Gran Premio de San Marino de 1990
| Detalles da carreira | ||
|---|---|---|
| Carreira 3 de 16 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1990. | ||
 Trazado do circuíto de Imola. | ||
| Data | 13 de maio de 1990 | |
| Nome oficial | X Gran Premio Kronenbourg di San Marino | |
| Localización | Autódromo Enzo e Dino Ferrari Imola, Emilia-Romagna, Italia | |
| Percorrido | Circuíto permanente 5´040 km | |
| Distancia | 61 voltas, 307´440 km | |
| Clima | Asollado, cálido | |
| Pole position | ||
| Piloto |  Ayrton Senna
|
McLaren-Honda |
| Tempo | 1:23.220 | |
| Volta rápida | ||
| Piloto |  Alessandro Nannini
|
Benetton-Ford |
| Tempo | 1:27.156 na volta 60 | |
| Podio | ||
| Primeiro | Riccardo Patrese
|
Williams-Renault |
| Segundo |  Gerhard Berger
|
McLaren-Honda |
| Terceiro | Alessandro Nannini
|
Benetton-Ford |
O Gran Premio de San Marino de 1990 foi unha carreira de Fórmula Un celebrada o 13 de maio de 1990 no Autódromo Enzo e Dino Ferrari en Imola, Italia. Foi a terceira carreira do Campionato do Mundo de pilotos de 1990 e o décimo Gran Premio de San Marino disputouse sobre 61 voltas ao circuíto de cinco quilómetros para unha distancia da carreira de 307 quilómetros.
A carreira foi gañada polo piloto italiano Riccardo Patrese pilotando un Williams FW13B. Foi a terceira vitoria de Patrese nun Gran Premio, a súa primeira desde 1983 e a súa primeira con Williams. Patrese logrou a vitoria con cinco segundos sobre o piloto austríaco Gerhard Berger que pilotaba un McLaren MP4/5B. O terceiro foi o piloto italiano Alessandro Nannini pilotando un Benetton B190.
Informe[editar | editar a fonte]
Pre carreira[editar | editar a fonte]
No período previo á primeira rolda europea do campionato mundial houbo algúns cambios na grella. Brabham despediu ao piloto suízo propenso a accidentes Gregor Foitek e o substituíu polo australiano David Brabham, o fillo máis novo do fundador do equipo Sir Jack Brabham. Foitek trasladouse ao inquedo equipo Onyx para substituír a Stefan Johansson, quen non estaba contento coa forma en que o equipo era dirixido. O irmán máis vello de David Brabham, Gary Brabham, recuperou o sentido e abandonou desesperado o equipo Life, e foi substituído polo veterano italiano Bruno Giacomelli que non competera desde o ano 1983. Como era previsto fallou na pre-cualificación. Mentres tanto, Emanuele Pirro regresou ao equipo Dallara, logo de estar fóra de acción con hepatite. O Tyrrell 019, deseñado por Harvey Postlethwaite, foi o primeiro na F1 cun deseño de "morro alto" con soportes que se estenden cara a abaixo a á dianteira.
Práctica e cualificación[editar | editar a fonte]
Gabriele Tarquini non fixou un tempo de pre-cualificación porque o seu coche perdeu presión de combustible na súa primeira volta. O seu compañeiro de equipo Yannick Dalmas retirouse debido a unha lesión na boneca sufrida a semana anterior durante a proba. Bruno Giacomelli logrou a marca da volta máis lenta da historia da Fórmula Un nunha pre-cualificación. Giacomelli estableceu un tempo de volta de 7:16, unha media de pouco máis de 35´40 km/h nun Life L190 enganchado na 3ª marcha. Na práctica Alessandro Nannini tivo un accidente bastante grande no seu novo Benetton B190, pero non foi nada comparado coa deriva xigantesca de Pierluigi Martini no seu Minardi. Facendo que o italiano perdérase o resto da fin de semana cun tacón gretado.
A cualificación viu ás tres primeiras filas divididas por equipos con Ayrton Senna na pole, xunto ao seu compañeiro de equipo en McLaren-Honda Gerald Berger. A segunda fila foi toda Williams - Renault con Patrese diante de Boutsen. A terceira fila estaba formada polos Ferrari, Nigel Mansell diante de Alain Prost. Os dez primeiros foron completados por Jean Alesi (Tyrrell), Nelson Piquet e Nannini (Benetton), e Derek Warwick no Lotus-Lamborghini.
Carreira[editar | editar a fonte]
Emanuele Pirro partiu desde a parte posterior da grella debido a que o seu coche non saíu para a volta de formación. O comezo da carreira foi axitado con Senna e Berger escapando seguidos por Boutsen e Patrese. Detrás deles houbo un caos, Mansell cometeu un erro causando que Ivan Capelli trompeara e se estrelara, e Satoru Nakajima chocara con el. En Tosa Martin Donnelly trompeou no seu Lotus, evitando por pouco golpear a ninguén. Mentres tanto, Boutsen superou a Berger pero non puido acercarse a Senna. A orde seguiu sendo a mesma ata a volta 3 cando Senna rompeu a pina da roda, un problema mecánico raro de McLaren. Isto permitiu a Boutsen tomar a dianteira, pero con Berger nos seus talóns. Máis atrás Alesi chocou con Piquet mentres o pasaba en Tosa, Piquet trompeou pero continuou.
Boutsen conduciu ata que o seu motor Renault V10 explotou na volta 17, o que deixou Berger diante dun agresivo Patrese, que estaba baixo a seria presión de Mansell. O inglés pasou ao seu ex compañeiro de equipo Williams en Tosa, para o deleite dos afeccionados italianos. Mansell continuou atacando, malia ser golpeado por Andrea de Cesaris mentres que trataba de dobralo e desafiou a Berger para o liderado. Na carreira captura de Villeneuve, Mansell tratou de adiantalo polo exterior, pero Berger pechou a porta, facendo que Mansell trompeara dramaticamente. O inglés evitou golpear nada e terminou apuntando na dirección correcta, seguiu no segundo lugar, con todo, entrou sucidade e restos no motor de Mansell, facendo que se quentara e rebentara algunhas voltas máis tarde.
O abandono de Mansell deixou a Berger por diante de Patrese, que pasou á cabeza na volta 51. Nannini e Prost loitaron polo terceiro lugar, gañando Nannini. Patrese gañou a súa primeira carreira desde o Gran Premio de Suráfrica de 1983 liderando na meta diante de Berger, Nannini, Prost, Piquet, e Alesi. En 2017, a marca de Patrese de 98 carreiras entre dúas vitorias segue en pé.
Clasificación[editar | editar a fonte]
Pre Cualificación[editar | editar a fonte]
| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Tempo | Diferenza |
|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 29 |  Éric Bernard
|
Lola-Lamborghini | 1:26.475 | — |
| 2 | 30 |  Aguri Suzuki
|
Lola-Lamborghini | 1:27.344 | +0.869 |
| 3 | 14 | Olivier Grouillard
|
Osella-Ford | 1:28.155 | +1.680 |
| 4 | 33 | Roberto Moreno
|
EuroBrun-Judd | 1:28.178 | +1.703 |
| 5 | 31 |  Bertrand Gachot
|
Coloni-Subaru | 1:33.554 | +7.079 |
| 6 | 34 | Claudio Langes
|
EuroBrun-Judd | 1:34.272 | +7.797 |
| 7 | 39 | Bruno Giacomelli
|
Life | 7:16.212 | +5:50.737 |
| 8 | 17 | Gabriele Tarquini
|
AGS-Ford | — | — |
| 9 | 18 | Yannick Dalmas
|
AGS-Ford | — | — |
Cualificación[editar | editar a fonte]
| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Q1 | Q2 | diferenza |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 27 | Ayrton Senna
|
McLaren-Honda | 1:24.079 | 1:23.220 | — |
| 2 | 28 | Gerhard Berger
|
McLaren-Honda | 1:24.027 | 1:23.781 | +0.561 |
| 3 | 6 | Riccardo Patrese
|
Williams-Renault | 1:24.486 | 1:24.444 | +1.224 |
| 4 | 5 | Thierry Boutsen
|
Williams-Renault | 1:25.832 | 1:25.039 | +1.819 |
| 5 | 2 |  Nigel Mansell
|
Ferrari | 1:25.539 | 1:25.095 | +1.875 |
| 6 | 1 | Alain Prost
|
Ferrari | 1:26.080 | 1:25.179 | +1.959 |
| 7 | 4 | Jean Alesi
|
Tyrrell-Ford | 1:26.138 | 1:25.230 | +2.010 |
| 8 | 20 | Nelson Piquet
|
Benetton-Ford | 1:26.316 | 1:25.761 | +2.541 |
| 9 | 19 | Alessandro Nannini
|
Benetton-Ford | 1:26.889 | 1:26.042 | +2.822 |
| 10 | 11 | Derek Warwick
|
Lotus-Lamborghini | 1:28.055 | 1:26.682 | +3.462 |
| 11 | 12 | Martin Donnelly
|
Lotus-Lamborghini | 1:27.151 | 1:26.714 | +3.494 |
| 12 | 15 | Maurício Gugelmin
|
Leyton House-Judd | 1:29.339 | 1:26.836 | +3.616 |
| 13 | 29 | Éric Bernard
|
Lola-Lamborghini | 1:26.988 | 1:26.838 | +3.618 |
| 14 | 8 | Stefano Modena
|
Brabham-Judd | 1:28.763 | 1:27.008 | +3.788 |
| 15 | 30 | Aguri Suzuki
|
Lola-Lamborghini | 1:27.211 | 1:27.068 | +3.848 |
| 16 | 26 | Philippe Alliot
|
Ligier-Ford | 1:27.533 | 1:27.214 | +3.994 |
| 17 | 22 | Andrea de Cesaris
|
Dallara-Ford | 1:27.570 | 1:27.217 | +3.997 |
| 18 | 16 | Ivan Capelli
|
Leyton House-Judd | 1:29.904 | 1:27.521 | +4.301 |
| 19 | 3 | Satoru Nakajima
|
Tyrrell-Ford | 1:27.746 | 1:27.532 | +4.312 |
| 20 | 25 | Nicola Larini
|
Ligier-Ford | 1:27.642 | 1:27.564 | +4.344 |
| 21 | 21 | Emanuele Pirro
|
Dallara-Ford | 1:27.849 | 1:27.613 | +4.393 |
| 22 | 14 | Olivier Grouillard
|
Osella-Ford | 1:28.590 | 1:28.009 | +4.789 |
| 23 | 35 |  Gregor Foitek
|
Onyx-Ford | 1:28.111 | 1:28.435 | +4.891 |
| 24 | 33 | Roberto Moreno
|
EuroBrun-Judd | 1:28.603 | 1:31.653 | +5.383 |
| 25 | 36 |  JJ Lehto
|
Onyx-Ford | 1:28.625 | Enfermo | +5.405 |
| 26 | 24 | Paolo Barilla
|
Minardi-Ford | 1:29.566 | 1:28.667 | +5.447 |
| 27 | 10 | Alex Caffi
|
Arrows-Ford | 1:29.242 | 1:28.699 | +5.479 |
| 28 | 9 | Michele Alboreto
|
Arrows-Ford | 1:29.615 | 1:28.797 | +5.577 |
| 29 | 7 |  David Brabham
|
Brabham-Judd | 1:31.282 | 1:28.927 | +5.707 |
| WD | 23 | Pierluigi Martini
|
Minardi-Ford | 1:26.466 | — | +3.246 |
Carreira[editar | editar a fonte]
Posicións logo da carreira[editar | editar a fonte]
|
|
- Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ "1990 San Marino Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 21 de decembro de 2014. Consultado o 23de decembro de 2015.
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Gran Premio de San Marino de 1990 |
| Carreira anterior: Gran Premio do Brasil de 1990 |
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1990 |
Carreira seguinte: Gran Premio de Mónaco de 1990 |
| Carreira anterior: Gran Premio de San Marino de 1989 |
Gran Premio de San Marino | Carreira seguinte: Gran Premio de San Marino de 1991 |