Gran Premio de España de 1989

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
España Gran Premio de España de 1989
Detalles da carreira
Carreira 14 de 16 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1989.
Trazado do circuíto de Xerez
Trazado do circuíto de Xerez
Data 1 de outubro 1989
Nome oficial Gran Premio Tio Pepe de España
Localización Circuíto Permanente de Xerez, Jerez de la Frontera, España
Percorrido Circuíto permanente
4´218 km
Distancia 73 voltas, 307´918 km
ClimaSeco, asollado e cálido
Pole position
Piloto Ayrton Senna McLaren-Honda
Tempo 1:20.291
Volta rápida
Piloto Ayrton Senna McLaren-Honda
Tempo 1:25.779 na volta 55
Podio
Primeiro Ayrton Senna McLaren-Honda
Segundo Austria Gerhard Berger Ferrari
Terceiro Francia Alain Prost McLaren-Honda

O Gran Premio de España de 1989 foi unha carreira de Fórmula 1 celebrada no Circuíto Permanente de Xerez en Jerez de la Frontera, España o 1 de outubro de 1989. A carreira foi a décimo cuarta rolda da tempada 1989 de Fórmula Un. Foi o 31º Gran Premio de España e a cuarta que se celebrou en Xerez. A carreira disputouse sobre 73 voltas no circuíto de catro quilómetros para un distancia da carreira de 308 quilómetros.

Logo de fallar nos boxes e ver a bandeira negra dúas veces por dar marcha atrás nos boxes durante a carreira anterior no Gran Premio de Portugal de 1989, o piloto Nigel Mansell foi suspendido para a carreira pola FISA. Lonxe do drama, Mansell declarou nunha conferencia de prensa previa á práctica que se vería obrigado a considerar a retirada se a FISA honestamente cría que ignorara unha bandeira negra. O sentimento xeral entre os que estaban no paddock e os membros da prensa era que Mansell estaba sendo castigado por 'arruinar o campionato' logo da súa colisión trala bandeira negra por sacar a Ayrton Senna da carreira. Ferrari non substituíu a Mansell en España e só participou co coche de Gerhard Berger.

Clasificación[editar | editar a fonte]

A pre-cualificación foi de novo unha lotería. O último clasificado no podio Stefan Johansson fallou, e non precualificou o seu Onyx, mentres que o seu novo compañeiro de equipo JJ Lehto terminou segundo detrás do Osella de Nicola Larini. O terceiro foi o compañeiro de equipo de Larini Piercarlo Ghinzani, mentres que o especialista en cualificación Philippe Alliot terminou cuarto no seu Lamborghini. Quedaron fora Johansson, Michele Alboreto e Roberto Moreno.

Ayrton Senna arrasou ao redor dos 4.218 km. do circuíto de Jerez en 1:20.291 para lograr a súa 40ª pole position. Gerhard Berger foi segundo no seu Ferrari 640, só 0,274 segundos detrás do home que sería o seu compañeiro de equipo en 1990 en McLaren. Sobre un segundo detrás de Senna en terceiro estaba o líder do campionato do mundo Alain Prost no seu McLaren, coa sorpresa do cualificado na última sesión Pierluigi Martini, cuarto no seu Minardi, os pneumáticos de clasificación Pirelli volveron a ocupar o primeiro posto. Martini fixo un incrible segundo máis rápido logo da cualificación do venres, só 0,388 máis lento que Senna.

Philippe Alliot obtivo o mellor quinto posto na grella coseu Larrousse, demostrando que tanto o chasis Lola como o motor Lamborghini V12 deseñado por Mauro Forghieri comezaban a ser bos. Tamén mellorou a reputación de Alliot como gran cualificador.

Williams-Renault participou con dous modelos de coche diferentes para os seus pilotos Thierry Boutsen e Riccardo Patrese. Boutsen clasificou 21º no novo Williams FW13 que debutou en Portugal, mentres que Patrese volveu ao modelo máis vello de Williams e terminou sexto na grella xunto ao seu sorprendentemente rápido ex compañeiro no equipo Brabham Nelson Piquet no seu Lotus.

René Arnoux (Ligier) e os pilotos de Rial Pierre-Henri Raphanel e Gregor Foitek non puideron cualificar para a carreira .

Resumo da Carreira[editar | editar a fonte]

O Campión do Mundo de McLaren, Ayrton Senna, logrou a pole, estableceu a volta rápida e mantivo vivo o campionato mundial coa súa sexta vitoria da tempada. Segundo co seu terceiro podio consecutivo logo do seu segundo posto en Italia e a súa vitoria na anterior carreira en Portugal foi o Ferrari 640 de Gerhard Berger. O líder do Campionato do Mundo, Alain Prost, terminou terceiro no seu McLaren na súa última carreira no equipo co que gañou os campionatos mundiais de pilotos de 1985 e 1986.

Completando os puntos estaban a 'revelación da tempada' Jean Alesi no seu Tyrrell en cuarto lugar, o modelo máis vello de Williams-Renault de Patrese en quinto no que sería a última carreira do FW12C, e sexto o Lamborghini V12 que logrou o seu primeiro e único punto da tempada pilotado por Alliot.

O terceiro posto de Prost deulle unha vantaxe de 16 puntos sobre Senna, a falta de dúas carreiras. Se quería conservar o seu título, o brasileiro tería que gañar tanto no Xapón como no Gran Premio de Australia de 1989 e que Prost non anotara máis de dous puntos. Se ese fora o caso e ambos terminasen a tempada coa mesma cantidade de puntos, Senna gañaría o campionato por ter seis vitorias sobre as catro de Prost.

Clasificación[editar | editar a fonte]

Pre Cualificación[editar | editar a fonte]

Pos Piloto Construtor Tempo diferenza
1 17 Italia Nicola Larini Osella-Ford 1:23.566
2 37 Finlandia JJ Lehto Onyx-Ford 1:23.958 +0.392
3 18 Italia Piercarlo Ghinzani Osella-Ford 1:24.586 +1.020
4 30 Francia Philippe Alliot Lola-Lamborghini 1:24.610 +1.044
5 40 Italia Gabriele Tarquini AGS-Ford 1:24.847 +1.281
6 36 Stefan Johansson Onyx-Ford 1:24.944 +1.378
7 31 Roberto Moreno Coloni-Ford 1:25.074 +1.508
8 29 Italia Michele Alboreto Lola-Lamborghini 1:25.646 +2.080
9 34 Alemaña Bernd Schneider Zakspeed-Yamaha 1:25.673 +2.107
10 41 Francia Yannick Dalmas AGS-Ford 1:26.131 +2.565
11 35 Aguri Suzuki Zakspeed-Yamaha 1:26.609 +3.043
12 33 Oscar Larrauri EuroBrun-Judd 1:26.803 +3.237
13 32 Italia Enrico Bertaggia Coloni-Ford 1:27.236 +3.670

Cualificción[editar | editar a fonte]

Pos piloto Construtor Q1 Q2 Diferenza
1 1 Ayrton Senna McLaren-Honda 1:21.855 1:20.291
2 28 Austria Gerhard Berger Ferrari 1:22.276 1:20.565 +0.274
3 2 Francia Alain Prost McLaren-Honda 1:23.113 1:21.368 +1.077
4 23 Italia Pierluigi Martini Minardi-Ford 1:22.243 1:21.479 +1.188
5 30 Francia Philippe Alliot Lola-Lamborghini 1:23.597 1:21.708 +1.417
6 6 Italia Riccardo Patrese Williams-Renault 1:24.033 1:21.777 +1.486
7 11 Nelson Piquet Lotus-Judd 1:23.235 1:21.922 +1.631
8 7 Martin Brundle Brabham-Judd 1:23.761 1:22.133 +1.842
9 4 Francia Jean Alesi Tyrrell-Ford 1:24.615 1:22.363 +2.072
10 20 Italia Emanuele Pirro Benetton-Ford 1:24.647 1:22.567 +2.276
11 17 Italia Nicola Larini Osella-Ford 1:23.538 1:22.620 +2.329
12 8 Italia Stefano Modena Brabham-Judd 1:23.679 1:22.826 +2.535
13 3 Jonathan Palmer Tyrrell-Ford 1:23.494 1:23.052 +2.761
14 19 Italia Alessandro Nannini Benetton-Ford 1:24.233 1:23.105 +2.814
15 22 Italia Andrea de Cesaris Dallara-Ford 1:24.900 1:23.186 +2.895
16 9 Derek Warwick Arrows-Ford 1:24.161 1:23.222 +2.931
17 37 Finlandia JJ Lehto Onyx-Ford 1:24.322 1:23.243 +2.952
18 12 Satoru Nakajima Lotus-Judd 1:23.309 +3.018
19 16 Italia Ivan Capelli March-Judd 1:23.401 +3.110
20 24 España Luis Pérez-Sala Minardi-Ford 1:23.908 1:23.443 +3.152
21 5 Bélxica Thierry Boutsen Williams-Renault 1:24.839 1:23.657 +3.366
22 10 Eddie Cheever Arrows-Ford 1:24.222 1:23.729 +3.438
23 21 Italia Alex Caffi Dallara-Ford 1:24.658 1:23.763 +3.472
24 26 Francia Olivier Grouillard Ligier-Ford 1:24.991 1:23.931 +3.640
25 18 Italia Piercarlo Ghinzani Osella-Ford 1:26.147 1:24.003 +3.712
26 15 Maurício Gugelmin March-Judd 1:28.311 1:24.707 +4.416
27 25 Francia René Arnoux Ligier-Ford 1:26.767 1:25.190 +4.899
28 39 Francia Pierre-Henri Raphanel Rial-Ford 1:28.311 1:25.443 +5.152
29 38 Suíza Gregor Foitek Rial-Ford 1:29.226 +8.935

Carreira[editar | editar a fonte]

Pos Piloto Construtor voltas Tempo/Retirada Grella Puntos
1 1 Ayrton Senna McLaren-Honda 73 1:47:48.264 1 9
2 28 Austria Gerhard Berger Ferrari 73 + 27.051 2 6
3 2 Francia Alain Prost McLaren-Honda 73 + 53.788 3 4
4 4 Francia Jean Alesi Tyrrell-Ford 72 + 1 volta 9 3
5 6 Italia Riccardo Patrese Williams-Renault 72 + 1 volta 6 2
6 30 Francia Philippe Alliot Lola-Lamborghini 72 + 1 volta 5 1
7 22 Italia Andrea de Cesaris Dallara-Ford 72 + 1 volta 15
8 11 Nelson Piquet Lotus-Judd 71 + 2 voltas 7
9 9 Derek Warwick Arrows-Ford 71 + 2 voltas 16
10 3 Jonathan Palmer Tyrrell-Ford 71 + 2 voltas 13
Ret 10 Eddie Cheever Arrows-Ford 61 Motor 22
Ret 20 Italia Emanuele Pirro Benetton-Ford 59 Trompo 10
Ret 21 Italia Alex Caffi Dallara-Ford 55 Motor 23
Ret 7 Martin Brundle Brabham-Judd 51 Trompo 8
Ret 15 Maurício Gugelmin March-Judd 47 Colisión 26
Ret 24 España Luis Pérez-Sala Minardi-Ford 47 Trompo 20
Ret 5 Bélxica Thierry Boutsen Williams-Renault 40 Bomba combustible 21
Ret 26 Francia Olivier Grouillard Ligier-Ford 34 Motor 24
Ret 23 Italia Pierluigi Martini Minardi-Ford 27 Trompo 4
Ret 16 Italia Ivan Capelli March-Judd 23 Transmisión 19
Ret 37 Finlandia JJ Lehto Onyx-Ford 20 Caixa de cambos 17
Ret 18 Italia Piercarlo Ghinzani Osella-Ford 17 Caixa de cambios 25
Ret 19 Italia Alessandro Nannini Benetton-Ford 14 Trompo 14
Ret 8 Italia Stefano Modena Brabham-Judd 11 Electrical 12
Ret 17 Italia Nicola Larini Osella-Ford 6 Suspensión 11
Ret 12 Satoru Nakajima Lotus-Judd 0 Colisión 18
NSC 25 Francia René Arnoux Ligier-Ford        
NSC 39 Francia Pierre-Henri Raphanel Rial-Ford        
NSC 38 Suíza Gregor Foitek Rial-Ford        
NSCP 40 Italia Gabriele Tarquini AGS-Ford        
NSCP 36 Suecia Stefan Johansson Onyx-Ford        
NSCP 31 Roberto Moreno Coloni-Ford        
NSCP 29 Italia Michele Alboreto Lola-Lamborghini        
NSCP 35 Aguri Suzuki Zakspeed-Yamaha        
NSCP 41 Francia Yannick Dalmas AGS-Ford        
DNPQ 34 Alemaña Bernd Schneider Zakspeed-Yamaha        
NSCP 33 Oscar Larrauri EuroBrun-Judd        
NSCP 32 Italia Enrico Bertaggia Coloni-Ford        
fonte:[1]

Notas[editar | editar a fonte]

  • Primeira saída nun Grand Prix : J.J. Lehto
  • Gregor Foitek substituíu a Christian Danner en Rial, pero abandonou o equipo despois da carreira, cando sufriu un forte accidente na cualificación debido a perda do alerón traseiro do coche.

Posicións logo da carreira[editar | editar a fonte]

  • Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.

Notas[editar | editar a fonte]

  1. "1989 Spanish Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 18 de xaneiro de 2015. Consultado o 23 de decembro de 2015. 


Carreira anterior:
Gran Premio de Portugal de 1989
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA
Temporada 1989
Carreira seguinte:
Gran Premio do Xapón de 1989
Carreira anterior:
Gran Premio de España de 1988
Gran Premio de España Carreira seguinte:
Gran Premio de España de 1990

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]