John William Strutt

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
John William Strutt Premio Nobel
John William Strutt.jpg
John William Strutt, 3er Barón de Rayleigh
Datos persoais
Nacemento12 de novembro de 1842
LugarFlag of the United Kingdom (3-5).svg Langford Grove, Reino Unido
Falecemento30 de xuño de 1919 (76 anos)
LugarFlag of the United Kingdom (3-5).svg Witham, Reino Unido
SoterradoTerling (All Saints) Churchyard
ResidenciaReino Unido Reino Unido
NacionalidadeFlag of the United Kingdom (3-5).svg Británico
CónxuxeEvelyn Strutt, Baroness Rayleigh of Terling Place
FillosRobert Strutt, Arthur Strutt, Julian Balfour Strutt e William Maitland Strutt
Actividade
CampoTermodinámica, óptica, electromagnetismo
Alma máterUniversidade de Cambridge
Director de teseEdward Routh e George Stokes
Contribucións e premios
Coñecido porargon, Dispersão de Rayleigh, convecção de Bénard e Rayleigh wave
PremiosPremio Nobel Premio Nobel de Física (1904)
Autograph of Rayleigh.png
editar datos en Wikidata ]
John William Strutt

John William Strutt, terceiro Barón de Rayleigh, nado en Langford Grove, Essex, o 12 de novembro de 1842 e finado en Witham, Essex, o 30 de xuño de 1919, foi un físico e profesor universitario británico galardoado co Premio Nobel de Física en 1904.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

En 1873, á morte do seu pai, John James Strutt, herdou o título de barón. Nos primeiros anos da súa vida sufriu fraxilidade física e mala saúde. Estudou matemáticas no Trinity College da Universidade de Cambridge en 1861, graduándose en 1865. Comezou a traballar en 1879 como profesor de física experimental na devandita universidade e como director do Laboratorio Cavendish de física experimental (1879-1884).

En 1887 trasladouse a Londres, onde foi profesor de filosofía natural da Real Institución ata 1905. Foi tamén secretario da Real Sociedade de Londres (1887-1896) e presidente da mesma (1905-1908). Desde 1892 ata 1901 actuou como gobernador do condado de Essex por expreso desexo do rei e foi chanceler da Universidade de Cambridge desde 1908 ata 1919.

Investigacións científicas[editar | editar a fonte]

As primeiras investigacións de Rayleigh recóllense na súa obra The Theory of Sound (2 vols., 1877-78), na que se describe un novo procedemento para medir as vibracións acústicas. No campo da óptica realizou unha serie de traballos sobre a polarización da luz, contribuíu á teoría da radiación do corpo negro e logrou dar unha explicación da cor azul do ceo. Ademais foi o responsable da determinación de unidades eléctricas de medida e realizou traballos sobre a luz, a cor, a electricidade, a dinámica da resonancia, as vibracións de gases e sólidos elásticos.

Tamén fixo estudos acerca da capilaridade e do electromagnetismo e achegou ideas á teoría da formación e estabilidade das veas líquidas. Pero probablemente o seu labor científico máis importante consistiu na coidadosa determinación das densidades dos gases atmosféricos. Buscando unha explicación á diferenza de densidades do nitróxeno do aire e do obtido a partir do nitrato amónico, descubriu, en colaboración con Sir William Ramsay, o elemento argon (1894).

Ingresou na Orde do Mérito con motivo da coroación de Eduardo VII e en 1904 foi galardoado co Premio Nobel de Física polas súas investigacións sobre a densidade dun bo número de gases así como polo descubrimento do argon.

Recoñecementos[editar | editar a fonte]

Na súa honra denominouse o "cráter Rayleigh" da Lúa e o "cráter Rayleigh" de Marte.

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

Predecesor:
Henri Becquerel
Marie Curie
e
Pierre Curie
Premio Nobel de Física
Nobel prize medal.svg

1904
Sucesor:
Philipp Lenard