John William Strutt
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde decembro de 2018.) |
.svg){kind=small}
John William Strutt, terceiro Barón de Rayleigh, nado en Langford Grove, Essex, o 12 de novembro de 1842 e finado en Witham, Essex, o 30 de xuño de 1919, foi un físico e profesor universitario británico galardoado co Premio Nobel de Física en 1904.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
En 1873, á morte do seu pai, John James Strutt, herdou o título de barón. Nos primeiros anos da súa vida sufriu fraxilidade física e mala saúde. Estudou matemáticas no Trinity College da Universidade de Cambridge en 1861, graduándose en 1865. Comezou a traballar en 1879 como profesor de física experimental na devandita universidade e como director do Laboratorio Cavendish de física experimental (1879-1884).
En 1887 trasladouse a Londres, onde foi profesor de filosofía natural da Real Institución ata 1905. Foi tamén secretario da Real Sociedade de Londres (1887-1896) e presidente da mesma (1905-1908). Desde 1892 ata 1901 actuou como gobernador do condado de Essex por expreso desexo do rei e foi chanceler da Universidade de Cambridge desde 1908 ata 1919.
Investigacións científicas[editar | editar a fonte]
As primeiras investigacións de Rayleigh recóllense na súa obra The Theory of Sound (2 vols., 1877-78), na que se describe un novo procedemento para medir as vibracións acústicas. No campo da óptica realizou unha serie de traballos sobre a polarización da luz, contribuíu á teoría da radiación do corpo negro e logrou dar unha explicación da cor azul do ceo. Ademais foi o responsable da determinación de unidades eléctricas de medida e realizou traballos sobre a luz, a cor, a electricidade, a dinámica da resonancia, as vibracións de gases e sólidos elásticos.
Tamén fixo estudos acerca da capilaridade e do electromagnetismo e achegou ideas á teoría da formación e estabilidade das veas líquidas. Pero probablemente o seu labor científico máis importante consistiu na coidadosa determinación das densidades dos gases atmosféricos. Buscando unha explicación á diferenza de densidades do nitróxeno do aire e do obtido a partir do nitrato amónico, descubriu, en colaboración con Sir William Ramsay, o elemento argon (1894).
Ingresou na Orde do Mérito con motivo da coroación de Eduardo VII e en 1904 foi galardoado co Premio Nobel de Física polas súas investigacións sobre a densidade dun bo número de gases así como polo descubrimento do argon.
Recoñecementos[editar | editar a fonte]
Na súa honra denominouse o "cráter Rayleigh" da Lúa e o "cráter Rayleigh" de Marte.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
| Predecesor: Henri Becquerel Marie Curie e Pierre Curie |
Premio Nobel de Física 1904 |
Sucesor: Philipp Lenard |
| Control de autoridades |
|
|---|
