Saltar ao contido

Gran Premio de Italia de 1989

Modelo:Competición deportivaGran Premio de Italia de 1989
Nome oficialLX Coca Cola Gran Premio d'Italia Editar o valor en Wikidata
TipoGran Premio de Italia Editar o valor en Wikidata
Deporteautomobilismo Editar o valor en Wikidata
Parte deCampionato Mundial de Fórmula 1 de 1989 Editar o valor en Wikidata
Distancia do evento53 Editar o valor en Wikidata
Localización  e  Datas
LocalizaciónCircuíto de Monza (Monza) 45°37′14″N 9°17′22″L / 45.620555555556, 9.2894444444444 Editar o valor en Wikidata
Lonxitude5,793 km Editar o valor en Wikidata
PaísItalia Editar o valor en Wikidata
Data10 de setembro de 1989 Editar o valor en Wikidata
Competición
Primeiro postoAlain Prost Editar o valor en Wikidata
Pole positionAyrton Senna Editar o valor en Wikidata
Volta máis rápidaAlain Prost Editar o valor en Wikidata

O Gran Premio de Italia de 1989 foi unha carreira de Fórmula 1 celebrada no circuíto de Monza o 10 de setembro de 1989. A carreira, que se disputou sobre 53 voltas, foi a décimo segunda proba da tempada de 1989. A carreira foi o 59º Gran Premio de Italia e o 54º, que se celebrou en Monza.

Alain Prost logrou a súa cuarta vitoria da tempada despois de que o seu compañeiro de equipo en McLaren Ayrton Senna sufrise un fallo de motor a nove voltas do final, o que ampliou a vantaxe do francés sobre o brasileiro no Campionato de Pilotos a 20 puntos. Sabendo que marchaba para Ferrari en 1990, Prost deixou caer o seu trofeo de gañador do podio ao xentío, coa desaprobación severa do seu director de equipoRon Dennis.[1] Gerhard Berger, o home ao que Prost substituiría en Ferrari, logrou o seu primeiro podio da tempada co segundo posto, seguido polos dous Williams de Thierry Boutsen e Ricardo Patrese. Os puntos finais foron para Jean Alesi no Tyrrell e Martin Brundle no Brabham.

Pre-carreira

[editar | editar a fonte]

Antes do Gran Premio de Italia, Alain Prost confirmouse como piloto de Ferrari a partir de 1990. Para que os Tifosi que veían a Prost como o vilan, agora era o heroe da multitude. Non importaba que seguise pilotando para McLaren, era un piloto confirmado de Ferrari e agora era tratado como tal (en anos anteriores fora empuxado, abouxado e ata bombardeado con tomates por parte dos Tifosi por atreverse a vencer aos Ferrari).

O anuncio de Prost permitiu a Frank Williams volver a asinar a Riccardo Patrese para 1990 (Prost tiña ofertas de Ferrari e Williams). Tamén anunciaron no Gran Premio que utilizarían o motor Lamborghini V12 en 1990. Confirmaron que os seus pilotos para 1990 serían Derek Warwick e o piloto de probas do equipo Martin Donnelly.

Clasificación

[editar | editar a fonte]

Previsiblemente, o McLaren - Honda de Ayrton Senna foi o máis rápido na cualificación para lograr a súa 38ª pole position. O segundo foi unha sorpresa cando Gerhard Berger de Ferrari uniuse a Senna na primeira fila, mentres que o seu compañeiro de equipo Nigel Mansell foi terceiro. Prost foi o cuarto, uns 1,79 segundos máis lento ca o seu compañeiro de equipo, queixándose publicamente durante toda a fin de semana da baixa potencia do seu motor en comparanza con Senna.

As afirmacións de Prost de que Honda favorecía a Senna foron refutadas polo xefe de Honda e McLaren, Ron Dennis. Con todo, o francés tiña aliados nos ex pilotos de Honda Mansell e o campión do mundo de 1982 Keke Rosberg, que tamén comentaron á prensa que cando se soubo que non pilotarian automóbiles impulsados por Honda os seus motores deixaron de funcionar tan ben ou non tiñan tanta potencia como anteriormente. O comentarista da BBC Murray Walker tamén informou durante a carreira en si que Prost era (11 km/h) máis lento que Senna na trampa de velocidade na sesión de quecemento da mañá malia os dous coches tiñan unha configuración de á similar.

O tempo de Senna de 1:23.720 no seu McLaren-Honda V10 foi 2.254 segundos máis rápido que un ano antes no McLaren MP4/4. O seu tempo foi só 0.26 segundos menos que a volta máis rápida xamais lograda no circuíto de Monza fixada por Nelson Piquet no Williams Honda na cualificación para a carreira de 1987. Cando os motores turbo daban uns 300 bhp (224 kW; 304 PS) máis que os atmosféricos de 1989.

Eddie Cheever, que terminara 3º na carreira de 1988, fallou ao cualificar o seu Arrows. Foi a segunda vez en 1989 que o americano non cualificou para unha carreira. O seu compañeiro de equipo Derek Warwick clasificouse 16º. O Brabham-Judd de Stefano Modena foi excluído da carreira cando se atopou que o seu coche non daba o peso mínimo. Isto repescou ao Minardi de Luís Pérez-Sala na grella.

Mentres a grella estaba en proceso de formación antes do inicio, o equipo de McLaren transferiu os axustes do coche de Senna ao de Prost coa esperanza de curar o seu problema de manexo (Prost fora en realidade máis de 2 segundos máis lento nas probas da mañá da carreira que Senna). Prost diría máis adiante que mentres que o manexo e o agarre melloraron perceptiblemente, permaneceu a pouca potencia do motor e a pesar delevar os mesmos axustes da á aínda non podía emparellarse ao seu compañeiro de equipo en velocidade na recta.[2]

Senna liderou desde o principio e construíu unha pequena vantaxe sobre Berger, mentres que Mansell (o 'desenvolvemento' do seu motor V12 non aceleraba ben) e especialmente Prost loitaban por manterse en contacto. De feito, nas primeiras etapas da carreira, Prost, que se afacía á súa nova configuración, tiña dificultades para manter baixo control ao Renault V10 de Thierry Boutsen, aínda que o comentarista da BBC James Hunt explicou que Prost estaba usando un conxunto de pneumáticos máis duros de composto "B" coa esperanza de non ter que entrar en boxes durante a carreira .

Emanuele Pirro foi o primeiro retirado da carreira, a transmisión do seu Benetton - Ford non durou unha soa volta. Pouco tempo máis durou o Lola-Lamborghini de Philippe Alliot. Os Lola V12 de Alliot e Michele Alboreto, foran facilmente os máis rápidos na pre-cualificación, e Alliot clasificouse na sétima posición (diante dos Benetton) antes de trompear e caer na trampa de area de Ascari na súa segunda volta.

Benetton perdeu os freos na volta 33, o que supúsolle a retirada, mentres que Nigel Mansell sufriu un fallo da caixa de cambios na volta 41. Senna aínda estaba comodamente na dianteira con Prost loitando para pasar a Berger, segundo logo da retirada de Mansell. Prost pasou Berger diante dos boxes e a tribuna principal e isto ocasionou a infrecuente visión dos Tifosi animando cando un McLaren pasou un Ferrari. Con todo, debe recordarse que Prost era un piloto de Ferrari confirmado para 1990, mentres que Berger, o heroe da carreira de 1988, deixaba á Scuderia para ocupar o asento de Prost en McLaren. O par de Williams de Boutsen e Patrese, logo de atopar os límites do antigo modelo FW12, circulaban en 4º e 5º lugar, pero en ningún momento ameazaron aos líderes.

Na volta 44, o ruxido da multitude contou a historia cando o Honda V10 do McLaren de Senna explotou entrando na Parabólica, derramando aceite nos pneumáticos traseiros e facendo trompear a Senna e retirándose. Dando a Prost o liderado para gañar o seu primeiro Gran Premio de Italia desde 1981. Berger terminou segundo logrando non só os seus primeiros puntos da tempada, senón tamén acabar a súa primeira carreira, mentres que Boutsen chegou terceiro. Malia as queixas do motor de Prost, logrou facer a volta rápida da carreira na volta 43.

A vitoria de Prost restableceu a súa vantaxe de 20 puntos sobre Senna a falta de catro carreiras na tempada. Con todo, debido ao sistema de puntos "Best 11", Prost xa anotara puntos importantes en 11 carreiras, mentres que Senna aínda podía anotar nas catro carreiras restantes. Isto significaba que a menos que Prost gañase as carreiras, el só podería anotar soamente unha pequena cantidade de puntos no resto da tempada mentres que Senna podería posiblemente anotar un máximo de 36 puntos (e gañar o campionato) se gañaba as últimas catro roldas.

Clasificación

[editar | editar a fonte]

Pre-cualificación

[editar | editar a fonte]
Pos Piloto Construtor Tempo Diferenza
1 30 Francia Philippe Alliot Lola-Lamborghini 1:26.623
2 29 Italia Michele Alboreto Lola-Lamborghini 1:27.829 +1.206
3 17 Italia Nicola Larini Osella-Ford 1:27.980 +1.357
4 37 Bélxica Bertrand Gachot Onyx-Ford 1:28.344 +1.721
5 36 Stefan Johansson Onyx-Ford 1:28.588 +1.965
6 40 Italia Gabriele Tarquini AGS-Ford 1:28.813 +2.190
7 31 Roberto Moreno Coloni-Ford 1:28.864 +2.241
8 18 Italia Piercarlo Ghinzani Osella-Ford 1:28.884 +2.261
9 34 Alemaña Bernd Schneider Zakspeed-Yamaha 1:29.472 +2.849
10 35 Aguri Suzuki Zakspeed-Yamaha 1:30.085 +3.462
11 33 Oscar Larrauri EuroBrun-Judd 1:30.089 +3.466
12 41 Francia Yannick Dalmas AGS-Ford 1:30.882 +4.259
13 32 Italia Enrico Bertaggia Coloni-Ford 1:31.606 +4.983

Cualificación

[editar | editar a fonte]
Pos Piloto Construtor Q1 Q2 Diferenza
1 1 Ayrton Senna McLaren-Honda 1:25.021 1:23.720
2 28 Austria Gerhard Berger Ferrari 1:24.734 1:24.998 +1.014
3 27 Nigel Mansell Ferrari 1:24.739 1:24.979 +1.019
4 2 Francia Alain Prost McLaren-Honda 1:25.872 1:25.510 +1.790
5 6 Italia Riccardo Patrese Williams-Renault 1:26.195 1:25.545 +1.825
6 5 Bélxica Thierry Boutsen Williams-Renault 1:26.155 1:26.392 +2.435
7 30 Francia Philippe Alliot Lola-Lamborghini 1:27.118 1:26.985 +3.265
8 19 Italia Alessandro Nannini Benetton-Ford 1:27.162 1:27.052 +3.332
9 20 Italia Emanuele Pirro Benetton-Ford 1:28.367 1:27.397 +3.677
10 4 Francia Jean Alesi Tyrrell-Ford 1:27.399 +3.679
11 11 Nelson Piquet Lotus-Judd 1:28.135 1:27.508 +3.788
12 7 Martin Brundle Brabham-Judd 1:27.627 1:27.637 +3.907
13 29 Italia Michele Alboreto Lola-Lamborghini 1:28.586 1:27.803 +4.083
14 3 Jonathan Palmer Tyrrell-Ford 1:29.187 1:27.822 +4.102
15 23 Italia Pierluigi Martini Minardi-Ford 1:28.397 1:27.923 +4.203
16 9 Derek Warwick Arrows-Ford 1:28.092 1:29.031 +4.372
17 22 Italia Andrea de Cesaris Dallara-Ford 1:28.129 1:28.180 +4.472
18 16 Italia Ivan Capelli March-Judd 1:31.969 1:28.430 +4.710
19 12 Satoru Nakajima Lotus-Judd 1:28.769 1:28.441 +4.721
20 21 Italia Alex Caffi Dallara-Ford 1:28.596 1:28.708 +4.876
21 26 Francia Olivier Grouillard Ligier-Ford 1:28.669 1:29.537 +4.949
22 37 Bélxica Bertrand Gachot Onyx-Ford 1:28.684 1:29.058 +4.964
23 25 Francia René Arnoux Ligier-Ford 1:28.685 1:28.843 +4.965
24 17 Italia Nicola Larini Osella-Ford 1:29.265 1:28.773 +5.053
25 15 Maurício Gugelmin March-Judd 1:29.192 1:28.923 +5.203
26 24 España Luis Pérez-Sala Minardi-Ford 1:29.592 1:29.293 +5.573
27 10 Eddie Cheever Arrows-Ford 1:29.884 1:29.554 +5.834
28 38 Alemaña Christian Danner Rial-Ford 1:32.074 1:31.830 +8.110
29 39 Francia Pierre-Henri Raphanel Rial-Ford 1:36.295 +12.575
DSC 8 Italia Stefano Modena Brabham-Judd
Pos Piloto Construtor voltas Tempo/Retirada Grella Puntos
1 2 Francia Alain Prost McLaren-Honda 53 1:19:27.550 4 9
2 28 Austria Gerhard Berger Ferrari 53 + 7.326 2 6
3 5 Bélxica Thierry Boutsen Williams-Renault 53 + 14.975 6 4
4 6 Italia Riccardo Patrese Williams-Renault 53 + 38.722 5 3
5 4 Francia Jean Alesi Tyrrell-Ford 52 + 1 volta 10 2
6 7 Martin Brundle Brabham-Judd 52 + 1 volta 12 1
7 23 Italia Pierluigi Martini Minardi-Ford 52 + 1 volta 15
8 24 España Luis Pérez-Sala Minardi-Ford 51 + 2 voltas 26
9 25 Francia René Arnoux Ligier-Ford 51 + 2 voltas 23
10 12 Satoru Nakajima Lotus-Judd 51 Suspensión 19
11 21 Italia Alex Caffi Dallara-Ford 47 Motor 20
Ret 22 Italia Andrea de Cesaris Dallara-Ford 45 Motor 17
Ret 1 Ayrton Senna McLaren-Honda 44 Motor 1
Ret 27 Nigel Mansell Ferrari 41 Caixa de cambios 3
Ret 37 Bélxica Bertrand Gachot Onyx-Ford 38 Radiador 22
Ret 19 Italia Alessandro Nannini Benetton-Ford 33 Freos 8
Ret 16 Italia Ivan Capelli March-Judd 30 Motor 18
Ret 26 Francia Olivier Grouillard Ligier-Ford 30 Escape 21
Ret 11 Nelson Piquet Lotus-Judd 23 Trompo 11
Ret 3 Jonathan Palmer Tyrrell-Ford 18 Motor 14
Ret 9 Derek Warwick Arrows-Ford 18 Sistema combustible 16
Ret 17 Italia Nicola Larini Osella-Ford 16 Caixa de cambios 24
Ret 29 Italia Michele Alboreto Lola-Lamborghini 14 Eléctrico 13
Ret 15 Maurício Gugelmin March-Judd 14 Acelerador 25
Ret 30 Francia Philippe Alliot Lola-Lamborghini 1 Trompo 7
Ret 20 Italia Emanuele Pirro Benetton-Ford 0 Transmisión 9
DSC 8 Italia Stefano Modena Brabham-Judd    
NSC 10 Eddie Cheever Arrows-Ford    
NSC 38 Alemaña Christian Danner Rial-Ford    
NSC 39 Francia Pierre-Henri Raphanel Rial-Ford    
NSCP 36 Stefan Johansson Onyx-Ford    
NSCP 40 Italia Gabriele Tarquini AGS-Ford    
NSCP 31 Roberto Moreno Coloni-Ford    
NSCP 18 Italia Piercarlo Ghinzani Osella-Ford    
NSCP 34 Alemaña Bernd Schneider Zakspeed-Yamaha    
NSCP 35 Aguri Suzuki Zakspeed-Yamaha    
NSCP 33 Oscar Larrauri EuroBrun-Judd    
NSCP 41 Francia Yannick Dalmas AGS-Ford    
NSCP 32 Italia Enrico Bertaggia Coloni-Ford        
Fonte:[3]

Posicións logo da carreira

[editar | editar a fonte]
  • Texto en negra indica Campión do mundo
  • Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.
  1. Cooper, Adam (2000). "Memories are Made of This". Atlas F1. Consultado o 29 de decembro de 2011. 
  2. Roebuck, Nigel; Henry, Alan (1989). Naismith, Barry, ed. "Round 12:Italy The Unhappy Victor". Grand Prix (Glen Waverly, Victoria: Garry Sparke & Associates) 5: 122. ISBN 0-908081-99-5. 
  3. "1989 Italian Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 18 de xaneiro de 2015. Consultado o 23 de decembro de 2015. 


Carreira anterior:
Gran Premio de Bélxica de 1989
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA
Temporada 1989
Carreira seguinte:
Gran Premio de Portugal de 1989
Carreira anterior:
Gran Premio de Italia de 1988
Gran Premio de Italia Carreira seguinte:
Gran Premio de Italia de 1990

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]