Saltar ao contido

Gran Premio de México de 1989

Modelo:Competición deportivaGran Premio de México de 1989
Nome oficialXIII Mexican Grand Prix Editar o valor en Wikidata
TipoGran Premio de México Editar o valor en Wikidata
Deporteautomobilismo Editar o valor en Wikidata
Parte deCampionato Mundial de Fórmula 1 de 1989 Editar o valor en Wikidata
Distancia do evento69 Editar o valor en Wikidata
Localización  e  Datas
LocalizaciónAutódromo Hermanos Rodríguez (Iztacalco (pt) Traducir) 19°24′15″N 99°05′19″O / 19.404197222222, -99.088747222222 Editar o valor en Wikidata
Lonxitude4,304 km Editar o valor en Wikidata
PaísMéxico Editar o valor en Wikidata
Data28 de maio de 1989 Editar o valor en Wikidata
Competición
Primeiro postoAyrton Senna Editar o valor en Wikidata
Pole positionAyrton Senna Editar o valor en Wikidata
Volta máis rápidaNigel Mansell Editar o valor en Wikidata

O Gran Premio de México de 1989 de Fórmula 1 celebrouse na Cidade de México o 28 de maio de 1989. A carreira, que foi a cuarta da Fórmula Un de 1989. Foi o 12º Gran Premio de México e o terceiro desde o regreso ao calendario do Mundial do Autódromo Irmáns Rodríguez, logo da súa renovación.

Clasificación

[editar | editar a fonte]

A pre cualificación foi dominada de novo polos Brabhams calzados con Pirelli sendo Martin Brundle e Stefano Modena os máis rápidos. Alex Caffi foi terceiro no seu Dallara, mentres que Stefan Johansson, foi o derradeiro pre cualificado final no seu Onyx.

Na propia cualificación, o campión do mundo Ayrton Senna logrou a súa 33ª pole position, igualando a vella marca en poder de Jim Clark. O tempo da pole de Senna co seu McLaren - Honda V10 foi 0´408 máis lento que o seu tempo na pole en 1988 no McLaren MP4/4 turbo. O seu compañeiro de equipo en McLaren Alain Prost foi o segundo máis rápido e terceiro o Ferrari 640 V12 de Nigel Mansell. O compañeiro de equipo de Mansell Gerhard Berger, volvía á acción en México logo do seu accidente en San Marino, foi sexto, os Ferraris tiñan en medio ao March-Judd de Ivan Capelli e o Williams-Renault de Riccardo Patrese. Sorprendentemente, o compañeiro de equipo de Capelli Maurício Gugelmin non se cualificou. Berger, que aínda sufría os efectos do accidente de Imola, admitiu que si non fóra pola innovadora Transmisión semi-automática de Ferrari (o que significaba que non tiña que cambiar de marcha como cunha panca de cambios normal), non sería capaz de correr.

A última fila da grella foi sen dúbida a de mellor credenciais e a de máis experiencia na historia dos Grandes Premios. 25º foi o Ligier - Ford do gañador de 7 Grandes Premios René Arnoux, mentres que o 26º e último da grella foi o triplo campión do mundo Nelson Piquet no seu Lotus - Judd.

Senna elixiu o composto medio dos pneumáticos Goodyear "B" para a carreira, mentres que Prost elixiu os pneumáticos máis brandos do composto C coa esperanza de obter unha vantaxe de velocidade (moi confiado na súa posta a punto, Senna pasou o tempo antes da carreira na carpa de hospitalidade de Goodyear vendo as 500 millas de Indianápolis de 1989 na televisión). A pesar de saír polo lado sucio da pista en México, Senna fixo a mellor saída e foi capaz de liderar na primeira curva diante de Mansell, Prost, Berger, Patrese e o Tyrrell - Ford de Michele Alboreto. Con todo, todo isto non significaba nada Modena trompeou co seu Brabham na Peraltada na primeira volta golpeado polo Ligier de Olivier Grouillard e terminou contra a barreira de pneumáticos. Malia que o coche non estaba nunha posición perigosa, sacouse a bandeira vermella e a carreira tivo que ser reiniciada.

Senna liderou no reinicio sobre Prost, Berger, Mansell e os Williams de Patrese e Thierry Boutsen (Capelli vírase obrigado a empezar desde os pits por cambiar pezas do March logo de sairse e danar os freos na primeira volta da primeira saída). Prost, cos seus pneumáticos máis brandos dándolle un mellor agarre, pronto se puxo detrás do coche do seu compañeiro. Con todo, en México Prost comezou a cuestionar a potencia do seu Honda V10 en comparación co utilizado por Senna. Durante varias voltas Prost, claramente máis rápido a través da curva Peraltada ao final da recta principal, non podía meter presión a Senna malia estar na súa estela aerodinámica nos 1´2 km de lonxitude recta principal. De feito, o Mclaren # 1 afastábase coche # 2 na recta. Correr preto do seu compañeiro de equipo, finalmente, tivo un efecto prexudicial sobre os pneumáticos de Prost que pronto tivo que entrar a boxes para cambiar as gomas. O equipo McLaren, por un erro montou ao francés outro xogo de pneumáticos C en lugar dos B que debía montar. Prost non tardou en volver para outro cambio de pneumáticos e volveu entrar na carreira só uns segundos diante de Senna que agora tiña case unha volta de vantaxe sobre o seu rival máis próximo no campionato. Malia ter uns pneumáticos máis frescos que o seu compañeiro de equipo, Prost aínda perdíu terreo fronte a Senna e finalmente foi dobrado cando o brasileiro pasouno na recta principal, alimentando as acusacións de Prost de que os seus motores tiñan menos potencia en comparación con Senna. O xefe de McLaren Ron Dennis desculpouse máis tarde publicamente a Prost polo fallo na súa parada en boxes.

Ambos Ferraris correron ben ata que a carreira de Berger terminou na volta 16 cun fallo na transmisión, mentres que a caixa de cambios de Mansell durou ata a volta 43. Isto deixou ao Williams de Patrese en segundo lugar cun sorprendente Alboreto terceiro. Así foi como terminaron os tres primeiros con Alessandro Nannini cuarto no seu vello modelo Benetton B188 no cuarto lugar. O equipo Benetton esperaba ter o seu novo coche dispoñible en México, pero problemas co novo Ford V8 (como así como que Nannini estrelara o único coche terminado nunhas probas privadas) levaron a que o equipo aínda tivera que usar o seu coche e motor de 1988. Prost, que máis tarde desdobrouse logo de que Senna deixarao pasar, terminou quinto e foi o último coche na volta do líder. O italiano Gabriele Tarquini finalizou 6º logrando o último punto da carreira no seu AGS - Ford, que en última instancia, foi o único punto da tempada.[1]

Clasificación

[editar | editar a fonte]

Pre cualificación

[editar | editar a fonte]
Pos Piloto Construtor Tempo diferenza
1 7 Martin Brundle Brabham-Judd 1:21.770
2 8 Italia Stefano Modena Brabham-Judd 1:22.211 +0.441
3 21 Italia Alex Caffi Dallara-Ford 1:22.876 +1.106
4 36 Stefan Johansson Onyx-Ford 1:23.288 +1.518
5 37 Bélxica Bertrand Gachot Onyx-Ford 1:23.752 +1.982
6 33 Suíza Gregor Foitek EuroBrun-Judd 1.24.351 +2.581
7 17 Italia Nicola Larini Osella-Ford 1:24.392 +2.622
8 39 Alemaña Volker Weidler Rial-Ford 1:24.966 +3.196
9 34 Alemaña Bernd Schneider Zakspeed-Yamaha 1:25.418 +3.648
10 35 Aguri Suzuki Zakspeed-Yamaha 1:25.658 +3.888
11 18 Italia Piercarlo Ghinzani Osella-Ford 1:26.065 +4.295
12 41 Alemaña Joachim Winkelhock AGS-Ford 1:26.754 +4.984
13 32 Francia Pierre-Henri Raphanel Coloni-Ford 1:34.357 +12.587

Cualificación

[editar | editar a fonte]
Pos Piloto Construtor Q1 Q2 Diferenza
1 1 Ayrton Senna McLaren-Honda 1:19.112 1:17.876
2 2 Francia Alain Prost McLaren-Honda 1:20.401 1:18.773 +0.897
3 27 Nigel Mansell Ferrari 1:21.170 1:19.137 +1.261
4 16 Italia Ivan Capelli March-Judd 1:24.720 1:19.337 +1.461
5 6 Italia Riccardo Patrese Williams-Renault 1:21.763 1:19.656 +1.780
6 28 Austria Gerhard Berger Ferrari 1:21.564 1:19.835 +1.959
7 4 Italia Michele Alboreto Tyrrell-Ford 1:22.150 1:20.066 +2.190
8 5 Bélxica Thierry Boutsen Williams-Renault 1:21.456 1:20.234 +2.358
9 8 Italia Stefano Modena Brabham-Judd 1:22.640 1:20.505 +2.629
10 9 Derek Warwick Arrows-Ford 1:23.245 1:20.601 +2.725
11 26 Francia Olivier Grouillard Ligier-Ford 1:23.053 1:20.859 +2.983
12 22 Italia Andrea de Cesaris Dallara-Ford 1:23.066 1:20.873 +2.997
13 19 Italia Alessandro Nannini Benetton-Ford 1:21.791 1:20.888 +3.012
14 3 Jonathan Palmer Tyrrell-Ford 1:21.561 1:20.888 +3.012
15 12 Satoru Nakajima Lotus-Judd 1:22.438 1:20.943 +3.067
16 30 Francia Philippe Alliot Lola-Lamborghini 1:22.014 1:21.031 +3.155
17 40 Italia Gabriele Tarquini AGS-Ford 1:23.004 1:21.031 +3.155
18 20 Johnny Herbert Benetton-Ford 1:22.553 1:21.105 +3.229
19 21 Italia Alex Caffi Dallara-Ford 1:22.705 1:21.139 +3.263
20 7 Martin Brundle Brabham-Judd 1:23.375 1:21.217 +3.341
21 36 Stefan Johansson Onyx-Ford 1:23.746 1:21.358 +3.482
22 23 Italia Pierluigi Martini Minardi-Ford 1:24.181 1:21.471 +3.595
23 38 Alemaña Christian Danner Rial-Ford 1:22.931 1:21.696 +3.820
24 10 Eddie Cheever Arrows-Ford 1:23.427 1:21.716 +3.840
25 25 Francia René Arnoux Ligier-Ford 1:24.890 1:21.830 +3.954
26 11 Nelson Piquet Lotus-Judd 1:23.090 1:21.831 +3.955
27 24 España Luis Pérez-Sala Minardi-Ford 1:26.567 1:21.935 +4.059
28 15 Maurício Gugelmin March-Judd 1:22.712 1:22.081 +4.205
29 29 Francia Yannick Dalmas Lola-Lamborghini 1:25.651 9:27.789 +7.775
30 31 Roberto Moreno Coloni-Ford Sen tempo 3:34.095 +2:16.219
Pos piloto Construtor voltas Tempo/Retirada Grella Puntos
1 1 Ayrton Senna McLaren-Honda 69 1:35:21.431 1 9
2 6 Italia Riccardo Patrese Williams-Renault 69 + 15.560 5 6
3 4 Italia Michele Alboreto Tyrrell-Ford 69 + 31.254 7 4
4 19 Italia Alessandro Nannini Benetton-Ford 69 + 45.495 13 3
5 2 Francia Alain Prost McLaren-Honda 69 + 56.113 2 2
6 40 Italia Gabriele Tarquini AGS-Ford 68 + 1 volta 17 1
7 10 Eddie Cheever Arrows-Ford 68 + 1 volta 24  
8 26 Francia Olivier Grouillard Ligier-Ford 68 + 1 volta 11  
9 7 Martin Brundle Brabham-Judd 68 + 1 volta 20  
10 8 Italia Stefano Modena Brabham-Judd 68 + 1 volta 9  
11 11 Nelson Piquet Lotus-Judd 68 + 1 volta 26  
12 38 Alemaña Christian Danner Rial-Ford 67 + 2 voltas 23  
13 21 Italia Alex Caffi Dallara-Ford 67 + 2 voltas 19
14 25 Francia René Arnoux Ligier-Ford 66 + 3 voltas 25  
15 20 Johnny Herbert Benetton-Ford 66 + 3 voltas 18
Ret 23 Italia Pierluigi Martini Minardi-Ford 53 Motor 22  
Ret 27 Nigel Mansell Ferrari 43 Caixa de cambios 3
Ret 9 Derek Warwick Arrows-Ford 35 Eléctrico 10
Ret 12 Satoru Nakajima Lotus-Judd 35 Trompo 15
NC 30 Francia Philippe Alliot Lola-Lamborghini 28 Non clasificado 16  
Ret 22 Italia Andrea de Cesaris Dallara-Ford 20 Suspensión 12  
Ret 28 Austria Gerhard Berger Ferrari 16 Caixa de cambios 6
Ret 36 Stefan Johansson Onyx-Ford 16 Transmisión 21  
Ret 5 Bélxica Thierry Boutsen Williams-Renault 15 Eléctrico 8  
Ret 3 Jonathan Palmer Tyrrell-Ford 9 Acelerador 14  
Ret 16 Italia Ivan Capelli March-Judd 1 Transmisión 4  
NSC 24 España Luis Pérez-Sala Minardi-Ford        
NSC 15 Maurício Gugelmin March-Judd        
NSC 29 Francia Yannick Dalmas Lola-Lamborghini        
NSC 31 Roberto Moreno Coloni-Ford        
NSCP 37 Bélxica Bertrand Gachot Onyx-Ford        
NSCP 33 Suíza Gregor Foitek EuroBrun-Judd        
NSCP 17 Italia Nicola Larini Osella-Ford        
NSCP 39 Alemaña Volker Weidler Rial-Ford        
NSCP 34 Alemaña Bernd Schneider Zakspeed-Yamaha        
NSCP 35 Aguri Suzuki Zakspeed-Yamaha        
NSCP 18 Italia Piercarlo Ghinzani Osella-Ford        
NSCP 41 Alemaña Joachim Winkelhock AGS-Ford        
NSCP 32 Francia Pierre-Henri Raphanel Coloni-Ford        
fonte:[2]

Posicións logo da carreira

[editar | editar a fonte]
  • Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos de ambos grupos de clasificación.


Carreira anterior:
Gran Premio de Mónaco de 1989
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA
Temporada 1989
Carreira seguinte:
Gran Premio dos Estados Unidos de 1989
Carreira anterior:
Gran Premio de México de 1988
Gran Premio de México Carreira seguinte:
Gran Premio de México de 1990

Referencias

[editar | editar a fonte]
  1. Roebuck, Nigel; Henry, Alan (1989). Naismith, Barry, ed. "Round 4:Mexico Making It Look Easy". Grand Prix (Glen Waverly, Victoria: Garry Sparke & Associates) 5: 54. ISBN 0-908081-99-5. 
  2. "1989 Mexican Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 18 de xaneiro de 2015. Consultado o 23 de decembro de 2015. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]