Gran Premio de Australia de 1990
| Detalles da carreira | ||
|---|---|---|
| Carreira 16 de 16 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1990. | ||
.svg) Trazado do circuíto de Adelaide. | ||
| Data | 4 de novembro 1990 | |
| Nome oficial | LV Foster's Australian Grand Prix | |
| Localización | Circuíto urbano de Adelaida Adelaide, Australia do Sur, Australia | |
| Percorrido | Circuíto urbano 3´780 km | |
| Distancia | 81 voltas, 306´180 km | |
| Clima | Asollado | |
| Pole position | ||
| Piloto |  Ayrton Senna
|
McLaren-Honda |
| Tempo | 1:15.671 | |
| Volta rápida | ||
| Piloto |  Nigel Mansell
|
Ferrari |
| Tempo | 1:18.203 na volta 75 | |
| Podio | ||
| Primeiro | Nelson Piquet
|
Benetton-Ford |
| Segundo | Nigel Mansell
|
Ferrari |
| Terceiro |  Alain Prost
|
Ferrari |
O Gran Premio de Australia de 1990 foi unha carreira de Fórmula 1 que se disputou o 4 de novembro de 1990 nun circuíto urbano na cidade de Adelaida. Esta foi a 500ª carreira na historia do Campionato Mundial de Pilotos desde que comezou a serie en 1950. A carreira foi o 55º Gran Premio de Australia e o sexto disputado no circuíto de Adelaida, que tamén o converteu no sexto GP de Australia que formou parte do Campionato do Mundo de Fórmula Un. A carreira disputouse ao longo de 81 voltas do circuíto de 3´78 km para unha distancia de carreira de 306 quilómetros.
Resumo da cualificación[editar | editar a fonte]
Ayrton Senna logrou a súa 52ª pole position con 1:15.671, o tempo máis rápido rexistrado no circuíto urbano de Adelaide ata a data. Segundo na grella foi o seu compañeiro de equipo en McLaren - Honda Gerhard Berger quen foi máis de medio segundo máis lento. A segunda fila foi para o Ferrari de Nigel Mansell na súa última carreira para o equipo de Maranello e Prost, que fora soamente 0.013 máis lento que Mansell. Malia os problemas de freos co seu Tyrrell-Ford, Jean Alesi cualificouse quinto diante do Williams-Renault de Riccardo Patrese. Durante a última sesión de cualificación o Campión do Mundo de 1980 Alan Jones, que actuaba como reporteiro en boxes para a canle de televisión Channel 9 que o equipo Tyrrell propiedade de Ken Tyrrell cría que os problemas de freo de Alesi estaban máis relacionados co piloto que con calquera falla do coche.
Nelson Piquet cualificou o seu Benetton - Ford en 7º co seu compañeiro de equipo Roberto Moreno 8º e o gañador de 1989 Thierry Boutsen 9º no seu Williams. Completando os 10 primeiros clasificados quedou Pierluigi Martini no seu Minardi-Ford calzado con Pirelli.
O australiano David Brabham, pilotou para Brabham, o equipo do seu pai e triplo campión do mundo Jack, cualificou no seu primeiro Gran Premio de Australia na posición 25. Jack Brabham gañara os Grands Prix australianos fóra de campionato en 1955 (o primeiro coche de motor traseiro en facelo), 1963 e 1964. David Brabham sería o primeiro australiano en conducir no seu Gran Premio de casa desde que Alan Jones disputara a súa última carreira de F1 no Gran Premio de Australia de 1986.
Os italianos Michele Alboreto e Alex Caffi (ambos de Arrows), o francés Yannick Dalmas (AGS) e o belga Bertrand Gachot (Coloni) non lograron cualificar.
Controversia pre-carreira[editar | editar a fonte]
Como parte dunha entrevista televisiva con Ayrton Senna logo da cualificación, o triplo ex campión mundial Jackie Stewart causou un revoo cando afirmou que Senna tiña moitos accidentes en carreira para un piloto da súa capacidade en comparación con todos os anteriores Campións do Mundo. Un Senna visiblemente molesto dixo que non podía crer que alguén da experiencia de Stewart, alguén que sabe de primeira man que os accidentes son unha parte das carreiras de motor, dixera que era un piloto perigoso, e desafiou ao escocés a volver e comprobar os seus datos.[1]
Na mañá da carreira durante a sesión informativa dos pilotos, o xefe de McLaren, Ron Dennis, pediu aos comisarios que decidisen que pasaría se alguén decidise rectificar a chicana logo da saída, preguntando se era legal. Os comisarios responderon que calquera piloto que fixera iso danaría moi probablemente o seu coche así que non era aconsellable. Nese momento Alain Prost levantouse e saíu da reunión, unha acción que lle valeu unha "tarxeta amarela" de FISA, pero non multa.
Logo, segundo a práctica habitual, a sesión de fotos anual dos pilotos de final de tempada tivo lugar antes da carreira. Como a carreira foi o 500º Gran Premio do Campionato do Mundo tamén houbo unha sesión de fotos tomadas con varios Campións do Mundo que estaban presentes, incluído o lendario e cinco veces campión Juan Manuel Fangio. Alain Prost, aínda anoxado polos eventos en Suzuka, non apareceu en ningunha foto por decisión propia, xa que non quería aparecer con Ayrton Senna. Isto, e as súas declaracións públicas sobre o seu ex compañeiro de McLaren despois do Gran Premio do Xapón, onde afirmou que Senna sacouno deliberadamente da pista na primeira curva da carreira para gañar o Campionato do Mundo, levantaron dúbidas sobre o seu estado mental, incluíndo ao ex campión do mundo e comentarista da BBC James Hunt, que nese momento cría que o accidente en Suzuka era só un accidente e que Senna non chocara con Prost á mantenta (Senna revelou en Suzuka un ano máis tarde que de feito eliminara deliberadamente a Prost como vinganza do seu choque en Suzuka en 1989 que deu a Prost o título mundial sobre Senna). Hunt, que como Campión de 1976 estaba na sesión fotográfica xunto con Fangio, Sir Jack Brabham, Denny Hulme, Stewart e os entón pilotos en activo Senna e Nelson Piquet, afirmou no comentario da carreira que Prost resultara mentalmente golpeado por Senna logo de perder o campionato en circunstancias polémicas e parecía ser "un piloto que estaba baixo unha forma de colapso mental".
Agás de Prost que elixiu non tomar parte, os pilotos gañadores do campionato do mundo que aínda estaban vivos pero non participaron na sesión fotográfica debido a non estar en Adelaide foron Phil Hill (1961), John Surtees (1964), Emerson Fittipaldi (1972 & 1974), Niki Lauda (1975, 1977 & 1984), Mario Andretti (1978), Jody Scheckter (1979), e o gañador da carreira inaugural en Adelaide Keke Rosberg (1982). O ausente máis sorprendente foi o Campión do Mundo de 1980 o australiano Alan Jones que en realidade estaba no circuíto esa fin de semana participando nunha carreira de turismos nun Ford Sierra RS500 do Grupo A nas carreiras de apoio así como desempeñando funcións como reporteiro nos boxes para a canle de televisión australiana Channel 9.
Resumo da carreira[editar | editar a fonte]
A carreira foi gañada por segunda vez consecutiva, polo veterano brasileiro Nelson Piquet no seu Benetton, o primeiro triunfo do triplo Campión do Mundo desde que gañara en 1987 os Grandes Premios de Alemaña e Hungría pilotando para Williams-Honda. Logrou a vitoria por 3´129 segundos sobre Nigel Mansell.
Logo de facer a mellor saída, pero ser bloqueado pola lenta saída de Berger, Alain Prost fixo unha carreira estable, pero para el foi unha carreira anódina agás dun erro raro cando no tramo final da carreira saíuse na curva Brewery ao tratar de manterse por diante dun agresivo Mansell. Prost correu en quinto lugar durante a maior parte da carreira, pero finalmente terminou terceiro despois de que Senna estrelouse fóra da pista na volta 61 con problemas na caixa de cambios, e logo de que Berger tamén se saíra na curva Brewery e tivera que levantar o pé do acelerador para conservar os seus pneumáticos. Berger terminou cuarto, 9´6 segundos detrás de Prost. Completando os seis primeiros quedaron os Williams, o do gañador do Gran Premio de Australia de 1989 Thierry Boutsen, e o do último piloto na volta do líder na súa última carreira para Williams Riccardo Patrese.
Na volta 50, Senna rompeu o marca da volta rápida de Gerhard Berger en 1987 de 1:20.416 (fixado co Ferrari F1 / 87 turbo) cun tempo de 1:19.302. Na súa persecución final de Piquet, Mansell continuou baixando a marca de volta e finalmente baixouna a 1:18.203 na volta 75. Nos seus esforzos por manterse por diante de Mansell, Piquet marcou a súa volta rápida na volta 79 cun tempo de 1:18.527, e despois emulou a Prost e Berger saíndose na curva Brewery na volta 80, o que permitiu a Mansell rebaixar dous segundos. A volta rápida de Piquet, cos pneumáticos cos que comezara a carreira, foi tamén a segunda volta rápida da carreira. Na entrevista posterior á carreira cos tres primeiros clasificados, Piquet dixo cun sorriso que logo da volta 80 na que Mansell achegouse a el tivo que "pilotar coma un tolo" na última volta e media, e que "A merda case golpeou o ventilador", referíndose ao último movemento de adiantamento de Mansell que case sacou aos dous coches fóra da pista. Logo dos tempos lentos na carreira de 1988, e ningunha ocasión de batelos no chuvioso Gran Premio de Australia de 1989, uns 9 pilotos (Mansell, Piquet, Prost, Senna, Moreno, Boutsen, Alesi, Patrese e o propio Berger) foron máis rápido que a marca de Berger de 1987, dese grupo só Berger non baixou dos 1:20.000.[2]
A vitoria permitiulle a Piquet ocupar o terceiro posto no campionato de pilotos logo de igualar os 43 puntos de Gerhard Berger (Piquet anotou 2 vitorias en comparación con Berger que non puido gañar ningunha carreira). Tamén permitiu que o equipo de Benetton asegurásese o terceiro posto no Campionato de Construtores por diante de Williams, igualando o seu mellor acabado de 1988.
A carreira foi a 208º participación de Riccardo Patrese na saída dun Gran Premio no que foi o 500º GP do Campionato do Mundo. Isto significou que o italiano pilotara no 41´6% de todos os Grands Prix celebrados desde o comezo do campionato do mundo en 1950. Patrese comezara a súa andaina na F1 co equipo Shadow no Gran Premio de Mónaco de 1977.
Clasificación[editar | editar a fonte]
Cualificación[editar | editar a fonte]
| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Q1 | Q2 | Diferenza |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 27 | Ayrton Senna
|
McLaren-Honda | 1:15.671 | 1:15.692 | — |
| 2 | 28 |  Gerhard Berger
|
McLaren-Honda | 1:17.431 | 1:16.244 | +0.573 |
| 3 | 2 | Nigel Mansell
|
Ferrari | 1:17.294 | 1:16.352 | +0.681 |
| 4 | 1 | Alain Prost
|
Ferrari | 1:16.365 | 1:17.021 | +0.694 |
| 5 | 4 | Jean Alesi
|
Tyrrell-Ford | 1:16.837 | 1:17.246 | +1.166 |
| 6 | 6 |  Riccardo Patrese
|
Williams-Renault | 1:17.156 | 1:17.449 | +1.485 |
| 7 | 20 | Nelson Piquet
|
Benetton-Ford | 1:17.640 | 1:17.173 | +1.502 |
| 8 | 19 | Roberto Moreno
|
Benetton-Ford | 1:17.437 | 1:18.089 | +1.766 |
| 9 | 5 |  Thierry Boutsen
|
Williams-Renault | 1:17.596 | 1:18.112 | +1.925 |
| 10 | 23 | Pierluigi Martini
|
Minardi-Ford | 1:18.235 | 1:17.827 | +2.156 |
| 11 | 11 | Derek Warwick
|
Lotus-Lamborghini | 1:19.579 | 1:18.351 | +2.680 |
| 12 | 25 | Nicola Larini
|
Ligier-Ford | 1:19.567 | 1:18.730 | +3.059 |
| 13 | 3 |  Satoru Nakajima
|
Tyrrell-Ford | 1:18.738 | 1:19.066 | +3.067 |
| 14 | 16 | Ivan Capelli
|
Leyton House-Judd | 1:19.341 | 1:18.843 | +3.172 |
| 15 | 22 | Andrea de Cesaris
|
Dallara-Ford | 1:19.107 | 1:18.858 | +3.187 |
| 16 | 15 | Maurício Gugelmin
|
Leyton House-Judd | 1:19.804 | 1:18.860 | +3.189 |
| 17 | 8 | Stefano Modena
|
Brabham-Judd | 1:19.861 | 1:18.886 | +3.215 |
| 18 | 12 | Johnny Herbert
|
Lotus-Lamborghini | 1:19.091 | 1:19.185 | +3.420 |
| 19 | 26 | Philippe Alliot
|
Ligier-Ford | 1:19.202 | 1:19.835 | +3.531 |
| 20 | 24 | Italia Gianni Morbidelli
|
Minardi-Ford | 1:19.408 | 1:19:347 | +3.676 |
| 21 | 21 | Emanuele Pirro
|
Dallara-Ford | 1:19.476 | 1:19.609 | +3.805 |
| 22 | 14 | Olivier Grouillard
|
Osella-Ford | 1:21.047 | 1:19.722 | +4.051 |
| 23 | 29 | Éric Bernard
|
Lola-Lamborghini | 1:21.489 | 1:19.858 | +4.187 |
| 24 | 30 | Aguri Suzuki
|
Lola-Lamborghini | 1:19.970 | 1:20.235 | +4.299 |
| 25 | 7 |  David Brabham
|
Brabham-Judd | 1:20.846 | 1:20.218 | +4.547 |
| 26 | 17 | Gabriele Tarquini
|
AGS-Ford | 1:21.222 | 1:20.296 | +4.625 |
| 27 | 9 | Michele Alboreto
|
Arrows-Ford | 1:20.630 | 1:20.545 | +4.874 |
| 28 | 18 | Yannick Dalmas
|
AGS-Ford | 1:21.342 | 1:20.570 | +4.899 |
| 29 | 10 | Alex Caffi
|
Arrows-Ford | 1:21.101 | 1:21.609 | +4.938 |
| 30 | 31 | Bertrand Gachot
|
Coloni-Ford | 1:23.135 | 1:23.975 | +6.464 |
Carreira[editar | editar a fonte]
Líderes por volta[editar | editar a fonte]
Líderes por volta: Ayrton Senna 61 voltas (1–61); Nelson Piquet 20 voltas (62–81)
Posicións logo da carreira[editar | editar a fonte]
- Texto en negra indica Campión do Mundo.
|
|
.svg){kind=small}
- Nota: Só se inclúen as cinco primeiras posicións en ambas as clasificacións.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Jackie Stewart interviews Ayrton Senna – Adelaide 1990
- ↑ 1990 AGP fastest laps - Stats F1
- ↑ "1990 Australian Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 21 December 2014. Consultado o 23 December 2015.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Gran Premio de Australia de 1990 |
| Carreira anterior: Gran Premio do Xapón de 1990 |
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1990 |
Carreira seguinte: Gran Premio dos Estados Unidos de 1991 |
| Carreira anterior: Gran Premio de Australia de 1989 |
Gran Premio de Australia | Carreira seguinte: Gran Premio de Australia de 1991 |