François Mauriac
| François Mauriac | |
|---|---|
 | |
| Nacemento | 11 de outubro de 1885 |
| Bordeos | |
| Falecemento | 1 de setembro de 1970 |
| París | |
| Soterrado | Vémars |
| Nacionalidade | Francia |
| Relixión | Igrexa católica |
| Alma máter | École des Chartes |
| Ocupación | escritor, xornalista, poeta, novelista, dramaturgo, guionista e crítico literario |
| Fillos | Claude Mauriac, Luce Mauriac, Claire Mauriac e Jean Mauriac |
| Coñecido/a por | Thérèse Desqueyroux |
| Premios | Premio Nobel de Literatura, Grand Cross of the Legion of Honour, Grande prémio de romance da Academia francesa e Prix Émile Augier |
 | |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
François Mauriac, nado en Bordeos o 11 de outubro de 1885 e finado en París o 1 de setembro de 1970, foi un escritor francés gañador do Premio Nobel de Literatura en 1952.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Naceu no seo dunha familia profundamente católica. Sendo novo quedou baixo a custodia da súa nai debido ao falecemento do seu pai. Estudou bacharelato en Cauderan cos marianistas e logo licenciouse en Letras pola Universidade de Bordeos.
No ano 1906 trasladouse a París, onde escribe o seu primeiro libro de versos Les mains jointes, cinco anos máis tarde escribiu a súa primeira novela O neno cargado de cadeas.
Participou como soldado durante a primeira guerra mundial, onde enfermou gravemente. En 1933 foi nomeado membro da Academia Francesa. Durante a Guerra civil española, simpatizou co bando republicano e despois ao estalar a segunda guerra mundial formou parte da Resistencia francesa contra a invasión nazi. Editou as revistas Les Lettres Francaises e Le Cahier Noir, nas que denunciaba e criticaba as torturas e asasinatos cometidos contra os patriotas franceses.
Ao finalizar a guerra realizou unha segunda incursión no teatro, pero do mesmo xeito que ocorreu coa primeira Asmodée (1938), non tivo o mesmo éxito que as súas novelas. Colaborou co xornal conservador Le Figaro, para pasar máis tarde ao recentemente creado L'Express. O seu apoio nas súas páxinas ao xeneral Charles de Gaulle fíxolle pórse a mal cos seus compañeiros polo que volveu a Le Figaro. Anos máis tarde debido á súa defensa da causa alxeriana, recibiu ameazas da organización terrorista de extrema dereita OAS.
Obras[editar | editar a fonte]
- Les mains jointes
- O neno cargado de cadeas
- Le baiser au lépreux 1922
- Genitrix 1923, (trama localizada en Langon)
- Le Désert de l'amour 1925
- Thérèse Desqueyroux 1927
- Le Nœud de vipères 1932
- Le mystère Frontenac 1933
- Asmodée 1938
Entre as súas últimas obras atópanse tres libros de memorias:
- Mémoires intérieurs 1959
- Nouveaux mémoires intérieurs 1965
- Mémoires politiques 1967
- Un adolescent d'autrefois 1969
| ||||||||||||||||||||||||
|
