Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1950

Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA de 1950
Previo: Non houbo	Vindeiro: 1951
Índice: Carreiras por país \| Carreiras por tempada

O Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1950 foi o campionato de inauguración da Fórmula 1 da FIA, que comezou o 13 de maio de 1950, e finalizou o 3 de setembro logo de 7 carreiras. O campionato consistía en seis carreiras de Fórmula 1 en Europa, máis as 500 Millas de Indianápolis, que se executou baixo as Normas AAA. Giuseppe Farina gañou o campionato por diante de Juan Manuel Fangio e Luigi Fagioli.

Tamén se celebraron durante o ano outras moitas carreiras de Fórmula 1, que non contaron para o campionato.

Resumo do campionato[editar | editar a fonte]

O primeiro Campionato do Mundo, era unha categoría específica para motores de capacidade de 1´5 litros sobrealimentados ou de 4´5 litros atmosféricos. Alfa Romeo dominou o campionato co seu 158 sobrealimentado, un deseño de antes da guerra ben desenvolvido, que gañou os seis Grandes Premios europeos. Os pilotos de Alfa en consecuencia dominaron o campionato con Nino Farina superando a Fangio grazas ao seu cuarto lugar en Bélxica. Aínda que as 500 millas de Indianápolis, que tiña regulacións diferentes, se incluíu no campionato ata 1960, atraia moi pouca participación europea e, pola contra, moi poucos pilotos estadounidenses participaban nun gran premio europeo.

Os puntos do campionato eran entregados ás 5 primeiras posicións (8, 6, 4, 3, 2). Ademais dábase 1 punto extra pola volta máis rápida. Para o campionato do mundo só contaban os mellores catro resultados das sete carreiras. É preciso ter en conta que nos coches compartidos os puntos dividíanse en partes iguais entre os pilotos, sen importar cantas voltas dera cada condutor ao volante.

Carreira 1: Reino Unido[editar | editar a fonte]

Artigo principal: Gran Premio do Reino Unido de 1950.

O equipo de Alfa Romeo dominou o Gran Premio do Reino Unido no rápido circuíto de Silverstone en Inglaterra, copando a fila dianteira da grella con catro coches. Co Rei Xurxo VI, Giuseppe Farina gañou a carreira desde a pole position, tamén estableceu a volta rápida. O podio foi completado polos seus compañeiros Luigi Fagioli e Reg Parnell, mentres que o outro piloto de Alfa, Juan Manuel Fangio, viuse obrigado a retirarse logo de experimentar problemas co seu motor. Os puntos finais foron o Talbot-Lago oficial de Yves Giraud Cabantous e Louis Rosier, ambos a dúas voltas dos líderes.^[1]

Carreira 2: Mónaco[editar | editar a fonte]

Artigo principal: Gran Premio de Mónaco de 1950.

A Scuderia Ferrari fixo o seu debut no Campionato Mundial nas rúas de Mónaco. Os seus principais pilotos, Luigi Villoresi e Alberto Ascari, tiveron que conformarse coa terceira fila da grella, mentres que os Alfa Romeos de Fangio e Farina comezaron de novo desde a primeira fila, xunto ao Maserati privado de José Froilán González. O gañador da Pole, Fangio, conseguiu unha cómoda vitoria, tamén logrou a volta rápida da carreira, unha volta completa por diante de Ascari, co terceiro Louis Chiron outra volta atrás no Maserati oficial. Un accidente na primeira volta, causado pola pista mollada, eliminara nove dos dezanove participantes, incluíndo a Farina e Fagioli, mentres que González, que sufrira danos no choque en cadea, retirouse na volta seguinte. Villoresi, aínda que atrasado polo accidente, remontou ata o segundo lugar, pero viuse obrigado a retirarse cun problema no eixe. O triunfo de Fangio empatouno con Farina na clasificación de puntos.^[2]

Carreira 3: Indianápolis 500[editar | editar a fonte]

Artigo principal: 500 Millas de Indianápolis de 1950.

As 500 Millas de Indianápolis, a terceira rolda do primeiro Campionato Mundial de Pilotos celebrouse no Indianapolis Motor Speedway en Indianápolis, Indiana nos Estados Unidos foi gañado polo Kurtis Kraft-Offenhauser de Johnnie Parsons, diante dos Deidt-Offenhausers de Bill Holland e Mauri Rose. A carreira detívose logo de 138 das 200 voltas programadas debido á choiva.^[3]

Carreira 4: Suíza[editar | editar a fonte]

Artigo principal: Gran Premio de Suíza de 1950.

O dominio de Alfa Romeo continuou cando o Campionato do Mundo volveu a Europa para o Gran Premio de Suíza no circuíto bordeado de árbores de Bremgarten xusto fóra de Berna. Fangio, Farina e Fagioli coparon a primeira fila da grella para Alfa, mentres que os Ferraris de Villoresi e Ascari comezaron desde a segunda fila. Fangio foi o líder inicial, desde a pole position, pero foi superado por Farina na volta sete. Ascari e Villoresi foron capaces de competir co terceiro Alfa de Fagioli nas primeiras voltas, aínda que ambos se retiraron durante as primeiras dez voltas. Farina levouse a vitoria e a volta rápida, terminando xusto por diante de Fagioli, mentres Rosier, en terceiro lugar como resultado da retirada de Fangio, logrou o primeiro podio de Talbot-Lago. A segunda vitoria de Farina na tempada colocouno a seis puntos do consistente Fagioli, mentres que Fangio estaba a tres puntos de distancia, só lograr puntos nunha carreira (en Mónaco, onde gañou).^[4]

Carreira 5: Gran Premio de Bélxica[editar | editar a fonte]

Artigo principal: Gran Premio de Bélxica de 1950.

Alfa Romeo logrou o seu terceiro pleno na primeira fila da tempada no Gran Premio de Bélxica no circuíto de Spa-Francorchamps de 14´1 km. mentres que o Ferrari de Villoresi compartiu a segunda fila co corredor privado de Talbot-Lago Raymond Sommer. Os Alfas volveron ser intocables ao comezo da carreira, pero cando se detiveron a recargar combustible, Sommer xurdiu como un improbable líder da carreira. A súa vantaxe, con todo, foi de curta duración e viuse obrigado a retirarse cando o seu motor explotou. Fangio finalmente levouse a vitoria, por diante de Fagioli, que de novo terminou segundo. Rosier volveu subir ao podio no seu Talbot-Lago. Fora capaz de pasar o polesitter Farina cando o italiano tivo problemas de transmisión cara ao final da carreira. Con todo, non foi malo para Farina, xa que conseguiu o punto da volta rápida. Fagioli e Fangio pecharon a diferenza con Farina na clasificación de puntos. Fagioli quedou a só catro puntos de distancia, mentres que Fangio estaba un punto máis atrás.^[5]

Carreira 6: Francia[editar | editar a fonte]

Artigo principal: Gran Premio de Francia de 1950.

En Reims-Gueux, Alfa Romeo foi o dominador indiscutible no Gran Premio de Francia no moi rápido circuíto de Reims-Gueux, debido á retirada dos Ferraris oficiais de Ascari e Villoresi. O Alfas lograron outro pleno na primeira fila da grella, con Fangio tomando a pole por terceira vez en seis carreiras. A potencia dos Alfas adaptábase a este circuíto de camiños públicos, composto enteiramente de longas rectas, e Farina, que partiu segundo, liderou o primeiro cuarto da carreira antes de que problemas co combustible puxéseno ao fondo da pista. Loitou para remontar ata a terceira posición antes de verse obrigado a retirarse (finalmente clasificou sétimo). Fangio fixo a volta rápida no seu camiño á súa segunda vitoria consecutiva. Fagioli terminou en segundo lugar por cuarta vez de cinco saídas, mentres Peter Whitehead, nun Ferrari privado, logrou o primeiro podio na súa primeira participación na tempada. Fangio tomou o liderado do campionato como resultado da súa vitoria. Fagioli mantívose en segundo lugar, mentres que Farina caeu á terceira, a catro puntos do seu compañeiro de equipo arxentino.^[6]

Carreira 7: Italia[editar | editar a fonte]

Artigo principal: Gran Premio de Italia de 1950.

A rolda final do campionato foi o Gran Premio de Italia no circuíto de Monza, preto de Milán, e os tres pilotos regulares de Alfa Romeo loitaban polo título. Se Fangio terminaba primeiro ou segundo, gañaría o título, sen importar o que fixeran os seus compañeiros. Se Farina non puidera anotar polo menos cinco puntos, non podería lograr o título. A única oportunidade de Fagioli de converterse en Campión do Mundo era gañar a carreira e lograr a volta rápida. Ata entón necesitaría a Farina terminar non máis ala que terceiro, e que Fangio non anotara puntos.

Fangio volveu ocupar a pole position, pero Alfa Romeo non puido lograr un quinto pleno na primeira fila da tempada, xa que Ascari clasificouse segundo para Ferrari. Farina comezou desde o terceiro lugar, mentres que Consalvo Sanesi completou a primeira fila nun Alfa Romeo adicional. Fagioli só puido ocupar o quinto lugar na grella, xunto co quinto Alfa de Piero Taruffi, o segundo Ferrari de Dorino Serafini e Sommer nun Talbot-Lago. Farina tomou a dianteira desde o principio, con Ascari e Fangio non moi lonxe. Ascari mantivo brevemente a dianteira, pero viuse obrigado a retirarse cando o seu motor se sobrequentou. Dúas voltas máis tarde, problemas coa súa caixa de cambios significaron que Fangio tamén se retirara. O coche de Taruffi, que agora estaba en segundo lugar, foi tomado por Fangio, aínda que o arxentino viuse obrigado a retirarse por segunda vez na carreira, esta vez con problemas de motor. Ascari fíxose cargo do coche de Serafini e finalmente terminou segundo detrás de Farina, cuxa vitoria outorgoulle o título levándoo a tres puntos de Fangio. Fagioli terminou terceiro na carreira, e terminou na mesma posición na clasificación do Campionato de Pilotos.^[7]

Nesta primeira tempada do Campionato do Mundo, participaron 18 equipos 7 construtores e 11 independentes, nos 6 Grandes Premios europeos. Na carreira dos Estados Unidos, só participaron construtores e pilotos americanos.

Calendario de Grandes Premios de Fórmula 1[editar | editar a fonte]

Rld	Carreira	Circuíto	Data	Pole position	Volta rápida	Piloto gañador	Construtor	Pneu.	Resultados
1	Gran Premio do Reino Unido	Silverstone	13 de maio	Nino Farina	Nino Farina	Nino Farina	Alfa Romeo	P	Resultados
2	Gran Premio de Mónaco	Mónaco	21 de maio	Juan Manuel Fangio	Juan Manuel Fangio	Juan Manuel Fangio	Alfa Romeo	P	Resultados
3	500 Millas de Indianápolis	Indianápolis	30 de maio	Walt Faulkner	Johnnie Parsons	Johnnie Parsons	Kurtis Kraft-Offenhauser	F	Resultados
4	Gran Premio de Suíza	Bremgarten	4 de xuño	Juan Manuel Fangio	Nino Farina	Nino Farina	Alfa Romeo	P	Resultados
5	Gran Premio de Bélxica	Spa-Francorchamps	18 de xuño	Nino Farina	Nino Farina	Juan Manuel Fangio	Alfa Romeo	P	Resultados
6	Gran Premio de Francia	Reims-Gueux	2 de xullo	Juan Manuel Fangio	Juan Manuel Fangio	Juan Manuel Fangio	Alfa Romeo	P	Resultados
7	Gran Premio de Italia	Monza	3 de setembro	Juan Manuel Fangio	Juan Manuel Fangio	Nino Farina	Alfa Romeo	P	Resultados

Equipos e pilotos[editar | editar a fonte]

Os seguintes equipos e pilotos competiron no Campionato Mundial de Pilotos de 1950. A lista non inclúe aqueles equipos que só participaron nas 500 Millas de Indianápolis.

Equipo	Construtor	Chasis	Motor	Pneum.	Piloto	Roldas
Alfa Romeo SpA	Alfa Romeo	158 159	Alfa Romeo 159 LBC 1.5 L8 s	P	Juan Manuel Fangio	1–2, 4–7
					Giuseppe Farina	1–2, 4–7
					Luigi Fagioli	1–2, 4–7
					Reg Parnell	1
					Consalvo Sanesi	7
					Piero Taruffi	7
Scuderia Ambrosiana	Maserati	4CLT-48 4CL	Maserati 4 CL 1.5 L4 s	D	David Murray	1, 7
					David Hampshire	1, 6
					Reg Parnell	6
T.A.S.O. Mathieson	ERA	E	ERA 1.5 L6 s	D	Leslie Johnson	1
Peter Walker	ERA	E	ERA 1.5 L6 s	D	Peter Walker	1
Peter Walker	ERA	E	ERA 1.5 L6 s	D	Tony Rolt	1
Joe Fry	Maserati	4CL	Maserati 4 CL 1.5 L4 s	D	Joe Fry	1
Joe Fry	Maserati	4CL	Maserati 4 CL 1.5 L4 s	D	Brian Shawe-Taylor	1
Cuth Harrison	ERA	B	ERA 1.5 L6 s	D	Cuth Harrison	1–2, 7
Bob Gerard	ERA	B A	ERA 1.5 L6 s	D	Bob Gerard	1–2
Automobiles Talbot-Darracq	Talbot-Lago	T26C-DA T26C	Talbot 23CV 4.5 L6	D	Yves Giraud-Cabantous	1, 4–6
					Louis Rosier	1, 4–6
					Philippe Étancelin	1, 5
					Eugène Martin	1, 4
					Pierre Levegh	5–6
Ecurie Belge	Talbot-Lago	T26C	Talbot 23CV 4.5 L6	D	Johnny Claes	1–2, 4–7
Officine Alfieri Maserati	Maserati	4CLT-48	Maserati 4 CL 1.5 L4 s	P	Louis Chiron	1–2, 4, 6–7
Officine Alfieri Maserati	Maserati	4CLT-48	Maserati 4 CL 1.5 L4 s	P	Franco Rol	2, 6–7
Enrico Platé	Maserati	4CLT-48	Maserati 4 CL 1.5 L4 s	P	Toulo de Graffenried	1–2, 4, 7
Enrico Platé	Maserati	4CLT-48	Maserati 4 CL 1.5 L4 s	P	B. Bira	1–2, 4, 7
Joe Kelly	Alta	GP	Alta 1.5 L4 s	D	Joe Kelly	1
Geoffrey Crossley	Alta	GP	Alta 1.5 L4 s	D	Geoffrey Crossley	1, 5
Scuderia Achille Varzi	Maserati	4CLT-48 4CLT-50 4CL	Maserati 4 CL 1.5 L4 s	P	José Froilán González	2, 6
					Alfredo Pián	2
					Nello Pagani	4
					Toni Branca	4
Horschell Racing Corporation	Cooper-JAP	T12	JAP 1.1 V2	D	Harry Schell	2
Equipe Gordini	Simca-Gordini	T15	Simca-Gordini 15C 1.5 L4 s	E	Robert Manzon	2, 6–7
Equipe Gordini	Simca-Gordini	T15	Simca-Gordini 15C 1.5 L4 s	E	Maurice Trintignant	2, 7
Philippe Étancelin	Talbot-Lago	T26C T26C-DA	Talbot 23CV 4.5 L6	D	Philippe Étancelin	2, 4, 6–7
Philippe Étancelin	Talbot-Lago	T26C T26C-DA	Talbot 23CV 4.5 L6	D	Eugène Chaboud	6
Ecurie Rosier	Talbot-Lago	T26C T26C-GS	Talbot 23CV 4.5 L6	D	Louis Rosier	2, 7
Ecurie Rosier	Talbot-Lago	T26C T26C-GS	Talbot 23CV 4.5 L6	D	Henri Louveau	7
Peter Whitehead	Ferrari	125	Ferrari 125 F1 1.5 V12 s	D P	Peter Whitehead	2, 6–7
Scuderia Ferrari	Ferrari	125 166F2-50 275 375	Ferrari 125 F1 1.5 V12 s Ferrari 166 F2 2.0 V12 Ferrari 3.3 V12 Ferrari 375 F1 4.5 V12	P	Luigi Villoresi	2, 4–5
					Alberto Ascari	2, 4–5, 7
					Raymond Sommer	2, 4
					Dorino Serafini	7
Scuderia Milano	Maserati	4CLT-50	Maserati 4 CL 1.5 L4 s	P	Felice Bonetto	4
	Milano-Speluzzi^[8]	1^[8]	Speluzzi 1.5 L4 s^[8]			7
	Maserati-Milano	4CLT-50	Milano 1.5 L4 s			6
	Maserati-Milano	4CLT-50	Milano 1.5 L4 s		Franco Comotti	7
Ecurie Bleue	Talbot-Lago	T26C	Talbot 23CV 4.5 L6	D	Harry Schell	4
Raymond Sommer	Talbot-Lago	T26C T26C-GS	Talbot 23CV 4.5 L6	D	Raymond Sommer	5–7
Écurie Lutetia	Talbot-Lago	T26C-DA	Talbot 23CV 4.5 L6	D	Eugène Chaboud	5
Antonio Branca	Maserati	4CL	Maserati 4 CL 1.5 L4 s	P	Toni Branca	5
Charles Pozzi	Talbot-Lago	T26C	Talbot 23CV 4.5 L6	D	Charles Pozzi	6
Charles Pozzi	Talbot-Lago	T26C	Talbot 23CV 4.5 L6	D	Louis Rosier	6
Clemente Biondetti	Ferrari-Jaguar	166T	Jaguar XK 3.4 L6	P	Clemente Biondetti	7
Paul Pietsch	Maserati	4CLT-48	Maserati 4 CL 1.5 L4 s	P	Paul Pietsch	7
Guy Mairesse	Talbot-Lago	T26C	Talbot 23CV 4.5 L6	D	Guy Mairesse	7
Pierre Levegh	Talbot-Lago	T26C	Talbot 23CV 4.5 L6	D	Pierre Levegh	7

Clasificación do Mundial de Construtores de 1950[editar | editar a fonte]

O primeiro Campionato de Construtores non foi disputado ata 1958. En 1950, un total de 49 pilotos, divididos en oito equipos participaron no campionato mundial. Tamén participaron moitos coches de carreiras privados, comprados ou alugados, para poder participar nas carreiras.

Construtor	Piloto
Alfa Romeo	Luigi Fagioli Juan Manuel Fangio Giuseppe Farina Reginald Parnell Consalvo Sanesi Piero Taruffi
Ferrari	Alberto Ascari Clemente Biondetti Dorino Serafini Raymond Sommer Luigi Villoresi Peter Whitehead
Maserati	Príncipe Bira Felice Bonetto Antonio Branca Louis Chiron Gianfranco Comotti Emmanuel de Graffenried José Froilán González Joe Fry David Hampshire David Murray Nello Pagani Reginald Parnell Paul Pietsch Franco Rol Brian Shawe-Taylor

Construtor	Piloto
Talbot-Lago	Eugène Chaboud Johnny Claes Philippe Étancelin Yves Giraud-Cabantous Pierre Levegh Henri Louveau Guy Mairesse Eugène Martin Charles Pozzi Louis Rosier Harry Schell Raymond Sommer
Simca-Gordini	Robert Manzon Maurice Trintignant
ERA	Bob Gerard Cuth Harrison Leslie Johnson Tony Rolt Peter Walker
Alta	Geoffrey Crossley Joe Kelly
Cooper	Harry Schell

Clasificación do Mundial de Pilotos de 1950[editar | editar a fonte]

Pos.	Piloto	RU	MON	500	SUI	BEL	FRA	ITA	Pts.
1	Nino Farina	1	Ret		1	4	7	1	30
2	Juan Manuel Fangio	Ret	1		Ret	1	1	Ret/ Ret†	27
3	Luigi Fagioli	2	Ret		2	2	2	3	24 (28)
4	Louis Rosier	5	Ret		3	3	6†	4	13
5	Alberto Ascari		2		Ret	5		2†	11
6	Johnnie Parsons			1					9
7	Bill Holland			2					6
8	Prince Bira	Ret	5		4			Ret	5
9	Peter Whitehead		NTS				3	7	4
10	Louis Chiron	Ret	3		9		Ret	Ret	4
11	Reg Parnell	3					Ret		4
12	Mauri Rose			3					4
13	Dorino Serafini							2†	3
14	Yves Giraud Cabantous	4			Ret	Ret	8		3
15	Raymond Sommer		4		Ret	Ret	Ret	Ret	3
16	Robert Manzon		Ret				4	Ret	3
17	Cecil Green			4					3
18	Philippe Étancelin	8	Ret		Ret	Ret	5†	5	3
19	Felice Bonetto				5		Ret	Ret	2
20	Eugène Chaboud					Ret	5†		1
21	Joie Chitwood			5†					1
22	Tony Bettenhausen			5†					1
23	Toulo de Graffenried	Ret	Ret		6			6	0
24	Bob Gerard	6	6						0
25	Luigi Villoresi		Ret		Ret	6			0
26	Lee Wallard			6					0
27	Charles Pozzi						6†		0
28	Johnny Claes	11	7		10	8	Ret	Ret	0
29	Cuth Harrison	7	Ret					Ret	0
30	Pierre Levegh					7	Ret	Ret	0
31	Walt Faulkner			7					0
32	Nello Pagani				7				0
33	Harry Schell		Ret		8				0
34	George Connor			8					0
35	Geoff Crossley	NC				9			0
36	David Hampshire	9					Ret		0
37	Paul Russo			9					0
38	Toni Branca				11	10			0
39	Pat Flaherty			10					0
40	Brian Shawe Taylor	10†							0
41	Joe Fry	10†							0
42	Myron Fohr			11					0
43	Duane Carter			12					0
44	Mack Hellings			13					0
45	Jack McGrath			14					0
46	Troy Ruttman			15					0
47	Gene Hartley			16					0
48	Jimmy Davies			17					0
49	Johnny McDowell			18					0
50	Walt Brown			19					0
51	Spider Webb			20					0
52	Jerry Hoyt			21					0
53	Walt Ader			22					0
54	Jackie Holmes			23					0
55	Jim Rathmann			24					0
—	Joe Kelly	NC							0
—	Franco Rol		Ret				Ret	Ret	0
—	Eugène Martin	Ret			Ret				0
—	José Froilán González		Ret				Ret		0
—	David Murray	Ret						Ret	0
—	Maurice Trintignant		Ret					Ret	0
—	Leslie Johnson	Ret							0
—	Peter Walker	Ret†							0
—	Tony Rolt	Ret†							0
—	Henry Banks			Ret					0
—	Bill Schindler			Ret					0
—	Fred Agabashian			Ret					0
—	Jimmy Jackson			Ret					0
—	Sam Hanks			Ret					0
—	Dick Rathmann			Ret					0
—	Duke Dinsmore			Ret					0
—	Bayliss Levrett			Ret†					0
—	Bill Cantrell			Ret†					0
—	Guy Mairesse							Ret	0
—	Paul Pietsch							Ret	0
—	Clemente Biondetti							Ret	0
—	Henri Louveau							Ret	0
—	Franco Comotti							Ret	0
—	Consalvo Sanesi							Ret	0
—	Piero Taruffi							Ret†	0
Pos.	Piloto	RU	MON	500	SUI	BEL	FRA	ITA	Pts.

Lenda
Cor	Resultado
Ouro	Gañador
Prata	2º posto
Bronce	3º posto
Verde	Remata nos puntos
Azul	Non remata nos puntos
Azul	Non se califica (NC)
Púrpura	Non remata (Ret)
Vermello	Non se califica (NSC)
Vermello	Non se precalifica (NSPC)
Negro	Descualificado (DSC)
Branco	Non tomou a saída (NTS)
Branco	Carreira cancelada (C)
Azul claro	Prácticas só (PS)
Azul claro	Piloto de probas dos venres (PP) (desde 2003 en diante)
En branco	Non participou nas prácticas (NPP)
	Excluído (EX)
	Non chegou (NCG)

Negra – Pole
Cursiva – Volta rápida (1 Punto)
† Posición compartida entre os condutores do mesmo auto.
Só os 4 mellores resultados contan para o Campionato. Os números sen paréntese son puntos do campionato, os números entre paréntese son puntuación total obtida.

Resultados das carreiras non puntuables[editar | editar a fonte]

En 1950 celebráronse outras carreiras de Fórmula 1, que non contaron para o campionato do mundo.

Nome da carreira	Circuíto	Data	Piloto gañador	Construtor	Resultados
XI Pau Grand Prix	Pau	10 de abril	Juan Manuel Fangio	Maserati	Resultados
II Richmond Trophy	Goodwood	10 de abril	Reg Parnell	Maserati	Resultados
V Gran Premio de San Remo	Ospedaletti	16 de abril	Juan Manuel Fangio	Alfa Romeo	Resultados
IV Gran Premio de París	Montlhéry	30 de abril	Georges Grignard	Talbot-Lago	Resultados
XII British Empire Trophy	Douglas	15 de xuño	Bob Gerard	ERA	Resultados
IV Gran Premio di Bari	Lungomare	9 de xullo	Giuseppe Farina	Alfa Romeo	Resultados
IV J.C.C. Jersey Road Race	Saint Helier	13 de xullo	Peter Whitehead	Ferrari	Resultados
XII Circuit de l'Albigeois	Albi	16 de xullo	Louis Rosier	Talbot-Lago	Resultados
I Grote Prijs van Nederland	Zandvoort	23 de xullo	Louis Rosier	Talbot-Lago	Resultados
III Grand Prix des Nations	Xenebra	30 de xullo	Juan Manuel Fangio	Alfa Romeo	Resultados
I Nottingham Trophy	Gamston	7 de agosto	David Hampshire	Maserati	Resultados
IV Ulster Trophy	Dundrod	12 de agosto	Peter Whitehead	Ferrari	Resultados
XIX Coppa Acerbo	Pescara	15 de agosto	Juan Manuel Fangio	Alfa Romeo	Resultados
I Sheffield Telegraph Trophy	Gamston	19 de agosto	Cuth Harrison	ERA	Resultados
II BRDC International Trophy	Silverstone	26 de agosto	Giuseppe Farina	Alfa Romeo	Resultados
III Goodwood Trophy	Goodwood	30 de setembro	Reg Parnell	BRM	Resultados
X Gran Premio de Penya Rhin	Pedralbes	29 de outubro	Alberto Ascari	Ferrari	Resultados
Gran Premio de Chile	Circuíto Pedro de Valdivia Norte	17 de decembro	Juan Manuel Fangio	Ferrari	Resultados

Notas[editar | editar a fonte]

↑ "British GP, 1950 Race Report". grandprix.com. Consultado o 7 de decembro de 2013.
↑ "Monaco GP, 1950 Race Report". grandprix.com. Consultado o 7 de decembro de 2013.
↑ "United States GP, 1950 Race Report". grandprix.com. Consultado o 7 de decembro de 2013.
↑ "Swiss GP, 1950 Race Report". grandprix.com. Consultado o 7 de decembro de 2013.
↑ "Belgian GP, 1950 Race Report". grandprix.com. Consultado o 7 de decembro de 2013.
↑ "French GP, 1950 Race Report". grandprix.com. Consultado o 7 de decembro de 2013.
↑ "Italian GP, 1950 Race Report". grandprix.com. Consultado o 7 de decembro de 2013.
↑ ^8,0 ^8,1 ^8,2 "Data Search Results". ChicaneF1.com (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 30 de setembro de 2018. Consultado o 17 de agosto de 2011.

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

[1] "British GP, 1950 Race Report". grandprix.com. Consultado o 7 de decembro de 2013.

[2] "Monaco GP, 1950 Race Report". grandprix.com. Consultado o 7 de decembro de 2013.

[3] "United States GP, 1950 Race Report". grandprix.com. Consultado o 7 de decembro de 2013.

[4] "Swiss GP, 1950 Race Report". grandprix.com. Consultado o 7 de decembro de 2013.

[5] "Belgian GP, 1950 Race Report". grandprix.com. Consultado o 7 de decembro de 2013.

[6] "French GP, 1950 Race Report". grandprix.com. Consultado o 7 de decembro de 2013.

[7] "Italian GP, 1950 Race Report". grandprix.com. Consultado o 7 de decembro de 2013.

[milano-8] 8,0 ^8,1 ^8,2 "Data Search Results". ChicaneF1.com (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 30 de setembro de 2018. Consultado o 17 de agosto de 2011.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]