Gran Premio de Australia de 1987
| Detalles da carreira | ||
|---|---|---|
| Carreira 16 de 16 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1987. | ||
.svg) Trazado do circuíto de Adelaide. | ||
| Data | 15 de novembro 1987 | |
| Nome oficial | LII Foster's Australian Grand Prix | |
| Localización | Circuíto urbano de Adelaida Adelaide, Australia do Sur, Australia | |
| Percorrido | Circuíto urbano 3´780 km | |
| Distancia | 82 voltas, 309´960 km | |
| Clima | Asollado | |
| Pole position | ||
| Piloto |  Gerhard Berger
|
Ferrari |
| Tempo | 1:17.267 | |
| Volta rápida | ||
| Piloto | Gerhard Berger
|
Ferrari |
| Tempo | 1:20.416 na volta 72 | |
| Podio | ||
| Primeiro | Gerhard Berger
|
Ferrari |
| Segundo |  Michele Alboreto
|
Ferrari |
| Terceiro |  Thierry Boutsen
|
Benetton-Ford |
O Gran Premio de Australia de 1987 foi unha carreira de Fórmula 1 celebrada o 15 de novembro de 1987 nun circuíto urbano na cidade de Adelaida. Foi a 52º carreira na historia combinada do Gran Premio de Australia, que remontase ás 100 Miles Road Race de 1928. O Gran Premio de Australia foi a décimo sexta e última carreira da tempada de 1987. A carreira disputouse sobre 82 voltas aos 3´780 quilómetros do circuíto para unha distancia total de carreira de 310 quilómetros. 1987 foi a primeira vez na historia do Gran Premio de Australia no que ningún piloto australiano estaba na grella.
Carreira[editar | editar a fonte]
O terceiro Gran Premio de Australia que se celebrou en Adelaida foi a última rolda da tempada 1987 de Fórmula Un, resultou ser outra carreira chea de acontecementos. Gerhard Berger comezou desde a súa terceira pole do ano malia estar enfermo durante a clasificación. O evento contou cun ingrediente vital, a ausencia de Nigel Mansell, que aínda non se recuperara do seu accidente durante a cualificación para o Gran Premio do Xapón de 1987. O suplente de Mansell en Williams foi o veterano italiano Riccardo Patrese, ao que o propietario de Brabham Bernie Ecclestone deu permiso para unirse a Williams nesta carreira, xa que asinara co seu equipo para 1988. O campión da Fórmula 3000 de 1987, o mozo italiano Stefano Modena, substituíu a Patrese en Brabham para facer o seu debut na Fórmula Un.
Coa luz verde Nelson Piquet, na súa última carreira con Williams antes de trasladarse a Lotus en 1988, foi o que saíu mellor de todos, pasando a Berger para tomar a dianteira na primeira chicana. Alessandro Nannini no Minardi quedou fora inmediatamente logo de chocar contra o muro. Un confiado Berger pola súa vitoria na carreira anterior en Xapón, volveu a pasar a Piquet na curva tres. A continuación o austríaco pasou a liderar ata a bandeira a cadros para lograr a súa terceira vitoria nun Gran Premio. Detrás de Berger desenvolveuse unha espectacular batalla entre Piquet, Alain Prost (McLaren), Michele Alboreto (Ferrari) e Ayrton Senna (Lotus). Piquet entrou en boxes para poñer pneumáticos novos e máis tarde retirouse deixando ao trío loitando pola segunda posición.
Prost sufriu problemas cos freo na volta 53, trompeando na curva Stag e retirándose posteriormente. Anteriormente saltouse unha chicane cando ía detrás de Alliot. Senna fixo un último ataque nun intento de atrapar a Berger, pero o austríaco tiña suficiente vantaxe para aguantar. Senna terminou segundo, pero máis tarde foi descualificado cando as verificacións logo da carreira revelaron uns condutos de freo de gran tamaño, ilegais, no seu Lotus. Alboreto ascendeu á segunda posición para lograr un dobrete para Ferrari, o primeiro desde que Alboreto e Stefan Johansson terminaron 1º e 2º no Gran Premio do Canadá de 1985. Terceiro foi o Benetton de Thierry Boutsen. Dos sete pilotos que acabaron (o Brabham de Andrea de Cesaris e o Williams de Patrese foron clasificados como finalistas malia non chegar ao final), Alboreto foi o único piloto que non foi dobrado por Berger. O primeiro coche non turbo en terminar foi o Tyrrell de Jonathan Palmer no 4º lugar. O francés Yannick Dalmas terminou 5º no seu Larrouse, co triplo gañador do Gran Premio de Australia Roberto Moreno (1981, 1983 e 1984) anotando un punto no seu debut na Fórmula Un con AGS ao terminar sexto. O último coche en cruzar a liña de meta foi o Zakspeed de Christian Danner, no 7º lugar, a 3 voltas de Berger.
Clasificación[editar | editar a fonte]
| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Voltas | Tempo/Retirada | Grella | Puntos |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 28 | Gerhard Berger
|
Ferrari | 82 | 1:52:56.144 | 1 | 9 |
| 2 | 27 | Michele Alboreto
|
Ferrari | 82 | + 1:07.884 | 6 | 6 |
| 3 | 20 | Thierry Boutsen
|
Benetton-Ford | 81 | + 1 volta | 5 | 4 |
| 4 (1) | 3 |  Jonathan Palmer
|
Tyrrell-Ford | 80 | + 2 voltas | 19 | 3 |
| 5 (2) | 29 |  Yannick Dalmas
|
Lola-Ford | 79 | + 3 Laps | 21 | 0* |
| 6 (3) | 14 |  Roberto Moreno
|
AGS-Ford | 79 | + 3 voltas | 25 | 1 |
| 7 | 10 |  Christian Danner
|
Zakspeed | 79 | + 3 voltas | 24 | |
| 8 | 8 | Andrea de Cesaris
|
Brabham-BMW | 78 | Trompo | 10 | |
| 9 | 5 | Riccardo Patrese
|
Williams-Honda | 76 | Fuga aceite | 7 | |
| DSC | 12 | Ayrton Senna
|
Lotus-Honda | 82 | Descualificado[1] | 4 | |
| Ret | 6 | Nelson Piquet
|
Williams-Honda | 58 | Freos | 3 | |
| Ret | 16 | Ivan Capelli
|
March-Ford | 58 | Trompo | 23 | |
| Ret | 1 | Alain Prost
|
McLaren-TAG | 53 | Freos | 2 | |
| Ret | 18 |  Eddie Cheever
|
Arrows-Megatron | 53 | Temperatura | 11 | |
| Ret | 2 |  Stefan Johansson
|
McLaren-TAG | 48 | Freos | 8 | |
| Ret | 19 | Teo Fabi
|
Benetton-Ford | 46 | Freos | 9 | |
| Ret | 23 |  Adrián Campos
|
Minardi-Motori Moderni | 46 | Transmisión | 26 | |
| Ret | 30 | Philippe Alliot
|
Lola-Ford | 45 | Eléctrico | 17 | |
| Ret | 25 | René Arnoux
|
Ligier-Megatron | 41 | Encendido | 20 | |
| Ret | 7 | Stefano Modena
|
Brabham-BMW | 31 | Problemas físicos | 15 | |
| Ret | 26 | Piercarlo Ghinzani
|
Ligier-Megatron | 26 | Encendido | 22 | |
| Ret | 11 |  Satoru Nakajima
|
Lotus-Honda | 22 | Hidráulica[1] | 14 | |
| Ret | 17 | Derek Warwick
|
Arrows-Megatron | 19 | Transmisión | 12 | |
| Ret | 9 | Martin Brundle
|
Zakspeed | 18 | Motor | 16 | |
| Ret | 4 | Philippe Streiff
|
Tyrrell-Ford | 6 | Trompo | 18 | |
| Ret | 24 | Alessandro Nannini
|
Minardi-Motori Moderni | 0 | Accidente | 13 | |
| NSC | 21 | Alex Caffi
|
Osella-Alfa Romeo | - | Non cualificado | 27 | |
Fonte:[2]
| |||||||
* Yannick Dalmas terminou quinto pero non anotou ningún punto: correu nun segundo coche Lola que non era elixible para gañar puntos debido a que no comezo da tempada o equipo só presentou un coche oficial para o campionato completo.
Líderes por volta[editar | editar a fonte]
- Gerhard Berger 82 (1-82)
Notas[editar | editar a fonte]
- 3ª vitoria nun Gran Premio de Gerhard Berger. Foi tamén a 93ª vitoria para Ferrari. Berger tamén gañara na rolda anterior en Xapón, Ferrari logrou gañar dúas carreiras seguidas por primeira vez desde que Gilles Villeneuve gañara os grandes premios de Mónaco e España en 1981.
- 68º e último Gran Premio para o motor TAG - Porsche.
- 97º e último Gran Premio para o motor BMW M12, aínda que o motor competiría ata o final da tempada 1988 como "Megatron" utilizado polo equipo Arrows.
- 30º e último Gran Premio para o motor turbo Ford TEC.
- 44º e último Gran Premio para o motor Motori Moderni.
- 64º e último Gran Premio para Teo Fabi.
- 1º Gran Premio para o campión da Fórmula 3000 de 1987 Stefano Modena.[3]
Posicións logo da carreira[editar | editar a fonte]
- Texto en negra indica aos campións.
|
|
|
|
- Nota: só se inclúen as cinco primeiras posicións en ambas as clasificacións.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 De acordo con Anthony, Pritchard (March 2006). Lotus: The Competition Cars. Haynes Publishing. p. 246. ISBN 1-84425-006-7., Senna rematou segundo, pero foi descualificado despois das verificacións técnicas por montar uns condutos de freo de maior tamaño do permitido.
- ↑ "1987 Australian Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 10 December 2014. Consultado o 23 December 2015.
- ↑ 1987 Australian Grand Prix @ StatsF1
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Gran Premio de Australia de 1987 |
| Carreira anterior: Gran Premio do Xapón de 1987 |
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1987 |
Carreira seguinte: Gran Premio do Brasil de 1988 |
| Carreira anterior: Gran Premio de Australia de 1986 |
Gran Premio de Australia | Carreira seguinte: Gran Premio de Australia de 1988 |