Gran Premio do Brasil de 1990

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Gran Premio de Brasil de 1990
Detalles da carreira
Carreira 2 de 16 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1990.
Trazado do circuíto de Unterlagos.
Trazado do circuíto de Unterlagos.
Data 25 de marzo 1990
Nome oficial XIX Grande Prêmio do Brasil
Localización Autódromo José Carlos Pace
São Paulo, Brasil
Percorrido Percorrido permanente de carreira
4´325 km
Distancia 71 voltas, 307´075 km
ClimaCálido, seco e asollado
Pole position
Piloto Ayrton Senna McLaren-Honda
Tempo 1:17.277
Volta rápida
Piloto Austria Gerhard Berger McLaren-Honda
Tempo 1:19.899 na volta 55
Podio
Primeiro Francia Alain Prost Ferrari
Segundo Austria Gerhard Berger McLaren-Honda
Terceiro Ayrton Senna McLaren-Honda

O Gran Premio do Brasil de 1990 foi unha carreira de automobilismo de Fórmula 1, celebrada o 25 de marzo de 1990 no circuíto de Interlagos de São Paulo. Foi a segunda carreira da tempada de 1990 e tamén foi o décimo noveno Gran Premio do Brasil e o noveno en Interlagos. O circuíto de São Paulo non albergaba o Gran Premio desde 1980 e o circuíto foi amplamente renovado e a lonxitude do circuíto reducida case á metade. A carreira disputouse sobre 71 voltas ao circuíto de catro quilómetros (fronte a 40 nas carreiras do circuíto orixinal), para unha carreira de 307 quilómetros.

A carreira foi gañada por sexta vez polo campión do mundo reinante Alain Prost pilotando un Ferrari 641. O triunfo ampliou a marca de Prost como máximo vencedor do Gran Premio do Brasil. A marxe de vitoria de Prost foi de 13 segundos sobre o piloto austríaco Gerhard Berger que pilotaba un McLaren MP4/5B. O compañeiro de equipo de Berger, Ayrton Senna, foi terceiro.

Resumo da carreira[editar | editar a fonte]

Cualificación[editar | editar a fonte]

O circuíto reconstruído que era a sede da carreira por primeira vez desde 1980 alterouse drasticamente, a pista fora acurtada en 3´5 km e perdeu moitas curvas rápidas e a recta Retao, que permitía aos pilotos de Fórmula 1 usar o acelerador a fondo durante 20 segundos.

Na pre-cualificación, o equipo de Life Racing Engines viu ao seu coche estalar a 400 metros logo de saír dos boxes, Gary Brabham afirmou que os mecánicos estaban en folga e negáranse a poñer gasolina no coche.[Cómpre referencia]

O heroe local Ayrton Senna logrou a súa 43ª pole position na carreira e liderou desde o principio. Gianni Morbidelli cualificou por primeira vez na súa carreira na Fórmula Un.

Carreira[editar | editar a fonte]

Logo de cualificarse, o piloto de Williams Thierry Boutsen, 3º na grella, predixo que a Scuderia Ferrari na 3ª fila da grella serían os coches a bater, citando a súa transmisión semiautomática e o seu cambio semiautomático que permitían a Alain Prost e Nigel Mansell manter as súas mans no volante ao redor das curvas cheas de fochancas na parte posterior do circuíto.

Na primeira curva, Jean Alesi, Alessandro Nannini e Andrea de Cesaris engancháronse, eliminando a de Cesaris e obrigando ao piloto de Benetton a deterse para cambiar o morro. Na volta 8, Boutsen pasou a Berger para o segundo lugar, e Prost no Ferrari adiantou ao piloto de McLaren na volta 17. Mansell entrou nos boxes na volta 27 para poñer pneumáticos novos e tamén para inspeccionar unha barra estabilizadora rota, reincorporándose no noveno lugar.

A parada en boxes de Boutsen na volta 30 foi un desastre. Falláronlle os freos, e no pitlane, o Williams non puido parar e estrelouse contra un montón de pneumáticos que o equipo tiña apilados fora do garaxe. Isto requiriu un novo morro e cando reincorporouse, estaba na 11ª posición.

Prost presionaba, na volta 35 puxérase segundo a 10 segundos de Senna, e estaba agora por diante de Riccardo Patrese, Berger e Nelson Piquet. Cando Senna achegouse ao seu excompañeiro de equipo en Lotus, Satoru Nakajima, contactaron e o McLaren tivo que entrar en boxes a poñer un morro novo. Reincorporouse e loitou duramente, pero os reducidos niveis da carga aerodinámica fixeron o coche difícil conducir. Na volta 66, Patrese retirouse co refrixerador de aceite roto.

Prost obtivo o seu 40ª vitoria, e a súa primeira con Ferrari, por diante de Berger e un recuperado Senna. Mansell terminou nun excelente 4º, logo de conducir a través da pista cunha barra estabilizadora rota. Boutsen finalizou nun meritorio 5º posto e Piquet logrou o último punto fronte ao seu público en casa logo de pasar a Alesi, que sufría un severo desgaste dos pneumáticos logo de intentar correr sen parar cos seus Pirelli, na última volta.

Clasificación[editar | editar a fonte]

Pre Cualificación[editar | editar a fonte]

Pos Piloto Construtor Tempo diferenza
1 29 Francia Éric Bernard Lola-Lamborghini 1:23.763
2 30 Aguri Suzuki Lola-Lamborghini 1:23.982 +0.219
3 14 Francia Olivier Grouillard Osella-Ford 1:23.987 +0.224
4 18 Francia Yannick Dalmas AGS-Ford 1:24.015 +0.252
5 17 Italia Gabriele Tarquini AGS-Ford 1:24.265 +0.502
6 33 Roberto Moreno EuroBrun-Judd 1:25.763 +2.000
7 31 Bélxica Bertrand Gachot Coloni-Subaru 1:34.046 +10.283
8 34 Italia Claudio Langes EuroBrun-Judd 1:39.188 +15.425
9 39 Australia Gary Brabham Life

Cualificación[editar | editar a fonte]

Pos Piloto Construtor Q1 Q2 Diferenza
1 27 Ayrton Senna McLaren-Honda 1:17.769 1:17.277
2 28 Austria Gerhard Berger McLaren-Honda 1:17.888 1:18.504 +0.611
3 5 Bélxica Thierry Boutsen Williams-Renault 1:18.375 1:18.150 +0.873
4 6 Italia Riccardo Patrese Williams-Renault 1:18.465 1:18.288 +1.011
5 2 Nigel Mansell Ferrari 1:18.509 1:19.475 +1.232
6 1 Francia Alain Prost Ferrari 1:18.631 1:18.884 +1.354
7 4 Francia Jean Alesi Tyrrell-Ford 1:19.230 1:18.923 +1.646
8 23 Italia Pierluigi Martini Minardi-Ford 1:19.039 1:19.688 +1.762
9 22 Italia Andrea de Cesaris Dallara-Ford 1:19.125 1:19.964 +1.848
10 26 Francia Philippe Alliot Ligier-Ford 1:19.309 +2.032
11 29 Francia Éric Bernard Lola-Lamborghini 1:19.406 1:21.024 +2.129
12 8 Italia Stefano Modena Brabham-Judd 1:19.425 1:20.126 +2.148
13 20 Nelson Piquet Benetton-Ford 1:19.629 1:20.317 +2.352
14 12 Martin Donnelly Lotus-Lamborghini 1:20.032 +2.755
15 19 Italia Alessandro Nannini Benetton-Ford 1:20.055 1:20.317 +2.778
16 21 Italia Gianni Morbidelli Dallara-Ford 1:20.164 1:20.229 +2.887
17 24 Italia Paolo Barilla Minardi-Ford 1:20.282 1:21.121 +3.005
18 30 Aguri Suzuki Lola-Lamborghini 1:20.557 1:21.086 +3.280
19 3 Satoru Nakajima Tyrrell-Ford 1:20.568 1:21.086 +3.291
20 25 Italia Nicola Larini Ligier-Ford 1:20.650 1:20.794 +3.373
21 14 Francia Olivier Grouillard Osella-Ford 1:21.292 1:20.884 +3.607
22 7 Suíza Gregor Foitek Brabham-Judd 1:20.965 1:20.902 +3.625
23 9 Italia Michele Alboreto Arrows-Ford 1:20.920 1:21.002 +3.643
24 11 Derek Warwick Lotus-Lamborghini 1:21.244 1:20.998 +3.721
25 10 Italia Alex Caffi Arrows-Ford 1:21.065 1:22.057 +3.788
26 18 Francia Yannick Dalmas AGS-Ford 1:22.426 1:21.087 +3.810
27 35 Stefan Johansson Onyx-Ford 1:21.241 1:22.184 +3.964
28 36 Finlandia JJ Lehto Onyx-Ford 1:21.323 1:21.417 +4.046
29 16 Italia Ivan Capelli Leyton House-Judd 1:21.383 1:21.422 +4.106
30 15 Maurício Gugelmin Leyton House-Judd 1:21.616 1:22.862 +4.339

Carreira[editar | editar a fonte]

Pos Piloto Construtor Voltas Tempo/Retirada Grella Puntos
1 1 Francia Alain Prost Ferrari 71 1:37:21.258 6 9
2 28 Austria Gerhard Berger McLaren-Honda 71 +13.564 2 6
3 27 Ayrton Senna McLaren-Honda 71 +37.722 1 4
4 2 Nigel Mansell Ferrari 71 +47.266 5 3
5 5 Bélxica Thierry Boutsen Williams-Renault 70 +1 volta 3 2
6 20 Nelson Piquet Benetton-Ford 70 +1 volta 13 1
7 4 Francia Jean Alesi Tyrrell-Ford 70 +1 volta 7
8 3 Satoru Nakajima Tyrrell-Ford 70 +1 volta 19
9 23 Italia Pierluigi Martini Minardi-Ford 69 +2 voltas 8
10 19 Italia Alessandro Nannini Benetton-Ford 68 Picada 15
11 25 Italia Nicola Larini Ligier-Ford 68 +3 voltas 20
12 26 Francia Philippe Alliot Ligier-Ford 68 +3 voltas 10
13 6 Italia Riccardo Patrese Williams-Renault 65 Presión aceite 4
14 21 Italia Gianni Morbidelli Dallara-Ford 64 +7 voltas 16
Ret 10 Italia Alex Caffi Arrows-Ford 49 Embrague 25
Ret 12 Martin Donnelly Lotus-Lamborghini 43 Trompo 14
Ret 8 Italia Stefano Modena Brabham-Judd 39 Trompo 12
Ret 24 Italia Paolo Barilla Minardi-Ford 38 Motor 17
Ret 18 Francia Yannick Dalmas AGS-Ford 28 Suspensión 26
Ret 11 Derek Warwick Lotus-Lamborghini 25 Eléctrico 24
Ret 30 Aguri Suzuki Lola-Lamborghini 24 Suspensión 18
Ret 9 Italia Michele Alboreto Arrows-Ford 24 Suspensión 23
Ret 7 Suíza Gregor Foitek Brabham-Judd 14 Transmisión 22
Ret 29 Francia Éric Bernard Lola-Lamborghini 13 Caixa de cambio 11
Ret 14 Francia Olivier Grouillard Osella-Ford 8 Colisión 21
Ret 22 Italia Andrea de Cesaris Dallara-Ford 0 Colisión 9
NSC 35 Stefan Johansson Onyx-Ford
NSC 36 Finlandia JJ Lehto Onyx-Ford
NSC 16 Italia Ivan Capelli Leyton House-Judd
NSC 15 Maurício Gugelmin Leyton House-Judd
NSCP 17 Italia Gabriele Tarquini AGS-Ford
NSCP 33 Roberto Moreno EuroBrun-Judd
NSCP 31 Bélxica Bertrand Gachot Coloni-Subaru
NSCP 34 Italia Claudio Langes EuroBrun-Judd
NSCP 39 Australia Gary Brabham Life
Fonte:[1]

Posicións logo da carreira[editar | editar a fonte]

  • Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.

Notas[editar | editar a fonte]

  1. "1990 Brazilian Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 21 de decembro de 2014. Consultado o 23 de decembro de 2015. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Outros artigos[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

Carreira anterior:
Gran Premio dos Estados Unidos de 1990
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA
Temporada 1990
Carreira seguinte:
Gran Premio de San Marino de 1990
Carreira anterior:
Gran Premio do Brasil de 1989
Gran Premio do Brasil Carreira seguinte:
Gran Premio do Brasil de 1991