Saltar ao contido

Frank Williams Racing Cars

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Non confundir con Williams Grand Prix Engineering, formado por Frank Williams e Patrick Head en 1977 e coñecido actualmente como Williams F1.
Frank Williams Racing Cars
Nome completo Frank Williams Racing Cars
Bandeira
Baseada en
Tempadas en activo 8 (1969-1976)
Número de pilotos Piers Courage
Francia Jacques Laffite
Carlos Pace
Bélxica Jacky Ickx
Ronnie Peterson
Debut Gran Premio de España de 1969
Carreiras
Campionatos de Construtores 0
Campionatos de Pilotos 0
Vitorias 0
Pole positions 0
Voltas Rápidas 1
Puntos totais 0
Derradeiro GP Gran Premio do Xapón de 1976
Piers Courage nun Frank Williams Racing Cars cliente Brabham BT26A no Gran Premio do Reino Unido de 1969

Frank Williams Racing Cars foi un equipo e construtor Británico de Fórmula 1.

Primeiros anos

[editar | editar a fonte]

Frank Williams foi un entusiasta do automobilismo desde idade temperán, e logo dunha carreira en coches sedáns e Fórmula 3, Williams tamén traballaba como distribuidor de coches de carreiras e pezas de reposto, decatouse de que chegara ao seu punto máis alto como piloto e comezou a promocionar outros pilotos, en particular, ao seu amigo e compañeiro de piso durante algunha tempada, Piers Courage. Logo do apoio a Courage na exitosa tempada de 1968 de Fórmula 2, Williams comprou un automóbil Brabham de Fórmula 1 para Courage en 1969. Isto supostamente enfureceu a Jack Brabham, xa que o coche fora vendido a Williams coa expectativa de que sería utilizado nas Serie Tasman e logo convertelo para a Fórmula 5000. Courage, tivo un gran ano, acadando o segundo lugar tanto nos Grandes Premios de Mónaco e Estados Unidos.

Os seus esforzos atraeron o interese do fabricante de automóbiles deportivos arxentino De Tomaso, que construíu un chasis de Fórmula 1 (deseñado por Gian Paolo Dallara) para a tempada 1970. O coche inicialmente non era competitivo, e non terminou as catro primeiras carreiras do ano. No quinto, o Gran Premio de Holanda, o De Tomaso 505/38 envorcou e incendiouse, Courage morreu no accidente. A morte do seu amigo enfadou seriamente a Williams, o distanciamento posterior de Williams como director de equipo cos seus pilotos atribúese a este suceso. Con todo, o equipo seguiu adiante, primeiro con Brian Redman, despois con Tim Schenken. Sen resultados, disolveuse a asociación con De Tomaso.

Para 1971, Williams comprou March 701 cun ano de antigüidade, e correu co francés Henri Pescarolo. Máis tarde o equipo comprou un novo March 711, pero os resultados eran difíciles de conseguir. O coche vello tamén foi preparado para Jean Max no Gran Premio de Francia. Tralo éxito de 1969, Williams estaba agora baixo de fondos, e vivía unha existencia precaria de carreira en carreira. Pescarolo conseguiu manter o equipo logrando o cuarto lugar no Gran Premio do Reino Unido e o sexto en Austria.

Williams como construtor

[editar | editar a fonte]

A petroleira francesa Motul proporcionou cartos para a tempada 1972, o que permitiu a Williams comprar un novo March 721 para Pescarolo,[1] mentres que o apoio do fabricante de xoguetes italiano Politoys proporcionou o diñeiro para construír un chasis propio. Desde a carreira, fóra de campionato, do Gran Premio do Brasil, Carlos Pace que pilotaba o March 711 do ano anterior, logrou o quinto lugar no Gran Premio de Bélxica. O Politoys FX3 deseñado por Len Bailey debutou en mans de Pescarolo no Gran Premio do Reino Unido, pero fallou a dirección e o coche resultou moi danado. Chris Amon sería invitado no final da tempada a carreira fóra de campionato Rothmans World Championship Victory Race en Brands Hatch, pero, impresionado co chasis, decidiu non comezar.

Iso-Marlboro

[editar | editar a fonte]
Gijs van Lennep nun Marlboro FW01 no Gran Premio dos Países Baixos de 1974

Tanto Motul como Politoys retiraron o seu patrocinio a finais de 1972. Williams logrou atraer o apoio do xigante das tabacaleiras Marlboro e o fabricante italiano de automóbiles deportivos Iso Rivolta para a tempada 1973, co FX3 reelaborado como Iso-Marlboro FX3B. Asináronse dous novos pilotos, neozelandés Howden Ganley e o italiano Nanni Galli. Con todo, Galli só pilotaría en cinco carreiras, outros sete pilotos conduciron o segundo coche no transcurso da tempada, o piloto local Jackie Pretorius no Gran Premio de Suráfrica, o danés Tom Belsø en Suecia, o retornado Pescarolo en Francia e Alemaña, Graham McRae en Inglaterra, Gijs van Lennep en Holanda, Austria e Italia, Schenken no Canadá e para rematar Jacky Ickx en Estados Unidos.

Para o Gran Premio de España, presentouse un coche novo, o Iso-Marlboro IR, deseñado por John Clarke. Os resultados non melloraron, aínda que van Lennep terminou sexto na súa carreira en Holanda.

Na carreira do Canadá, Williams recibiu unha grande atención. Unha chuvieira e un accidente provocaron a primeira saída dun coche de seguridade na Fórmula Un. Sen dispositivos de cronometraxe electrónica, os organizadores só tiñan as anotacións escritas por volta para calcular o líder da carreira, algo de feito case imposible porque a maioría dos coches fixeran dous ou máis paradas en boxes no espazo dun par de voltas. Chegaron á decisión incorrecta de que Ganley estaba líder, malia que Frank Williams e todos os demais dicían que non estaba. Ganley asombrosamente liderou durante un tempo cando a carreira reiniciouse (aínda que as actas oficiais da FIA non recoñecen isto, debido á confusión), e, finalmente, terminou sexto.

Estes dous puntos colocan ao equipo décimo no Campionato de Construtores.

Tanto Iso Rivolta como Marlboro abandonaron antes da tempada 1974. O chasis IR foi, con todo , conservado, agora renomeado como FW de Frank Williams. (Usáronse tres destes chasis numerados como, FW01, FW02 e FW03, respectivamente.) Inicialmente un só coche foi preparado para Arturo Merzario, que substituíra a Ganley como piloto número un do equipo, rematou sexto na terceira carreira da tempada en Suráfrica. Un segundo coche foi preparado para Tom Belsø tanto para esta carreira como para España, e para van Lennep en Bélxica. En Mónaco só inscribiuse Merzario, antes de que o equipo volvera a presentar dous coches para o resto da tempada, o segundo automóbil foi pilotado por Tom Belsø en Suecia e Reino Unido, por van Lennep en Holanda, Jean Pierre Jabouille en Francia e Jacques Laffite de Alemaña en diante. Richard Robarts substituíu a un enfermo Merzario en Suecia, pero logo da cualificación viuse obrigado a deixar ó seu coche a Belsø despois de que o danés estrelara o seu, e polo tanto non empezou a carreira.[2]

En Italia, Merzario terminou cuarto. Isto deulle ao equipo un total de catro puntos, e outro décimo posto final no Campionato de Construtores.

Merzario e Laffite quedaron para o inicio da tempada 1975. Para o Gran Premio de España, a nova promesa británica Tony Brise substituíu a Laffite, terminando sétimo xusto fóra dos puntos, mentres que Merzario retirouse no debut do novo FW04. Para entón, os problemas de diñeiro do equipo convertéronse en algo moi serio,[3] e Merzario abandonou logo do Gran Premio de Bélxica, o seu lugar foi tomado durante o resto da tempada por seis pilotos diferentes que pagaban por iso, o surafricano Ian Scheckter en Suecia e Holanda, o local François Migault en Francia, Ian Ashley en Alemaña (se rompeu ambos nocellos durante a cualificación e xa non iniciou a carreira), o suízo Jo Vonlanthen en Austria, Renzo Zorzi en Italia e, finalmente, a piloto Lella Lombardi en Estados Unidos. O irlandés Damien Magee, pola súa banda, substituíu a Laffite en Suecia.

Un feito importante produciuse en Alemaña, cando Laffite logrou o segundo lugar detrás do Brabham de Carlos Reutemann, obtendo a axuda financeira tan necesaria para un equipo no punto de colapso. Estes foron os únicos puntos do equipo na tempada, pero mellorou a súa posición no Campionato de Construtores un lugar, o noveno.

Asociación con Walter Wolf (1976)

[editar | editar a fonte]

Ao comezo da tempada de 1976, o millonario do petróleo canadense Walter Wolf comprou o 60% de Frank Williams Racing Cars. Frank Williams mantívose como xefe de equipo. Pouco despois chegou Harvey Postlethwaite como enxeñeiro xefe. Simultaneamente, Wolf comprou os activos do equipo Hesketh que se retirara recentemente da F1. O equipo herdou o coche 308C utilizado por Hesketh Racing durante as últimas carreiras de 1975, cambiou o nome a Wolf-Williams FW05, e fichou a Jacky Ickx como piloto principal. O coche resultou ser moi pesado[4] e Ickx clasificouse en só catro carreiras, cun mellor resultado dun sétimo no Gran Premio de España, antes de ser despedido e substituído por Merzario que regresou ao equipo. Un segundo coche foi pilotado durante a primeira metade da tempada polo francés Michel Leclère.

Ao final da tempada, Wolf decidiu reestruturar o equipo, despedindo a Frank Williams como director. Desilusionado, Williams deixou o equipo, e creou Williams Grand Prix Engineering con Patrick Head en 1977. Wolf mercou o 100% de Wolf-Williams Racing e o equipo converteuse en Walter Wolf Racing.

Resultados completos na Fórmula Un

[editar | editar a fonte]

(Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.

Ano Chasis Motor Pneu. Pilotos 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 Pos. Puntos
1969 Brabham BT26A Ford Cosworth DFV 3.0 V8 D RSA ESP MON NED FRA GBR ALE ITA CAN USA MEX n/a n/a
Piers Courage Ret 2 Ret Ret 5 Ret 5 Ret 2 10
1970 De Tomaso 505 Ford Cosworth DFV 3.0 V8 D RSA ESP MON BEL NED FRA GBR ALE AUT ITA CAN USA MEX n/a n/a
Piers Courage Ret NTS NC Ret Ret
Brian Redman NTS NSC
Australia Tim Schenken Ret Ret NC Ret
1971 March 701
March 711
Ford Cosworth DFV 3.0 V8 F RSA ESP MON NED FRA GBR ALE AUT ITA CAN USA n/a n/a
Francia Henri Pescarolo 11 Ret 8 NC Ret 4 Ret 6 Ret NTS Ret
Francia Max Jean NC
1972 March 711
March 721
Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G ARX RSA ESP MON BEL FRA GBR ALE AUT ITA CAN USA n/a n/a
Francia Henri Pescarolo 8 11 11 Ret NC NTS Ret NTS NSC 13 14
Carlos Pace 17 6 17 5 Ret Ret NC NC Ret 9 Ret
Politoys FX3 Francia Henri Pescarolo Ret 0
1973 Iso-Marlboro FX3B
Iso-Marlboro IR
Ford Cosworth DFV 3.0 V8 F ARX BRA RSA ESP BEL MON SWE FRA GBR NED ALE AUT ITA CAN USA 10º 2
Howden Ganley NC 7 10 Ret Ret Ret 11 14 9 9 NTS NC NC 6 12
Italia Nanni Galli Ret 9 11 Ret Ret
Unión Sudafricana Jackie Pretorius Ret
Dinamarca Tom Belsø NTS
Francia Henri Pescarolo Ret 10
Graham McRae Ret
Países Baixos Gijs van Lennep 6 9 Ret
Australia Tim Schenken 14
Bélxica Jacky Ickx 7
1974 Iso-Marlboro FW Ford Cosworth DFV 3.0 V8 F ARX BRA RSA ESP BEL MON SWE NED FRA GBR ALE AUT ITA CAN USA 10º 4
Italia Arturo Merzario Ret Ret 6 Ret Ret Ret NTS Ret 9 Ret Ret Ret 4 Ret Ret
Dinamarca Tom Belsø Ret NSC 8 NSC
Países Baixos Gijs van Lennep 14 NSC
Richard Robarts NTS
Francia Jean-Pierre Jabouille NSC
Francia Jacques Laffite Ret NC Ret 15 Ret
1975 Williams FW
Williams FW04
Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G ARX BRA RSA ESP MON BEL SWE NED FRA GBR ALE AUT ITA USA 6
Italia Arturo Merzario NC Ret Ret Ret NSC Ret
Francia Jacques Laffite Ret 11 NC NSC Ret Ret 11 Ret 2 Ret Ret NTS
Tony Brise 7
Damien Magee 14
Unión Sudafricana Ian Scheckter Ret 12
Francia François Migault NTS
Ian Ashley NTS
Suíza Jo Vonlanthen Ret
Italia Renzo Zorzi 14
Italia Lella Lombardi NTS
1976 Williams FW04
Williams FW05
Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G BRA RSA USW ESP BEL MON SWE FRA GBR ALE AUT NED ITA CAN USA XPN 0
Bélxica Jacky Ickx 8 16 NSC 7 NSC NSC 10 NSC
Italia Renzo Zorzi 9
Francia Michel Leclère 13 NSC 10 11 11 Ret 13
Italia Arturo Merzario Ret Ret Ret NTS Ret Ret Ret
Chris Amon NTS
Australia Warwick Brown 14
Austria Hans Binder Ret

Resultados doutros coches FWRC

[editar | editar a fonte]

(key) (Resultadoss en letra grosa indican pole position)

Ano Equipo Chasis Motor Pneu. Pilotos 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17
1976 Mapfre-Williams Williams FW04 Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G BRA RSA USW ESP BEL MON SWE FRA GBR ALE AUT NED ITA CAN USA XPN
España Emilio Zapico NSC
1977 Brian McGuire McGuire BM1 Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G ARX BRA RSA USW ESP MON BEL SWE FRA GBR ALE AUT NED ITA USA CAN XPN
Australia Brian McGuire NSCP
Jolly Club of Switzerland† Apollon Fly Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G Suíza Loris Kessel NSC

† Equipos presentados como construtores, pero os coches, de feito, eran FWRC.

  1. "Copia arquivada". Arquivado dende o orixinal o 20 de outubro de 2013. Consultado o 22 de marzo de 2014. 
  2. Http://www.f1rejects[Ligazón morta] .com / drivers / robarts / biography.html
  3. "Frank Williams". www.uniquecarsandparts.com.au. Consultado o 2022-11-28. 
  4. "1975 Hesketh 308C Cosworth - Images, Specifications and Information". Ultimatecarpage.com. Consultado o 2022-11-28.