Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1976

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA de 1976
Previo: 1975 Vindeiro: 1977
Índice: Carreiras por país | Carreiras por tempada
O británico James Hunt gañou o Campionato Mundial de pilotos de Fórmula 1, pilotando un McLaren

O Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1976 é o campionato anual número 27 de Fórmula 1 organizado pola Fédération Internationale de l'Automobile (FIA). Con 16 Grandes Premios no calendario, deu comezo o 25 de xaneiro, e rematou o 24 de outubro.

Nunha extraordinaria tempada moi politizada, o campionato mundial foi para James Hunt cun punto sobre Niki Lauda, aínda que Ferrari acadou o título de construtores. A controversia iniciouse en España, onde Hunt foi inicialmente descualificado do primeiro lugar, para darlle á carreira a Lauda, só que a decisión se revogou despois dunha apelación meses máis tarde. As seis rodas do Tyrrell confundiron aos escépticos gañando en Suecia, con Lauda terceiro e Hunt quinto.

Hunt gañou en Francia e, en Gran Bretaña, pero foi descualificado logo dunha denuncia de Ferrari, a carreira reiniciouse tras unha primeira volta accidentada, Hunt a reiniciou cun automóbil de recambio o que estaba en contra das normas. Lauda converteuse no gañador da carreira.

En Alemaña Lauda tivo un grave accidente no que estivo a piques de morrer a causa das feridas. Hunt gañou a carreira.

Niki Lauda, tivo que perder varias carreiras como consecuencia das lesións sufridas no accidente do Gran Premio alemán. Milagrosamente, Lauda volveu en Italia e rematou cuarto, onde Hunt, Jochen Mass e John Watson foron relegados á parte traseira da grella por presuntas infraccións das normas.

Hunt gañou no Canadá e nos Estados Unidos, pero Lauda púxose a tres puntos a falta da carreira final. No Xapón cunhas espantosas condicións meteorolóxicas gañou Mario Andretti, na segunda volta Lauda renunciou por mor das perigosas condicións meteorolóxicas, Hunt finalmente terminou terceiro e acadou o título.

A película de 2013 Rush baséase nesta tempada, céntrase na rivalidade entre James Hunt e Niki Lauda.

Pilotos e construtores[editar | editar a fonte]

Vittorio Brambilla pilotando un March 761 no Gran Premio de Alemaña de 1976.
Foto Equipo Construtor Chasis Motor Pneu. Piloto Carreiras
Ferrari 312 T" Italia Scuderia Ferrari Ferrari 312T
312T2
Ferrari 015 3.0 F12 G 1 Austria Niki Lauda 1-10, 13-16
2 Suíza Clay Regazzoni 1-10, 12-16
35 Carlos Reutemann 13
TyrrellP34 Elf Team Tyrrell Tyrrell 007
P34
Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G 3 Unión Sudafricana Jody Scheckter Todas
4 Francia Patrick Depailler Todas
Lotus 77 John Player Team Lotus Lotus 77 Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G 5 Ronnie Peterson 1
Bob Evans 2-3
Mario Andretti 4-5, 7-16
6 Mario Andretti 1
Gunnar Nilsson 2-16
Brabham BT 45 Martini Racing Brabham BT45 Alfa Romeo 115-12 3.0 F12 G 7 Carlos Reutemann 1-12
Alemaña Rolf Stommelen 13
Australia Larry Perkins 14-16
8 Carlos Pace Todas
77 Alemaña Rolf Stommelen 10
March 761 Beta Team March
March Engineering
Ovoro Team March
Hong Kong Theodore Racing
March 761 Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G 9 Italia Vittorio Brambilla Todas
10 Italia Lella Lombardi 1
Ronnie Peterson 2-16
34 Alemaña Hans Joachim Stuck Todas
35 Italia Arturo Merzario 3-9
McLaren M23 Marlboro Team McLaren McLaren M23
M26
Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G 11 James Hunt Todas
12 Alemaña Jochen Mass Todas
Surtees TS16 Shellsport/Whiting Surtees TS16 Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G 13 Divina Galica 9
BRM 201 Stanley BRM BRM P201B BRM P200 3.0 V12 G 14 Ian Ashley 1
Tyrrell 007 Unión Sudafricana Lexington Racing Tyrrell 007 Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G 15 Unión Sudafricana Ian Scheckter 2
Shadow DN5 Shadow Racing Team Shadow DN5B
DN8
Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G 16 Tom Pryce Todas
17 Francia Jean-Pierre Jarier Todas
Surtees TS19 Team Surtees
Durex Team Surtees
Surtees TS19 Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G 18 Brett Lunger 2-5, 7-11, 13-15
Conny Andersson 12
Noritake Takahara 16
19 Australia Alan Jones 3-16
Williams FW05 Frank Williams Racing Cars
Walter Wolf Racing
Williams FW05 Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G 20 Bélxica Jacky Ickx 1-6, 8-9
Italia Arturo Merzario 10-16
21 Italia Renzo Zorzi 1
Francia Michel Leclère 2-8
Chris Amon 14
Australia Warwick Brown 15
Austria Hans Binder 16
Masami Kuwashima 16
Team Ensign Ensign N174
N176
Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G 22 Chris Amon 2-7, 9-10
Bélxica Patrick Nève 8
Austria Hans Binder 11
Bélxica Jacky Ickx 12-15
Hesketh 308D Hesketh Racing
Penthouse Rizla Racing with Hesketh
Hesketh 308D Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G 24 Austria Harald Ertl 2-16
25 Guy Edwards 5, 8-10, 13-14
Alemaña Rolf Stommelen 12
Alex Ribeiro 15
Mapfre-Williams Williams FW04 Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G 25 España Emilio Zapico 4
Ligier JS5 Francia Ligier Gitanes Ligier JS5 Matra MS73 3.0 V12 G 26 Francia Jacques Laffite Todas
Vel’s Parnelli Jones Racing Parnelli VPJ4B Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G 27 Mario Andretti 2-3
Penske PC3 Citibank Team Penske Penske PC3
PC4
Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G 28 John Watson Todas
Copersucar FD04 Copersucar-Fittipaldi Fittipaldi FD04 Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G 30 Emerson Fittipaldi Todas
31 Ingo Hoffmann 1, 3-4, 8
Brabham BT44 RAM Racing Brabham BT44B Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G 32 Suíza Loris Kessel 4-5, 7-8, 11
Bob Evans 9
33 España Emilio de Villota 4
Bélxica Patrick Nève 5
Dinamarca Jac Nelleman 7
Damien Magee 8
Italia Lella Lombardi 9-11
Países Baixos HB Bewaking Alarm Systems Boro N175 Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G 37 Australia Larry Perkins 4-7, 12-13
Tyrrell 007 Italia Scuderia Gulf Rondini Tyrrell 007 Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G 37 Italia Alessandro Pesenti-Rossi 13
39 Italia Alessandro Pesenti-Rossi 11
40 Italia Alessandro Pesenti-Rossi 10, 12
Surtees TS19 Team Norev / B&S Fabrications Surtees TS19 Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G 38 Francia Henri Pescarolo 6, 8-15
Penske PC3 Países Baixos F&S Properties Penske PC3 Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G 39 Países Baixos Boy Hayje 12
Tyrrell 007 Austria ÖASC Racing Team Tyrrell 007 Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G 39 Austria Otto Stuppacher 13-15
Team P R Reilly Shadow DN3 Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G 40 Mike Wilds 9
Kojima KE007
Kojima KE007
Kojima Engineering Kojima KE007 Ford Cosworth DFV 3.0 V8 D 51 Masahiro Hasemi 16
Heroes Racing Tyrrell 007 Ford Cosworth DFV 3.0 V8 B 52 Kazuyoshi Hoshino 16
Maki Engineering Maki F102A Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G 54 Tony Trimmer 16

Resumo da tempada[editar | editar a fonte]

Carreira 1: Brasil[editar | editar a fonte]

Na carreira de apertura da tempada en Brasil no circuíto de Interlagos, en São Paulo, James Hunt logrou a pole position no seu McLaren seguido do campión do mundo Niki Lauda no seu Ferrari (que marcou o ton da tempada). Clay Regazzoni no segundo Ferrari tomou a dianteira no inicio da carreira. Regazzoni, Lauda, Hunt e o Shadow de Jean-Pierre Jarier loitaron na cabeza. Regazzoni e Jarier chocaron, e o primeiro tivo que entrar en boxes para a súa reparación. Lauda agora lideraba sobre Hunt e Jarier, pero Hunt estrelouse debido ao bloqueo do acelerador, e Jarier fixo o mesmo unha volta máis tarde logo de pasar sobre un pouco de aceite na pista. Polo tanto Lauda comezou a defensa do título cunha vitoria, con Patrick Depailler segundo no Tyrrell e Tom Pryce completando o podio no outro Shadow.

Carreira 2: Suráfrica[editar | editar a fonte]

No Circuíto de Kyalami preto de Johannesburgo, Hunt logrou a pole position por segunda vez en dúas carreiras, xunto a Lauda de novo. Foi Lauda quen liderou na primeira curva, con Hunt descendendo ao cuarto posto detrás do seu compañeiro en McLaren Jochen Mass e Vittorio Brambilla no seu March. Hunt pasou a Mass, e logo de cinco voltas pasou a Brambilla para ser segundo. Lauda liderou de principio a fin para gañar de novo, con Hunt segundo e Mass terceiro ambos con McLaren.

Carreira 3: Gran Premio do oeste dos Estados Unidos[editar | editar a fonte]

Regazzoni logrou a pole position con Depailler segundo, deixando a Hunt e Lauda na segunda fila. Os catro primeiros mantiveron as súas posicións na saída, e case de inmediato Regazzoni comezou a afastarse. Hunt intentou pasar a Depailler polo segundo posto; chocaron; Hunt quedou fóra, Depailler saíu desviado e Lauda púxose segundo. Depailler mantívose terceiro ata que un trompo fíxolle perder postos, pero remontou ata o quinto, e estaba de volta no terceiro lugar logo de que o Shadow de Pryce, e Jody Scheckter no segundo Tyrell retiraranse logo dos fallos no eixe de transmisión e na suspensión respectivamente. Regazzoni dominou ata a vitoria, con Lauda completando o 1-2 para Ferrari e Depailler terceiro.

Carreira 4: España[editar | editar a fonte]

Cando comezou a tempada europea no circuíto do Jarama, preto de Madrid, había un gran tema de conversación, o equipo Tyrrell presentou o o novo P34 de seis rodas para Depailler. Depailler estaba no ritmo e foi o terceiro clasificado, detrás de Hunt e Lauda. Lauda venceu unha vez máis a Hunt na liña de saída e liderou durante o primeiro terzo da carreira. Depailler, logo dun comezo lento, corría cuarto detrás de Mass cando fixo un trompo e chocou con problemas de freos. Xusto antes de metade de carreira, os McLaren de Hunt e Mass atopado outro ritmo e pasaron a Lauda, pero cara ao final da carreira, Mass tivo que retirarse cun fallo de motor. Hunt logrou a súa primeira vitoria da tempada, con Lauda segundo e Gunnar Nilsson no Lotus terceiro.

Logo da carreira, Hunt foi descualificado porque o seu McLaren atopouse que era demasiado ancho. McLaren apelou, dicindo que isto se debera á expansión dos pneumáticos durante a carreira, e dous meses logo da carreira, Hunt foi restituído.

Carreira 5: Bélxica[editar | editar a fonte]

A quinta carreira foi no circuíto de Zolder, preto da fronteira belga-holandesa. Ferrari ocupou a primeira fila, con Lauda na pole xunto a Regazzoni. Lauda liderou desde o inicio, con Hunt segundo pero, pronto Regazzoni recuperou o segundo posto. Os Ferrari distanciáronse, e Hunt caeu ao sexto posto, por detrás de Jacques Laffite no Ligier e os dous Tyrrell de seis rodas, antes de retirarse finalmente cun fallo na transmisión. Depailler tamén se retirou cando o seu motor explotou. Lauda gañou, e Regazzoni completou unha dominante 1-2 para Ferrari, con Laffite logrando o seu primeiro podio.

Carreira 6: Mónaco[editar | editar a fonte]

Nas glamourosas rúas de Monte Carlo, Lauda logrou a pole con Regazzoni a seu lado na primeira fila de novo. Lauda liderou na primeira curva, e xa non o abandonaría ata o final. Ronnie Peterson no March colocouse segundo, e permitiu a Lauda afastarse aguantando a Regazzoni e os dous Tyrell. Nun terzo da carreira, Regazzoni quedou nun camiño de escape debido ao aceite na pista, e Peterson fixo un trompo e estrelouse na seguinte volta, debido á mesma razón. Isto deixou a Scheckter segundo e terceiro a Depailler pero Regazzoni remontaba desde atrás e pasou a Depailler. Pero estrelouse a 5 voltas do final mentres perseguía a Scheckter, asegurando así que ambos coches de seis rodas estiveran no podio detrás de Lauda.

Lauda tiña agora unha enorme vantaxe de 33 puntos no campionato sobre Regazzoni e Hunt.

Carreira 7: Suecia[editar | editar a fonte]

Scheckter logrou a pole en Suecia en Anderstorp, a primeira para o Tyrrell P34, con Mario Andretti no Lotus segundo e Chris Amon nun incrible terceiro posto na grella no Ensign. Andretti tomou a dianteira no inicio, pero retirouse cun fallo de motor en torno aos dous terzos de carreira. Os seis rodas pasaron a dominar (para desgusto dalgúns dos outros equipos) e terminaron 1º e 2º, con Scheckter gañador. Amón perdeu un posible podio por un fallo na suspensión. Como resultado, o terceiro lugar foi para o consistente Lauda. Con Hunt quinto Scheckter estaba agora no segundo lugar nos puntos do campionato do mundo.

Carreira 8: Francia[editar | editar a fonte]

A carreira francesa tivo lugar no circuíto de Paul Ricard no sur de Francia, con Hunt na pole e Lauda segundo, con Depailler terceiro, demostrando a forte forma de Tyrrell. Lauda venceu á Hunt na saída como de costume, e liderou as primeiras voltas ata que o seu motor fallou. Hunt pasou a liderar con Regazzoni preto, pero o motor Ferrari de Regazzoni tamén fallou. Cos Ferrari fóra, calquera desafío á Hunt evaporouse, e Hunt gañou con Depailler segundo. Scheckter foi terceiro ata que se retirou con problemas no motor, deixando a John Watson terceiro co Penske que lograba o seu primeiro podio.

Carreira 9: Reino Unido[editar | editar a fonte]

Os afeccionados británicos atoparan un novo heroe en Hunt, pero foi Lauda, o que logrou a pole en Brands Hatch, superando ao heroe local Hunt que foi segundo, Andretti mostrando o ritmo do Lotus foi terceiro. Ao comezo, Regazzoni comezou como un foguete e púxose inmediatamente a segundo, retando a Lauda. Os dous tocáronse, e Regazzoni trompeou. Foi golpeado por Hunt e Jacques Laffite pero o resto librou do accidente. Pero, había demasiados restos na pista e a carreira suspendeuse. Os comisarios da carreira anunciaron que non permitirían participar a ningún piloto no reinicio a menos que estivesen no seu coche orixinal, e que acabaran a primeira volta da carreira inicial. Isto significaba que os coches de reposto non se podían utilizar, e os pilotos que non regresaran a boxes ao final da primeira volta non se lles permitiría reiniciar.

Durante o debate os mecánicos de McLaren lograron reparar o danado McLaren que Hunt utilizara no inicio. Malia non lograr completar a primeira volta, Hunt non necesitaba o coche de substitución, o temor a posibles problemas co público levou aos comisarios a ceder e permitir a Hunt tomar parte no reinicio. Regazzoni e Laffite tamén saíron na reanudación, aínda que nos mulettos, arriscándose a unha posible exclusión logo da carreira.

Non houbo problemas na reanudación, Lauda liderou diante de Hunt e Regazzoni na primeira curva. Os tres primeiros seguiron sen cambios ata mediados de carreira ata que Regazzoni retirouse cun problema co cambio, deixando a Scheckter terceiro. Lauda liderou comodamente ata que el tamén sufriu problemas na caixa de cambios, e heroe local Hunt tomou a dianteira a 15 minutos para o final, para delirio dos afeccionados locais. Hunt gañou, con Lauda segundo e Scheckter terceiro.

Logo da carreira, Ferrari, Tyrrell e o equipo Fittipaldi apelaron contra Hunt porque se lle permitira participar no coche de reserva. Ferrari levou o asunto á FIA (era irónico xa o seu propio piloto, Regazzoni comezou cun coche de reposto, aínda que se retirou), e dous meses máis tarde, Hunt foi descualificado e déuselle a vitoria a Lauda. Scheckter foi segundo, e Watson tivo o outro lugar do podio, e o dúas veces campión Emerson Fittipaldi conseguiu o sexto lugar e un punto.

Carreira 10: Alemaña[editar | editar a fonte]

Había preocupación pola seguridade dos pilotos no Gran Premio de Alemaña de 1976 disputado na lendaria pista de Nordschleife. A sección montañosa de Nordschleife en Nürburgring tiña 23 quilómetros de longo, case 3 veces máis que o circuíto de Interlagos, o seguinte circuíto máis longo no calendario e 7 veces máis que o circuíto urbano de Mónaco. En última instancia, todos os pilotos decidiron correr, e non foi ningunha sorpresa que Hunt e Lauda estiveran na primeira fila, o piloto británico na pole, con Depailler á fronte da segunda fila. Ao comezo, nunha pista mollada, pero secándose, unha vez máis foi Regazzoni o que comezou mellor, mentres Lauda saíu lento e perdeu unha gran cantidade de postos. Regazzoni foi líder diante de Hunt, pero fixo un trompo e caeu ao cuarto posto. Ao final da primeira volta, máis de oito minutos logo do inicio da carreira á maioría dos pilotos decidiron entrar en boxes para poñer os pneumáticos de seco. Isto deixou ao McLaren de Mass liderando sobre Gunnar Nilsson.

Regazzoni pilotando o Ferrari 312T en Nürburgring en 1976.

Na segunda volta, Lauda perdeu o control a gran velocidade, sospéitase que debido a un fallo na suspensión traseira, e estrelouse contra as barreiras antes de rebotar e volver de novo á pista, o coche incendiouse. O coche foi golpeado polo Hesketh de Harald Ertl e o Surtees de Brett Lunger. Os dous pilotos de inmediato baixáronse dos seus coches para axudar, xunto a Arturo Merzario de Wolf - Williams, e Guy Edwards que tamén pararon. Os tres sacaron a Lauda fora do coche en chamas, e a carreira detívose. Lauda foi enviado ao hospital con queimaduras graves e loitaba pola súa vida.

Hans-Joachim Stuck pilotando para o equipo March no Gran Premio de Alemaña

A carreira reiniciouse, cos postos de partida que deixaran baleiros Lauda, Ertl e Lunger. Hunt liderou a reiniciada carreira con Regazzoni segundo, pero isto non durou moito Regazzoni trompeou e perdeu postos, Depailler golpeou as barreiras ao tratar de evitalo. Isto deixou á Hunt cunha gran vantaxe por diante de Carlos Pace no Brabham, o equipo Brabham mostrando velocidade. Pronto, Scheckter púxose segundo, e a Pace pasouno un recuperado Regazzoni. Hunt logrou a vitoria por diante de Scheckter, e Mass completou o podio ao pasar a Pace despois de que Regazzoni trompeara (de novo).

Coa vitoria decisiva de Hunt no máis longo dos circuítos de carreiras, e logo de 49 anos aloxando carreiras de Gran Premio, o Gran Premio de Alemaña de 1976 foi o último Gran Premio no vello Nürburgring. O Gran Premio de Alemaña trasladouse máis ao sur a Hockenheim e o Gran Premio non regresou a Nürburgring ata 1984 no circuíto de 4´542 km de nova construción.

Carreira 11: Austria[editar | editar a fonte]

A noticia antes do Gran Premio de Austria de 1976 en Österreichring foi que Lauda xa non estaba en perigo de morte, pero houbo unha baixa asistencia sen Lauda na carreira, e Ferrari estaban tan conmovido polo accidente de Lauda que non se presentaron para competir. Hunt pola súa banda logrou a pole, por diante do seu compatriota Watson e Ronnie Peterson. Watson tomou a dianteira no inicio por diante de Peterson e Hunt, pero pronto Peterson tomou o liderado. Scheckter atacou e tomou a dianteira na décima volta, pero entón Watson volveu á fronte. Scheckter loitou ata que se estrelou debido a un fallo na suspensión, e en última instancia, Peterson comezou a caer de novo. Watson gañou, sendo o resultado a primeira vitoria de Penske, o podio foi completado por Laffite e Nilsson.

Carreira 12: Países Baixos[editar | editar a fonte]

Lauda comezara a súa recuperación, e planeaba correr máis adiante na tempada, como resultado, Ferrari estaba de volta nas carreiras nos Países Baixos, pero cun só coche para Regazzoni. Foi Peterson quen logrou a pole en Zandvoort, superando ao rei das poles Hunt e a Tom Pryce no Shadow. Peterson liderou as primeiras voltas por diante de Watson, ata que Watson cometeu un erro e permitiu pasar a Hunt. Logo Peterson caeu detrás de Hunt, Watson e Regazzoni. Watson retirouse cun fallo na caixa de cambios, promovendo a Regazzoni e Peterson, pero este último tamén se retirou cando perdeu presión de aceite. Regazzoni acercábase a Hunt, levando a Mario Andretti con el, pero Hunt mantívoos baixo control, con Regazzoni e Andretti a dous segundos do segundo e terceiro.

Carreira 13: Italia[editar | editar a fonte]

Despois do Gran Premio de Holanda, con Hunt aparentemente a só dous puntos por detrás de Lauda, o campionato parecía ser un xogo de nenos para el. Pero entón chegou a asombrosa noticia de que Lauda volvería para as catro últimas carreiras da tempada (foi tan inesperado que Ferrari tivo que correr con tres coches para Lauda, Regazzoni, e para o substituto de Lauda Carlos Reutemann), só seis semanas logo do seu accidente.

A carreira celebrouse no modificado circuíto de Monza, Laffite logrou a pole na clasificación, co seis rodas de Scheckter ao lado e Pace terceiro. Lauda foi quinto, e Hunt, xunto con Watson e Mass foron penalizados e enviados aos últimos postos debido ás irregularidades no combustible. Ao comezo, Scheckter liderou por diante de Laffite e Depailler con Lauda no centro da pista, pero pronto Peterson pasou ao ataque e tomou a dianteira logo de 14 voltas. Peterson tamén atacou e levou a Regazzoni con el, e pronto o suízo foi terceiro. Scheckter perdeu posicións, e os catro primeiros Peterson, Depailler, Regazzoni e Laffite marchaban xuntos. Hunt trompeou tratando de remontar, e Depailler perdeu postos con problemas no motor. Peterson logrou a súa primeira vitoria en dous anos, con Regazzoni segundo, Laffite terceiro, e Lauda nun incrible cuarto posto.

Carreira 14: Canadá[editar | editar a fonte]

O Gran Premio do Canadá de 1976 disputouse no circuíto de Mosport Park, preto de Toronto. A descualificación de Hunt do GP do Reino Unido produciuse logo da carreira italiana, e como resultado Hunt tiña só 47 puntos por 64 de Lauda, a falta de tres carreiras. O inglés logrou a pole, con Peterson tamén na primeira fila por diante do seu compañeiro de March Vittorio Brambilla. Como de costume, Hunt non comezou ben, e Peterson tomou a dianteira. Pero non foi por moito tempo, Hunt volveu tomar a dianteira na volta 10, e pronto ambos Marchs perderon posicións, e así Depailler foi segundo e Andretti terceiro. Os tres primeiros Hunt, Depailler e Andretti mantivéronse sen cambios no resto da carreira. Lauda corría quinto ata que problemas de manexo deixárono fóra dos puntos, Hunt pechou a brecha a 8 puntos.

Carreira 15: Estados Unidos[editar | editar a fonte]

A penúltima carreira foi nos Estados Unidos en Watkins Glen, Nova York, un circuíto similar (e próximo) a Mosport Park, era rápido e pintoresco, cunha serie de longas e amplas curvas. Hunt logrou a súa oitava pole da tempada, co seis rodas de Scheckter ao lado, e Peterson terceiro. Como era de esperar, Scheckter tomou a dianteira no inicio, con Hunt e Brambilla seguíndoo. O dous primeiros distanciáronse e loitaron, Hunt pasou a Scheckter a metade de carreira e Scheckter devolveulle o favor un par de voltas máis tarde. Hunt tomou o liderado de novo a 14 voltas do final e gañou, Scheckter tivo que conformarse co segundo lugar. Os March foron de novo incapaz de manter o ritmo, e deixaron a Lauda lograr un podio asombroso, superando a Mass no segundo McLaren.

Carreira 16: Xapón[editar | editar a fonte]

O campionato decidiríase no Xapón no Fuji Speedway, preto de Toquio, Lauda avantaxaba a Hunt por tres puntos. Na cualificación, Hunt obtivo o segundo posto, pero Lauda estaba xusto detrás terceiro, Andretti logrou a pole para Lotus. O día da carreira, choveu moito, o tempo era terrible coa pista chea de auga e unha choiva torrencial. Algúns dos pilotos protestaron, dicindo que a carreira era demasiado perigosa nesas condicións. Hunt por unha vez tivo un bo comezo, e tomou a dianteira a Andretti. Ao final da segunda volta, Lauda entrou en boxes e retirouse, dicindo que as condicións eran demasiado perigosas. Emerson Fittipaldi e Carlos Pace tamén se retiraron. Na parte dianteira, Hunt era líder pero pronto foi desafiado por Brambilla ata que o italiano trompeou e abandonou a loita. A mediados da carreira, Mass saltara ata segundo posto detrás do seu compañeiro de equipo e actuou como un amortecedor de protección, pero estrelouse. Hunt lideraba sobre Depailler e Andretti, pero pronto comezou a sufrir o desgaste dos pneumáticos, ambos pilotos pasárono a 11 voltas do final. Isto aínda valíalle, Hunt era terceiro e necesitaba só tres puntos para converterse en campión do mundo, porque tiña máis vitorias que Lauda. Pasou a ser segundo cando os pneumáticos de Depailler desfaleceron e sufriu unha picada, pero pronto Hunt tamén sufriu a mesma sorte e tivo que entrar en boxes. Andretti lideraba agora, con Alan Jones co Surtees segundo, terceiro Regazzoni, Depailler cuarto e Hunt quinto. Cos vellos pneumáticos gastados, Jones e Regazzoni loitaban só para salvar os seus pneumáticos, e primeiro Depailler, e logo Hunt pasáronos a só dúas voltas do final. Andretti gañou, conseguindo a súa primeira vitoria en cinco anos, con Depailler segundo, e Hunt en terceiro lugar o que quería dicir que el era o campión do mundo de F1 de 1976.

Calendario de Grandes Premios[editar | editar a fonte]

O campionato de pilotos foi gañado por James Hunt por diante de Niki Lauda, que perdeu dúas carreiras, como resultado dunha lesión sufrida nun accidente no Gran Premio de Alemaña.

Rolda Carreira Data Circuíto Pole position Volta rápida Piloto gañador Construtor Resultados
1 Gran Premio do Brasil 25 de xaneiro Interlagos James Hunt Francia Jean-Pierre Jarier Austria Niki Lauda Ferrari Resultados
2 Unión Sudafricana Gran Premio de Suráfrica 6 de marzo Circuíto de Kyalami James Hunt Austria Niki Lauda Austria Niki Lauda Ferrari Resultados
3 Gran Premio do oeste dos Estados Unidos 28 de marzo Long Beach Suíza Clay Regazzoni Suíza Clay Regazzoni Suíza Clay Regazzoni Ferrari Resultados
4 España Gran Premio de España 2 de maio Jarama James Hunt Alemaña Jochen Mass James Hunt McLaren-Ford Resultados
5 Bélxica Gran Premio de Bélxica 16 de maio Autódromo de Zolder Austria Niki Lauda Austria Niki Lauda Austria Niki Lauda Ferrari Resultados
6 Gran Premio de Mónaco 30 de maio Mónaco Austria Niki Lauda Suíza Clay Regazzoni Austria Niki Lauda Ferrari Resultados
7 Gran Premio de Suecia 13 de xuño Scandinavian Raceway Unión Sudafricana Jody Scheckter Mario Andretti Unión Sudafricana Jody Scheckter Tyrrell-Ford Resultados
8 Francia Gran Premio de Francia 4 de xullo Paul Ricard James Hunt Austria Niki Lauda James Hunt McLaren-Ford Resultados
9 Gran Premio do Reino Unido 18 de xullo Circuíto de Brands Hatch Austria Niki Lauda Austria Niki Lauda Austria Niki Lauda Ferrari Resultados
10 Alemaña Gran Premio de Alemaña 1 de agosto Nürburgring James Hunt Unión Sudafricana Jody Scheckter James Hunt McLaren-Ford Resultados
11 Austria Gran Premio de Austria 15 de agosto Österreichring James Hunt James Hunt John Watson Penske-Ford Resultados
12 Países Baixos Gran Premio dos Países Baixos 29 de agosto Zandvoort Ronnie Peterson Suíza Clay Regazzoni James Hunt McLaren-Ford Resultados
13 Italia Gran Premio de Italia 12 de setembro Monza Francia Jacques Laffite Ronnie Peterson Ronnie Peterson March-Ford Resultados
14 Gran Premio do Canadá 3 de outubro Circuíto de Mosport Park James Hunt Francia Patrick Depailler James Hunt McLaren-Ford Resultados
15 Gran Premio dos Estados Unidos 10 de outubro Watkins Glen James Hunt James Hunt James Hunt McLaren-Ford Resultados
16 Gran Premio do Xapón 24 de outubro Fuji Speedway Mario Andretti Francia Jacques Laffite[1][2] Mario Andretti Lotus-Ford Resultados

Clasificación do Mundial de Pilotos de 1976[editar | editar a fonte]

Pos Piloto BRA
USD
Unión Sudafricana
USW
ESP
España
BEL
Bélxica
MON
SWE
FRA
Francia
GBR
GER
Alemaña
AUT
Austria
NED
Países Baixos
ITA
Italia
CAN
USA
XPN
Pts
1 James Hunt Ret 2 Ret 1 Ret Ret 5 1 DSC 1 4 1 Ret 1 1 3 69
2 Austria Niki Lauda 1 1 2 2 1 1 3 Ret 1 Ret Les Les 4 8 3 Ret 68
3 Unión Sudafricana Jody Scheckter 5 4 Ret Ret 4 2 1 6 2 2 Ret 5 5 4 2 Ret 49
4 Francia Patrick Depailler 2 9 3 Ret Ret 3 2 2 Ret Ret Ret 7 6 2 Ret 2 39
5 Suíza Clay Regazzoni 7 Ret 1 11 2 14 6 Ret Ret 9 2 2 6 7 5 31
6 Mario Andretti Ret 6 Ret Ret Ret Ret 5 Ret 12 5 3 Ret 3 Ret 1 22
7 John Watson Ret 5 NC Ret 7 10 Ret 3 3 7 1 Ret 11 10 6 Ret 20
8 Francia Jacques Laffite Ret Ret 4 12 3 12 4 14 Ret Ret 2 Ret 3 Ret Ret 7 20
9 Alemaña Jochen Mass 6 3 5 Ret 6 5 11 15 Ret 3 7 9 Ret 5 4 Ret 19
10 Gunnar Nilsson Ret Ret 3 Ret Ret Ret Ret Ret 5 3 Ret 13 12 Ret 6 11
11 Ronnie Peterson Ret Ret 10 Ret Ret Ret 7 19 Ret Ret 6 Ret 1 9 Ret Ret 10
12 Tom Pryce 3 7 Ret 8 10 7 9 8 4 8 Ret 4 8 11 Ret Ret 10
13 Alemaña Hans-Joachim Stuck 4 12 Ret Ret Ret 4 Ret 7 Ret Ret Ret Ret Ret Ret 5 Ret 8
14 Carlos Pace 10 Ret 9 6 Ret 9 8 4 8 4 Ret Ret Ret 7 Ret Ret 7
15 Australia Alan Jones NC 9 5 Ret 13 Ret 5 10 Ret 8 12 16 8 4 7
16 Carlos Reutemann 12 Ret Ret 4 Ret Ret Ret 11 Ret Ret Ret Ret 9 3
17 Emerson Fittipaldi 13 17 6 Ret NSC 6 Ret Ret 6 13 Ret Ret 15 Ret 9 Ret 3
18 Chris Amon 14 8 5 Ret 13 Ret Ret Ret 2
19 Italia Vittorio Brambilla Ret 8 Ret Ret Ret Ret 10 Ret Ret Ret Ret 6 7 14 Ret Ret 1
20 Alemaña Rolf Stommelen 6 12 Ret 1
21 Austria Harald Ertl 15 NSC NSC Ret NSC Ret Ret 7 Ret 8 Ret 16 NTS 13 8 0
22 Francia Jean-Pierre Jarier Ret Ret 7 Ret 9 8 12 12 9 11 Ret 10 19 18 10 10 0
23 Bélxica Jacky Ickx 8 16 NSC 7 NSC NSC 10 NSC Ret 10 13 Ret 0
24 Australia Larry Perkins 13 8 NSC Ret Ret Ret 17 Ret Ret 0
25 Francia Henri Pescarolo NSC Ret Ret NSC 9 11 17 19 NC 0
26 Italia Arturo Merzario NSC Ret Ret NSC 14 9 Ret Ret Ret Ret NTS Ret Ret Ret 0
27 Italia Renzo Zorzi 9 0
28 Noritake Takahara 9 0
29 Francia Michel Leclère 13 NSC 10 11 11 Ret 13 0
30 Brett Lunger 11 NSC NSC Ret 15 16 Ret Ret 10 14 15 11 0
31 Bob Evans 10 NSC 0
32 Italia Alessandro Pesenti-Rossi 14 11 NSC 18 0
33 Ingo Hoffmann 11 NSC NSC NSC 0
34 Masahiro Hasemi 11 0
35 Suíza Loris Kessel NSC 12 Ret NSC NC 0
36 Italia Lella Lombardi 14 NSC NSC 12 0
37 Alex Ribeiro 12 0
38 Australia Warwick Brown 14 0
39 Guy Edwards NSC 17 Ret 15 NTS 20 0
40 Bélxica Patrick Nève Ret 18 0
Austria Hans Binder Ret Ret 0
Ian Ashley Ret 0
Unión Sudafricana Ian Scheckter Ret 0
Países Baixos Boy Hayje Ret 0
Conny Andersson Ret 0
Kazuyoshi Hoshino Ret 0
Austria Otto Stuppacher NTS NSC NSC 0
España Emilio de Villota NSC 0
España Emilio Zapico NSC 0
Damien Magee NSC 0
Mike Wilds NSC 0
Divina Galica NSC 0
Tony Trimmer NSC 0
Pos Piloto BRA
RSA
Unión Sudafricana
USW
ESP
España
BEL
Bélxica
MON
SWE
FRA
Francia
GBR
GER
Alemaña
AUT
Austria
NED
Países Baixos
ITA
Italia
CAN
USA
XPN
Pts
Lenda
Cor Resultado
Ouro Gañador
Prata 2º posto
Bronce 3º posto
Verde Remata nos puntos
Azul Non remata nos puntos
Non se califica (NC)
Púrpura Non remata (Ret)
Vermello Non se califica (NSC)
Non se precalifica (NSPC)
Negro Descualificado (DSC)
Branco Non tomou a saída (NTS)
Carreira cancelada (C)
Azul claro Prácticas só (PS)
Piloto de probas dos venres (PP)
(desde 2003 en diante)
En branco Non participou nas prácticas (NPP)
Excluído (EX)
Non chegou (NCG)

Negra – Pole
Cursiva – Volta rápida
† Pilotos que non terminaron o Gran Premio, pero se clasificaron ao completar máis do 90% da distancia de carreira.

Clasificación do Mundial de Construtores de 1976[editar | editar a fonte]

Pos Construtor Coche
BRA
RSA
Unión Sudafricana
USW
ESP
España
BEL
Bélxica
MON
SWE
FRA
Francia
GBR
DEU
Alemaña
AUT
Austria
NED
Países Baixos
ITA
Italia
CAN
USA
XPN
Pts[3]
1 Italia Ferrari 1 1 1 2 2 1 1 3 Ret 1 Ret 4 8 3 Ret 83
2 7 Ret 1 11 2 14 6 Ret Ret 9 2 2 6 7 5
35 9
2 McLaren-Ford 11 Ret 2 Ret 1 Ret Ret 5 1 DSC 1 4 1 Ret 1 1 3 74 (75)
12 6 3 5 Ret 6 5 11 15 Ret 3 7 9 Ret 5 4 Ret
3 Tyrrell-Ford 3 5 4 Ret Ret 4 2 1 6 2 2 Ret 5 5 4 2 Ret 71
4 2 9 3 Ret Ret 3 2 2 Ret Ret Ret 7 6 2 Ret 2
15 Ret
37 18
39 11 NTS NSC NSC
40 14 NSC
52 Ret
4 Lotus-Ford 5 Ret 10 NSC Ret Ret Ret 5 Ret 12 5 3 Ret 3 Ret 1 29
6 Ret Ret Ret 3 Ret Ret Ret Ret Ret 5 3 Ret 13 12 Ret 6
5 Penske-Ford 28 Ret 5 NC Ret 7 10 Ret 3 3 7 1 Ret 11 10 6 Ret 20
39 Ret
6 Francia Ligier-Matra 26 Ret Ret 4 12 3 12 4 14 Ret Ret 2 Ret 3 Ret Ret 7 20
7 March-Ford 9 Ret 8 Ret Ret Ret Ret 10 Ret Ret Ret Ret 6 7 14 Ret Ret 19
10 14 Ret 10 Ret Ret Ret 7 19 Ret Ret 6 Ret 1 9 Ret Ret
34 4 12 Ret Ret Ret 4 Ret 7 Ret Ret Ret Ret Ret Ret 5 Ret
35 NSC Ret Ret NSC 14 9 Ret
8 Shadow-Ford 16 3 7 Ret 8 10 7 9 8 4 8 Ret 4 8 11 Ret Ret 10
17 Ret Ret 7 Ret 9 8 12 12 9 11 Ret 10 19 18 10 10
40 NSC
9 Brabham-Alfa Romeo 7 12 Ret Ret 4 Ret Ret Ret 11 Ret Ret Ret Ret Ret 17 Ret Ret 9
8 10 Ret 9 6 Ret 9 8 4 8 4 Ret Ret Ret 7 Ret Ret
77 6
10 Surtees-Ford 13 NSC 7
18 11 NSC NSC Ret 15 16 Ret Ret 10 Ret 14 15 11 9
19 NC 9 5 Ret 13 Ret 5 10 Ret 8 12 16 8 4
38 NSC Ret Ret NSC 9 11 17 19 NC
11 Fittipaldi-Ford 30 13 17 6 Ret NSC 6 Ret Ret 6 13 Ret Ret 15 Ret 9 Ret 3
31 11 NSC NSC NSC
12 Ensign-Ford 22 14 8 5 Ret 13 Ret 18 Ret Ret Ret Ret 10 13 Ret 2
13 Parnelli-Ford 27 6 Ret 1
Hesketh-Ford 24 15 NSC NSC Ret NSC Ret Ret 7 Ret 8 Ret 16 NTS 13 8 0
25 NSC 17 Ret 15 12 NTS 20 12
Wolf-Williams-Ford 20 8 16 NSC 7 NSC NSC 10 NSC Ret Ret Ret NTS Ret Ret Ret 0
21 13 NSC 10 11 11 Ret 13 NTS 14 Ret
NTS
Países Baixos Boro-Ford 37 13 8 NSC Ret WD Ret Ret 0
Williams-Ford 21 9 0
25 NSC
Kojima-Ford 51 11 0
Brabham-Ford 32 NSC 12 Ret NSC Ret NC 0
33 NSC Ret NSC NSC NSC NSC 12
BRM 14 Ret 0
Maki-Ford 54 NSC 0
Pos Construtor Coche
BRA
RSA
Unión Sudafricana
USW
ESP
España
BEL
Bélxica
MON
SWE
FRA
Francia
GBR
DEU
Alemaña
AUT
Austria
NED
Países Baixos
ITA
Italia
CAN
USA
XPN
Pts

Notas[editar | editar a fonte]

  1. "1976 Fastest Laps". www.formula1.com. Consultado o 26 de novembro de 2016. 
  2. Anunciouse inicialmente que Masahiro Hasemi lograra a volta rápida no Gran Premio do Xapón de 1976, pero foi un erro de medición, e varios días despois, o circuíto emitiu un comunicado de prensa para conceder a volta rápida da carreira a Jacques Laffite.
  3. Contabilizabanse os sete mellores resultados das oito primeiras carreiras e os sete mellores resultados das últimas oito carreiras. Números sen paréntese son os puntos do campionato, os números entre paréntese corresponden a total de puntos obtidos.

Véxase tamén[editar | editar a fonte]