Gran Premio de Portugal de 1989
| Detalles da carreira | ||
|---|---|---|
| Carreira 13 de 16 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1989. | ||
 Trazado do circuíto de Estoril | ||
| Data | 24 de setembro de 1989 | |
| Nome oficial | XXIII Grande Prémio de Portugal | |
| Localización | Estoril Estoril, Portugal | |
| Percorrido | Circuíto permanente 4´350 km | |
| Distancia | 71 voltas, 308´850 km | |
| Clima | Seco, asollado e cálido | |
| Pole position | ||
| Piloto |  Ayrton Senna
|
McLaren-Honda |
| Tempo | 1:15.468 | |
| Volta rápida | ||
| Piloto |  Gerhard Berger
|
{{{equipo_rápido}}} |
| Tempo | 1:18.986 na volta 49 | |
| Podio | ||
| Primeiro | Gerhard Berger
|
Ferrari |
| Segundo |  Alain Prost
|
McLaren-Honda |
| Terceiro |  Stefan Johansson
|
Onyx-Ford |
 |
A Galipedia ten un portal sobre: Fórmula 1 |
O Gran Premio de Portugal de 1989 foi unha carreira de automobilismo de Fórmula Un, celebrada o 24 de setembro de 1989 no circuíto de Estoril. Foi a décimo terceira rolda da tempada de Fórmula Un de 1989. Foi o 23º Gran Premio de Portugal e o sexto que tivo lugar en Estoril. A carreira disputouse sobre 71 voltas ao circuíto de catro quilómetros para un distancia da carreira de 308 quilómetros. Gañouna Gerhard Berger, pilotando un Ferrari, para lograr a súa primeira e única vitoria da tempada para Ferrari. Alain Prost terminou no segundo lugar no McLaren, reforzando as súas probabilidades de gañar o campionato despois de que o seu compañeiro de equipo e rival Ayrton Senna se retirara logo de verse implicado nunha colisión co piloto de Ferrari Nigel Mansell. Mansell acababa de ver a bandeira negra no momento do incidente por dar marcha atrás no box logo de superalo durante unha parada. O podio foi completouse con Stefan Johansson, que logrou o seu último podio e único de Onyx, e tamén os últimos puntos de ambos.
Durante a carreira, Pierluigi Martini no Minardi logrou liderar unha volta por única vez para ambos durante a súa estadía na Fórmula Un. Dez pilotos de dez equipos diferentes terminaron entre os dez primeiros na carreira, con Jonathan Palmer anotando o seu último punto no sexto lugar. A carreira tamén foi o 150º Gran Premio de Alain Prost, e o último de Enzo Coloni Racing Systems, Coloni, aínda que o intentou durante dúas tempadas máis sen lograr unha sóa precualificación.
Informe[editar | editar a fonte]
Clasificación[editar | editar a fonte]
Ayrton Senna logrou a súa décima pole position da tempada a seis décimas de segundo do Ferrari de Gerhard Berger. Alain Prost só puido marcar unha volta o suficientemente rápida como para quedar cuarto no seu McLaren, xa que Nigel Mansell eclipsou a súa cunha volta só unha centésima de segundo máis rápido, para comezar desde o terceiro lugar da grella. Pierluigi Martini fixo unha actuación impresionante para cualificar o seu Minardi no quinto lugar, aínda que sete décimas máis lento que Prost. O seu compañeiro de equipo, Luís Pérez-Sala, tamén o fixo ben para cualificar o coche en noveno lugar. Alex Caffi cualificou o seu Dallara en sétima posición, emparedado entre os Williams de Patrese e Boutsen, con Boutsen por diante. Martin Brundle completou os dez primeiros na cualificación, seguido polo seu compañeiro de equipo en Brabham Stefano Modena. O terceiro finalista Stefan Johansson cualificou o seu Onyx duodécimo na grella, malia ter que precalificar e o seu compañeiro de equipo non facelo.
O rendemento en cualificación dos Minardis, Dallaras e Brabhams mostrou o que a maioría no paddock de F1 xa sabía, que os pneumáticos cualificadores de Pirelli eran superiores aos de Goodyear cos tres equipos Utilizando os pneumáticos italianos. Con todo, mentres que Pirelli producira un caucho mellor para a cualificación, os Goodyears aínda eran uns pneumáticos superiores en carreira.[1]
Carreira[editar | editar a fonte]
Berger tivo un gran comezo e logrou superar a Senna. Mansell era terceiro seguido por Prost, Martini e Patrese. Berger rapidamente abriu unha vantaxe mentres Senna estaba tratando de manter a Mansell atrás. Entón Mansell finalmente logrou adiantar a Senna e comezou a acosar a Berger. Cando os dous Ferrari chegaron aos coches máis lentos e empezaron a dobralos, Mansell logrou adiantar a Berger. As posicións na volta 24 eran: Mansell, Berger, Senna e Prost. Prost foi o primeiro dos líderes en poñer pneumáticos novos desde a cuarta posición. Berger seguiuno rapidamente na volta 35 e despois por Senna. Logo chegou o momento crucial da carreira. Mansell entrou nos boxes demasiado rápido, bloqueou os seus pneumáticos e perdeu o seu pit box por uns poucos metros. Aínda que o seu equipo de boxes moveuse polo carril de boxes para intentar cambiar os seus pneumáticos onde parara, Mansell meteu marcha atrás e conduciu cara a atrás unha distancia curta para situarse no lugar correcto. Despois de que os líderes entraran a cambiar os pneumáticos, Pierluigi Martini liderou unha volta no Minardi, a única vez na historia da F1 que un coche de Minardi estaba diante liderando. Mansell estaba en cuarta posición. Berger, Senna e Mansell superaron rapidamente a Martini e Mansell pechou a Senna. Con todo, como conducir un coche marcha atrás no pit lane estaba expresamente prohibido (o equipo de boxes podía empuxar legalmente un coche cara a atrás), Mansell viu a bandeira negra. Ao comezo da volta 48 Mansell tratou de adiantar a Senna, os coches colisionaron e ambos pilotos quedaron fóra. Isto danou as oportunidades de acadar o título de Senna, especialmente porque o seu rival Alain Prost chegou en segundo lugar. A carreira gañouna Berger diante de Prost e Johansson nun sorprendente terceiro lugar no Onyx.
Clasificación[editar | editar a fonte]
Pre-cualificación[editar | editar a fonte]
| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Tempo | diferenza |
|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 36 | Stefan Johansson
|
Onyx-Ford | 1:18.623 | — |
| 2 | 30 | Philippe Alliot
|
Lola-Lamborghini | 1:19.164 | +0.541 |
| 3 | 31 | Roberto Moreno
|
Coloni-Ford | 1:19.780 | +1.157 |
| 4 | 29 |  Michele Alboreto
|
Lola-Lamborghini | 1:19.869 | +1.246 |
| 5 | 37 |  JJ Lehto
|
Onyx-Ford | 1:20.880 | +2.257 |
| 6 | 18 | Piercarlo Ghinzani
|
Osella-Ford | 1:21.021 | +2.398 |
| 7 | 33 |  Oscar Larrauri
|
EuroBrun-Judd | 1:21.326 | +2.703 |
| 8 | 40 | Gabriele Tarquini
|
AGS-Ford | 1:21.881 | +3.258 |
| 9 | 35 |  Aguri Suzuki
|
Zakspeed-Yamaha | 1:24.116 | +5.493 |
| 10 | 34 |  Bernd Schneider
|
Zakspeed-Yamaha | 1:24.732 | +6.109 |
| 11 | 32 | Enrico Bertaggia
|
Coloni-Ford | 1:28.526 | +9.903 |
| DSC | 41 | Yannick Dalmas
|
AGS-Ford | — | — |
| DSC | 17 | Nicola Larini
|
Osella-Ford | — | — |
Cualificación[editar | editar a fonte]
| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Q1 | Q2 | Diferenza |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 1 | Ayrton Senna
|
McLaren-Honda | 1:15.496 | 1:15.468 | |
| 2 | 28 | Gerhard Berger
|
Ferrari | 1:16.799 | 1:16.059 | +0.591 |
| 3 | 27 |  Nigel Mansell
|
Ferrari | 1:17.387 | 1:16.193 | +0.725 |
| 4 | 2 | Alain Prost
|
McLaren-Honda | 1:17.336 | 1:16.204 | +0.736 |
| 5 | 23 | Pierluigi Martini
|
Minardi-Ford | 1:16.938 | 1:17.161 | +1.470 |
| 6 | 6 | Riccardo Patrese
|
Williams-Renault | 1:17.281 | 1:17.852 | +1.813 |
| 7 | 21 | Alex Caffi
|
Dallara-Ford | 1:18.623 | 1:17.661 | +2.193 |
| 8 | 5 |  Thierry Boutsen
|
Williams-Renault | 1:17.801 | 1:17.888 | +2.333 |
| 9 | 24 |  Luis Pérez-Sala
|
Minardi-Ford | 1:17.844 | 1:18.305 | +2.376 |
| 10 | 7 | Martin Brundle
|
Brabham-Judd | 1:17.874 | 1:17.995 | +2.406 |
| 11 | 8 | Stefano Modena
|
Brabham-Judd | 1:18.589 | 1:18.093 | +2.625 |
| 12 | 36 | Stefan Johansson
|
Onyx-Ford | 1:19.281 | 1:18.105 | +2.637 |
| 13 | 19 | Alessandro Nannini
|
Benetton-Ford | 1:18.115 | 1:18.359 | +2.647 |
| 14 | 15 | Maurício Gugelmin
|
March-Judd | 1:18.124 | 1:18.277 | +2.656 |
| 15 | 31 | Roberto Moreno
|
Coloni-Ford | 1:18.196 | 1:20.512 | +2.728 |
| 16 | 20 | Emanuele Pirro
|
Benetton-Ford | 1:18.340 | 1:18.328 | +2.860 |
| 17 | 30 | Philippe Alliot
|
Lola-Lamborghini | 1:19.306 | 1:18.386 | +2.918 |
| 18 | 3 | Jonathan Palmer
|
Tyrrell-Ford | 1:19.172 | 1:18.404 | +2.936 |
| 19 | 22 | Andrea de Cesaris
|
Dallara-Ford | 1:18.442 | 1:18.511 | +2.974 |
| 20 | 11 | Nelson Piquet
|
Lotus-Judd | 1:18.482 | 1:18.682 | +3.014 |
| 21 | 29 | Michele Alboreto
|
Lola-Lamborghini | 1:18.563 | 1:18.846 | +3.095 |
| 22 | 9 | Derek Warwick
|
Arrows-Ford | 1:18.711 | 1:18.892 | +3.243 |
| 23 | 25 | René Arnoux
|
Ligier-Ford | 1:18.767 | 1:19.979 | +3.299 |
| 24 | 16 | Ivan Capelli
|
March-Judd | 1:19.079 | 1:18.785 | +3.317 |
| 25 | 12 | Satoru Nakajima
|
Lotus-Judd | 1:19.278 | 1:19.165 | +3.697 |
| 26 | 10 |  Eddie Cheever
|
Arrows-Ford | 1:19.247 | 1:20.006 | +3.779 |
| 27 | 4 | Johnny Herbert
|
Tyrrell-Ford | 1:19.515 | 1:19.264 | +3.796 |
| 28 | 26 | Olivier Grouillard
|
Ligier-Ford | 1:19.605 | 1:19.436 | +3.968 |
| 29 | 39 | Pierre-Henri Raphanel
|
Rial-Ford | No Time | 1:21.435 | +5.967 |
| 30 | 38 | Christian Danner
|
Rial-Ford | 1:21.678 | 1:22.423 | +6.210 |
Carreira[editar | editar a fonte]
Líderes por volta[editar | editar a fonte]
- Gerhard Berger 54 (1-23, 41-71)
- Nigel Mansell 16 (24-39)
- Pierluigi Martini 1 (40)
Posicións logo da carreira[editar | editar a fonte]
|
Clasificación no campionato de pilotos
|
|
- Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.
Referencias[editar | editar a fonte]
- ↑ Roebuck, Nigel; Henry, Alan (1989). Naismith, Barry, ed. "Round 13:Portugal The Incidental Winner". Grand Prix (Glen Waverly, Victoria: Garry Sparke & Associates) 5: 126. ISBN 0-908081-99-5.
- ↑ "1989 Portuguese Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 18 de xaneiro de 2015. Consultado o 23 de decembro de 2015.
| Carreira anterior: Gran Premio de Italia de 1989 |
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1989 |
Carreira seguinte: Gran Premio de España de 1989 |
| Carreira anterior: Gran Premio de Portugal de 1988 |
Gran Premio de Portugal | Carreira seguinte: Gran Premio de Portugal de 1990 |
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Gran Premio de Portugal de 1989 |
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
|
A Galipedia ten un portal sobre: Fórmula 1 |
