James Franck

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
James Franck
James Franck (1925)
Datos persoais
Nacemento26 de agosto de 1882
LugarAlemaña Hamburgo, Imperio alemán
Falecemento21 de maio de 1964 (81 anos)
LugarAlemaña Gotinga, Alemaña Occidental
SoterradoCemitério de Ohlsdorf
NacionalidadeImperio Alemán e Estados Unidos de América
CónxuxeHertha Sponer
Actividade
CampoFísica atómica
Alma máterUniversidade de Heidelberg
Universidade de Berlín
TeseÜber die Beweglichkeit der Ladungsträger der Spitzenentladung (Sobre a mobilidade dos portadores de carga nas descargas puntuais) (1906)
Director de teseEmil Gabriel Warburg
Alumnos de teseWilhelm Hanle
Arthur R. von Hippel
Theodore Puck
Contribucións e premios
Coñecido porPrincipio de Franck-Condon
Experimento de Franck-Hertz
Informe Franck
PremiosCruz de Ferro de 2ª clase (1915)
Cruz Hanseática (1916)
Cruz de Ferro de 1ª clase (1918)
Premio Nobel de Física (1925)
Medalla Max Planck (1951)
Premio Rumford (1955)
editar datos en Wikidata ]

James Franck, nado en Hamburgo o 26 de agosto de 1882 e finado en Gotinga o 21 de maio de 1964, foi un físico alemán, gañador do Premio Nobel de Física en 1925.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Traballou en Alemaña e nos Estados Unidos sobre física cuántica. En 1925, recibiu o premio Nobel de física, principalmente polo seu traballo nos anos 1912-1914, en especial o experimento de Franck-Hertz, unha confirmación do modelo de Bohr do átomo.

O exilio aos Estados Unidos[editar | editar a fonte]

James Franck.

En 1933, tras a toma do poder polos nazis, deixou a súa praza en Alemaña e proseguiu as súas investigacións nos Estados Unidos, primeiro na Universidade Johns Hopkins de Baltimore e logo en Chicago, tras un ano en Dinamarca.

Nacionalizouse estadounidense e participou no proxecto Manhattan tras a segunda guerra mundial. Era director do Comité sobre problemas políticos e sociais que expuxo a bomba atómica. Este comité contaba tamén con outros científicos do laboratorio de metalurxia do Proxecto Manhattan na Universidade de Chicago, entre os que estaban Donald J. Hughes, J. J. Nickson, Eugene Rabinowitch, Glenn T. Seaborg, J. C. Stearns e Leo Szilard. O comité emitiu o 11 de xuño de 1945 un informe (o "informe Franck Enlac ao texto íntegro do informe, en inglés») sobre os problemas expostos polo uso militar da bomba atómica.

Obtivo o premio Rumford en 1955 polos seus traballos sobre a fotosíntese.

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]