English Racing Automobiles

ERA

Nome completo	English Racing Automobiles
Bandeira	Reino Unido
Baseada en	Bourne, Lincolnshire, Inglaterra
Tempadas en activo	3 (1950-1952)
Número de pilotos	Leslie Johnson Peter Walker Tony Rolt Cuth Harrison Bob Gerard Stirling Moss
Debut	Gran Premio do Reino Unido de 1950
Carreiras	12
Campionatos de Construtores	0
Campionatos de Pilotos	0
Vitorias	0
Pole positions	0
Voltas Rápidas	0
Puntos totais	0
Derradeiro GP	Gran Premio dos Países Baixos de 1952

English Racing Automobiles (ERA) era un fabricante británico en activo desde 1933 ata 1954. E.R.A. fabricou coches entre os anos 1933 e 1954, competindo no campionato do mundo da Fórmula 1 en tres tempadas, 1950, 1951 e 1952.

1936 1.5-litre ERA R6B, ex-Dudley "Doc" Benjafield

Historia da preguerra

1935 ERA Tipo D R4D

ERA fundouse por Humphrey Cook, Raymond Mays e Peter Berthon en novembro de 1933 e estableceuse en Bourne, Lincolnshire, xunto a Eastgate House, a casa familiar de Raymond Mays Entre o camiño de Eastgate e o camiño de Spalding. A súa ambición era fabricar e facer un equipo de coches de carreiras dunha soa praza, capaces de manter o prestixio británico nas carreiras europeas continentais.

O custo de aspirar a ter un equipo de carreiras de Gran Premio era prohibitivo, en lugar diso os esforzos de ERA apuntaron a un pequeno voiturette con motor de clase 1500cc supercharged, o equivalente á Fórmula 2 do momento. Humphrey Cook financiou a operación, usando a fortuna do negocio familiar de cortinas, Cook, Son & Co., de St Paul's Churchyard, Londres. Peter Berthon era responsable do deseño total dos coches, mentres que Raymond Mays converteuse no seu piloto principal, logo de correr con éxito con varias outras marcas incluíndo Vauxhall, Bugatti e Riley.

Un motor ERA de seis cilindros sobrealimentado no coche de carreiras do Prince Bira

Un novo chasis concibido polo deseñador británico Reid Railton (que tamén deseñara con éxito os coches Bluebird que romperon a marca de velocidade en terra con Campbell) foi construído por Thomson & Taylor en Brooklands. O motor baseouse na ben probada unidade Riley de 6 cilindros, aínda que modificouse de varios xeitos significativos. Fabricouse un veo de manivelas forxado, máis forte cun rodamento de rodetes Hyatt e deseñouse unha cabeza de cilindro totalmente nova de aluminio. O motor sobrealimentouse utilizando un sobrealimentador a medida deseñado por Murray Jamieson que traballara con Mays e Berthon no White Riley. O motor ERA deseñouse ao redor de tres capacidades: unha base 1500cc, unha 1100cc e tamén foi capaz de ser ampliado ata 2000cc. Funcionaba con metanol e na súa forma de 1500cc era capaz de producir ao redor de 180 - 200 CV cun exceso de 250 - 275 bhp na forma de 2000cc.

Os irmáns chapistas George e Jack Grey traballaron a man a carrozaría monopraza do novo automóbil, un deseño firmado por Mr Piercy que deseñara previamente a carrozaría para o "Bluebird" de Malcolm Campbell.

Tipo A

A presentación do primeiro chasis ERA, o R1A á prensa e ao público tivo lugar en Brooklands o 22 de maio de 1934 logo de probalo en Syston Park. Logo de problemas iniciais no chasis, que requiriron unha serie de modificacións, ERA pronto tivo un fórmula gañador. A finais de ano, ERA obtivera notables vitorias fronte a moitas marcas xa consolidadas. En 1935, nunha carreira importante en Nürburgring, ERA logrou o primeiro, terceiro, cuarto e quinto lugar. O coche estaba dispoñible en motores de 1,1 a 2,0 litros. Construíronse catro, dous con motores sobraalimentados de 1´1 litros, un de 1´5 e outro de dous litros.

1938 chasis Tipo E nº GP1, pilotado por HL Brooke, Leslie Johnson, Reg Parnell, Peter Walker e Peter Whitehead

Durante o resto da década, con pilotos do calibre de Dick Seaman no equipo, ERA dominou as carreiras de voiturette, co deseño orixinal do Tipo A, que co tempo desenvolvéronse nos Tipo B, Tipo C e Tipo D.

Tipo B

En 1935 comezou a produción do tipo B (cambiou mínimamente). Os modelos A e B ofrecéronse con tres tamaños de motor.

Dous príncipes de Siam, Chula Chakrabongse e Bira Birabongse, cuxo trío de ERAs fixóse famoso como "Hanuman", "Romulus" e "Remus", dirixían o seu propio equipo, operando desde The White Mouse Garage. O príncipe Chula era o dono do equipo, comprou Romulus como agasallo para o seu primo, o príncipe Bira, que era o piloto do equipo.

Producíronse 13 ERA tipo B, dos cales tres foron modificados posteriormente ás especificacións posteriores (tipo C ou nun caso tipo D).

Tipo C

1935 ERA Tipo D R4D

En 1936 xurdiu o Tipo C. Mantívose o mesmo chasis con estrutura de escaleira e a carrozaría de paneis de aluminio dos modelos A e B. Non obstante, o modelo C tiña unha gama de motores lixeiramente diferente. Ningún dos coches da etapa C tiña a opción de motor máis pequeno, con 1,5 ou 2,0 litros, cunha opción de motor intermedio de 1,75 litros. Tamén fixéronse cambios nos brazos de suspensión e control. Instaláronse amortecedores hidráulicos na suspensión traseira mentres aparecía unha suspensión dianteira completamente nova que substituía os resortes elípticos e os amortecedores de fricción por un brazo traseiro con barras de torsión transversais e amortecedores hidráulicos. Tres ERA tipo B modificáronse a tipo C estándar, os coches R4B, R8B e R12B.

Tipo D

O tipo D foi a designación do número R4B ERA despois da modificación en 1937. O R4B convertérase anteriormente no R4C antes de ser modificado a este estándar.

Tipo E

chasis tipo E de 1938 núm. GP1, corrido por HL Brooke, Leslie Johnson, Reg Parnell, Peter Walker e Peter Whitehead

O máis moderno Tipo E de ERA apareceu xusto antes da segunda guerra mundial, pero non estaba plenamente desenvolvido, con só un coche, o GP1, realmente en carreira.

Historia da posguerra

A segunda guerra mundial interrompeu as carreiras de motor en Europa, e a base do equipo Bourne vendeuse ao operador de autobuses Delaine que ocupaba os locais adxacentes. O edificio orixinal aínda está en uso hoxe por Delaine como un bloque de oficinas. Cando volveron as carreiras a finais da década de 1940, Berthon e Mays trasladaron o proxecto a British Racing Motors (BRM).

Tipo E

O tipo E de Leslie Johnson, GP2, exhibido no museo Donington Grand Prix Exhibition.

ERA reiniciou as operacións en Dunstable baixo nova propiedade en 1947 cando Leslie Johnson mercou a compañía, xunto co ERA Tipo E GP2, a segunda das dúas unidades construídas en 1939, que fora pilotado por Reg Parnell e Leslie Brooke. Remodelado cun supercargador Zoller e pilotado por Johnson, o GP2 empatou co Maserati 4CLT de Parnell na volta rápida no Trofeo do Imperio Británico de 1948 e quedou quinto. Na mesma carreira o GP1, melloradoa polos traballos con Murray Jamieson deseñado Roots-type supercharging e pilotado polo mecánico de Reg Parnell Wilkie Wilkinson (que supervisara a modificación dos Tipo E), retirouse cunha biela rota.

Despois de rexistrar o mellor tempo na sesión de adestramentos para o Gran Premio do Reino Unido de 1948, Johnson retirou a GP2 do terceiro lugar na primeira volta cando fallou unha articulación do eixe de transmisión. Na práctica para o Coupe du Salon en Montlhéry bateu o récord de volta pero retirou a GP2 da carreira co tanque de combustible rachado despois de tres voltas.

En 1949 en Goodwood a GP2 rompeu a articulación do eixo traseiro na práctica, pero Johnson levou o coche ao quinto posto no Trofeo Richmond e ao terceiro na Copa Chichester. No primeiro día de adestramento na Jersey International Road Race, foi o segundo máis rápido logo da volta récord de Luigi Villoresi nun Maserati pero o segundo día os rodamentos do motor fallaron e o coche non correu. No Gran Premio de Europa de Silverstone de 1950, o sobrealimentador desintegrouse despois de dúas voltas.

Mentres tanto, o GP1, pilotado por Fred Ashmore, non conseguiu rematar a carreira internacional en Jersey de 1948 debido á falta de combustible e á dirección defectuosa.

No Trofeo Internacional BRDC / Daily Express de 1949, Peter Walker levou o GP1 a 1,2 segundos do Maserati de Giuseppe Farina na práctica e quedou quinto na carreira, a pesar dos problemas de caixa de cambios e dirección, un radiador con fugas e o escape queimando o pé do piloto. Walker foi o máis rápido na práctica na carreira de estrada do Trofeo Wakefield de Irlanda, pero un fallo nos freos obrigouno a meterse na vía de escape na primeira curva. Aquí rematou a carreira do GP1 cando foi alcanzado por un Alta que xa chocara co Maserati 4CL de Salvadori.

Finalmente, en 1950, o GP1 foi destruído por un incendio na carreira do British Empire Trophy na Illa de Man, causado por un fallo do eixe de transmisión cando o coche marchaba a alta velocidade con Walker ao volante.

Tipo G

Un novo coche de Fórmula 2 de 1.5-litros, o Tipo G competiu no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1952, que foi a primeira tempada que se correu cas regras da Fórmula Dúas. O coche utilizou un motor Bristol. Stirling Moss pilotaba, pero os resultados foron decepcionantes.

Resultados completos na Fórmula Un

(Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.

Ano	Chasis	Motor	Pneu.	Piloto	1	2	3	4	5	6	7	8
1950					RU	MON	500	SUI	BEL	FRA	ITA
	ERA E-Type	ERA 1.5 L6s	D	Leslie Johnson	Ret
	ERA E-Type	ERA 1.5 L6s	D	Peter Walker	Ret*
	ERA E-Type	ERA 1.5 L6s	D	Tony Rolt	Ret*
	ERA B-Type ERA C-Type	ERA 1.5 L6s	D	Cuth Harrison	7	Ret					Ret
	ERA C-Type ERA A-Type	ERA 1.5 L6s	D	Bob Gerard	6	6
1951					SUI	500	BEL	FRA	RU	ALE	ITA	ESP
	ERA B-Type	ERA 1.5 L6s	D	Bob Gerard					11
	ERA B-Type	ERA 1.5 L6s	D	Brian Shawe-Taylor					11
1952					SUI	500	BEL	FRA	RU	ALE	NED	ITA
	ERA G-Type	Bristol BS1 2.0 L6	D	Stirling Moss			Ret		Ret		Ret

* Indican unidade compartida

Véxase tamén

Ligazóns externas

• A historia de ERA
• The post-war ERA-Bristol G (R1G)