSC 15 8 8 6 Ret 6 10 4 8 13 Ret Ret
6 Francia Ligier-Renault 25 Ret Ret Ret 4 14 10 Ret Ret Ret Ret Ret 10 9 8 3 23
26 6 Ret Ret 6 8 12 Ret 3 3 Ret Ret Ret 11 Ret 2
7 Francia Renault 14 Ret 16
15 5 3 3 Ret 7 Ret 6 Ret Ret 10 Ret 7 Ret 12 Ret
16 10 7 10 5 Ret Ret 7 5 Ret Ret Ret Ret 6 Ret Ret
8 Arrows-BMW 17 Ret Ret Ret Ret 13 11 Ret 8 7 Ret 9 Ret 7 10 5 6 14
18 11 Ret 2 9 9 7 9 Ret 4 8 Ret 9 10 6 6 Ret
9 Tyrrell-Ford 3 8 Ret 9 10 12 Ret 4
4 7 6 Ret NSC 11 4 13 11 10 NSC
10 Tyrrell-Renault 3 Ret 7 8 7 7 8 13 Ret 7 Ret 3
4 Ret Ret Ret 4
Italia Osella-Alfa Romeo 24 12 9 NC NSC Ret Ret 15 Ret Ret 9 NC Ret NC NSC Ret 7 0
Italia Minardi-Motori Moderni 29 Ret NSC Ret Ret Ret Ret 11 Ret Ret Ret 12 Ret Ret 8 0
Italia Alfa Romeo 22 Ret Ret Ret Ret 10 Ret 11 9 Ret Ret Ret Ret Ret 9 Ret Ret 0
23 Ret Ret Ret Ret 17 9 10 Ret Ret Ret Ret Ret Ret 11 Ret Ret
RAM-Hart 9 13 NC Ret NSC Ret Ret 12 Ret Ret Ret Ret Ret Ret Ret 0
10 9 Ret Ret NSC Ret Ret Ret Ret Ret Ret NSC Ret WD
Alemaña Zakspeed 30 Ret Ret 11 Ret Ret Ret Ret Ret Ret Ret 0
Toleman-Hart 19 Ret Ret Ret 14 Ret Ret Ret Ret 12 Ret Ret Ret Ret 0
20 NTS Ret NTS Ret Ret Ret Ret
Italia Minardi-Ford 29 Ret Ret 0
Spirit-Hart 21 Ret Ret Ret 0
Lola-Hart 33 Ret Ret NTS Ret 0
Pos Construtor Coche
BRA
POR
Portugal
SMR
MON
CAN
DET
FRA
Francia
RU
ALE
Alemaña
AUT
Austria
HOL
Países Baixos
ITA
Italia
BEL
Bélxica
EUR
Unión Europea
RSA
AUS
Australia
Pts

Notas[editar | editar a fonte]

  1. Só os 11 mellores resultados contan para o campionato de pilotos. Os números sen paréntese son os puntos do campionato, os números entre paréntese corresponden ao total de puntos anotados.

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]