Claude Simon

Claude Simon
Nome completo	Claude Eugène Henri Simon
Nacemento	10 de outubro de 1913
Lugar de nacemento	Antananarivo
Falecemento	6 de xullo de 2005
Lugar de falecemento	París
Soterrado	Cemiterio de Montmartre
Nacionalidade	Francia
Etnia	Pobo francés
Alma máter	Collège Stanislas (París) e Lycée Saint-Louis
Ocupación	escritor e novelista
Cónxuxe	Réa Karavas
Coñecido por	Hommage à Piero della Francesca
Premios	Premio Nobel de Literatura, Comendador das Artes e as Letras, Prêmio Médicis e Condecoração Austríaca de Ciência e Arte
Na rede
[ editar datos en Wikidata ]

Claude Simon en 1967.

Claude Simon, nado en Antananarivo (Madagascar) o 10 de outubro de 1913 e finado en París o 6 de xullo de 2005, foi un escritor francés considerado un dos pais do Nouveau roman. Gañou o Premio Nobel de Literatura en 1985 pola calidade das súas novelas, "que combinan a creatividade do poeta e a do pintor ao dar profundo testemuño da complexidade da condición humana".

Traxectoria

Claude Simon naceu en Madagascar cando era unha colonia francesa. Un ano despois, o seu pai, oficial do exército, foi asasinado na primeira guerra mundial e Claude instalouse coa súa nai en Perpiñán, no sur de Francia (preto da fronteira española), onde residía a súa avoa.

Ao finalizar a escola secundaria no Collège Stanislas en París e tras unhas breves estancias académicas en Oxford e Cambridge, estudou pintura na Academia do mestre cubista André Lhote e tamén en Oxford e en Cambridge. Viaxou por España, Alemaña, a Unión Soviética, Italia e Grecia. Esta experiencia así como a da segunda guerra mundial desempeñarán un papel moi importante no seu traballo literario.

En 1936 viaxou a Barcelona e loitou na guerra civil á beira da República. A experiencia desta guerra inspiraría algún dos seus mellores libros como Le Palace (O palacio, 1962) ou Le jardin des plantes en 1997.

Ao estalar a segunda guerra mundial, participou na Batalla do Meuse (1940), pero foi detido polos alemáns que o enviaron a un campo de prisioneiros en Saxonia. No traslado a un campo de prisioneiros en Francia, conseguiu escaparse e afiliouse ao movemento da Resistencia Francesa. Refuxiouse no sueste francés, entón zona libre, onde comprou unha propiedade en Salses, preto de Perpiñán e se converteu nun viticultor amante da pintura e a fotografía, antes de dedicarse á escritura.

A súa primeira obra como escritor, Le Tricheur (O Tramposo) publicouse en 1946 e un ano máis tarde La Corde Raide (A corda frouxa), pero é en 1960 cando se publica o seu primeiro éxito literario, La Route des Flandres (A ruta de Flandres), que trata sobre a derrota militar francesa en 1940 e polo cal recibiría o premio da Nouvelle Vague en 1961. En 1967 obtería un novo galardón, o premio francés de vangarda Médicis, polo seu libro Histoire (Historia, 1967), que conta un día calquera na vida dun home novo. Esta obra confirmouno como autor de prestixio e minoritario, unha consideración que non cambiará ata a obtención do Nobel.

Xunto con Robbe-Grillet e outros escritores como Nathalie Sarraute, Robert Pinget, Samuel Beckett, Jean Ricardou e Claude Ollier formou parte do grupo literario do nouveau roman emerxido en Francia en 1950, que brevemente tivo tamén por membros a Michel Butor e Marguerite Duras.

En 1981 sae á luz Les Géorgiques (As Xeórxicas, 1981) onde en tres épocas distintas e en períodos de axitación e violencia -a Revolución Francesa, a guerra civil española e a segunda guerra mundial- tres personaxes viven sucesos e experiencias que parecen superponerse. Neste libro o autor volve reflectir a súa experiencia no bando republicano da guerra civil española. Ao concederselle o Premio Nobel de Literatura en 1985, a Academia Sueca mencionou esta novela como a súa obra se cadra máis importante.

En 1989 publica L'Acacia (A acacia), unha novela fortemente autobiográfica e que é recoñecida como unha obra mestra da literatura antibélica. Nesta obra describe a viaxe coa súa nai e a súa tía a través da devastada Francia de 1918 en busca da tumba do seu pai.

A Universidade de East Anglia fíxoo doutor honororífico en 1973.

Nos últimos anos, viviu retirado do éxito, alternativamente no sur de Francia e de incógnito en París, cerca do xardín botánico que deu título a unha das súas novelas Le jardin des plantes (1997).

En 2001, con 88 anos, publicou a súa última novela Le tramway (O tranvía), unha autobiografía con recordos da súa infancia e vellez na que se describe a si mesmo como un autor difícil, aburrido, ilexible e confuso.

Morreu o 6 de xullo de 2005 aos 91 anos de idade. O primeiro ministro francés, Dominique de Villepin, que expresou a súa "tristura máis profunda" pola morte de Simon, dixo na súa declaración "A literatura francesa perdeu a un dos seus grandes autores".

Obras

• Le Tricheur (O tramposo), 1945.
• La Corde Raide (A corda frouxa), 1947.
• Gulliver, 1952.
• Le Sacre du printemps (A consagración da primavera), 1954.
• Le vent (O vento), 1957.
• L'Herbe (A Herba), 1958.
• La Route des Flandres (A ruta de Flandres), 1960.
• Le Palace (O palacio), 1962.
• La Separation (A separación), 1963.
• Histoire (Historia), 1967.
• La Bataille de Pharsale (A batalla de Farsalia), 1969.
• Orion aveugle (Orion cega), 1970.
• Les Corps conducteurs (Os corpos condutores), 1971.
• Triptyque (Tríptico), 1973.
• Leçon de choses (Lección de cousas), 1975.
• Les Géorgiques (As Xeórxicas), 1981.
• Femmes (Mulleres), 1984.
• La Chevelure de Bérénice (A cabeleira de Berenice), 1984.
• Discours de Stockholm (Discurso en Estocolmo), 1986.
• L'Invitation (A invitación), 1987.
• Album d'un amateur (Álbum dun afeccionado), 1988.
• L'Acacia (A acacia), 1989.
• Le jardin des plantes (O xardín das flores), 1997.
• Le tramway (O tranvía), 2001.

Véxase tamén

Bibliografía

• Fernández del Riego, Francisco (1974). Letras do noso tempo. Vigo: Editorial Galaxia. ISBN 978-84-7154-219-9. 

Ligazóns externas

• Páxina Oficial dos Premios Nobel: Claude Simon (en inglés)
• Claude Simon en Pegasos (en inglés)
• Nobel Lectures, Literature 1981-1990, Editor-in-Charge Tore Frängsmyr, Editor Sture Allén, World Scientific Publishing Co., Singapore, 1993 (en inglés)