Gran Premio do Reino Unido de 1987

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Gran Premio de Reino Unido de 1987
Detalles da carreira
Carreira 7 de 16 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1987.
Trazado do circuíto de silverstone
Trazado do circuíto de silverstone
Data 12 de xullo de 1987
Nome oficial XL Shell Oils British Grand Prix
Localización Circuíto de Silverstone, Silverstone, Reino Unido
Percorrido Percorrido permanente de carreira
4´778 km
Distancia 65 voltas, 310´570 km
ClimaAsollado, cálido
Pole position
Piloto Nelson Piquet Williams-Honda
Tempo 1:07.110
Volta rápida
Piloto Nigel Mansell Williams-Honda
Tempo 1:09.832 na volta 58
Podio
Primeiro Nigel Mansell Williams-Honda
Segundo Nelson Piquet Williams-Honda
Terceiro Ayrton Senna Lotus-Honda

O Gran Premio do Reino Unido de 1987 (oficialmente o Shell Oils British Grand Prix) foi unha carreira de automobilismo de Fórmula Un, celebrada o 12 de xullo de 1987 no circuíto de Circuíto de Silverstone en Silverstone, Reino Unido. Foi a sétima carreira do Campionato do Mundo da tempada de 1987, o 42ª Gran Premio do Reino Unido e o 23º que tivo lugar en Silverstone. A carreira disputouse sobre 65 voltas ao circuíto de cinco quilómetro en distancia de carreira de 311 quilómetros.

O piloto británico Nigel Mansell gañou a súa terceira carreira do ano no seu Williams FW11B. Por segunda vez en oito días Mansell pasou ao seu máis ilustre compañeiro de equipo, o brasileiro dúas veces campión do mundo Nelson Piquet, para lograr a vitoria. Esta vez, con todo moito máis xusto, con menos tempo que no Gran Premio de Francia. Nunha das actuacións máis memorables na Fórmula Un, Mansell arrebatoulle o liderado a Piquet a falta de dúas voltas para a meta. Ayrton Senna terminou terceiro no seu Lotus 99T.

A vitoria de Mansell púxoo en segundo lugar no campionato, empatado con Piquet e un punto detrás de Senna.

Resumo da carreira[editar | editar a fonte]

Cualificación[editar | editar a fonte]

Como de costume, os coches con motor Honda dominaron as sesións de cualificación, con Nelson Piquet no seu Williams FW11B superando ao seu compañeiro de equipo Nigel Mansell por menos dunha décima de segundo. Ayrton Senna foi terceiro no seu Lotus 99T e o cuarto foi o McLaren MP4 / 3 de Alain Prost. Durante a cualificación, Piercarlo Ghinzani de Ligier JS29C quedou sen combustible fronte aos boxes, os seus mecánicos saltaron o muro de boxes, o reabastecérono de combustible na pista e logo comezaron a empuxalo. Ao ser unha clara violación das regras, os comisarios non tiveron outra opción e Ghinzani foi excluído do resto do evento. Para un equipo na súa 12º tempada na Fórmula Un, a acción dos mecánicos de Equipe Ligier1 Ligier foi desconcertante.

Carreira[editar | editar a fonte]

Ao principio, Prost foi o máis rápido e púxose por diante, só para ser pasado por Piquet en Maggots; Mansell pronto seguiu ao seu compañeiro de equipo. A carreira converteuse entón nunha loita pechada entre os dous pilotos de Williams, xa que nin Senna (tamén con motor Honda), nin Prost eran rivais para eles. Lotus descubriu que mentres que a suspensión activa funcionaba ben nos circuítos urbanos cheos de fochancas, nas pistas máis lisas Silverstone atopar o equilibrio no coche resultaba difícil. Piquet liderou a maior parte da carreira.

Na volta 35 Mansell estaba 2 segundos detrás do seu compañeiro de equipo. Ambos pilotos de Williams programaran completar a carreira sen cambiar pneumáticos, pero o equipo chamou a Mansell para facer unha parada para cambiar pneumáticos. Mansell reincorporouse á carreira 29 segundos por detrás de Piquet, a falta de 28 voltas. Cos cauchos frescos Mansell comezou un ataque épico que viu bater a marca de volta 8 veces para o deleite dos máis de 100.000 seareiros británicos.

Na volta 62 os dous coches estaban morro con cola e na volta 63 Mansell realizou o seu famoso movemento "Silverstone dous pasos", no medio da recta do Hangar, preparou o adiantamento. O piloto inglés bata o seu coche para a esquerda, buscando o lado de fóra da pista, Piquet bloquéao, Mansell volta para a dereita, retardando o punto de freada e chegando ao punto de tanxencia da Curva Stowe por dentro para pasar a Piquet. Unha manobra plasticamente bela e intelixente. Mansell quedou sen combustible na volta de desaceleración e foi engulido pola multitude. Descoñecíase que o seu indicador de combustible estivera en vermello a dúas voltas do final, cando cruzou a liña aínda mostraba que quedaban dous litros escasos. Senna terminou unha carreira tranquila no terceiro lugar, mentres que o seu compañeiro de equipo Satoru Nakajima tivo o seu mellor resultado na F1 ao chegar cuarto a meta. Completando os puntos Derek Warwick (Arrows - Megatron) e Teo Fabi (Benetton - Ford).

Clasificación[editar | editar a fonte]

Cualificación[editar | editar a fonte]

Pos Piloto Construtor Tempo Diferenza Grella
1 6 Nelson Piquet Williams-Honda 1:07.110 1
2 5 Nigel Mansell Williams-Honda 1:07.180 +0.070 2
3 12 Ayrton Senna Lotus-Honda 1:08.181 +1.071 3
4 1 Francia Alain Prost McLaren-TAG 1:08.577 +1.467 4
5 20 Bélxica Thierry Boutsen Benetton-Ford 1:08.972 +1.862 5
6 19 Italia Teo Fabi Benetton-Ford 1:09.246 +2.136 6
7 27 Italia Michele Alboreto Ferrari 1:09.274 +2.164 7
8 28 Austria Gerhard Berger Ferrari 1:09.408 +2.298 8
9 8 Italia Andrea de Cesaris Brabham-BMW 1:09.475 +2.365 9
10 2 Stefan Johansson McLaren-TAG 1:09.541 +2.431 10
11 7 Italia Riccardo Patrese Brabham-BMW 1:10.012 +2.902 11
12 11 Satoru Nakajima Lotus-Honda 1:10.619 +3.509 12
13 17 Derek Warwick Arrows-Megatron 1:10.654 +3.544 13
14 18 Eddie Cheever Arrows-Megatron 1:11.053 +3.943 14
15 24 Italia Alessandro Nannini Minardi-Motori Moderni 1:12.293 +5.183 15
16 25 Francia René Arnoux Ligier-Megatron 1:12.402 +5.292 16
17 9 Martin Brundle Zakspeed 1:12.632 +5.522 17
18 10 Alemaña Christian Danner Zakspeed 1:13.337 +6.227 18
19 26 Italia Piercarlo Ghinzani Ligier-Megatron 1:13.381 +6.271 EX[1]
20 23 España Adrián Campos Minardi-Motori Moderni 1:13.793 +6.683 19
21 21 Italia Alex Caffi Osella-Alfa Romeo 1:15.558 +8.448 20
22 30 Francia Philippe Alliot Lola-Ford 1:15.868 +8.758 21
23 4 Francia Philippe Streiff Tyrrell-Ford 1:16.524 +9.414 22
24 3 Jonathan Palmer Tyrrell-Ford 1:16.644 +9.534 23
25 16 Italia Ivan Capelli March-Ford 1:16.692 +9.582 24
26 14 Francia Pascal Fabre AGS-Ford 1:18.237 +11.127 25

Carreira[editar | editar a fonte]

Os números entre parénteses refírense ás posicións dos participantes con motores normalmente aspirados que competían polo Jim Clark Trophy.

Pos Piloto Construtor voltas Tempo/Retirada Grella Puntos
1 5 Nigel Mansell Williams-Honda 65 1:19:11.780 2 9
2 6 Nelson Piquet Williams-Honda 65 + 1.918 1 6
3 12 Ayrton Senna Lotus-Honda 64 + 1 volta 3 4
4 11 Satoru Nakajima Lotus-Honda 63 + 2 voltas 12 3
5 17 Derek Warwick Arrows-Megatron 63 + 2 voltas 13 2
6 19 Italia Teo Fabi Benetton-Ford 63 + 2 voltas 6 1
7 20 Bélxica Thierry Boutsen Benetton-Ford 62 + 3 voltas 5
8 (1) 3 Jonathan Palmer Tyrrell-Ford 60 + 5 voltas 23
9 (2) 14 Francia Pascal Fabre AGS-Ford 59 + 6 voltas 25
Ret 4 Francia Philippe Streiff Tyrrell-Ford 57 Motor 22
NC 9 Martin Brundle Zakspeed 54 Non Clasificado 17
Ret 1 Francia Alain Prost McLaren-TAG 53 Motor 4
Ret 27 Italia Michele Alboreto Ferrari 52 Suspensión 7
Ret 18 Eddie Cheever Arrows-Megatron 45 Motor 14
Ret 23 España Adrián Campos Minardi-Motori Moderni 34 sistema combustible 19
Ret 21 Italia Alex Caffi Osella-Alfa Romeo 32 motor 20
Ret 10 Alemaña Christian Danner Zakspeed 32 Caixa de cambios 18
Ret 7 Italia Riccardo Patrese Brabham-BMW 28 Turbo 11
Ret 2 Stefan Johansson McLaren-TAG 18 Motor 10
Ret 24 Italia Alessandro Nannini Minardi-Motori Moderni 10 Motor 15
Ret 8 Italia Andrea de Cesaris Brabham-BMW 8 Turbo 9
Ret 28 Austria Gerhard Berger Ferrari 7 Accidente 8
Ret 30 Francia Philippe Alliot Lola-Ford 7 Caixa de cambios 21
Ret 25 Francia René Arnoux Ligier-Megatron 3 Eléctrico 16
Ret 16 Italia Ivan Capelli March-Ford 3 Accidente 24
EX[1] 26 Italia Piercarlo Ghinzani Ligier-Megatron 0 Excluído 19
Fonte:[2]

Notas[editar | editar a fonte]

Posicións logo da carreira[editar | editar a fonte]

  • Nota:Só están incluídos os cinco primeiros postos nos catro grupos de clasificación.


Carreira anterior:
Gran Premio de Francia de 1987
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA
Temporada 1987
Carreira seguinte:
Gran Premio de Alemaña de 1987
Carreira anterior:
Gran Premio do Reino Unido de 1986
Gran Premio do Reino Unido Carreira seguinte:
Gran Premio do Reino Unido de 1988

Notas[editar | editar a fonte]

  1. Piercarlo Ghinzani foi excluído da carreira debido a repostar o seu coche na pista durante a cualificación.
  2. "1987 British Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 3 de novembro de 2014. Consultado o 23 December 2015. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]