Roberto Moreno

Roberto Moreno

Nome orixinal	(pt-br) Roberto Pupo Moreno
Biografía
Nacemento	11 de febreiro de 1959 (65 anos) Río de Xaneiro, Brasil
Datos persoais
País de nacionalidade	Brasil
Actividade
Ocupación	piloto de automobilismo , piloto de Fórmula Un
Lingua	Portugués do Brasil
Deporte	automobilismo
Participou en
	24 Horas de Le Mans

Roberto Pupo Moreno, nado o 11 de febreiro de 1959 coñecido como Roberto Moreno e tamén como Pupo Moreno, é un piloto de carreiras de automóbiles brasileiro. Participou en 75 Grandes Premios de Fórmula 1, logrou 1 podio e anotou un total de 15 puntos de campionato. Competiu na CART en 1986 e foi campión da Fórmula 3000 en 1988 antes de incorporarse á Fórmula Un a tempo completo en 1989. Regresou a CART en 1996 e logrou estender a súa carreira na serie ata 2008. Tamén correu en carreiras de resistencia e GT no Brasil, pero agora traballa como adestrador de pilotos e consultor, e aínda que isto ocupa moito do seu tempo, aínda non está oficialmente retirado, xa que aparece en eventos históricos. Lonxe do deporte, gústalle construír avións lixeiros.

Andaina

Inicios

Logo de gañar o Campionato Brasileiro de Karting de 125cc en 1976, Moreno emigrou a Europa. Chegou a Inglaterra en 1979, para competir na súa primeira tempada en Fórmula Ford. Era o piloto, o mecánico e adoitaba carrexar o coche nun remolque. O propietario / deseñador de Ralt Ron Tauranac prestou a Moreno un antigo cobertizo para ser a súa base de traballo. Tivo un par de bos resultados, e estes convenceron a Ralph Asinan para fichalo como piloto oficial de Van Diemen para a tempada 1980. Mentres pilotaba para Asinan, gañou o título Townsend Thoresen British Formula Ford, gañando oito carreiras no proceso. Mentres tanto, en Europa, conduciu o mesmo coche a tres vitorias máis, obtendo o segundo lugar no campionato EFDA Townsend Thoresen Euroseries Formula Ford 1600. Tamén terminou cuarto na serie británica do RAC e 6º na serie P&O Ferries. Redondeou a tempada gañando a Formula Ford Festival.

O éxito de Moreno chamou á atención de Colin Chapman, o exitoso propietario e fundador de Team Lotus. Roberto volveu a Europa en 1981, cando Chapman ofreceulle unha oportunidade de probar na F1 con suficiente diñeiro para seguir competindo. Con estes fondos, correu na Fórmula 3, pero o diñeiro era escaso. Malia iso, con Barron Racing, logrou gañar dúas carreiras, aínd estivo mello no outro lado do Atlántico a tempada seguinte, competindo no campionato CASC North American Formula Atlantic, derrotando a Al Unser, Jr. nunha carreira de soprte do Gran Premio do oeste dos Estados Unidos de 1982 en [[Circuíto urbano de Long Beach|Long Beach]. Máis adiante en 1982, fixo outra actuación gañando o Gran Premio de Trois-Rivières. Antes desa vitoria, Moreno lograra algo de diñeiro para facer media tempada no Campionato Británico de Fórmula 3, con Ivens Lumar Racing, gañou tres carreiras no proceso, antes de que se lle dera a oportunidade de pilotar no Gran Premio dos Países Baixos de 1982 en Zandvoort con Lotus, aínda que finalmente non logrou cualificar.

Gran Premio de Australia (1981-1984)

Neste período, Moreno (quen como o seu amigo Nelson Piquetera dirixidomanexado polo australiano Greg "Pee Wee" Siddle) foi o triplo gañador dos Grandes Premio de Australia 1981, [Gran Premio de Australia de 1983| 1983] e 1984, antes de que se convertese nunha carreira do campionato do mundo de Fórmula Un en 1985. A miúdo derrotou a campións actuais ou anteriores para gañar o AGP, incluíndo a Piquet, Alan Jones, Niki Lauda e Keke Rosberg, así como outros pilotos de F1 como Jacques Laffite, Andrea de Cesaris e François Hesnault. No único Gran Premio de Australia no que competiu pero non gañou durante este período foi o Gran Premio de Australia de 1982, acabou terceiro detrás do futuro catro veces Campión do Mundo Alain Prost, e o piloto de Ligier Laffite. En todas as súas carreiras pre-F1 do Gran Premio de Australia, Moreno pilotou un Formula Pacific ou Formula Mondial Ralt RT4 con mootres de 1.6 litros Ford de 4 cilindros.

Substituto na F1 (1982 e 1987)

Moreno no Gran Premio dos Países Baixos de 1982.

Moreno estaba gañando carreiras en Fórmula Atlántico, Fórmula Mondial e Fórmula Tres, cando recibiu unha convocatoria de Colin Chapman para substituír a Nigel Mansell no Equipo Lotus no Gran Premio dos Países Baixos de 1982 despois de que Mansell rompérase a boneca no Gran Premio anterior en Canadá. Antes disto, Jan Lammers de Theodore Racing rompeuse un polgar durante o Gran Premio de Detroit e o dono do equipo Teddy Yip quería que Moreno asumise o control do asento, pero Chapman negouse a liberalo. Logo durante a carreira en Montréal, Mansell lesionouse a boneca, permitindo a Moreno substituilo. Isto pronto se converteu nun pesadelo, xa que o Lotus 91 era unha besta difícil de manexar, Moreno apenas pilotara o coche, os pilotos regulares, Mansell e Elio de Angelis fixeran a maior parte das probas, Moreno se limitara a probar aos máis vellos Modelos de Lotus 87B e Lotus 88. Moreno non puido lidar co Lotus 91, a súa mellor volta de clasificación quedou a máis de dous segundos da grella. A finais de 1982, Lotus liberouno dos seus deberes como piloto de probas e levoulle un teempo recuperar súa reputación logo desta mala exhibición.

Tería outra oportunidade, pero esa carreira holandesa perxudicoulle durante varios anos. Ao final da tempada de 1987 foi convocado para substituír a Pascal Fabre no equipo AGS no Gran Premio do Xapón de 1987. Cinco anos despois do fiasco de Lotus, Moreno debía facer o seu debut, pero foi o máis lento de todos e unha vez máis non cualificou. Con todo, o piloto de Williams Nigel Mansell lastimouse durante a práctica e o equipo posteriormente retirou a súa entrada, permitindo que Moreno debutara no Gran Premiot. Na carreira seguinte, en Australia, pilotou o pobre JH22 entre os muros do Circuíto urbano de Adelaida para terminar nun gran 7º posto, mentres que outros golpearon os muros e romperon os seus coches. Logo da verificación posterior á carreira, o Lotus de Honda foi descualificado da segunda posición polos condutos de freos sobredimensionados e Moreno foi promovido ao 6º lugar, anotando o seu primeiro punto e do equipo na Fórmula Un.

Entre anos

Moreno regresou a América do Norte con Siddle. Atopara un patrocinador para toda unha tempada de Fórmula Atlántico, pero na carreira de apoio do Gran Premio de Long Beach cambiou a Super Vee, perdendo ao seu patrocinador. A pesar do retroceso, co seu novo equipo, Theodore Racing gañou a primeira carreira en Willow Springs. Co diñeiro do premio, fixo dúas carreiras máis, antes de que o equipo deixase de competir. Afortunadamente para Moreno, o dono do equipo, Teddy Yip axudou a financiar o cambio a outro equipo. Gañou catro carreiras, mentres que o seu rival no campionato, Michael Andretti gañou tres. Moreno perdeu o título porqué cada vez que gañou, Andretti terminou segundo.

Para 1984, Roberto decidiu regresar a Europa ás carreiras de F3. Cando facía as probas de pretempada con West Surrey Racing, recibiu unha invitación de Tauranac para unirse ao equipo oficial Ralt Fórmula Dúas. Moreno terminou subcampión detrás de Mike Thackwell, o par dominou o campionato de Europa de 1984, nos seus Ralt-Honda. Logrou a vitoria nas carreiras de Hockenheimring e Donington Park. Tauranac quería que Moreno se quedase para a tempada inaugural de Fórmula Internacional (1985), pero Moreno estivera probando con Toleman a finais de 1984, co coche de Senna. Parecía listo para conseguir unha unidade co equipo, só para ser informado de que non tiña pneumáticos, e o acordo fracasou. A marcha á Indycars foi o seguinte para Roberto con Galles Racing de Rick Galles. O acordo era que Roberto pilotara en carreiras por estrada. Foi invitado a facer unha campaña completa en 1986, pero tiveron problemas co auto e non tiveron bos resultados. Cando non puido atopar unha unidade de Indycar a tempo completo, decidiu intentar entrar en F3000 conducindo con Ralt. Durante esa tempada, gañou o Gran Premio do Mediterráneo, que xunto cuns consistentes resultados deixárono no terceiro lugar final, antes de recibir a chamada para unirse a AGS.

Moreno estivo a punto de unirse ao equipo Brabham de Fórmula 1 en 1984. Por suxestión do seu amigo, o piloto de Brabham e actual campión do mundo, Nelson Piquet, o dono do equipo de Brabham, Bernie Ecclestone, case asinou ao mozo brasileiro para pilotar o segundo coche do equipo. Pero, esta oportunidade para Moreno non chegou a nada cando o patrocinador italiano de Brabham, Parmalat, insistiu en ter un piloto italiano como compañeiro de equipo de Piquet. Isto levou á situación única onde Ecclestone fichou aos irmáns Teo r Corrado Fabi para compartir o asento do coche. Teo era o piloto principal, pero como xa fora contratado para competir nos Estados Unidos na CART/PPG World Series con Forsythe Racing, Corrado, que xa pilotara para Osella en 1983, substituíuno en 3 carreiras, nas que coincidian as datas de F1 e CART.

A súa actuación en AGS non lle conseguiu un asento na F1. Marchou a Bromley Motorsport na F3000. O equipo tiña a Gary Anderson como o seu Director Técnico, con quen Roberto traballara en Galles. Coa axuda de Reynard Motorsport, comezaron a tempada sen practicamente ningún diñeiro. A vinganza foi doce, cando Moreno levou ao patrocinador Reynard-Cosworth 88D ao título gañando tres carreiras ao principio da tempada, en Pau, Silverstone e Monza consecutivamente. Logrou unha cuarta vitoria no Birmingham Superprix.

Substituto na F1 (1989-1995)

Nin sequera despois de gañar o campionato da fórmula 3000 International da FIA de 1988 nun Reynard 88D sen patrocinador logrou impresionar a ningún equipo grande para reclutalo. En cambio, asinou un contrato de probas con Ferrari, que lle axudou a sentar nunha unidade de carreiras co ambicioso equipo Coloni. O coche nunca foi competitivo e Moreno só logrou iniciar a carreira catro veces de 16 intentos.

Inicialmente, 1990 parecía ser ata menos prometedor, con Moreno asinando para o decadente equipo EuroBrun, cualificou para 2 das primeiras 14 carreiras da tempada. Pero, pouco despois de ser informado que o equipo non estaría competindo nas dúas últimas roldas da tempada, foi contactado por Benetton para conducir o seu segundo coche, logo de que Alessandro Nannini perdera unha man nun accidente de helicóptero despois do Gran Premio de España de 1990. Logo de cualificar 8º, fíxolle sombra ao seu compañeiro de equipo, Piquet, logrando unha 2ª excelente posición no seu debut en Benetton no Gran Premio do Xapón de 1990 en Suzuka, aínda que este resultado foi logrado tamén grazas ao abandono dos coches máis potentes, a famosa colisión de Alain Prost e Ayrton Senna na primeira curva e a retirada dos seus compañeiros Nigel Mansell (Ferrari) e Gerhard Berger. Logo de novamente clasificouse 8º en Australia en Adelaida antes de terminar 7º (Piquet gañou de novo), Moreno conseguiu un contrato completo con Benetton para a tempada 1991.

Moreno pilotando para Benetton no Gran Premio dos Estados Unidos de 1991.

Con todo, o Benetton B191, cos pneumáticos Pirelli, non era tan competitivo como anticipábase, e os mellores resultados de Moreno foron o 4º lugar en Mónaco e Bélxica. Con todo o alboroto que rodeaba o sensacional debut na F1 de Michael Schumacher, o equipo de Benetton pasou por alto a consecución da volta rápida de Moreno na carreira ... Ninguén estaba realmente prestandolle atención, xa que esta sería a súa última carreira co equipo antes da polémica fichaxe de Schumacher. Jordan chamara ao mozo alemán para o seu debut, e clasificouse sétimo, e estaba en quinto lugar na carreira cando fallou o seu embrague. A xerencia de Benetton, liderada por Tom Walkinshaw e o xerente do equipo Flavio Briatore, estaban detrás dun piloto para reconstruír o equipo, convencido de que nin o envellecido Piquet nin Moreno eran ese piloto. Walkinshaw participou nalgúns contactos de alto nivel detrás da escena e arranxouse para roubar a Schumacher a Jordan e Moreno foi rapidamente despedido. Hai rumores ata o día de hoxe de que Moreno pilotou intencionadamente lento durante toda a tempada para non danar a Piquet (Piquet admitiu máis tarde na televisión brasileira en 2012 que logo do seu accidente de cualificación en Imola en 1987 no que perdeu ao redor do 80% da súa percepción de profundidade, que só permaneceu na Fórmula Un "polos cartos"). A Moreno ofreceuselle a vacante unidade de Jordan para o Gran Premio de Italia 1991, onde cualificou nun moi respectable noveno lugar (por diante do seu compañeiro de equipo Andrea de Cesaris). Desafortunadamente, trompeou na segunda volta e retirouse. Competiu na carreira seguinte en Portugal tamén con Jordan, e substituíu a Gianni Morbidelli en Minardi, na última carreira do ano en Adelaida, pero a Fórmula Un parecía superalo.

Para a tempada 1992, volveu cos pequenos equipos, firmou con Andrea Moda. O equipo xurdira das cinzas da Scuderia Coloni, e logo de dúas carreiras erradas con Alex Caffi e Enrico Bertaggia, decidiu empezar de novo con Moreno e Perry McCarthy, (que máis tarde sería famoso por ser o The Stig orixinal no programa de motor da BBC Top Gear). Moreno e McCarthy enfrontáronse nunha difícil loita, nun equipo non competitivo loitando para precualificar na maioría das carreiras. Moreno só cualificaría o auto unha vez, para o Gran Premio de Mónaco de 1992, antes de que o equipo desaparecera logo da detención do dono do equipo no Gran Premio de Bélxica de 1992.

Moreno pasou a súa última tempada na Fórmula Un co equipo Forti.

Despois do desastre de Andrea Moda, pasou as dúas tempadas seguintes competindo en carreiras italianas e francesas, e tamén intentou cualificar para as 500 Millas de Indianápolis de 1994. En 1995, Moreno fixo un breve regreso á Fórmula Un, co ambicioso equipo Forti. A herdanza brasileira de Moreno axudoulle a conseguir o posto. Por desgraza, o seu coche era risiblemente lento, e o mellor resultado de Moreno foi 14º no Gran Premio de Bélxica de 1995. Sairía da Fórmula Un estrelándose contra o muro do pitlane en Australia.

Rexistro de carreiras

Traxectoria profesional

Tempada	Series	Posición	Equipo	Coche
1980	British Formula Ford Championship	1º	Van Diemen	Van Diemen-Ford RF80
	Formula Ford Festival	1º
	Euroseries Formula Ford 1600	2º
	RAC Formula Ford 1600 Championship	4º
	P&O Ferries Formula Ford 1600 Championship	6º
1981	Australian Grand Prix	1º	Graham Watson Racing	Ralt-Ford RT4/81
	Selangor Grand Prix	1º	Theodore Racing
	European Formula Three Championship	10	Barron Racing	Ralt-Toyota RT3/81
	British Formula 3 Championship	11º
1982	New Zealand Formula Pacific	1º	Goold Motorsport	Ralt-Ford RT4/81
	North American Formula Atlantic Championship	9º
	Macau Grand Prix	1º
	British Formula 3 Championship	6º	Ivens Lumar Racing	Ralt-Alfa Romoe RT3C/81 Ralt-Toyota RT3C/81
	European Formula Three Championship	16º	Ivens Lumar Racing	Ralt-Toyota RT3C/81
1983	Australian Grand Prix	1º		Ralt-Ford RT4
	Formula Mondial North American Cup	2º	Theodore Racing/Agapiou Racing	Ralt-Ford RT4/81
	Camel GTU Championship	41º	William Karges All American Racers	BMW 320 Toyota Celica
	Camel GTO Championship	43º	All American Racers	Toyota Celica
1984	Gran Premio de Australia	1º	Goold Motorsport	Ralt-Ford RT4/81
	European Formula Two Championship	2º	Ralt Racing Ltd.	Ralt-Honda RH6
	Japanese Formula Two Championship	12º
1985	Japanese Formula Two Championship	11º	Advan Sports Nova	March-Mugen Honda 842
	International Formula 3000	14º	Barron Racing	Tyrrell-Cosworth 012
	Indy Car World Series	29º	Galles Racing	March-Cosworth 85C
1986	Indy Car World Series	16º	Galles Racing	Lola-Cosworth T8600
1987	International Formula 3000	3º	Ralt	Ralt-Honda RT21
	Fórmula 1	19º	AGS	AGS-Cosworth JH22
1988	International Formula 3000	1º	Bromley Motorsport	Reynard-Coswoth 88D
1990	Fórmula 1	10º	EuroBurn Racing Benetton Formula Ltd	EuroBrun-Judd ER189B Benetton-Ford B190
1991	Fórmula 1	10º	Camel Benetton Ford Camel Benetton Ford Team 7Up Jordan Minardi Team	Benetton-Ford B190B Benetton-Ford B191 Jordan-Ford 191 Minardi-Ferrari M191
1992	Campionato Italiano Superturismo	11º		Ford Escort
1993	French Supertouring Championship	7º	Team Usine Alfa Romeo	Alfa Romeo 155 TS D2
1996	Indy Car World Series	21º	Payton/Coyne Racing	Lola-Cosworth T96/00
1997	CART World Series	19º	Payton/Coyne Racing Bettenhausen Racing Newman-Haas Racing	Lola-Ford T97/00 Reynard-Mercedes Benz 97i Swift-Ford 007.i
1998	CART World Series	19º	Newman-Haas Racing Project Indy	Swift-Ford 009.c Reynard-Ford 97i
1999	CART Championship Series	14º	PacWest Racing Newman/Haas Racing	Reynard-Mercedes-Benz 99i Swift-Ford 010.c
	Indy Racing League	29º	Truscelli Racing	G-Force-Oldsmobile GF01C
2000	CART Championship Series	3º	Patrick Racing	Reynard-Cosworth 2KI
2001	CART Championship Series	13º	Patrick Racing	Reynard-Toyota 01i
2003	Champ Car World Series	13º	Herdez Competition	Reynard-Ford B02/00
2005	Grand American Rolex Sports Car Series – DP Class	39º	Spirit of Daytona Racing Doran Labonte Racing	Crawford-Pontiac DP03 Doren-Pontiac JE4
2006	IRL IndyCar Series	30º	Vision Racing	Dallara-Honda IR4
	Grand American Rolex Sports Car Series – DP Class	86º	Brumos Racing	Fabcar-Porsche FDSC/03
2007	Brasil GT3 Championship	11º	CRT	Ferrari F430 GT3
	Champ Car World Series	22º	Pacific Coast Motorsports	Panoz-Cosworth DP01
	IndyCar Series	36º	Chastain Motorsports	Panoz-Honda GR09B
	Grand American Rolex Sports Car Series – DP Class	58º	Brumos Racing	Riley-Porsche Mk XI
2008	Trofeo Maserati Brasil Championship	30º		Maserati Trofeo
2012	Eurocup Mégane Trophy	20º	Oregon Team-3	Renault Mégane
2014	Copa Caçula de Pneus de Marcas e Pilotos	4º	Maguila Motorsport	Chevrolet Celta

Resultados completos nas 24 Horas de Le Mans

Ano	Equipo	Co-Pilotos	Coche	Clase	Voltas	Pos.	Class Pos.
1984	Skoal Bandit Racing Team	Guy Edwards Rupert Keegan	Porsche 962	C1	72	Ret (accidente)

Resultados completos nas 24 Horas de Daytona

Anor	Equipo	Co-Pilotos	Coche	Clase	Voltas	Pos.	Clase Pos.
2005	Spirit of Daytona Racing	Doug Goad Stéphane Grégoire Bob Ward	Crawford-Pontiac DP03	DP	194	Ret (cooling system)
2007	Brumos Racing	J. C. France Hurley Haywood João Barbosa David Donohue	Riley-Porsche Mk XI	DP	662	4º

Resultados completos nas 24 Horas de Spa

Ano	Equipo	Co-Pilotos	Coche	Clase	Voltas	Pos.	Clase Pos.
1987	BMW Schnitzer	Allan Grice Willi Siller	BMW M3	Div.2	178	Ret (pistón)

Resultados completos no Campionato de Europa de Fórmula 2

(chave) (Carreiras en letra grosa indican pole position, carreiras en cursiva indican volta rápida.)

Ano	Equipo	Chasis	Motor	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	Pos	Pts
1984	Ralt Racing Ltd.	Ralt	Honda	SIL 2	HOC 1	THR Ret	VAL 2	MUG Ret	PAU 3	HOC Ret	MIS NC	PER 2	DON 1	BRH 3	2º	44

Resultados completos na Formula 3000 Internacional

(chave) (Carreiras en letra grosa indican pole position, carreiras en cursiva indican volta rápida.)

Ano	Equipo	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	Pos.	Pts
1985	Barron Racing	SIL 6	THR Ret	EST 5	VAL 9	PAU	SPA	DIJ	PER	ÖST	ZAN	DON	15º	3
1986	Bromley Motorsport	SIL	VAL	PAU	SPA	IMO	MUG	PER	ÖST	BIR 10	BUG	JAR	NC	0
1987	Ralt Racing Ltd.	SIL 3	VAL 11	SPA 3	PAU 10	DON 4	PER 1	BRH 3	BIR 2	IMO 5	BUG 9	JAR Ret	3º	30
1988	Bromley Motorsport	XER Ret	VAL 4	PAU 1	SIL 1	MNZ 1	PER Ret	BRH Ret	BIR 1	BUG 5	ZOL 5	DIJ Ret	1º	43

Resultados completos na Fórmula Un

(Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.

Ano	Equipo	Chasis	Motor	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	15	16	17	Pos.	Puntos
1982	John Player Lotus	Lotus 91	Cosworth V8	RSA	BRA	USW	SMR	BEL	MON	DET	CAN	NED NSC	GBR	FRA	ALE	AUT	SUI	ITA	CPL		NC	0
1987	Team AGS	AGS JH22	Cosworth V8	BRA	SMR	BEL	MON	DET	FRA	GBR	ALE	HUN	AUT	ITA	POR	ESP	MEX	XPN Ret	AUS 6		19º	1
1989	Coloni SpA	Coloni FC188B	Cosworth V8	BRA NSC	SMR NSC	MON Ret	MEX NSC	USA NSC													NC	0
		Coloni C3							CAN Ret	FRA NSC	GBR Ret	ALE NSCP	HUN NSCP	BEL NSCP	ITA NSCP	POR Ret	ESP NSCP	XPN NSCP	AUS NSCP
1990	EuroBrun Racing	EuroBrun ER189	Judd V8	USA 13	BRA NSCP	SMR Ret	MON NSC	CAN NSC													10º	6
		EuroBrun ER189B							MEX EX	FRA NSCP	GBR NSCP	ALE NSCP	HUN NSCP	BEL NSCP	ITA NSCP	POR NSCP	ESP NSCP
	Benetton Formula	Benetton B190	Ford V8															XPN 2	AUS 7
1991	Camel Benetton Ford	Benetton B190B	Ford V8	USA Ret	BRA 7																10º	8
		Benetton B191				SMR 13	MON 4	CAN Ret	MEX 5	FRA Ret	GBR Ret	ALE 8	HUN 8	BEL 4
	Team 7UP Jordan	Jordan 191													ITA Ret	POR 10	ESP	XPN
	Minardi Team	Minardi M191	Ferrari V12																AUS 16
1992	Andrea Moda Formula	Andrea Moda S921	Judd V10	RSA	MEX	BRA NSCP	ESP NSCP	SMR NSCP	MON Ret	CAN NSCP	FRA NCG	GBR NSCP	ALE NSCP	HUN NSC	BEL NSC	ITA NPP	POR	XPN	AUS		NC	0
1995	Parmalat Forti Ford	Forti FG01	Ford V8	BRA Ret	ARX NC	SMR NC	ESP Ret	MON Ret	CAN Ret	FRA 16	GBR Ret	ALE Ret	HUN Ret	BEL 14	ITA Ret	POR 17	EUR Ret	PAC 16	XPN Ret	AUS Ret	NC	0

Resultados nas carreiras americanas de Open-Wheel (rodas abertas)

(key)

CART/Champ Car

Ano	Equipo	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	15	16	17	18	19	20	21	Ranq	Puntos
1985	Galles Racing	LBH	INDY	MIL	POR	MEA Ret	CLE	MIS1	ROA Ret	POC	MDO Ret	SAN	MIS2	LS Ret	PHX	MIA 5							28º	10
1986	Galles Racing	PHX1 Ret	LBH Ret	INDY Ret	MIL 13	POR Ret	MEA Ret	CLE Ret	TOR Ret	MIS1 6	POC 10	MDO Ret	SAN	MIS2 6	ROA Ret	LS Ret	PHX2 10	MIA Ret					16º	30
1994	Arizona Motorsport	SRF	PHX	LBH	INDY NSC	MIL	DET	POR	CLE	TOR	MIS	MDO	NHM	VAN	ROA	NZR	LS						NC	0
1996	Payton/Coyne Racing	MIA 27	RIO 9	SRF 12	LBH 8	NZR 24	500 3	MIL 25	DET 23	POR 19	CLE 14	TOR 23	MIS 23	MDO 23	ROA 22	VAN 27	LS 12						21º	25
1997	Payton/Coyne Racing	MIA 24	SRF																				19º	16
	Newman/Haas Racing			LBH 24	NZR 14	RIO 18	GAT 25	MIL 10	DET 5	POR	CLE	TOR	MIS	MDO	ROA
	Bettenhausen Racing															VAN 15	LS 10	FON
1998	Project CART	MIA 15	MOT 26	LBH	NZR	RIO	GAT																31º	0
	Newman/Haas Racing							MIL 24	DET	POR	CLE	TOR	MIS	MDO	ROA	VAN	LAG	HOU	SRF	FON
1999	PacWest Racing	MIA	MOT	LBH	NZR	RIO 11	STL 4	MIL 12	POR 7	CLE 8	ROA 19	TOR 4	MIS 19										14º	58
	Newman/Haas Racing													DET 14	MDO 16	CHI 9	VAN 15	LS 2	HOU	SRF	FON
2000	Patrick Racing	MIA 2	LBH 9	RIO 6	MOT 3	NZR 14	MIL 5	DET 17	POR 2	CLE 1*	TOR 13	MIS 23	CHI 6	MDO 11	ROA 4	VAN 10	LS 25	STL 3	HOU 11	SRF 19	FON 2		3º	147
2001	Patrick Racing	MTY 27	LBH 11	TXS NH	NZR 12	MOT 10	MIL 15	DET 3	POR 2	CLE 8	TOR 11	MIS 12	CHI 20	MDO 6	ROA 11	VAN 1	LAU 23	ROC 13	HOU 22	LS 22	SRF 22*	FON 19	13º	76
2003	Herdez Competition	STP 5	MTY 6	LBH 17	BRH 7	LAU 10	MIL 19	LS 15	POR 9	CLE 18	TOR 6	VAN 17	ROA 7	MDO 19	MTL 7	DEN 16	MIA 2	MXC	SRF 16				13º	67
2007	Pacific Coast Motorsports	LVG	LBH	HOU 12	POR	CLE	MTT	TOR	EDM	SJO	ROA	ZOL	ASN	SRF	MXC								22º	9

IndyCar

Ano	Equipo	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	15	16	17	18	19	Ranq	Puntos
1999	Truscelli Racing	WDW	PHX 6	CLT C	INDY 20	TXS	PPIR	ATL	DOV	PPI2	LVS	TX2									29º	38
2006	Vision Racing	HMS	STP 18	MOT	INDY	WGL	TXS	RIR	KAN	NSH	MIL	MIS	KTY	SNM	CHI						30º	12
2007	Chastain Motorsports	HMS	STP	MOT	KAN	INDY 33	MIL	TXS	IOW	RIR	WGL	NSH	MDO	MIS	KTY	SNM	DET	CHI			36º	10
2008	Minardi Team USA HVM Racing	HMS	STP	MOT1 DNP	LBH1 17	KAN	INDY	MIL	TXS	IOW	RIR	WGL	NSH	MDO	EDM	KTY	SNM	DET	CHI	SRF2	NC	–

¹ Correu o mesmo día.

² Carreira sen puntos.

500 Millas de Indianápolis

Ano	Chasis	Motor	Saída	Final	Equipo
1986	Lola T86/00	Cosworth	32	19	Galles Racing
1994	Lola T94/00	Ford-Cosworth	NSC		Arizona Motorsport
1999	G-Force	Oldsmobile	23	20	Truscelli Racing
2007	Panoz	Honda	31	33	Chastain Motorsports