Théodore Reinach

Théodore Reinach

Théodore Reinach en 1913
Biografía
Nacemento	3 de xullo de 1960 Saint-Germain-en-Laye, Francia
Morte	28 de outubro de 1928 París. Illa de Francia Francia
Lugar de sepultura	Cemiterio de Montmartre
Q61993568
20 de maio de 1906 – 31 de maio de 1914
Secretario Xeral Société des études juives (en)
Presidente Société de linguistique de Paris (pt)
Datos persoais
Residencia	La Motte-Servolex
País de nacionalidade	Francesa
Relixión	Xudaísmo
Educación	École Pratique des Hautes Études.
Actividade
Campo de traballo	Historia, numismática, antropoloxía, política, filoloxía, dereito, matemáticas
Lugar de traballo	París
Ocupación	matemático , musicólogo , historiador , catedrático , avogado , historiador da arte , arqueólogo , político , antropólogo , lingüista , tradutor
Empregador	Collège de France (pt) , catedrático (1924–1928) École des hautes études en sciences sociales (pt)
Partido político	Independent Radicals (en)
Membro de	Académie des Inscriptions et Belles-Lettres (pt) (free member (en) ) (1909–1928) Conférence Molé-Tocqueville (en) Union Libérale Israélite de France (en) Société de linguistique de Paris (pt)
Lingua	Lingua francesa, Grego antigo e lingua latina
Obra
Arquivos en	La contemporaine (pt) [ F delta 2211. S res 0816]
Familia
Familia	Reinach Family (en)
Cónxuxe	Charlotte Marie Evelyne Hirsch-Kann (1886). Fanny Thérèse Reinach (1891).
Irmáns	Joseph Reinach e Salomon Reinach (pt)
Premios
(1891): Premio Bordin (AF). (1916): Medalla da RNS.
Lista (1891)  Premio Bordin  Oficial da Lexión de Honra  concours général

Théodore Reinach, nado en Saint-Germain-en-Laye o 3 de xullo de 1860 e finado en París o 28 de outubro de 1928, foi un arqueólogo, numismático, historiador, xurista, filólogo, epigrafista, musicólogo e político francés.

Traxectoria

Primeiros anos e formación

Théodore Reinach foi o máis novo dos tres fillos de Hermann-Joseph Reinach e de Julie Büding, unha familia xudía de banqueiros orixinaria de Argovia, en Suíza, que fixera fortuna coa explotación dunha empresa ferroviaria. Os tres irmáns, Joseph, Salomon e Théodore, foron destacados eruditos en diversas áreas do coñecemento, motivo polo cal foron alcumados como os irmáns Je-Sais-Tout ("Seino Todo"), tendo en conta que as súas iniciais formaban "J S T".

Logo de recibir a primeira educación dun preceptor, na súa adolescencia estudou no Lycée Condorcet, coas mellores cualificacións da súa promoción, e posteriormente ingresou na Facultade de Dereito da Universidade de París, onde acadou os títulos de doutor en Dereito (1885) e en Letras (1890). Tamén completou os seus estudos como alumno da Escola Práctica de Altos Estudos.

Carreira académica

Autorretrato de Théodore Reinach arredor dos 20 anos.

De 1881 a 1886 foi un avogado adscrito ao Colexio de Avogados de París. En 1890 foi enviado a Constantinopla nunha misión arqueolóxica e a partir desa viaxe especializouse na historia da Antiga Grecia. En Delfos descifrou a notación musical dun antigo himno a Apolo, de cuxa transcrición en partitura se ocupou o seu amigo Gabriel Fauré.

Entre 1888 e 1907 foi redactor xefe da revista Revue des études grecques.

Como docente, entre 1894 e 1896 impartiu clases de Numismática na Sorbona, e a partir de 1903 ensinou Historia das Relixións na École pratique des hautes études desa universidade. En 1924 ingresou como profesor de Numismática no Colexio de Francia.

Entre outras institucións académicas, en 1905 presidiu a Sociedade de Lingüística de París e en 1909 foi elixido membro da Académie des inscriptions et belles-lettres. Tamén foi membro honorario da Royal Numismatic Society, de Londres, e da American Numismatic Society, de Nova York.

O seu interese pola historia dos xudeus levouno a ingresar na Sociedade de Estudos Xudeus, da que foi secretario xeral en 1899. Reinach traduciu as obras do historiador xudeu-grego Flavio Xosefo e publicou unha historia do pobo xudeu titulada Histoire des Israélites. Tamén foi un dos fundadores da Unión Liberal Israelita.

Carreira política

A partir de 1898 comezou a pasar longas tempadas en Savoia, onde decidiu instalarse, e en 1901 adquiriu un castelo do século XVIII preto de La Motte-Servolex, que restaurou e decorou con estilo Lois XIII. Esta vasta propiedade foille legada ao Departamento de Savoia en 1936 e desde entón coñécese como Domaine Reinach, dedicada a escola pública de agricultura.

Desde a súa nova residencia de Savoia 1903 lanzou un xornal para dar voz á súa tendencia política a favor dos republicanos, titulado Le Démocrate savoisien, e en 1922 cambiou a súa cabeceira a Réveil des Gauches. En 1906 foi elixido deputado por Savoia (primeira circunscrición de Chambéry) baixo as siglas do Bloque Republicano e resultou reelixido nas eleccións de 1910, aínda que non foi así en 1914. Neste período como deputado na Asemblea Nacional preocupouse destacadamente polos temas culturais, na súa condición de membro da Comisión de Ensino e Belas Artes.

Retrato de Fanny Thérèse Reinach, segunda muller de Théodore Reinach.

Vida persoal

O 16 de marzo de 1886, Théodore Reinach casou con Charlotte Marie Evelyne Hirsch-Kann (1863-1889), con quen tivo dúas fillas. Logo do falecemento da súa primeira esposa casou en segundas nupcias o 31 de xaneiro de 1891 con Fanny Thérèse Reinach (1870-1917), con quen tivo catro fillos varóns.

A residencia Villa Kérylos

Xa á fin da súa carreira política, Reinach trasladouse coa súa familia a Beaulieu-sur-Mer, nos Alpes Marítimos, preto da propiedade dos Ephrussi de Rothschild, en Saint-Jean Cap Ferrat, onde vivía Maurice Ephrussi, casado cunha das súas curmás. Alí, Reinach encargoulle ao arquitecto Emmanuel Pontremoli a construción, entre 1902 e 1908, de Villa Kérylos, a recreación dun luxoso palacio da Grecia Antiga. O conxunto arquitectónico tivo un custo de nove millóns de francos. Á súa morte o 28 de outubro de 1928, Théodore Reinach legou a Villa Kérylos ao Instituto de Francia.

Un dos corredores de Villa Kérylos.

Os seus fillos e netos residiron alí ata a súa transformación en museo en 1967. Un dos seus fillos, Léon (1893-1943) converteuse en conservador de Villa Kérylos. El e a súa familia foron vítimas dos nazis, que asaltaron a propiedade e roubaron os cadros, a biblioteca e os arquivos relativos á construción do edificio.

Recoñecementos

• (1891): Premio Bordin, da Academia Francesa.
• (1916): Medalla da Royal Numismatic Society, de Londres.
• (1920): Oficial da Lexión de Honra.

Publicacións

Esta é unha listaxe dos traballos monográficos publicados por Théodore Reinach ao longo da súa carreira:

Autor

• (1880). L'université de Madrid. Hachette, París.
• (1885). Histoire des Israélites. Hachette, París.
• (1885). De l'état de siège. Etude historique et juridique. Pichon, París.
• (1887). Les monnaies juives. Lawrence & Bullen. Leroux, París.
• (1888). Essai sur la numismatique des rois de Bithynie. Rollin & Feuardent, París.
• (1888). Essai sur la numismatique des rois de Pont. Rollin & Feuardent, París.
• (1888). Numismatique ancienne. Trois royaumes de l'Asie Mineure. Cappadoce-Bithynie-Pont. Rollin & Feuardent, París.
• (1890). Mithridate Eupator, roi de Pont. Firmin-Didot, París. [Premio Bordin da Academia Francesa (1891)].
• (1890). De Archia poeta. Thesim proponebat facultati litterarum Parisiensi. Leroux, París.
• (1893). Les origines du bimétallisme. Étude sur la valeur proportionnelle de l'or et de l'argent dans l'antiquité grecque. Rollin & Feuardent, París.
• (1895). Textes d'auteurs grecs et romains relatifs au judaïsme. Leroux, París.
• (1898). Recueil des inscriptions juridiques grecques (con R. Dareste e B. Haussoullier). Leroux, París.
• (1901). Charles de Valois et les Juifs.
• (1902). L'histoire par les monnaies. Essais de numismatique ancienne. Leroux, París.
• (1903). Jewish coins. Lawrence & Bullen, Londres.

• (1904-1912). Recueil général des monnaies grecques d'Asie mineure (con E. Babelon e W. H. Waddinton). Leroux, París.
  • (1904). T. 1. Fasc. 1: Pont et Paphlagonie.
  • (1908). T. 1. Fasc. 2: Bithynie (jusqu'à Juliopolis).
  • (1910). T. 1. Fasc. 3: Nicée et Nicomédie.
  • (1912). T. 1. Fasc. 4: Prusa, Prusias, Tius.
• (1905). Papyrus grecs et démotiques recueillis en Egypte. Leroux, París.
• (1911). L'anarchie monétaire et ses remèdes chez les anciens Grecs. Imprimerie Nationale, París.

Director editorial

• (1900-1929). Œuvres complètes de Flavius Josèphe (ed.). Leroux, París.
  • (1900). Tome I: Antiquités Judaïques. Livres I-V.
  • (1926). Tome II: Antiquités Judaïques. Livres VI-X.
  • (1904): Tome III: Antiquités Judaïques. Livres XI-XV.
  • (1929): Tome IV: Antiquités Judaïques. Livres XVI-XX.
  • (1911). Tome V: Guerre des juifs. Livres I-III.
  • (n/d). Tome VI: Guerre des juifs. Livres IV-VII.
  • (1902). Tome VII: De l'anciennité du peuple juif.

Véxase tamén

Ligazóns externas

• Cagnat, R. (1931). "Notice sur la vie et les travaux de M. Théodore Reinach". En Comptes rendus des séances de l’Académie des Inscriptions et Belles-Lettres. 75-4. Páxinas 374-393.
• Callatay, F. (2008). "Théodore Reinach, entre histoire ancienne et engagements contemporains". En Bash, S. et al. Les Frères Reinach. Bocard, París. Páxinas 61-76.
• Charle, C.; Telkès, E. (1988). "Reinach (Théodore)". En Les professeurs du Collège de France: dictionnaire biographique 1901-1939. Páxinas 209-211.
• Dussaud, R (1928). "Théodore Reinach". En Syria. Páxina 364.
• Glotz, G. (1928). "Éloge funèbre de M. Théodore Reinach, membre de l'Académie". En Comptes rendus des séances de l'Académie des Inscriptions et Belles-Lettres. 72-4. Páxinas 321-326.
• Jamot, P. (1928). "Théodore Reinach". En Gazette des beaux-arts. T. 2. Páxinas 233-240.
• Jolli, J. (1977). "Reinach (Théodore)". En Dictionnaire des parlementaires français. París. T. VIII. Páxina 2.816.