Gran Premio de Detroit de 1987
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde xullo de 2017.) |
| Detalles da carreira | ||
|---|---|---|
| Carreira 5 de 16 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1987. | ||
 Trazado do circuíto de Detroit. | ||
| Data | 21 de xuño de 1987 | |
| Nome oficial | VI Gran Premio de Detroit | |
| Localización | Circuíto urbano de Detroit Detroit, Míchigan | |
| Percorrido | Circuíto urbano 4´023 km | |
| Distancia | 63 voltas, 253´449 km | |
| Clima | Despexado e logo chuvia | |
| Pole position | ||
| Piloto |  Nigel Mansell
|
Williams-Honda |
| Tempo | 1:39.264 | |
| Volta rápida | ||
| Piloto |  Ayrton Senna
|
Lotus-Honda |
| Tempo | 1:40.464 na volta 39 | |
| Podio | ||
| Primeiro | Ayrton Senna
|
Lotus-Honda |
| Segundo | Nelson Piquet
|
Williams-Honda |
| Terceiro |  Alain Prost
|
McLaren-TAG |
O Gran Premio de Detroit de 1987 foi unha carreira de Fórmula Un celebrada o 21 de xuño de 1987 en Detroit, Míchigan. Foi a quinta carreira da tempada de Fórmula Un de 1987 e o sexto Gran Premio de Detroit. A carreira disputouse sobre 63 voltas ao circuíto de catro quilómetros para unha distancia total da carreira de 253 quilómetros.
A carreira foi gañada por Ayrton Senna no Lotus 99T con suspensión activa controlada por ordenador. Foi a segunda vitoria seguida de Senna logo da súa vitoria en Mónaco. O Lotus rodou no circuíto urbano cheo de fochancas moito mellor que a competencia, permitindo a Senna coidar os seus pneumáticos e lograr a vitoria 33 segundos por diante do Williams FW11B de Nelson Piquet co actual campión do mundo Alain Prost terminando terceiro no seu McLaren MP4 / 3.
O pole Nigel Mansell, o único piloto en facer a volta dos 4.023 km circuíto de Detroit en menos de 1:40 durante a cualificación, liderou a carreira ata a súa parada para cambiar os pneumáticos, pero pouco despois comezou a perder posicións debido a unha cambra na perna dereita polo que apenas podía pisar o pedal do freo. Máis tarde dixo que case se retirou debido á dor, pero logrou terminar en quinto lugar, cunha volta menos que Senna.
Prost tratou de convencer a McLaren a través da radio que os seus pneumáticos estaban ben e que non necesitaba deterse, pero finalmente acatou ás ordes e entrou en boxes para poñer pneumáticos novos. Foi alí onde os técnicos de Goodyear descubriron que o diagnóstico de Prost era correcto e que non tiña necesidade de parar, aínda que isto non alterou a chamada a Piquet para deterse, xa que Prost tiña fama de ser máis coidadoso cos seus pneumáticos que a maioría.
As vitorias consecutivas de Senna déronlle unha vantaxe de dous puntos no campionato sobre Prost, pero foi momentánea. Senna non ía gañar de novo este ano. Tamén sería a última vitoria na longa historia de Team Lotus, que logrou a súa primeira vitoria no Gran Premio dos Estados Unidos de 1961. A seguinte ocasión na que un coche co nome de Lotus gañaría un Gran Premio foi o Gran Premio de Abu Dabi de 2012, gañado por Kimi Räikkönen pilotando para o equipo Lotus F1.
Resumo[editar | editar a fonte]
Clasificación[editar | editar a fonte]
Ayrton Senna repetiu a súa vitoria en Detroit de 1986 e gañou a súa segunda carreira de 1987 seguida, as primeiras vitorias para un coche con suspensión activa. A vitoria en Mónaco tres semanas antes demostrou que o novo sistema de Lotus funcionaba, e no circuíto de Detroit cheo de fochancas, a vantaxe aínda foi maior. O desgaste dos pneumáticos permitiu a Senna correr toda a carreira sen parar, e chegou a meta máis de medio minuto por diante do Williams FW11B do eventual Campión de pilotos Nelson Piquet.
Normalmente, a carreira de Detroit era inmediatamente precedida ou seguida polo Gran Premio do Canadá. Pero en 1987, a FISA esixira melloras ao circuíto de Montreal, incluíndo novos boxes. Cando se determinou que estes cambios non se puideran completar a tempo, a carreira foi cancelada, e non houbo ningunha carreira no Canadá por segunda vez desde 1967.
O venres, o Williams de Nigel Mansell foi o máis rápido nas dúas sesións de cualificación, por diante dos Lotus de Senna e de Piquet no segundo Williams. Choveu a noite do venres, pero a pista estaba seca para a sesión da tarde do sábado. Na sesión final, Senna tomou brevemente o primeiro lugar, pero Mansell recuperouno de novo e terminou máis dun segundo máis rápido para lograr a súa cuarta pole nas cinco primeiras carreiras da tempada. O americano Eddie Cheever foi sexto para Arrows, xusto detrás de Alain Prost no McLaren MP4/3.
Carreira[editar | editar a fonte]
Choveu outra vez na noite do sábado e o domingo pola mañá, pero, logo dun chuvioso quecemento na mañá da carreira, a saída foi en seco. Os tres primeiros saíron da grella en orde, mentres que Cheever saltou ao cuarto e Teo Fabi foi do oitavo ao quinto lugar no Benetton B187, seguido de Michele Alboreto (Ferrari F1 / 87), Prost, Thierry Boutsen (Benetton B187) e Stefan Johansson (McLaren MP4/3). Na terceira volta, Piquet saíuse nunha curva e colleu residuos que provocáronlle unha pequena picada. Cheever e Fabi pasaron a Piquet antes de que verase obrigado a entrar en boxes. Tres voltas máis tarde, logo de repetidos intentos de pasar a Cheever, Fabi tocou co seu alerón dianteiro no pneumático traseiro de Cheever, perforando e rompendo o morro do seu Benetton B187. Fabi volveu a boxes, pilotando sen morro, pero retirouse. Fabi confirmou que o único problema era que faltaba un á. Cheever chegou aos pits no mesmo momento, perdendo unha volta e volvendo na 19ª posición.
Na décima volta, Mansell estaba cinco segundos por diante de Senna, con Alboreto outros 23 segundos atrás no terceiro. De súpeto, Senna sentiu que o seu pedal de freo ir suave ao entrar nunha curva e evitou chocar contra o muro. Decidiu perder posicións e permitir que os freos arrefriaran, perdendo tres segundos por volta dos seus tempos. Preocupado principalmente por manterse diante de Alboreto, Senna tivo un respiro cando a caixa de cambios do Ferrari F1/do 87 rompeu na volta 25, entregando o terceiro lugar para Prost. Na seguinte volta, Senna comezou a perseguir a Mansell.
Na volta 26, a vantaxe de Mansell era de 18,8 segundos sobre Senna, pero empezaba a experimentar cambras na perna dereita. Fixo unha parada de pneumáticos na volta 34, tardou 18 segundos cando a porca da roda traseira dereita negouse a asentar correctamente. O uso dos freos moito máis tempo do normal fixo que as cambras do inglés foran a peor. Prost, agora en segundo lugar, loitaba con problemas nos freos e na caixa de cambios cando se detivo para cambiar pneumáticos.
Senna fixo a volta rápida da carreira na volta 39 en 1:40.464, máis rápido que o seu tempo de cualificación. Ao darse conta de que era máis rápido cos seus pneumáticos vellos que os demais cos novos, decidiu terminar a carreira sen deterse a cambiar pneumáticos. Os mecánicos de Lotus saíron no pit lane durante un tempo coma se prepararanse para unha parada, pero era evidente que o brasileiro, de feito, non entraría. Nese momento, tiña case un minuto de vantaxe.
Mansell, nese momento, esgotouse, a súa cabeza rebotaba de lado a lado na cabina. Logo da carreira dixo que cada vez que pasaba polos boxes, pensaba en parar. Na volta 53, Piquet e Prost adiantárono, e na volta 56, tamén Gerhard Berger. A súa perseveranza deulle dous puntos no quinto lugar, cunha volta perdida, mentres que Cheever logrou o punto final.
Senna relaxouse cara ao final, e con tres voltas para o final os ceos ameazaban choiva. Nunca chegou a ser un problema, xa que a choiva comezou a caer logo da chegada, Senna cruzou a meta trinta e tres segundos por diante. Foi a sexta vitoria da súa carreira, pero a súa última no ano 1987 e a última para o equipo Lotus, que finalmente pechou en 1994. Senna dixo que os seus pneumáticos duraran toda a carreira por dúas razóns: as voltas que que fixo máis lentas para arrefriar os freos, e o correcto funcionamento da suspensión activa.
Clasificación[editar | editar a fonte]
Clasificación[editar | editar a fonte]
| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Voltas | Tempo/Retirada | Grella | Puntos |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 12 | Ayrton Senna
|
Lotus-Honda | 63 | 1:50:16.358 | 2 | 9 |
| 2 | 6 | Nelson Piquet
|
Williams-Honda | 63 | + 33.819 | 3 | 6 |
| 3 | 1 | Alain Prost
|
McLaren-TAG | 63 | + 45.327 | 5 | 4 |
| 4 | 28 |  Gerhard Berger
|
Ferrari | 63 | + 1:02.601 | 12 | 3 |
| 5 | 5 | Nigel Mansell
|
Williams-Honda | 62 | + 1 volta | 1 | 2 |
| 6 | 18 |  Eddie Cheever
|
Arrows-Megatron | 60 | + 3 voltas | 6 | 1 |
| 7 | 2 |  Stefan Johansson
|
McLaren-TAG | 60 | + 3 voltas | 11 | |
| 8 | 10 |  Christian Danner
|
Zakspeed | 60 | + 3 voltas | 16 | |
| 9 | 7 |  Riccardo Patrese
|
Brabham-BMW | 60 | + 3 voltas | 9 | |
| 10 | 25 | René Arnoux
|
Ligier-Megatron | 60 | + 3 voltas | 21 | |
| 11 (1) | 3 | Jonathan Palmer
|
Tyrrell-Ford | 60 | + 3 voltas | 13 | |
| 12 (2) | 14 | Pascal Fabre
|
AGS-Ford | 58 | + 5 voltas | 26 | |
| Ret | 20 |  Thierry Boutsen
|
Benetton-Ford | 52 | Freos | 4 | |
| Ret | 26 | Piercarlo Ghinzani
|
Ligier-Megatron | 51 | Embrague | 23 | |
| Ret | 4 | Philippe Streiff
|
Tyrrell-Ford | 44 | Roda | 14 | |
| Ret | 30 | Philippe Alliot
|
Lola-Ford | 38 | Accidente | 20 | |
| Ret | 27 | Michele Alboreto
|
Ferrari | 25 | Caixa de cambios | 7 | |
| Ret | 24 | Alessandro Nannini
|
Minardi-Motori Moderni | 22 | Caixa de cambios | 18 | |
| Ret | 9 | Martin Brundle
|
Zakspeed | 16 | Turbo | 15 | |
| Ret | 17 | Derek Warwick
|
Arrows-Megatron | 12 | Accidente | 10 | |
| Ret | 16 | Ivan Capelli
|
March-Ford | 9 | Eléctrico | 22 | |
| Ret | 19 | Teo Fabi
|
Benetton-Ford | 6 | Accidente | 8 | |
| Ret | 21 | Alex Caffi
|
Osella-Alfa Romeo | 3 | Transmisión | 19 | |
| Ret | 8 | Andrea de Cesaris
|
Brabham-BMW | 2 | Caixa de cambios | 17 | |
| Ret | 23 |  Adrián Campos
|
Minardi-Motori Moderni | 1 | Accidente | 25 | |
| Ret | 11 |  Satoru Nakajima
|
Lotus-Honda | 0 | Colisión | 24 | |
Fonte:[1]
| |||||||
- Os números entre parénteses refírense ás posicións dos participantes con motores normalmente aspirados que competían polo Jim Clark Trophy.
Posicións logo da carreira[editar | editar a fonte]
|
|
|
|
- Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos da clasificación.
| Carreira anterior: Gran Premio de Mónaco de 1987 |
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1987 |
Carreira seguinte: Gran Premio de Francia de 1987 |
| Carreira anterior: Gran Premio de Detroit de 1986 |
Gran Premio de Detroit | Carreira seguinte: Gran Premio de Detroit de 1988 |
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ "1987 United States Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 3 November 2014. Consultado o 23 December 2015.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Rob Walker (1987). "6th Detroit Grand Prix: Taking An Active Role". Road & Track, 131-134.