Gran Premio de Francia de 1989
| Detalles da carreira | ||
|---|---|---|
| Carreira 7 de 16 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1989. | ||
 Trazado do Circuíto de Paul Ricard | ||
| Data | 9 de xullo de 1989 | |
| Nome oficial | LXXV Rhône-Poulenc Grand Prix de France | |
| Localización | Circuíto Paul Ricard, Le Castellet, Francia | |
| Percorrido | Circuíto permanente 3´813 km. km | |
| Distancia | 80 voltas, 305´04 km | |
| Clima | Seco, cálido, asollado | |
| Pole position | ||
| Piloto |  Alain Prost
|
McLaren-Honda |
| Tempo | 1:07.203 | |
| Volta rápida | ||
| Piloto |  Maurício Gugelmin
|
March-Judd |
| Tempo | 1:12.090 na volta 29 | |
| Podio | ||
| Primeiro | Alain Prost
|
McLaren-Honda |
| Segundo |  Nigel Mansell
|
Ferrari |
| Terceiro |  Riccardo Patrese
|
Williams-Renault |
 |
A Galipedia ten un portal sobre: Fórmula 1 |
O Gran Premio de Francia de fórmula 1 de 1989 celebrouse no Circuíto Paul Ricard en Francia o 9 de xullo de 1989. Foi a sétima proba da tempada de Fórmula Un de 1989, o 67º Gran Premio de Francia, ou o 75º Gran Prix de l'ACF e o décimo terceiro que tivo lugar no circuíto de Paul Ricard, e o cuarto, que se celebrou na versión curta do circuíto. A carreira disputouse sobre 80 voltas ao circuíto de 3´81 quilómetros para unha distancia total de carreira de 305 quilómetros.
Informe[editar | editar a fonte]
A carreira viu a catro pilotos substituídos polos pilotos que facían a súa primeira saída na Fórmula 1: Jean Alesi substituíu a Michele Alboreto en Tyrrell logo dunha disputa de contrato rumoreada (Alboreto era patrocinado persoalmente por Marlboro e o xefe do equipo Ken Tyrrell asinou co seu rival Camel como o patrocinador principal do equipo. Ironicamente Alboreto perdeu o apoio de Marlboro pouco despois). Éric Bernard substituíu a Yannick Dalmas en Larrousse despois de que se descubrise que Dalmas seguía sufrindo os efectos da lexionelosis e o piloto de probas de Lotus Martin Donnelly (por recomendación de Drew Warwick) substituíu a Warwick en Arrows por unha carreira logo deque Warwick lesionárase as costas nunha carreira de karts.
Outro novo rostro foi o piloto de probas de McLaren Emanuele Pirro quen substituíu a Johnny Herbert en Benetton despois de que se decidira que Herbert necesitaba máis tempo para recuperarse das lesións de perna e nocello sufridas (Herbert e Benetton atoparon que aínda non podía empuxar fortemente os freos o que significaba o freado cedo que resultaba en tempos máis lentos da volta) en Brands Hatch en 1988. O nomeamento de Pirro causou algunhas caras infelices entre a xerencia do equipo de Benetton que supostamente desexaba que un piloto británico substituíra a Herbert. Con todo, foron rexeitados polos donos do equipo, o grupo Benetton italiano quería un piloto italiano. Pirro, que estivera no Xapón para probar por McLaren e estaba preto de Honda, asinou rápido e a pesar de ter que coller un voo internacional e uns poucos días sen durmir, informou ser feliz de estar alí. Como piloto de probas de McLaren, Pirro necesitaba permiso para competir por outro equipo de Fórmula Un, aínda que o xefe de McLaren Ron Dennis non puxo problema ao movemento. Malia ser presuntamente infeliz, o equipo de Benetton quedou moi impresionado coas habilidades de Pirro, xa que axudou a cualificar o novo Benetton B189 co que Alessandro Nannini debutou en Francia. Pirro continuou pilotando o vello B188 ata que un segundo B189 púxose a súa disposición en Alemaña.
Por primeira vez, os Onyx clasificáronse para un Gran Premio, Bertrand Gachot e Stefan Johansson dominaron a pre-cualificación antes de sorprender a moitos por clasificarse 11º e 13º, respectivamente. Por outra banda, Brabham, que dominara xeralmente na pre-cualificación, loitou cos seus pneumáticos Pirelli no abrasivo circuíto Paul Ricard, do mesmo xeito que todos os outros corredores de Pirelli (Onyx utilizou Goodyear). Stefano Modena foi o último en pre-cualificar, mentres que Martin Brundle non pre-cualificou. Unha proba dos problemas de Pirelli en Francia, foi que só tres coches co caucho italiano disputaron a carreira. O rápido e experimentado Andrea de Cesaris, que terminara terceiro na anterior carreira no Gran Premio do Canadá de 1989, non logrou cualificar o seu Dallara-Ford calzado con Pirelli.
O compañeiro de equipo de Dalmas, Philippe Alliot, fora despedido polo equipo Larrousse despois do Gran Premio do Canadá, pero cando o equipo non puido atopar un substituto con experiencia co seu compañeiro Bernard foi contratado novamente e mantivo o seu asento o resto da tempada. Alliot, cun punto a demostrar, respondeu cualificando 7º, só 1,3 segundos máis lento que o home da pole Alain Prost. Ata ese momento foi a mellor cualificación en carreira para Larrousse e o seu novo chasis Lola LC89 de 1989 co seu tamén novo motor para 1989 Lamborghini V12 engine.
A carreira é famosa pola colisión múltiple que involucrou a Nigel Mansell, Maurício Gugelmin, Thierry Boutsen e outros coches na primeira volta, o que resultou nun reinicio. Houbo en realidade un segundo accidente pouco notado na primeira curva no que René Arnoux utilizou o lento Tyrrell de Jonathan Palmer para que o seu Ligier JS33, lanzara as súas rodas dianteiras polo aire. Todos os pilotos involucrados reiniciaron a carreira. Algúns en autos de reposto. Alain Prost gañou a carreira co McLaren-Honda, por diante de Nigel Mansell, que comezou desde o pit lane nun coche preparado para o seu compañeiro de equipo Gerhard Berger. Berger, que correu co coche de reposto do equipo logo de crer que había unha pequena fuga de aceite no seu coche de carreiras (no que Mansell terminou en segundo lugar), de novo tivo problemas co Ferrari cun fallo no embrague que custoulle a súa 6ª retirada da tempada, sen anotar aínda puntos. Jean Alesi converteuse nunha estrela instantánea cando levou o seu Tyrrell á 4ª posición e anotou puntos no seu debut na F1 (no seu primeiro contacto co motor Ford DFR 018 na práctica da mañá do venres, sorprendera a todos ao facer o sétimo mellor tempo, aínda que en última instancia cualificaría máis lento que os outros 3 debutantes). Olivier Grouillard anotou o seu único punto na F1 na casa, salvando a cara para o equipo francés Ligier, mentres que o experimentado Stefan Johansson anotou os primeiros puntos do equipo Onyx. Incriblemente, Gugelmin, que logo do accidente da saída, lentamente levou o March de novo a boxes, saíu no coche de reposto, marcou a súa primeira volta rápida, aínda que non clasificou ao final da carreira. Doce coches non puideron terminar a carreira, sete deles con fallas no motor.
Un que non puido terminar, nin sequera reiniciar, foi o campión do mundo Ayrton Senna, o diferencial do seu McLaren fallou cando os coches fixeron a segunda saída. Senna realmente saíu, pero cando cambiou a segunda marcha, o diferencial rompeuse e o seu coche só avanzou uns 10 metros. Foi o terceiro Gran Premio consecutivo no que Senna retirouse debido a un fallo mecánico e foi o Gran Premio máis curto da súa ilustre carreira. A segunda vitoria de Prost da tempada deulle unha vantaxe de 11 puntos sobre Senna no Campionato de Pilotos. A carreira foi a cuarta vitoria de Alain Prost no país logo de triunfos en Dijon en 1981 e Paul Ricard en 1983 co Renault, e en 1988 con McLaren.
Clasificación[editar | editar a fonte]
Pre Cualificación[editar | editar a fonte]
| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Tempo | diferenza |
|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 37 |  Bertrand Gachot
|
Onyx-Ford | 1:09.617 | — |
| 2 | 36 |  Stefan Johansson
|
Onyx-Ford | 1:09.668 | +0.051 |
| 3 | 21 | Alex Caffi
|
Dallara-Ford | 1:09.726 | +0.109 |
| 4 | 8 | Stefano Modena
|
Brabham-Judd | 1:09.917 | +0.300 |
| 5 | 17 | Nicola Larini
|
Osella-Ford | 1:09.989 | +0.372 |
| 6 | 7 | Martin Brundle
|
Brabham-Judd | 1.10.181 | +0.564 |
| 7 | 39 |  Volker Weidler
|
Rial-Ford | 1:11.059 | +1.442 |
| 8 | 34 | Bernd Schneider
|
Zakspeed-Yamaha | 1:11.098 | +1.481 |
| 9 | 18 | Piercarlo Ghinzani
|
Osella-Ford | 1:11.528 | +1.911 |
| 10 | 32 | Pierre-Henri Raphanel
|
Coloni-Ford | 1:11.953 | +2.336 |
| 11 | 35 |  Aguri Suzuki
|
Zakspeed-Yamaha | 1:12.031 | +2.414 |
| 12 | 33 |  Gregor Foitek
|
EuroBrun-Judd | 1:12.179 | +2.562 |
| 13 | 41 | Joachim Winkelhock
|
AGS-Ford | 1:13.173 | +3.556 |
Cualificación[editar | editar a fonte]
| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Q1 | Q2 | Diferenza |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 2 | Alain Prost
|
McLaren-Honda | 1:08.285 | 1:07.203 | — |
| 2 | 1 | Ayrton Senna
|
McLaren-Honda | 1:07.920 | 1:07.228 | +0.025 |
| 3 | 27 | Nigel Mansell
|
Ferrari | 1:09.030 | 1:07.455 | +0.252 |
| 4 | 19 | Alessandro Nannini
|
Benetton-Ford | 1:09.615 | 1:08.137 | +0.934 |
| 5 | 5 | Thierry Boutsen
|
Williams-Renault | 1:08.299 | 1:08.211 | +1.008 |
| 6 | 28 |  Gerhard Berger
|
Ferrari | 1:09.011 | 1:08.233 | +1.030 |
| 7 | 30 | Philippe Alliot
|
Lola-Lamborghini | 1:09.478 | 1:08.561 | +1.358 |
| 8 | 6 | Riccardo Patrese
|
Williams-Renault | 1:09.326 | 1:08.993 | +1.790 |
| 9 | 3 | Jonathan Palmer
|
Tyrrell-Ford | 1:10.238 | 1:09.026 | +1.823 |
| 10 | 15 | Maurício Gugelmin
|
March-Judd | 1:10.122 | 1:09.036 | +1.833 |
| 11 | 37 | Bertrand Gachot
|
Onyx-Ford | 1:10.564 | 1:09.122 | +1.919 |
| 12 | 16 | Ivan Capelli
|
March-Judd | 1:09.569 | 1:09.283 | +2.080 |
| 13 | 36 | Stefan Johansson
|
Onyx-Ford | 1:10.600 | 1:09.299 | +2.096 |
| 14 | 9 |  Martin Donnelly
|
Arrows-Ford | 1:11.223 | 1:09.524 | +2.321 |
| 15 | 29 | Éric Bernard
|
Lola-Lamborghini | 1:25.401 | 1:09.596 | +2.393 |
| 16 | 4 | Jean Alesi
|
Tyrrell-Ford | 1:09.668 | 1:09.909 | +2.465 |
| 17 | 26 | Olivier Grouillard
|
Ligier-Ford | 1:10.410 | 1:09.717 | +2.514 |
| 18 | 25 | René Arnoux
|
Ligier-Ford | 1:10.725 | 1:10.077 | +2.874 |
| 19 | 12 | Satoru Nakajima
|
Lotus-Judd | 1:12.125 | 1:10.119 | +2.916 |
| 20 | 11 | Nelson Piquet
|
Lotus-Judd | 1:10.473 | 1:10.135 | +2.932 |
| 21 | 40 | Gabriele Tarquini
|
AGS-Ford | 1:11.136 | 1:10.216 | +3.013 |
| 22 | 8 | Stefano Modena
|
Brabham-Judd | 1:10.910 | 1:10.254 | +3.051 |
| 23 | 23 | Pierluigi Martini
|
Minardi-Ford | 1:10.640 | 1:10.267 | +3.064 |
| 24 | 20 | Emanuele Pirro
|
Benetton-Ford | 1:11.566 | 1:10.292 | +3.089 |
| 25 | 10 |  Eddie Cheever
|
Arrows-Ford | 1:10.372 | — | +3.169 |
| 26 | 21 | Alex Caffi
|
Dallara-Ford | 1:11.409 | 1:10.468 | +3.265 |
| 27 | 22 | Andrea de Cesaris
|
Dallara-Ford | 1:12.078 | 1:10.591 | +3.388 |
| 28 | 24 |  Luis Pérez-Sala
|
Minardi-Ford | 1:11.539 | 1:11.079 | +3.876 |
| 29 | 38 | Christian Danner
|
Rial-Ford | 1:12.569 | 1:11.178 | +3.975 |
| 30 | 31 | Roberto Moreno
|
Coloni-Ford | 1:14.746 | 1:11.372 | +4.169 |
Carreira[editar | editar a fonte]
Posicións logo da carreira[editar | editar a fonte]
|
Clasificación do campionato de pilotos
|
|
- Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos na clasificación.
| Carreira anterior: Gran Premio do Canadá de 1989 |
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1989 |
Carreira seguinte: Gran Premio do Reino Unido de 1989 |
| Carreira anterior: Gran Premio de Francia de 1988 |
Gran Premio de Francia | Carreira seguinte: Gran Premio de Francia de 1990 |
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ "1989 French Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 18 January 2015. Consultado o 23 December 2015.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Gran Premio de Francia de 1989 |