Autódromo Enzo e Dino Ferrari

Autódromo Enzo e Dino Ferrari

Plano do Circuíto

Datos
Carreiras	Fórmula 1 Gran Premio da Emilia-Romaña (2020) FIA WTCC Le Mans Series SBK World Championship
Localización	Imola, Emilia-Romaña, Italia
Coordenadas	Coordenadas: 44°20′28″N 11°42′48″L / 44.341111111111, 11.713333333333

	Circuíto (2008–presente) coa variante da chicana Bassa
Lonxitude km	4,909
Curvas	197
Volta rápida	1:15.484 (F1 2020)
Récord piloto	Lewis Hamilton
Récord equipo	Mercedes
Récord ano	2020
	Circuíto (1995–2006)
Lonxitude km	4´959
Curvas	22
Volta rápida	1:20.411 (F1 2004)
Récord piloto	Michael Schumacher
Récord equipo	Ferrari
Récord ano	2004
	Deseño orixinal coa chicana Acque Minerali (1981-1994)
Lonxitude km	5´040
Curvas	22
Volta rápida	1:24.335 (F1 1994)
Récord piloto	Damon Hill
Récord equipo	Williams
Récord ano	1994
	Trazado orixinal (1980)
Lonxitude km	5´000
Curvas	20
Volta rápida	1:36.089 (F1 1980)
Récord piloto	Alan Jones
Récord equipo	Williams- Ford
Récord ano	1980

Vista do Circuíto

O Autodromo Enzo e Dino Ferrari é un autódromo de 4´9 km situado en Imola, Italia, a 40 quilómetros ao leste de Boloña e 80 quilómetros ao leste da fábrica Ferrari en Maranello. Estet é un dos poucos circuítos internacionais importantes que funcionan en sentido antihorario. O circuíto leva o nome do defunto fundador de Ferrari, Enzo Ferrari, e do seu fillo, Alfredo Ferrari, que morreu en 1956 aos 24 anos. O circuíto ten unha licenza de grado 1 da FIA.^[1]

Foi a sede do Gran Premio de San Mariño. Para que Italia puidese ser anfitrión de dous Grandes Premios de Fórmula 1, determinouse que, como Imola queda preto de San Marino, esta carreira chamásese Gran Premio de San Marino. Tamén acolleu o Gran Premio de Italia de 1980, o Gran Premio de Italia normalmente ten lugar no Autodromo Nazionale Monza. Cando a Fórmula Un visita Imola, vese como o "circuíto de casa" da Scuderia Ferrari e saen masas de "tifosi" (seguidoresde Ferrari) para apoiar ao equipo local.

O circuíto leva o nome de Ferrari, en lembranza do seu fundador Enzo e do seu fillo Dino, que morrera na década de 1950. Antes da morte de Enzo Ferrari en 1988 chamábase "Autodromo Dino Ferrari. Imola, como e coloquialmente coñecido, é un dos circuítos que van en contra da dirección das agullas do reloxo (circuíto de Istambul e o Autódromo José Carlos Pace en Interlagos, Brasil son outros dos circuítos con esta característica). Construído na década de 1950, Imola foi popular entre os condutores debido a súa rapidez.

O recinto volveu ao calendario da Fórmula Un durante a tempada 2020 para axudar ao deporte a cubrir as carencias do calendario causadas polas cancelacións doutras carreiras debido á pandemia da COVID-19, a carreira no circuíto nomeouse como Gran Premio da Emilia-Romaña en honra á rexión onde está situado o circuíto. Isto tamén significa que o recinto acollerá unha carreira do Campionato do Mundo baixo un terceiro nome diferente ao ter sido o Gran Premio de Italia de 1980 e o Gran Premio de San Marino desde 1981 ata 2006.^[2]

Historia[editar | editar a fonte]

A pista inaugurouse como unha pista semipermanente en 1953. Non tiña chicana, polo que os percorridos desde Acque Minerali ata Rivazza, e desde Rivazza ata Tosa, polos boxes e o Tamburello, eran só rectas con algunhas pequenas curvas pequenas, o circuíto permaneceu nesta configuración ata 1972.

En abril de 1953, tiveron lugar as primeiras carreiras de motos, mentres que a primeira carreira de automóbiles tivo lugar en xuño de 1954. En abril de 1963, o circuíto organizou a primeira carreira de Fórmula Un de 1963, como un evento fóra de campionato, gañada por Jim Clark cun Lotus. Outro evento fóra de campionato tivo lugar en Imola en 1979, que gañou Niki Lauda con Brabham - Alfa Romeo.

En 1980 Imola debutou oficialmente no calendario de Fórmula Un organizando o Gran Premio de Italia de 1980. Foi a primeira vez desde a edición de 1948 no "Parco del Valentino" que o Autódromo Nazionale Monza non acolleu o Gran Premio de Italia. A carreira gañouna Nelson Piquet e foi tal o éxito que unha nova carreira, o Gran Premio de San Marino, estableceuse especialmente para Imola en 1981. A carreira disputouse durante 60 voltas ao circuíto de 5 quilómetros durante un distancia total da carreira de 300 quilómetros.

Do mesmo xeito, o Campionato Mundial de Motociclismo de Velocidade competiu alí en 1972, 1974, 1975, 1977, 1979 e 1988 co nome de Gran Premio de Motociclismo de Italia, en 1981 e 1983 como o Gran Premio de Motociclismo de San Marino e de 1996 a 1999 como Gran Premio de Motociclismo da cidade de Imola.

A Fórmula 3000 Internacional visitou Imola de xeito independente en 1986 e 1987, e de 1998 a 2004 como unha carreira previa á Fórmula 1. O seu sucesor, as GP2 Series, acompañaron á Fórmula 1 nas dúas últimas edicións do Gran Premio de San Marino, en 2005 e 2006. O European Formula 3000, o Formula Renault V6 Eurocup e o International Formula Master son outros campionatos europeos de monoprazas que competiron en Imola.

Ademais do Campionato Mundial de Motociclismo de Velocidade, o Campionato Mundial de Superbikes disputou unha cita en Imola entre 2001 e 2006 e posteriormente desde o 2009, mentres que o Campionato Mundial de Motociclismo de Resistencia correu alí en 2002 e 2003. O Campionato FIA GT correu alí en 2005 e 2006; o Campionato Europeo de Turismos fíxoo en 2004, o Campionato Mundial de Turismos en 2005, 2008 e 2009; e o International GT Open desde 2009. É sede da última rolda do Campionato Mundial de Motocross FIM desde 2018.

A 6 horas de Imola reviviu en 2011 e engadiuse ás Le Mans Series e á Intercontinental Le Mans Cup como evento de tempada ata 2016. Desde 2017 acolle as 12 horas de Imola, unha rolda da serie 24H.

A pista tamén se utilizou como parte do circuíto de finalización do Campionato do Mundo de Estrada da UCI de 1968, no que o ciclista italiano Vittorio Adorni gañou cunha vantaxe de 10 minutos e 10 segundos sobre o segundo clasificado Herman Van Springel, a segunda marxe gañadora máis grande na historia dos campionatos, despois da vitoria de Georges Ronsse en 1928. Ademais, o paisano de Adorni Michele Dancelli fíxose co bronce e cinco dos seis primeiros clasificados foron italianos.^[3] O circuíto utilizouse para a etapa 11 do Giro de Italia de 2015, que gañou Ilnur Zakarin,^[4] e a 12ª etapa do Giro de Italia de 2018, gañada por Sam Bennett.^[5] O circuíto tamén serviu como inicio e chegada do Campionato do Mundo de estrada UCI de 2020 o 27 de setembro de 2020.^[6]

Tamburello[editar | editar a fonte]

Neste circuíto atópase a Curva de Tamburello que é unha das máis coñecidas no mundo da Fórmula 1 pola súa estreiteza e pola rapidez con que debía ser tomada. É a primeira curva do circuíto. Na súa orixe, esta curva era unha das máis rápidas do circuíto, onde non se levantaba apenas o pedal do acelerador.

A pesar da adición de chicanas, o circuíto estivo suxeito a constantes preocupacións pola seguridade, sobre todo na dita curva "Tamburello", que era moi accidentada e tiña pouco espazo entre a pista e un muro de formigón que protexe o río Santerno que corre detrás del. No 1987, Nelson Piquet estrelouse fortemente durante os adestramentos tras unha falla de pneumáticos e perdeuse a carreira por lesión. No Gran Premio de San Marino de 1989, Gerhard Berger estrelou o seu Ferrari en Tamburello tras un fallo na á frontal. O coche ardeu despois do forte impacto, pero grazas ao rápido traballo dos bombeiros e do persoal médico, Berger sobreviviu e só perdeuse unha carreira (o Gran Premio de Mónaco de 1989) debido a queimaduras nas mans. Michele Alboreto tamén tivo un grande accidente na curva do Tamburello probando os Footwork Arrows no circuíto en 1991 pero saíu ileso. Riccardo Patrese tamén tivo un accidente na curva do Tamburello en 1992 mentres probaba para o equipo Williams.

Ayrton Senna, o mítico piloto e tricampión do mundo e Roland Ratzenberger perderon a vida en sendos accidentes no Gran Premio de San Marino de 1994. Ratzenberger nos adestramentos do sábado na (curva Gilles Villeneuve) e Senna no curvón Tamburello na sétima volta de carreira o 1* de maio cando ocupaba a primeira posición e chocou debido a causas que ata hoxe en día non se aclararon.

Por causa destes accidentes, o circuíto foi modificado, engadindo unha chicana antes de Tamburello que retarda o paso pola curva, facéndoa máis segura pero quitándolle a dificultade que posuía. Por outra banda a curva Gilles Villeneuve pasou a ser unha chicana co fin de reducir a velocidade coa que se afrontaba.

Tamén o brasileiro Rubens Barrichello tivo un accidente que estivo a piques de custarlle a vida neste Gran Premio e que lle privou de disputar ese GP e o mantivo un tempo afastado das pistas.

Despois das reiteradas críticas polo obsoleto das súas infraestruturas, o circuíto foi obxecto de vastos traballos de mellora que levaron á desaparición do Gran Premio de San Marino.

Gran Premio de San Marino de 1994[editar | editar a fonte]

Artigo principal: Gran Premio de San Marino de 1994.

No Gran Premio de San Marino de 1994, durante a práctica do venres Rubens Barrichello saíu voando sobre unha beiravía e chocou contra a parte superior dunha barreira de pneumáticos na Variante Baixa, o brasileiro quedou inconsciente, aínda que unha rápida intervención médica salvou a súa vida. Durante o sábado, o austríaco Roland Ratzenberger chocou frontalmente contra un muro a máis de 310 km/h na curva Villeneuve despois de que o seu Simtek perdera a á dianteira, morrendo ao instante por unha fractura do cranio basilar. A traxedia continuou ao día seguinte, cando o tres veces campión do mundo Ayrton Senna perdeu o control do seu coche e chocou contra o muro de formigón na curva do Tamburello na volta 7. El sucumbiu pouco despois do impacto cando unha peza do coche atravesara o casco e o cranio. En dous incidentes non relacionados, varios espectadores e mecánicos tamén resultaron feridos durante o evento.

Despois diso, o circuíto continuou acollendo Grandes Premios, pero fixéronse revisións inmediatas para facelo máis seguro. A curva recta do Tamburello reduciuse a un serie de curvas en 4ª marcha esquerda-dereita e engadíuselle unha trampa de grava ao espazo limitado na parte exterior da curva. A curva de Villeneuve, antes unha inocua curva a dereita de 6ª marcha en Tosa, converteuse nunha serie de 4ª velocidade, tamén cunha trampa de grava no exterior da curva. Nun intento por conservar parte da rapidez e o carácter do vello circuíto, eliminouse a chicana de Acqua Minerali e a variante Bassa endereitouse nunha única chicana. Moitos din que a nova configuración do circuíto non é tan boa como antes como resultado das novas chicanas en Tamburello e Villeneuve.^[7]^[8]

Outra modificación da pista de Imola é a de Variante Alta, que se atopa no alto do outeiro que baixa a Rivazza e ten o punto de freada máis duro no colo. A Variante Alta, antigamente chicana de grande alcance, foi golpeada bastante polos condutores, o que causou danos nos coches e ocasionalmente foi o lugar de bastantes accidentes. Antes do Gran Premio do 2006, as beiras baixáronse considerablemente e o xiro en si estreitouse para reducir as velocidades e, con sorte, reducir o número de accidentes na chicane.

Imola durante a reconstrución, marzo de 2007.

O Gran Premio eliminouse do calendario da tempada 2007 de Fórmula Un.^[9] SAGIS, a empresa propietaria do circuíto, esperaba que a carreira se reinstaurase na reunión de outubro do 2006 da FIA World Motor Sport Council e prevista para a fin de semana do 29 de abril de 2007, sempre que renovasen o circuíto. Completouse a tempo para a carreira, pero denegouse a reinstaurción.^[10]

Todos os gañadores de Fórmula 1, no circuíto de Imola[editar | editar a fonte]

Nº	Ano	Piloto	Construtor	Motor	Pneus.	Tempo	Lonxitude	Voltas	Velocidade media	Data	GP de
1	1980]]	Nelson Piquet	Brabham	Ford	G	1:38:07,520 h	5,040 km	60	184,906 km/h	14. setembro	Italia
2	1981	Nelson Piquet	Brabham	Ford	M	1:51:23,970 h	5,040 km	60	162,873 km/h	3. maio	San Marino
3	1982	Didier Pironi	Ferrari	Ferrari	G	1:36:38,887 h	5,040 km	60	187,733 km/h	25. abril
4	1983	Patrick Tambay	Ferrari	Ferrari	G	1:37:52,460 h	5,040 km	60	185,381 km/h	1. maio
5	1984	Alain Prost	McLaren	Porsche (TAG)	M	1:36:53,679 h	5,040 km	60	187,255 km/h	6. maio
6	1985	Italia	Lotus	Renault	G	1:34:35,955 h	5,040 km	60	191,799 km/h	2. agosto
7	1986	Alain Prost	McLaren	Porsche (TAG)	G	1:32:28,408 h	5,040 km	60	196,208 km/h	27. abril
8	1987	Nigel Mansell	Williams	Honda	G	1:31:42,076 h	5,040 km	59	194,562 km/h	3. maio
9	1988	Ayrton Senna	McLaren	Honda	G	1:32:41,264 h	5,040 km	60	195,754 km/h	1. maio
10	1989	Ayrton Senna	McLaren	Honda	G	1:26:51,245 h	5,040 km	58	201,939 km/h	23. abril
11	1990	Riccardo Patrese	Williams	Renault	G	1:30:55,478 h	5,040 km	61	202,876 km/h	13. maio
12	1991	Ayrton Senna	McLaren	Honda	G	1:35:14,750 h	5,040 km	61	193,671 km/h	28. abril
13	1992	Nigel Mansell	Williams	Renault	G	1:28:40,927 h	5,040 km	60	204,596 km/h	17. maio
14	1993	Alain Prost	Williams	Renault	G	1:33:20,413 h	5,040 km	61	197,625 km/h	25. abril
15	1994	Michael Schumacher	Benetton	Ford	G	1:28:28,642 h	5,040 km	58	198,234 km/h	1. maio
16	1995	Damon Hill	Williams	Renault	G	1:41:42,552 h	4,895 km	63	181,922 km/h	30. abril
17	1996	Damon Hill	Williams	Renault	G	1:35:26,156 h	4,892 km	63	193,761 km/h	5. maio
18	1997	Heinz-Harald Frentzen	Williams	Renault	G	1:31:00,673 h	4,930 km	62	201,509 km/h	27. abril
19	1998	David Coulthard	McLaren	Mercedes	B	1:34:24,593 h	4,930 km	62	194,255 km/h	26. abril
20	1999	Michael Schumacher	Ferrari	Ferrari	B	1:33:44,792 h	4,930 km	62	195,630 km/h	2. maio
21	2000	Michael Schumacher	Ferrari	Ferrari	B	1:31:39,776 h	4,930 km	62	200,077 km/h	9. abril
22	2001	Ralf Schumacher	Williams	BMW	M	1:30:44,817 h	4,933 km	62	202,062 km/h	15. abril
23	2002	Michael Schumacher	Ferrari	Ferrari	B	1:29:10,789 h	4,933 km	62	206,190 km/h	14. abril
24	2003	Michael Schumacher	Ferrari	Ferrari	B	1:28:12,058 h	4,933 km	62	207,895 km/h	20. abril
25	2004	Michael Schumacher	Ferrari	Ferrari	B	1:26:19,670 h	4,933 km	62	212,406 km/h	25. abril
26	2005	Fernando Alonso	Renault	Renault	M	1:27:41,921 h	4,933 km	62	209,086 km/h	24. abril
27	2006	Michael Schumacher	Ferrari	Ferrari	B	1:31:06,486 h	4,933 km	62	202,323 km/h	23. abril

28	2020	Lewis Hamilton	Mercedes	Mercedes	P	1:28:32,430 h	4,909 km	63	209,429 km/h	1. novembro	Emilia-Romaña
29	2021	Max Verstappen	Red Bull Racing-Honda	Honda	P	2:02:34,598 h	4,909 km	63	151,276 km/h	18. abril
30	2022	Max Verstappen	Red Bull-RBPT	RBPT	P	1:32:07.986 h	4,909 km	63	201´404 km/h	24. abril