Scuderia Achille Varzi

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
'
Nome completo Scuderia Achille Varzi
Bandeira Arxentina
Baseada en
Tempadas en activo 1950
Número de pilotos José Froilán González
Alfredo Pián
Italia Nello Pagani
Suíza Toni Branca
Debut Gran Premio de Mónaco de 1950
Carreiras 3
Campionatos de Construtores 0
Campionatos de Pilotos 0
Vitorias 0
Pole positions 0
Voltas Rápidas 0
Puntos totais 0
Derradeiro GP Gran Premio de Francia de 1950
Logo do club.
O edificio Automovil Club Argentino

A 'Scuderia Achille Varzi foi unha excudaría Arxentina aínda que con base en Italia, patrocinada polo Automóvil Club Arxentino para promocionar aos pilotos italianos no circuíto internacional.

Historia[editar | editar a fonte]

A historia da Scuderia Achille Varzi comeza cando Achille Varzi chegou a Arxentina para competir nas primeiras tempadas internacionais 1947/48 nos circuítos do Retiro e Palermo, - coñeceu aos pilotos locais que daquela facían as súas primeiras aparicións na alta competición. En 1948, apoiando ao proxecto do ACA de adestrar a certos pilotos arxentinos nos detalles das fábricas e dos coches de carreiras, para crear un equipo nacional, Achille Varzi ofreceu a súa casa e taller en Galliate, unha pequena aldea italiana situada a 34 quilómetros da cidade de Milán, onde se concentrou a acción dos pilotos arxentinos, que comezaron en 1949 a participar en Europa.

O 6 de xullo de 1948, mentres Achille probaba o seu Alfetta 158 en Berna, sufriu un accidente mortal. Levados polo propósito da misión, o grupo de pilotos arxentinos liderados por Fangio estaba no circuíto cando se produciu o accidente, polo que deciden viaxar a Galliate para asistir ao funeral do piloto italiano. Nesa ocasión, o enxeñeiro Menotti Varzi, pai de Achille, reiterou a oferta do seu fillo.

En 1949 designouse o equipo de competición arxentino, composto por Juan Manuel Fangio (capitán), Benedicto Campos e Clemar Bucci. Tamén se decidiu trasladar os coches de carreiras ao porto de Xénova e de alí a Novara, nos camións Dodge-Guerrero e Kaiser-Frazer conducidos por Fangio e Campos, e deixáronos nun almacén que comezou a tomar a forma de taller, moi preto da residencia de Varzi, que albergou aos vpilotos e ao mecánico principal.

Había entón tres Maserati 4CLT / 48 - 1500 cc con compresor e dous Simca Gordini 1430 cc, aos que se engadiron dous Ferrari 166 durante ese ano. A primeira intervención do equipo tivo lugar en San Remo, o 2 de abril de 1949. Alí Fangio gaña co Maserati 4CLT/48, con Campos cuarto. Consecutivamente, Fangio logrou tres vitorias máis, en Pau, co Maserati 4 CLT, en Marsella, cun Simca Gordini e en Perpiñán, de novo con Maserati. Catro carreiras e catro vitorias.

Cos recursos obtidos destas habilidades, o equipo adquire un terceiro camión Fiat. As satisfaccións e alegrías continuaron con outra vitoria de Fangio en Albi, con Maserati, e outra en Monza, co flamante Ferrari 166, recibido tres días antes da carreira.

Campionato Mundial de 1950[editar | editar a fonte]

A pesar da morte de Achille, o equipo continuou e competiría na tempada inaugural da Fórmula Un en 1950. A Scuderia Achille Varzi tiña varios pilotos ao mando dos seus coches. Non obstante, tecnicamente José Froilán González era considerado o piloto número un do equipo. Ademais de González, outros como Toni Branca, Nello Pagani, Alfredo Pian e Gianfranco Comotti pilotaron para o equipo ao longo da tempada. Coa excepción de Toni Branca, que só pilotaría para o equipo durante a primeira parte da tempada nun Maserati 4CLT, o equipo da Scuderia Achille Varzi usaría o Maserati 4CLT/48s.

A Scuderia Achille Varzi non participou na primeira carreira de Fórmula Un en Silverstone, o Gran Premio do Reino Unido. Na seguinte carreira en Mónaco o equipo inscribiu dous coches. Aínda que Alfredo Pian accidentouse na práctica, José Froilan González, clasificouse 3º na grella de saída. Pero, viuse envolto nun accidente na primeira volta da carreira, cando corría segundo, González intentou continuar co seu coche danado, pero finalmente prendería lume e tivo que retirarse. Debido as queimaduras sufridas non puido disputar as seguintes dúas carreiras.

A seguinte carreira na que se inscribiron foi o Gran Premio de Suíza de 1950 no Circuíto Bremgarten. A pesar de clasificarse no 15º posto, Nello Pagani fixo unha boa carreira e rematou no sétimo posto, a só dous postos dos puntos.

Paraa seguinte carreira, o Gran Premio de Bélxica de 1950 o equipo non realizou a viaxe. Pero si chegaron ao Gran Premio de Francia de 1950, celebrado en Reims-Gueux. Achille Varzi levou dous pilotos para esta carreira. González volvía despois de curarse as queimaduras e Gianfranco Comotti tomaba o volante do segundo coche. Con todo, Comotti non chegou. Polo que, Achille Varzi volveu a presentar un único coche. González parecía recuperado das súas queimaduras e clasificouse 8º. As cousas non lle foron ben durante a carreira. Despois de só tres voltas, viuse obrigado a retirarse con problemas no motor. Este frustrante resultado parecía ser o último golpe para o equipo que competía na primeira tempada de Fórmula Un. Cando a tempada chegou ao seu fin en Monza, o equipo de Achille Varzi non se presentou. O equipo acabou a tempada sen puntos e un 7º posto como mellor resultado.

Resultados completos na Fórmula 1[editar | editar a fonte]

(Chave) (carreiras en letra grosa indican pole position; carreiras en itálica indican volta rápida)

Ano Equipo Chasis Pneu. Piloto 1 2 3 4 5 6 7
1950 Scuderia Achille Varzi Maserati 4CLT 1.5 L4s P GBR MON 500 SUI BEL FRA ITA
José Froilán González Ret Ret
Alfredo Pián NTS
Italia Nello Pagani 7
Suíza Toni Branca 11

Notas[editar | editar a fonte]

Referencias

Véxase tamén[editar | editar a fonte]