Gran Premio de Bélxica de 1991
| Detalles da carreira | ||
|---|---|---|
| Carreira 11 de 16 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1991. | ||
 Trazado do circuíto de Spa-Francorchamps. | ||
| Data | 25 de agosto 1991 | |
| Nome oficial | XL Gran Premio de Bélxica | |
| Localización | Spa-Francorchamps, Spa, Bélxica | |
| Percorrido | Percorrido permanente de carreira 6´940 km | |
| Distancia | 44 voltas, 305´360 km | |
| Clima | Asollado e cálido | |
| Pole position | ||
| Piloto |  Ayrton Senna
|
McLaren-Honda |
| Tempo | 1:47.811 | |
| Volta rápida | ||
| Piloto | Roberto Moreno
|
Benetton-Ford |
| Tempo | 1:55.161 na volta 40 | |
| Podio | ||
| Primeiro | Ayrton Senna
|
McLaren-Honda |
| Segundo |  Gerhard Berger
|
McLaren-Honda |
| Terceiro | Nelson Piquet
|
Benetton-Ford |
 |
A Galipedia ten un portal sobre: Fórmula 1 |
O Gran Premio de Bélxica de 1991 foi unha carreira de coches de Fórmula Un disputada o 25 de agosto de 1991, no Circuíto de Spa-Francorchamps. A carreira, disputada sobre 44 voltas no circuíto de sete quilómetros para unha carreira de distancia de 305 quilómetros, foi a undécima rolda da tempada de 1991, o 49º Gran Premio de Bélxica, o 37ª que se celebrou en Spa-Francorchamps e a carreira de debut do futuro campión mundial Michael Schumacher.
Pre-carreira[editar | editar a fonte]
O equipo Jordan dominou os titulares antes do Gran Premio de Bélxica. O piloto Bertrand Gachot estaba nunha cárcere inglés como resultado dun altercado cun taxista londiniense, polo que o equipo decidiu substituílo polo novo piloto alemán Michael Schumacher. Por outra banda Johnny Herbert regresou a Lotus logo de perderse as dúas carreiras anteriores debido aos compromisos de Fórmula 3000 no Xapón.
Honda chegara a Spa con motores actualizados para McLaren, o equipo tiña a esperanza de recuperar a iniciativa ao seu favor.
Cualificación[editar | editar a fonte]
Ayrton Senna foi o máis rápido a maior parte da fin de semana e logrou a pole position, pero Ferrari pisánballe os talóns. Alain Prost cualificou terceiro, mentres que Jean Alesi establecera os primeiros e segundos sectores máis rápidos só para atopar tráfico ao final da volta, o que resultou nun sexto lugar, que se elevaría a quinto. Riccardo Patrese orixinalmente cualificara segundo, pero logo da cualificación do sábado o seu auto non tiña marcha atrás, e segundo as normas de seguridade e os tempos do sábado de Patrese elimináronse, tivo que comezar decepcionantemente décimo setimo na grella. A desgraza de Patrese ascendeu a Prost á segunda posición, con Nigel Mansell, terceiro, Gerhard Berger, cuarto, Alesi, quinto e Nelson Zirpe, sexto, mentres que a sensación da cualificación, Schumacher, fixo un sétimo posto incrible na súa primeira actuación nun Gran Premio. O top ten completouse con Roberto Moreno no segundo Benetton, Pierluigi Martini nun Minardi e o sempre impresionante Stefano Modena nun Tyrrell.
Carreira[editar | editar a fonte]
Ao principio tanto Senna como Prost escapáronse sen problemas e o brasileiro liderou na primeira curva. Mansell foi terceiro seguido por Berger, Piquet e Schumacher. Con todo, a sorte do alemán secaríase xusto logo de Eau Rouge cando o seu embrague fallou. Na fronte, Senna seguiu liderando, pero o día de Prost terminou na volta tres cando o seu Ferrari incendiouse, deixando a Mansell segundo. O inglés decidido seguiu a Senna e os dous loitaron volta tras volta ata que Senna entrou a cambiar pneumáticos novos na volta 15. A parada foi mala e cando Mansell entrou dúas voltas máis adiante, puido saír adiante de Senna, pero xusto detrás Berger que aínda non parara. Estas paradas deixaron a Piquet á dianteira durante unha volta antes de facer a súa parada.
Mansell achegouse rapidamente a Berger e logrou pasalo en Les Fagnes. Cando Berger detívose unha volta máis tarde tivo problemas e logo trompeou na saída de boxes e regresou xusto diante de Modena, case causando un grave accidente. A gran vantaxe de Mansell non duraría, na volta 22 o seu auto detívose, sucumbindo a problemas electrónicos.
A desgraza de Mansell foi o xúbilo de Alesi cando o mozo francés tomou a dianteira con Senna acercándose. Senna continuou pechando a diferenza ata que tivo un pequeno problema e perdeu dez segundos, poñéndoo nas garras do Benetton de Piquet. Á batalla de Piquet-Senna pronto se uniron Patrese e de Cesaris, que estiveran batallando pola cuarta posición. Senna lideraba o cuarteto, pero non puido afastarse porque sufría problemas coa caixa de cambios. Alesi planeara facer toda a carreira sen parar e a súa estratexia víase moi ben ata a volta 30 cando o seu motor morreu. Isto deixou a Senna por diante de Piquet, de Cesaris e Patrese, quen se saíron da pista tratando de pasar a Piquet.
Na volta 31 de Cesaris logrou frear a Piquet en Les Combes e víase ben para o primeiro podio de Jordan no segundo lugar. Mentres tanto, Patrese tamén superou a Piquet e partiu despois do Jordan. Nas últimas voltas, Berger superou a Piquet e logo pasou a terceira posición cando Patrese comezou a sufrir problemas coa caixa de cambios. A carreira de De Cesaris terminou a só a tres voltas do final cando o seu motor explotou, promovendo a Berger á segunda posición e Piquet á terceira. Na dianteira, Senna chegou renqueando ao seu segundo triunfo consecutivo malia os serios problemas coa caixa de cambios. Moreno foi cuarto, seguido por Patrese e Mark Blundell, quen anotou o primeiro punto do ano de Brabham (tamén o mellor resultado do equipo desde que Stefano Modena terminara quinto nun BT58 motorizado por Judd no Gran Premio dos Estados Unidos de 1990) O equipo Fondmetal e o seu piloto Olivier Grouillard marcaron o seu primeiro final de 1991.
Clasificación[editar | editar a fonte]
Cualificación Previa[editar | editar a fonte]
| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Tempo | diferenza |
|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 7 |  Martin Brundle
|
Brabham-Yamaha | 1:54.929 | — |
| 2 | 8 | Mark Blundell
|
Brabham-Yamaha | 1:56.446 | +1.517 |
| 3 | 14 |  Olivier Grouillard
|
Fondmetal-Ford | 1:58.447 | +3.518 |
| 4 | 10 |  Alex Caffi
|
Footwork-Ford | 1:59.460 | +4.531 |
| 5 | 9 | Michele Alboreto
|
Footwork-Ford | 1:59.910 | +4.981 |
| 6 | 17 | Gabriele Tarquini
|
AGS-Ford | 1:59.972 | +5.043 |
| 7 | 31 |  Pedro Chaves
|
Coloni-Ford | 2:01.921 | +6.992 |
| 8 | 18 | Fabrizio Barbazza
|
AGS-Ford | 2:03.766 | +8.837 |
Cualificación[editar | editar a fonte]
| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Q1 | Q2 | Diferenza |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 1 | Ayrton Senna
|
McLaren-Honda | 1:49.100 | 1:47.811 | — |
| 2 | 27 | Alain Prost
|
Ferrari | 1:51.369 | 1:48.821 | +1.010 |
| 3 | 5 | Nigel Mansell
|
Williams-Renault | 1:50.666 | 1:48.828 | +1.017 |
| 4 | 2 | Gerhard Berger
|
McLaren-Honda | 1:49.485 | 12:29.200 | +1.674 |
| 5 | 28 | Jean Alesi
|
Ferrari | 1:51.832 | 1:49.974 | +2.163 |
| 6 | 20 | Nelson Piquet
|
Benetton-Ford | 1:53.371 | 1:50.540 | +2.729 |
| 7 | 32 |  Michael Schumacher
|
Jordan-Ford | 1:53.290 | 1:51.212 | +3.401 |
| 8 | 19 | Roberto Moreno
|
Benetton-Ford | 1:53.664 | 1:51.283 | +3.472 |
| 9 | 23 | Pierluigi Martini
|
Minardi-Ferrari | 1:53.460 | 1:51.299 | +3.488 |
| 10 | 4 | Stefano Modena
|
Tyrrell-Honda | 1:52.899 | 1:51.307 | +3.496 |
| 11 | 33 | Andrea de Cesaris
|
Jordan-Ford | 1:54.186 | 1:51.986 | +4.175 |
| 12 | 16 | Ivan Capelli
|
Leyton House-Ilmor | 1:53.603 | 1:52.113 | +4.302 |
| 13 | 8 | Mark Blundell
|
Brabham-Yamaha | 1:54.814 | 1:52.377 | +4.566 |
| 14 | 22 |  JJ Lehto
|
Dallara-Judd | 1:54.211 | 1:52.417 | +4.606 |
| 15 | 15 | Maurício Gugelmin
|
Leyton House-Ilmor | 1:56.027 | 1:52.623 | +4.812 |
| 16 | 7 | Martin Brundle
|
Brabham-Yamaha | 1:54.921 | 1:52.626 | +4.815 |
| 17 | 6 | Riccardo Patrese
|
Williams-Renault | 1:52.646 | — | +4.835 |
| 18 | 25 |  Thierry Boutsen
|
Ligier-Lamborghini | 1:54.446 | 1:52.709 | +4.898 |
| 19 | 24 | Gianni Morbidelli
|
Minardi-Ferrari | 1:57.232 | 1:52.896 | +5.085 |
| 20 | 29 | Éric Bernard
|
Lola-Ford | 1:55.679 | 1:53.309 | +5.498 |
| 21 | 12 | Johnny Herbert
|
Lotus-Judd | 1:55.523 | 1:53.361 | +5.550 |
| 22 | 3 |  Satoru Nakajima
|
Tyrrell-Honda | 1:55.874 | 1:53.494 | +5.683 |
| 23 | 14 | Olivier Grouillard
|
Fondmetal-Ford | 1:55.945 | 1:53.628 | +5.817 |
| 24 | 11 | Mika Häkkinen
|
Lotus-Judd | 1:55.483 | 1:53.799 | +5.988 |
| 25 | 21 | Emanuele Pirro
|
Dallara-Judd | 1:56.131 | 1:53.839 | +6.028 |
| 26 | 26 | Érik Comas
|
Ligier-Lamborghini | 1:56.218 | 1:53.847 | +6.036 |
| 27 | 30 | Aguri Suzuki
|
Lola-Ford | 1:56.594 | 1:53.869 | +6.058 |
| 28 | 34 | Nicola Larini
|
Lambo-Lamborghini | 1:56.561 | 1:54.781 | +6.970 |
| 29 | 10 | Alex Caffi
|
Footwork-Ford | 1:57.556 | 1:57.338 | +9.527 |
| 30 | 35 | Eric van de Poele
|
Lambo-Lamborghini | 35:03.624 | 1:57.746 | +9.935 |
Carreira[editar | editar a fonte]
Posicións logo da carreira[editar | editar a fonte]
- Texto en negra indica quen aínda ten unha oportunidade teórica de converterse en Campión do Mundo.
|
|
- Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ "1991 Belgian Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 3 de novembro de 2014. Consultado o 23 de decembro de 2015.
- Henry, Alan (1991). AUTOCOURSE 1991-92. Hazleton Publishing. pp. 198–199. ISBN 0-905138-87-2.
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Gran Premio de Bélxica de 1991  |
| Carreira anterior: Gran Premio de Hungría de 1991 |
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1991 |
Carreira seguinte: Gran Premio de Italia 1991 |
| Carreira anterior: Gran Premio de Bélxica de 1990 |
Gran Premio de Bélxica | Carreira seguinte: Gran Premio de Bélxica de 1992 |