Jean-Paul Sartre
Jean-Paul Sartre | |
---|---|
![]() | |
Nome completo | Jean-Paul Charles Aymard Sartre |
Alcume | Jacques Guillemin |
Nacemento | 21 de xuño de 1905 e 1905 |
París | |
Falecemento | 15 de abril de 1980 e 1980 |
XIV Distrito de París | |
Causa | edema |
Soterrado | Cemiterio de Montparnasse |
Nacionalidade | Francia |
Relixión | ateísmo |
Alma máter | Liceu Henrique IV, École Normale Supérieure, Cours Hattemer, Lycée Louis-le-Grand e Universidade de París |
Ocupación | dramaturgo, epistemologista, novelista, guionista, biógrafo, crítico literario, ensaísta, membro da resistencia, escritor político, existencialista, ontologista, escritor, filósofo, activista pola paz, xornalista de opinión, Intelectual, autor, sociólogo e meteorólogo |
Pai | Jean-Baptiste Sartre |
Cónxuxe | Simone de Beauvoir |
Xéneros | Novela, teatro ensaio (político e filosófico), conto |
Premios | Premio Nobel de Literatura, Eugène Dabit populist novel award e Fellow of the American Academy of Arts and Sciences |
Na rede | |
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() | |
![]() | |
[ editar datos en Wikidata ] | |
Jean-Paul Sartre, nado en París o 21 de xuño de 1905 e finado na mesma cidade o 15 de abril de 1980, foi un escritor e filósofo francés, representante da corrente existencialista, cuxa obra e personalidade marcaron a vida intelectual e política de Francia desde 1945. ata finais da década de 1970.
Escritor prolífico, fundador e editor da revista Les temps modernes (Tempos modernos, en galego) (1945), foi coñecido tanto pola súa obra filosófica e literaria como polos seus compromisos políticos[n. 1], primeiro en relación co Partido Comunista, despois, na década de 1970, coas correntes de esquerda lenista[2] máis concretamente maoístas.
Intransixente e fiel ás súas ideas, rexeitou sempre tanto as honras como calquera forma de censura; rexeitou notablemente o Premio Nobel de Literatura en 1964.[3] Aínda que fixo unha notable excepción cando aceptou o título de doutor honoris causa da Universidade de Xerusalén en 1976. Negouse a dirixir unha serie de programas de televisión que lle ofreceron, porque requirían un modelo previo, e explicou: «Son demasiado vello para facer exames.» Contribuíu á creación do xornal Libération (1973), chegando a vendelo el mesmo nas rúas para dar máis publicidade ao seu lanzamento..
Sartre mantivo unha relación aberta coa destacada feminista e tamén filósofa existencialista Simone de Beauvoir. Xuntos, Sartre e de Beauvoir desafiaron as presuntas expectativas sociais e culturais da súa educación, que consideraban burguesa, tanto no estilo de vida como no pensamento. As súas filosofías, aínda que moi próximas, non se poden confundir. Desde 1949 ata a súa morte, mantivo simultaneamente un romance con Michelle Vian, a primeira esposa de Boris Vian, que mecanografaba os seus textos para publicalos na revista Les temps modernes.[4],[5].
Outros intelectuais xogaron para el un papel importante en diferentes etapas da súa vida: Paul Nizan e Raymond Aron, os seus compañeiros durante a etapa na Escola Normal Superior de París; Maurice Merleau-Ponty e Albert Camus nos anos da posguerra, e Benny Lévy (alias Pierre Victor) ao final da súa vida.
Segundo moitos comentaristas e para o propio Sartre, a súa vida foi dividida en dous pola segunda guerra mundial. Podemos distinguir entón dous grandes períodos na obra de Sartre: primeiro un enfoque filosófico teórico centrado na ontoloxía de L'Être et le Néant). (O Ser e a Nada) (1943) ; despois un período máis práctico, onde o autor busca aplicar o seu método exposto na Critique de la raison dialectique (Crítica da razón dialéctica) (1960)[6]. Este segundo período do seu traballo influíu fortemente en sociólogos cualitativistas como Erving Goffman.
Jean-Paul Sartre deixa atrás un traballo considerable, en forma de novelas, ensaios, obras de teatro, escritos filosóficos ou biografías. A súa filosofía marcou a posguerra, e é, con Albert Camus, un símbolo do intelectual comprometido. Do mesmo xeito que a este último, en 1957, tamén se lle concedeu o Premio Nobel de Literatura en 1964.
Do seu suposto compromiso coa resistencia en 1941 (compromiso cuestionado pola súa actitude problemática durante a ocupación), ata a súa morte en 1980, Sartre seguiu facendo titulares. De feito, estivo involucrado en moitos asuntos, abrazando ferventemente as causas que considera correctas. Ás veces foi comparado como o Voltaire[n. 2] do século XX, Sartre seguio sendo un activista ata o final da súa vida.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Xuventude e compromiso[editar | editar a fonte]
Infancia[editar | editar a fonte]
Jean-Paul Charles Aymard Sartre naceu o 21 de xuño de 1905 , no número 13 da rúa Mignard[8] no distrito 16 de París. Fillo único, procedía dunha familia burguesa[9] : súa nai Anne-Marie Schweitzer[10],[11] pertencía a unha familia de intelectuais e profesores alsacianos, os Schweitzer (era curmá de Albert Schweitzer[12]), o seu tío materno Georges Schweitzer, irmán da súa nai polo tanto, era politécnico, enxeñeiro en enxeñería marítima,[13],[n. 3] seu pai, Jean-Baptiste, era fillo dun médico de Thiviers[15], era tamén enxeñeiro da promoción de 1895, titulado en 1897 como oficial naval[16],[17],[n. 4]. A parella uniuse o 3 de maio de 1904 no Distrito 16 de París[19] e o pequeno Sartre, nado uns trece meses despois, nunca coñeceu a seu pai[n. 5], que morreu de febre amarela o 17 de setembro de 1906 , quince meses despois do seu nacemento[20].
De 1907 a 1917, o pequeno "Poulou", como lle chamaban, foi vivir coa súa nai a casa dos seus avós maternos. Alí pasou dez anos felices, adorado, mimado, felicitado cada día, o que sen dúbida contribuíu a construír nel un certo narcisismo. Orfo aos quince meses, así que foi o seu avó, Charles Schweitzer, profesor asociado xubilado de alemán, autor de Deutsches Lesebuch, un método experimental recoñecido baixo a III República[21], que no educa antes de entrar na escola pública aos dez anos. Na gran biblioteca da casa Schweitzer descubriu a literatura moi cedo, e preferiu ler antes que socializar con outros nenos. Dende pequeno padeceu estrabismo,[22] tamén cando tiña tres anos perdeu case por completo a vista do ollo dereito, xa débil polo defecto conxénito, por mor dunha enfermidade infantil.[23] O período da infancia foi narrado polo propio Sartre na súa autobiografía Les Mots.[24][25]).
Este período remata o 26 de abril de 1917 cando a súa nai volveu casar con Joseph Mancy,[26] enxeñeiro marítimo[27],[n. 6], da mesma promoción que o seu irmán Georges e do seu defunto marido. Sartre, entón de 12 anos, nunca deixará de odiar ao seu padrasto. A parella trasladouse entón a La Rochelle[28], onde Sartre permanecerá ata a idade de 15 anos, tres anos que serán anos de calvario para el: pasa do ambiente familiar feliz á realidade dos estudantes de secundaria que lle parecen violentos e crueis..
No verán de 1920, Jean-Paul Sartre cae enfermo e é trasladado a París. Preocupado pola súa educación, que podería ser "pervertida" polos mozos rebeldes do liceo Eugène-Fromentin[31] de La Rochelle, a súa nai decide que o seu fillo quedará en París.
Anos de estudo[editar | editar a fonte]

Aos trece anos, estivo brevemente matriculado no liceo Montaigne[32]. Os 16 anos, Sartre volve ao liceo Henri-IV onde fora alumno en quinto e sexto. Alí coñece a Paul Nizan, tamén aprendiz de escritor, co que establecerá unha amizade tan estreita que foron alcumados. « Nitre et Sarzan »[33]. Apoiado por esta amizade, Sartre comeza a construirse unha personalidade propia. Para toda a «clase elitista» -"opción" latín e grego- na que estuda, Sartre convértese no SO, é dicir, o "sátiro oficial": sobresae de feito na faceta das bromas.
Sartre, sempre acompañado de Paul Nizan, prepara a proba de acceso a Escola Normal Superior no liceo Louis-le-Grand.[34] Alí fixo o seu debut literario, escribindo sobre todo dous contos, dúas historias sinistras de mestres de provincias, nos que mostraba a súa ironía e o seu desgusto polo convencional. Ao mesmo tempo, Sartre, xunto con Nizan, retoma o seu papel de animador público facendo bromas e pequenas obras entre clases. En 1924, dous anos despois da súa entrada en Louis-le-Grand, Sartre e Nizan foron ambos admitidos no concurso de ingreso para a Escola Normal Superior de París (ENS) [35],[36]
Sartre destacou inmediatamente no que Nizan deu en chamar "escola normal e superior". Sartre foi o formidable instigador de todas as bromas e arremedos, chegando mesmo a provocar un escándalo ao realizar un sketch antimilitarista cos seus amigos na revista da ENS de 1927, tras o cal Gustave Lanson, director da escola, dimitiu. Ese mesmo ano, asinou xunto cos seus compañeiros, e tras Alain, Lucien Descaves, Louis Guilloux, Henry Poulaille, Jules Romains, Séverine... , a protesta (publicada o 15 de agosto na revista Europa[37]) contra a lei de organización xeral da nación para tempos de guerra, que abrogaba toda independencia intelectual e toda liberdade de opinión.
Sartre xa ten gusto pola provocación e pola loita contra a autoridade. Tamén adquiriu gran notoriedade entre os seus profesores e recibía unha gran ovación cada vez que chegaba ao refectorio. Se Sartre é un bromista, tamén é un gran traballador, devora máis de 300 libros ao ano, escribe cancións, poemas, contos e novelas sucesivamente. Sartre trabou amizade con algúns dos que máis tarde se farían famosos, como Pierre-Henri Simon, Raymond Aron[38],[39], Maurice Merleau-Ponty e Henri Guillemin. Aquí coñece a Simone de Beauvoir que chegará a ser a súa compañeira e colaboradora.
Pasa un ano no Instituto francés de Berlín, completa a súa iniciación á fenomenoloxía de Husserl. De 1936 a 1939, ensina en Le Havre, Laon e París. Mobilizado en Nancy, fano prisioneiro, e logo será liberado en 1942. Sartre é visto por algúns coma resistente, mentres que o filósofo Vladimir Jankelevitch lle reprocha polo contrario a súa «falla de compromiso político» durante a ocupación alemá. Chega a profesor, populariza o existencialismo francés, que el contribúe a definir (O existencialismo é un humanismo 1946). Adquire notoriedade e acada un vasto publico grazas ás súas novelas (A náusea 1938, O muro 1939) e obras de teatro (As moscas 1943) que permiten difundir as súas ideas.
En 1945, crea a revista Temps Modernes.[40] Despois de ter seguido a liña do partido comunista, cúlpao no 1956 da represión da sublevación húngara e da intervención soviética en Checoslovaquia no 1968. Durante a guerra de Alxeria, toma partido pola F.L.N..
Simbolizando o intelectual comprometido, multiplica as tomas de postura políticas. Concédenlle en 1964 o Premio Nobel de Literatura, mais el rexéitao.
Morre o 15 de abril de 1980 no hospital Brousses (París) aos 74 anos de idade tras unha longa enfermidade que xa o apartara da dirección do xornal Libération uns anos antes. Foi soterrado, no cemiterio de Montparnasse en París xunto con Simone de Beauvoir, o 20 de abril e aos seus funerais asistiron unhas 50.000 persoas.
Filosofía[editar | editar a fonte]
- Continxencia do ser : o mundo está "absorto", sen razón. Existe simplemente, sen "fundamento". As cousas e os homes existen de feito, e non de dereito. (Ver A Náusea.)
- O home é definido pola consciencia (o per-se que se opón ao en-si). O home está polo tanto fundamentalmente aberto ao mundo, "incompleto", "volto cara a", existente (proxectado fóra de si)
A consciencia é o que non coincide xamais con si-mesmo, o que é potencia de neantización grazas á imaxinación (ela pode pensar o que non é). A consciencia fai polo tanto o proxecto posible.
- O home é absolutamente libre : non é nada mais que o que el fai da súa vida, é un proxecto. A existencia precede á esencia (contra Hegel : non ten esencia predeterminada, a esencia é libremente elixida polo existente).
- O home está condenado a ser libre : non se comprometer, é tamén unha forma de compromiso: é responsable diso.
Ademais, Deus non existe, polo tanto o home é a única fonte de valor e de moralidade ; el está condenado a inventar a súa propia moral.
- O concepto freudiano de inconsciente, substituído pola noción de "maldade foi" : o inconsciente non sabería absorber o absoluta liberdade do home.
Sartre e a literatura[editar | editar a fonte]
Durante as décadas de 1940 e 1950 as ideas de Sartre acadaron gran popularidade e o existencialismo foi unha visión filosófica moi estendida nesa xeración en Europa e Estados Unidos. En 1948 a Igrexa católica incluíu tódalas obras de Sartre no Índice de libros prohibidos.
No ano 1964 obtivo o Premio Nobel de literatura pola súa obra, premio que o autor rechazou a causa da súa significancia burguesa.
Sartre e o cinema[editar | editar a fonte]
Interesado no cinema coma un medio para expresar as súas ideas realizou no ano 1947 a súa primeira colaboración nun guión, no filme Jeux sont faits, dirixido por Jean Delannoy. Participou en varias adaptacións das súas obras e en 1957 foi nomeado aos Premio Oscar de Hollywood pola súa historia orixinal para a película Les Orgueilleux, dirixida por Yves Allégret en 1953.[41]
Obras[editar | editar a fonte]
- 1936 : L'imagination (A imaxinación), ensaio filosófico.
- 1937 : La trancendance de l'égo (A transcendencia do ego), Ensaio filosófico.
- 1938 : La Nausée (A náusea), novela.
- 1939 : Le Mur (O paredón), contos. Publicado en galego en 1989 por Xerais na colección Grandes do noso tempo, traducido por Xosé María Proupín Fernández.
- 1940 : L'imaginaire (O imaxinario), ensaio filosófico.
- 1943 : As moscas (Les Mouches), teatro. Publicado en galego en 2008 por Edicións Laiovento, traducido por Xosé Manuel Beiras.
- 1943 : L'être et le néant (O ser e o nada), tratado filosófico.
- 1943 : Réflexions sur la question juive (Reflexións sobre a cuestión xudaica), Ensaio político.
- 1945 : Huis-clos (Entre catro paredes), teatro.
- Les Chemins de la liberté (Os camiños da liberdade) triloxía, comprendendo:
- 1946 : Morts sans sépulture (Mortos sen sepultura), teatro.
- 1946 : O existencialismo é un humanismo (L'Existentialisme est une humanisme), ensaio filosófico.
- 1946 : La putain respectueuse (A puta respectuosa), teatro.
- 1947 : Qu'est ce que la littérature? (Que é a literatura?), ensaio.
- 1947 : Baudelaire.
- 1947 : Situations, colleita de ensaios (1947–1965).
- 1948 : Les Mains sales (As mans sucias), teatro.
- 1951 : Le diable et le bon dieu (O diabo e o bo Deus), teatro.
- 1952 : Les jeux sont faits (Os dados están lanzados), novela.
- 1952 : Saint Genet, Actor and Martyr, biografía de Jean Genet.
- 1959 : Les séquestrés d'Altona (Os condanados de Altona).
- 1960 : Critique de la raison dialectique (Crítica da razón dialéctica, Vol. I), tratado filosófico.
- 1964 : Les mots (As palabras),[42] autobiografía.
- 1972 : L'idiot de la famille (O idiota de familia), biografía de Gustave Flaubert (1971-1972).
Galería de imaxes[editar | editar a fonte]
Simone de Beauvoir e Jean Paul Sartre co Che Guevara, Cuba en 1960.
Tumba de Sartre e Simone de Beauvoir no cemiterio parisino de Montparnasse.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ «Sartre é o único intelectual francés que foi recoñecido tanto como filósofo, como escritor e como protagonista da vida política francesa”, subliña o historiador. Gérard Noiriel[1].
- ↑ No momento da publicación do Manifesto dos 121, ante a tentación dos ministros de querer detelo, o xeneral de Gaulle declarou: "Non metemos a Voltaire no cárcere" [7]
- ↑ El (Charles Schweitzer) tivo con ela catro fillos [...] O maior, Georges, entrou na Politécnica; o segundo, Émile, converteuse en profesor de alemán.[14],[11]
- ↑ Ao parecer, Sartre ignoraba que seu pai Jean-Baptiste era enxeñeiro naval; mesmo escribiu que quería prepararse na école navale (escola naval) para ver o mar[18]. Tampouco menciona que o seu padrasto Joseph Mancy tamén era enxeñeiro naval, ambos da mesma promoción de 1895, a do tío materno Georges, cuxo pai Charles Schweitzer non oculta que se graduou na Politécnica[14]. O feito de pertencer á mesma clase de 1895 e ao mesma contorna de oficiais e enxeñeiros da Armada francesa explica probablemente mellor que nada como, por unha banda, que seu pai Jean-Baptiste puido coñecer á irmá de Georges, e por outro, a súa nai, xa viúva, puido coñecer máis tarde ao seu segundo marido.
- ↑ Jean-Baptiste quería prepararse na mariña, para ver o mar. En 1904, en Cherburgo, xa oficial da mariña e atormentado polas febres contraidas na Cochinchina, coñeceu a Anne-Marie Schweitzer, namorou desa moza, alta e descoidada, e casou con ela, pronto tivo un fillo dela, logo tentou refuxiarse na soidade.... Cando meu pai morreu, Anne-Marie e eu espertamos dun pesadelo común; Estou curando.... Sen diñeiro nin traballo, Anne-Marie decidiu volver vivir cos seus pais. Pero a repentina morte do meu pai molestou á familia Schweitzer. Foi talvez un repudio.... Meu pai tivera a xentileza de morrer cos seus males: a miña avoa seguía dicindo que se afastara dos seus deberes... nin sequera tiven que esquecelo: ao morrer, Jean-Baptiste negárame o pracer de coñecelo..... Durante varios anos, puiden ver enriba da miña cama o retrato dun pequeno oficial de ollos sinceros, cabeza redonda e calva, con fortes bigotes: cando miña nai volveu casar o retrato desapareceu[18]
- ↑ Cando se casarón, Joseph Mancy era xerente[28] dos establecementos Delaunay-Belleville[29] ; despois pasará a ser o seu director xeral. A parella, que non terá fillos, trasládase a La Rochelle onde Mancy asumiu a dirección dos estaleiros Delaunay Belleville[28][30]
- Referencias
- ↑ Gérard Noiriel (2010). Éditions Agone, ed. Dire la vérité au pouvoir. Éléments (en francés). Les intellectuels en question. Marsella. p. 101. ISBN 978-2-7489-0124-5. Arquivado dende o orixinal o 14 de outubro de 2013. Consultado o 07 de novembro de 2022..
- ↑ V.I., Lenine. "La maladie infantile du communisme - I.". Archive internet des marxistes. Consultado o 7 de novembro do 2022.
- ↑ Alison Flood (5-1-2015). "Jean-Paul Sartre rejected Nobel prize in a letter to jury that arrived too late". The Guardian (en inglés). Consultado o 20-2-2018.
- ↑ "Décès de Michelle Léglise Vian, femme libre aux côtés de Boris et de son oeuvre". ActuaLitté. 15 de decembro de 2077. Consultado o 7 de novembro do 2022.
- ↑ "Michelle Vian, "féministe avant la lettre", est partie rejoindre Boris". TV5 Monde. 15 de decembro de 2077. Consultado o 7 de novembro do 2022.
- ↑ Claudio Tognonato (19 de outubro de 2010). "Jean-Paul Sartre". Sens Public. Consultado o 7 de novembro do 2022..
- ↑ "« La Cause du Peuple »". Diptyque, Sentiers croisés. 19 de marzo de 2018. Consultado o 7 de novembro do 2022. Parámetro descoñecido
|group=
ignorado (Axuda) - ↑ "Chronologie: Jean-Paul Sartre Biographie: Voici votre chronologie en 114 dates". kronobase. Consultado o 8 de novembro do 2022..
- ↑ "Une enfance choyée". Association de la Régie théâtrale. Consultado o 8 de novembro do 2022..
- ↑ Jean-Paul Sartre (1964). "PT7". En Gallimard. Les mots. Anne-Marie. París. p. 224..
- ↑ 11,0 11,1 "Jean-Paul Sartre, Les Mots (1963), premières pages". Palimpsestes.fr..
- ↑ James Brabazon (2000). "12". En Syracuse University Press. Albert Schweitzer: a biography (en inglés). Sartre%Albert's%uncle. Nova York. p. 576. Consultado o 8 de novembro do 2022..
- ↑ "Schweitzer, Georges Pascal Joseph (X 1895 ; 1875-1955)". Bibliothèque centrale - École polytechnique. Consultado o 8 de novembro do 2022..
- ↑ 14,0 14,1 Jean-Paul Sartre (1964). "PT6". En Gallimard. Les mots. quatre%enfants%surprise%Georges%Polytechnique%Émile. París. p. 224.|data-acceso=8 de novembro do 2022}}.
- ↑ Jean-Paul Sartre (1964). "PT7". En Gallimard. Les mots. médecin%Thiviers%Sartre. París. p. 224..
- ↑ "Sartre, Marie Jean Baptiste Eymard (X 1895 ; 1874-1906)". Bibliothèque centrale - École polytechnique. Consultado o 8 de novembro do 2022..
- ↑ "Ecole Navale / Espace tradition / Officiers célèbres". ecole.nav.traditions.free.fr. Consultado o 8 de novembro do 2022..
- ↑ 18,0 18,1 Jean-Paul Sartre (1964). "PT7". En Gallimard. Les mots. 1904%Cherbourg%marine%Cochinchine. París. p. 224..
- ↑ "Acte de mariage Sartre - Schweitzer, Archives numérisées Paris XVI (vue 7/31)". Arquivos de París. Consultado o 8 de novembro do 2022..
- ↑ "Faire-part de décès de Jean-Baptiste Sartre, Revue illustrée du Tout-Sud-Ouest". Gallica. de outubro de 1906. Consultado o 8 de novembro do 2022..
- ↑ Annie Cohen-Solal, "Le cas de Jean-Paul Sartre : entre l’héritage Schweitzer et l’étiquette de ‘‘juif d’honneur’’", Actes du colloque Juifs et protestants : cinq siècles de relations en Europe, 2017.
- ↑ "Quando Sartre guarda le foglie". La Repubblica. 28 de febreiro de 1987. Consultado o 8 de novembro do 2022.
- ↑ Omar López Mato (19 de abril de 2020). "Los ojos de Sartre". La prensa. Consultado o 8 de novembro do 2022.
- ↑ "Jean-Paul Sartre - Histoire du Monde". Consultado o 8 de novembro do 2022.
- ↑ Jean-Paul Sartre (1964). Gallimard, ed. Les mots. París. p. 224..
- ↑ "Certificado de matrimonio Mancy - Schweitzer, Digital Archives Paris V ( vista 13/31)". Arquivos de París. Consultado o 8 de novembro do 2022..
- ↑ "Mancy, Joseph (X 1895 ; 1875-1945)". Bibliothèque centrale - École polytechnique. Consultado o 8 de novembro do 2022..
- ↑ 28,0 28,1 28,2 David Drake (2005). "RA1-PA16". En Haus Publishing. Sartre (en inglés). Mancy%20Delaunay-Belleville. Londres. p. 16. Consultado o 8 de novembro do 2022..
- ↑ "Ateliers et chantiers de l'Ermitage, puis Établissements Delaunay Belleville". Département de la Seine-Saint-Denis. Consultado o 8 de novembro do 2022..
- ↑ Jacques Chancel (1978). "PT137". En Hachette. Le temps d'un regard. Delaunay-Belleville. París. p. PT137. Consultado o 8 de novembro do 2022..
- ↑ Les Anciens de Fromentin, ed. (27 de xullo de 2022). "Jean-Paul Sartre, élève à Fromentin de 1917 à 1921" (en inglés). Consultado o 8 de novembro do 2022.
- ↑ Jean-François Louette (2002/3). Revue d'histoire littéraire de la France, ed. "Jean-Paul Sartre en classe". Consultado o 9 de novembro do 2022..
- ↑ John Gerassi (1980). éditions Rocher, ed. Sartre, conscience haïe de son siècle. Monaco. p. 103.
- ↑ "En savoir plus sur Jean-Paul Sartre - Entretiens et documents". www.gallimard.fr (en francés). Consultado o 24-2-2018.
- ↑ Journal officiel de la République française. Lois et décrets. Lista de admitidos na Escola Normal Superior, JORF, 7 de agosto de 1924
- ↑ "L'annuaire | a-Ulm". www.archicubes.ens.fr. Consultado o 9 de novembro do 2022.
- ↑ "Pour liberté d'opinion". Gallica. 15 de outubro det 1927. Consultado o 17 de novembro do 2022..
- ↑ Étienne Barilier (1987). "15". Les petits camarades. París: Éditions Julliard. p. 165.
ensaio sobre Jean-Paul Sartre e Raymond Aron
. - ↑ Paul-François Paoli (semana do 4 de agosto de 2017). "Jean-Paul Sartre / Raymond Aron. Le match du siècle". Le Figaro Magazine. p. 20-23. Consultado o 12 de xaneiro do 2023..
- ↑ "Revue Les Temps Modernes - Gallimard". www.gallimard.fr (en francés). Consultado o 26-2-2018.
- ↑ Jean-Paul Sartre na IMDb
- ↑ Incluída na Biblioteca Galega de Clásicos Universais. Trad. de Dulce Fernández e François Davo.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
![]() |
A Galicitas posúe citas sobre: Jean-Paul Sartre |
![]() |
Commons ten máis contidos multimedia sobre: Jean-Paul Sartre |
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Gilbert Varet (1948). Presses Universitaires de France, ed. L'Ontologie de Sartre. París. p. 196. OCLC 759729108.
Quizais a primeira obra dedicada á filosofía de Sartre
. - Francis Jeanson (1965). Éditions du seuil, ed. Le problème moral et la pensée de Sartre suivi de un quidam nomme Sartre (1965). París. p. 347. OCLC 778008071.
Esencialmente currículos L'Être et le Néant
. - Colette Audry (1966). Seghers, ed. Sartre et la réalité humaine (Philosophe de tous les temps, 23). París. p. 192. OCLC 25435989.
Presentación xeral dos escritos filosóficos de Sartre publicados en vida e fragmentos de textos desde La Transcendance de l'Ego ata o primeiro volume da Critique de la raison dialectique
. - Alain Renaut (1993). Grasset, ed. Sartre, le dernier philosophe (Collège de philosophie) (en francés). París. p. 250. ISBN 2-246-44431-4. OCLC 925084445.
Centrado esencialmente na súa fenomenoloxía en relación coa de Heidegger
. - Juliette Simont (1998). De Boeck Université, ed. Jean-Paul Sartre un demi-siècle de liberté (Le Point philosophique). París/Bruxelas. p. 242. ISBN 2-8041-2925-X. OCLC 300447916.
Libro sobre todo o pensamento de Sartre
. - Alfredo Gomez-Muller (2004). Félin, ed. Sartre de la nausée à l'engagement (Les marches du temps) (en francés). París. p. 232. ISBN 2-86645-580-0. OCLC 420173109..
- Nathalie Monnin (2008). Belles Lettres, ed. Sartre (Figures du savoir) (en francés). París. p. 285. ISBN 978-2-251-76058-2. OCLC 244103310..
- Hadi Rizk (2011). Armand Collin, ed. Comprendre Sartre (Lire et comprendre) (en francés). París. p. 256. ISBN 978-2-200-34641-6. OCLC 939156521..
- Aliocha Wald Lasowski, Jean-Paul Sartre. Une introduction, París, Pocket, coll. "Agora", 2012, 340 páxinas.
Outros artigos[editar | editar a fonte]
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Web da UK Sartre Society (en inglés)
- Biografía de Sartre en biografiasyvidas.com (en castelán)
- Biografía na páxina web dos Premio Nobel (en inglés)
Predecesor: Giorgos Seferis |
Premio Nobel de literatura Rechazado polo autor 1964 |
Sucesor: Mikhaíl Sholojov
|