Henri Seyrig

Henri Seyrig

Biografía
Nacemento	(fr) Henri Arnold Seyrig 10 de novembro de 1895 Héricourt (Francia)
Morte	21 de xaneiro de 1973 Neuchâtel. Suíza
Causa da morte	doenza
Director Escola do Louvre
1960 – 1962 ← Edmond Sidet (en) – Jean Chatelain (pt)  →
Director of the Museums of France (en)
1960 – 1962
Datos persoais
País de nacionalidade	Francesa.
Educación	- Universidade de París. - Escola Francesa de Atenas.
Q89547790	- Director da Escola do Louvre. - Director do Instituto Francés de Arqueoloxía do Próximo Oriente. - Director dos Museos de Francia.
Actividade
Campo de traballo	Arqueoloxía e numismática.
Ocupación	arqueólogo, historiador, profesor universitario
Membro de	Academia de Inscricións e Linguas Antigas (free member (en) ) (1952–1973) French School at Athens (en) (1922–1929) Academia Británica
Profesores	Victor Bérard
Carreira militar
Conflito	Primeira guerra mundial
Familia
Cónxuxe	Hermine de Saussure
Fillos	Francis Seyrig, Delphine Seyrig
Parentes	Théophile Seyrig, avó
Premios
- (1952): Medalla Huntington (ANS). - (1961): Medalla da RNS.
Lista  Oficial da Lexión de Honra

Henri Arnold Seyrig, nado o 10 de novembro de 1895 en Héricourt, Alto Saona, e finado o 21 de xaneiro de 1973 en Neuchâtel, Suíza, foi un arqueólogo e numismático francés.

Foi membro da Académie des inscriptions et belles-lettres, e é coñecido fundamentalmente por ter ocupado o posto de director xeral de Antigüidades de Siria e o Líbano no período de soberanía francesa, e posteriormente por ter creado o Instituto Francés de Arqueoloxía do Próximo Oriente, que dirixiu ata 1967, cando se xubilou.

Estivo casado con Hermine de Saussure (1901-1984), tataraneta de Horace Bénédict de Saussure. A súa filla foi a actriz Delphine Seyrig e o seu fillo o compositor de música cinematográfica Francis Seyrig.

Traxectoria

Henri Seyrig era membro dunha familia de industriais alsaciana e suíza que profesaba a fe calvinista; fillo de Abel Seyrig, garda forestal, e de Julia Lacroix. Aos seus tres anos, a familia instalouse en Mulhouse, onde recibiu a educación primaria e aprendeu alemán.

No curso 1913-1914 estudou na Universidade de Oxford, mais tivo que deter os seus estudos por mor da súa participación na primeira guerra mundial na fronte de Verdún, que o fixo merecedor da Cruz de Guerra; posteriormente interveu tamén co exército francés de Oriente en Tesalónica.

Logo do armisticio, Seyrig continuou os estudos clásicos e graduouse na Universidade Sorbona, e baixo a dirección de Victor Bérard con quen preparou unha memoria de licenciatura sobre a Casa Homérica. En 1922 acadou acreditación para impartir de gramática e linguas clásicas e tamén aprobou o ingreso nas Escola Francesa de Atenas, onde colleu amizade con Fernand Chapouthier. Os seguintes anos pasounos en Grecia, primeiro como científico (1922-1928) e posteriormente como secretario xeral desa institución (1928).

A súa carreira sufriu un punto de inflexión en 1929, cando René Dussaud, o pai da arqueoloxía siria, o recomendou para o posto de director xeral de Antigüidades de Siria e do Líbano en Beirut, baixo mandato francés. Seyring converteuse nun dos principais reorganziadores da investigación arqueolóxica en Siria, primeiro desde ese posto (1929-1941) e máis tarde como director do Instituto Francés de Arqueoloxía do Próximo Oriente -IFAPO- (1946-1960 e 1962-1967).

Entre 1942 e 1945 foi agregado cultural da Francia libre nos Estados Unidos, e entre 1945 e 1965 foi profesor na Universidade de París.

O seu labor como arqueólogo foi cada vez máis coñecido e o seu nome "ligouse ás grandes obras arqueolóxicas". Así as cousas, foi nomeado como director dos Museos de Francia e da Escola do Louvre (1960-1962) por André Malraux, daquela ministro de Cultura.

Henri Seyrig mantivo contactos con numerosas figuras da cultura e da arte contemporáneas, como Henri Matisse, Fernand Léger, Joan Miró, Aimé Césaire, André Breton e, sinaladamente, Le Corbusier.

Ingresou na Académie des Inscriptions et Belles-Lettres, en 1933 como membro correspondente e en 1952 como membro pleno, e na Academia Británica en 1955, como membro correspondente. Ademais, foi nomeado Doutor Honoris Causa pola Universidade Yale.

Seyrig chegou a conformar unha importante colección de selos de chumbo bizantinos, que agora se atopa no Gabinete de Moedas e Medallas da Biblioteca Nacional de Francia, en París. Algunhas antigüidades da súa posesión foron doadas ao Museo Louvre de París.

Recoñecementos

• (1952): Medalla Huntington, da American Numismatic Society, de Nova York.
• (1961): Medalla da Royal Numismatic Society, de Londres.

Publicacións

Seyrig foi un autor prolífico de artigos nas revistas arqueolóxicas e numismáticas máis sobranceiras do seu tempo. Saliéntanse aquí algunhas das súas monografías máis relevantes:

Monografías

• (1938). Antiquités syriennes. P. Geuthner, París.
• (1950). Notes in Syrian Coins. American Numismatic Society. Numismatic notes & monographs, 119.
• (1968). Le temple de Bêl à Palmyre. P. Geuthner, París.
• (1973). Trésors du Levant anciens et nouveaux. P. Geuthner, París.
• (1985). Scripta varia. mélanges d'archéologie et d'histoire. P. Geuthner, París.
• (1986). Scripta numismatica. P. Geuthner, París.

Véxase tamén

Bibliografía

• Cheynet, J. C.; Morrisson, C. (1991). Les sceaux byzantins de la collection Henri Seyrig. Catalogue raisonné. Bibliothèque nationale, París. ISBN 978-2717718492
• Courcelle, P. (1973). "Allocution à l'occasion de la mort de M. Henri Seyrig, membre de l'Académie". En Comptes rendus des séances de l'Académie des Inscriptions et Belles-Lettres. 117-1. Páxinas 100-102.
• Dentzer, J-M. (2013). "Henri Seyrig et les institutions de recherche françaises : du Service des Antiquités de Syrie au Centre de Recherches archéologiques de Valbonne". En Comptes rendus des séances de l'Académie des Inscriptions et Belles-Lettres. 157-3. Páxinas 1351-1366.
• Knoepfler, D. (1996). "De la Grèce au Proche-Orient avec Henri Seyrig : un Athénien atypique au tournant de sa carrière (1922-1929)". En Bulletin de correspondance hellénique. 120. Páxinas 285-308.
• Knoepfler, D. (2013). "Henri Seyrig à Neuchâtel : le savant et l’homme à travers sa bibliothèque scientifique". En Comptes rendus des séances de l'Académie des Inscriptions et Belles-Lettres. 157-3. Páxinas 1313-1349.
• Le Rider, G. (1973). "Henri Seyrig 1895-1973". En Revue suisse de numismatique. 52. Páxinas 147-171.
• Picard, O. (2013). "Henri Seyrig, un athénien peu ordinaire, 1922-1928". Comptes rendus des séances de l'Académie des Inscriptions et Belles-Lettres. 157-3. Páxinas 1295-1311.
• Siebert, G. (2001). "Portraits et silhouettes d’Alsace: Seyrig Henri Arnold". En Revue d'Alsace. 127. Páxinas p. 372-376.
• Thiollet, G-P. (2005). "Henri Seyrig". En Je m'appelle Byblos. Ed. H & D. Páxina 257. ISBN 978-2914266048
• Will, E. (1973). "Henri Seyrig". En Syria. 50. Páxinas 259-265.
• Will, E. (1993). "Notice sur la vie et les travaux d’Henri Seyrig, membre de l'Académie". Comptes rendus des séances de l'Académie des Inscriptions et Belles-Lettres". 137-2. Páxinas 384-394.