Ferrari dominou de novo o campionato, gañando en sete dos nove grandes premios, aínda que Juan Manuel Fangio no seu Maserati acadou o segundo lugar no campionato e gañou a carreira de Monza. Ascari estendeu a súa serie invicta a nove grandes premios antes de que o seu compañeiro de equipo Mike Hawthorn rompera a secuencia para converterse no primeiro gañador británico no Gran Premio de Francia en Reims logo dunha emocionante batalla con Fangio.
Os puntos do campionato eran entregados ás 5 primeiras posicións (8, 6, 4, 3, 2). Ademais dábase 1 punto extra pola volta máis rápida. Para o campionato do mundo só contaban os mellores catro resultados das oito carreiras. É preciso ter en conta que nos coches compartidos os puntos dividíanse en partes iguais entre os pilotos, sen importar cantas voltas dera cada condutor ao volante.
En 1953, todas as carreiras do Campionato do Mundo (excepto a de Indianápolis) realizáronse en virtude das regulacións da Fórmula 2. O campionato de 1953 foi toda a primeira verdadeiramente global do Campionato do Mundo, cunha carreira na Arxentina. A carreira viuse empañada por un accidente do Ferrari de Giuseppe Farina, que se estrelou contra unha multitude sen protección, matando a nove espectadores - as primeiras mortes na Fórmula Un.
Piloto de probas dos venres (PP) (desde 2003 en diante)
En branco
Non participou nas prácticas (NPP)
Excluído (EX)
Non chegou (NCG)
Negra. Volta rápida (1 punto)
† Posición compartida entre os condutores do mesmo auto
Só os 4 mellores resultados contan para o Campionato. Os números sen paréntese son puntos do campionato, os números entre paréntese son puntuación total obtida.
