O Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1966 foi a 17ª tempada de Fórmula 1 organizado pola Fédération Internationale de l'Automobile (FIA), e a 9ª Copa Internacional de construtores de F1. Os dous títulos disputáronse simultaneamente con nove Grandes Premios que se iniciaron o 22 de maio e finalizaron o 23 de outubro.
A tempada foi a primeira da fórmula de "3" litros, que viu duplicar a capacidade máxima do motor da campaña anterior. Os construtores británicos víronse obrigados a buscar outros motores logo da retirada das carreiras de Climax. Ferrari parecían os favoritos, pero John Surtees deixou o equipo tras a carreira de Le Mans, uníndose a Cooper. Jack Brabham gañou o seu terceiro campionato, esta vez nun coche de fabricación propia. Bruce McLaren e Dan Gurney emularon a Brabham mediante a construción do seu propio coche, aínda que con pouco éxito inicial. BRM e Lotus utilizaron motores de dous litros a maior parte da tempada. O novo motor BRM H16 foi un fracaso en gran medida, a pesar de que Jim Clark utilizouno no seu Lotus para gañar o Gran Premio dos EUA. Baixo as novas regulacións, os coches que non completaran polo menos o 90% da distancia da carreira non se clasificaban e non recibían puntos, aínda que terminaran entre os seis primeiros.
Para o campionato só contaron os 5 mellores resultados. Os puntos para o Campionato Mundial de Condutores de 1966 outorgáronse da seguinte forma 9-6-4-3-2-1 aos seis finalistas en cada carreira.
Brabham-Repco gañador do campionato mundial de construtores de 1966
Ferrari obtivo o segundo lugar no título de construtores
Os puntos para o Campionato Mundial de Construtores de 1966 outorgáronse da seguinte forma 9-6-4-3-2-1 aos seis finalistas en cada carreira. Só puntuaba o coche mellor clasificado de cada fabricante, en cada carreira.
↑Só os 5 mellores resultados contaron para o campionato. Os números sen paréntese son os puntos do Campionato, as cifras entre paréntese son o total de puntos anotado.
Honda
