Riccardo Giacconi

Riccardo Giacconi
Nacemento	6 de outubro de 1931
Lugar de nacemento	Xénova
Falecemento	9 de decembro de 2018
Lugar de falecemento	San Diego
Nacionalidade	Italia, Estados Unidos de América e Reino de Italia
Alma máter	Universidade de Milán
Ocupación	astrónomo, físico, profesor universitario, astrofísico, artista visual e astrólogo
Cónxuxe	Mirella Giacconi
Premios	Premio Nobel de Física, NASA Exceptional Scientific Achievement Medal, Medalla Elliott Cresson, Premio Helen B. Warner en Astronomía, Lectorado Henry Norris Russell, Medalla de ouro da Royal Astronomical Society, Medalla Nacional de Ciencia, Medalla Karl Schwarzschild, Premio Wolf en Física, Medalla Bruce, Premio Dannie Heineman de Astrofísica, Programa Fulbright, Premio Marcel Grossmann, Premio Memorial Richtmyer, doutor honoris causa pola Universidade de Padua, Doutor Honoris Causa da Universidade de Uppsala, Cabaleiro da Gran Cruz da Orde ao Mérito da República Italiana e Great Immigrants
Na rede
[ editar datos en Wikidata ]

Riccardo Giacconi, nado en Xénova o 6 de outubro de 1931, e morto en San Diego o 9 de decembro de 2018 foi un astrofísico italiano radicado nos Estados Unidos.

Biografía

Foi fillo único de Antonio, un pequeno empresario e Elsa Canni, profesora de matemáticas e física. No 1939 os pais sepáranse, quedando el coa nai, que marcha a Cremona, e logo a Milán, ensinando no mesmo instituto ó que logo acudirá Riccardo.

Traxectoria

Estuda Física na Universidade de Milán con Giuseppe Occhialini, especializándose na investigación dos raios cósmicos. Baixo o consello do seu mentor, no 1956 emigra ós Estados Unidos de América. No 1958 comeza a colaborar coa Universidade de Princeton, e logo, Bruno Rossi introdúceo na AS&E (American Science and Engineering) cun programa para o desenvolvemento da investigación en raios X cósmicos, comezando a proxectar instrumentos para poñelos en relevo.

No 1962 descobre Scorpius X-1, primeira fonte extraterrestre coñecida de raios X. No 1970 ocúpase do lanzamento do satélite Uhuru, co que se abre a exploración do ceo profundo ós raios X. Grazas a este recoñecemento celeste, foron descubertas 339 estrelas emisoras de raios X, entre elas Cygnus X-1 e Vela X-1.

No 1973, pasa a ser director do Harvard Smithsonian Center for Astrophysics, impulsando o proxecto HEAO-2 dun telescopio de raios X en órbita, que máis adiante foi unha realidade, bautizado como Observatorio Einstein. É ese ano cando decidiu 'eu amo a astronomía, ao menos, como a practico'.

Máis adiante, ten recuperado o cargo de profesor de física e astronomía (1982-1997) e de investigador (a partir do 1998) na Universidade Johns Hopkins.

Do 1993 ó 1999 é Director xeral do European Southern Observatory (ESO).

Foi o investigador xefe do proxecto Chandra Deep Field-South co Chandra X-ray Observatory da NASA.

Recibiu o Nobel de Física de 2002, polas súas contribucións á astrofísica que levaron ao descubrimento dos raios X cósmicos.

Libros

Riccardo Giacconi, Wallace Tucker. The X-Ray Universe, Cambridge, MA: Harvard University Press, 1985.

Riccardo Giacconi
[ editar datos en Wikidata ]

Premios e recoñecementos

• Premio de Astronomía Helen B. Warner (1966)
• Medalla Bruce (1981)
• Lector Henry Norris Russell (1981)
• Premio de Astrofísica Dannie Heineman (1981)
• Medalla de ouro da Royal Astronomical Society británica (1982)
• Premio Wolf en Física (1987)
• Premio Nobel de Física (2002)
• Medalla de Ciencia dos EEUU (2003)
• Asteroide 3371 Giacconi

Véxase tamén

Ligazóns externas

• Perfil no sitio oficial do Nobel de Física 2002 (en inglés)