Gran Premio de Mónaco

Mapa do circuíto cas rúas próximas

O Gran Premio de Mónaco é unha carreira de automobilismo de velocidade que se disputa anualmente no circuíto de Mónaco en Montecarlo no principado de Mónaco. Disputada desde 1929 é un dos grandes premios máis antigos da Fórmula 1 é ampliamente considerado como unha das carreiras de automóbiles máis importantes e prestixiosas do mundo e, xunto ás 500 Millas de Indianápolis e as 24 Horas de Le Mans, forma a Tripla Coroa do Automobilismo.

O circuíto calificouse como "unha situación excepcional de glamour e prestixio".

A carreira celébrase nun estreito trazado nas rúas de Monaco, con moitos cambios de rasante e curvas pechadas, así como un túnel, polo que é unha das pistas máis esixentes na Fórmula Un. Malia as velocidades medias relativamente baixas, é un lugar perigoso para as carreiras e, a miúdo implica a intervención do coche de seguridade. É o único Gran Premio que non cumpre o mandato da FIA de 305 km de distancia mínima de carreira.

A primeira carreira, que se celebrou o 14 de abril de 1929 foi organizada polo magnate do tabaco Anthony Noghès baixo os auspicios do "Automobile Club de Monaco", e foi gañada por William Grover-Williams pilotando un Bugatti pintado de verde, cor que se convertería co tempo en insignia dos corredores británicos. O evento foi parte do Campionato de Europa pre - Segunda Guerra Mundial e incluíuse no primeiro Campionato Mundial de Pilotos en 1950. Foi designado comoo Gran Premio de Europa dúas veces, en 1955 e 1963, cando este título era unha designación de honra outorgada cada ano a unha carreira de Gran Premio disputada en Europa. Graham Hill coñeceuse como "O señor de Mónaco" debido ás súas cinco vitorias en Mónaco na década de 1960. O brasileiro Ayrton Senna gañou esta carreira máis veces que ningún outro piloto, con seis vitorias, gañando cinco carreiras consecutivas entre 1989 e 1993. Fernando Alonso é o único piloto que gañou a carreira en anos consecutivos con diferentes construtores Renault en 2006 e McLaren en 2007.

Historia e características

Orixes

Do mesmo xeito que moitas carreiras europeas, o Gran Premio de Mónaco é anterior ao actual Campionato Mundial. O primeiro Gran Premio do principado foi organizada en 1929 por Anthony Noghès, baixo os auspicios do príncipe Luís II, a través do Automóbil Club de Mónaco (ACM), naceu case por casualidade. Alexandre Noghès, o pai de Anthony, foi presidente fundador da ACM, orixinalmente chamado Sport Vélocipédique Monégasque. O ACM fixo a súa primeira incursión nos deportes de motor coa celebración do Rally de Monte Carlo en 1911. En 1928 o club intentou entrar na Association Internationale des Automobiles Clubs Reconnus (AIACR), o Consello internacional reitor do automobilismo, que o consideraba unha asociación rexional francesa. A súa solicitude foi rexeitada debido á falta dun gran evento de automobilismo celebrado totalmente dentro dos límites de Mónaco. O rally non podía considerarse como tal, xa que utiliza sobre todo os camiños doutros países europeos.

Co fin de alcanzar a condición nacional completa, Noghès propuxo a creación dun Gran Premio automobilístico nas rúas de Monte Carlo. Noghès obtivo o apoio oficial do príncipe Luís II. Noghès tamén logrou o apoio para os seus plans en Mónaco de Louis Chiron, un piloto de alto nivel nas carreiras de Gran Premio de Europa. Chiron pensou que a topografía da localización sería moi adecuado para a creación dunha pista de carreiras.

O primeiro Gran Premio do Automóbil de Mónaco foi un evento só por invitación, pero non todos os invitados decidiron asistir. Os pilotos líderes de Maserati e Alfa Romeo decidiron non competir, pero Bugatti estivo ben representada. Mercedes enviou o seu mellor piloto Rudolf Caracciola para pilotar un Mercedes SSK. Caracciola fixo unha carreira de loita, co que levou o seu SSK ata a segunda posición ao final da carreira, malia partir décimo quinto. A carreira foi gañada por "Williams" (pseudónimo de William Grover-Williams) pilotando un Bugatti Type 35B, pintado de verde escuro. Outro piloto que competiu usando un pseudónimo foi "Georges Philippe", o Baron Philippe de Rothschild. Chiron non puido competir, por ter un compromiso previo para competir nas 500 Millas de Indianápolis no mesmo día. Con todo, Chiron competiu o ano seguinte, foi golpeado por René Dreyfus e o seu Bugatti terminou segundo, levouse a vitoria na carreira de 1.931 pilotando un Bugatti. No ano 2015, segue sendo o único piloto nativo de Mónaco que gañou a carreira.

O Gran Premio de Mónaco dispútase en maio coincidindo coa festa do Día da Ascensión. O circuíto de Mónaco ten gran cantidade de subidas e baixadas, curvas pechadas e estreitas vías, polo que probablemente é o circuíto máis esgotador para pilotos e vehículos. Tamén é o circuíto máis perigoso entre os que se utilizan nas carreiras de Fórmula 1. Por outra banda, é o circuíto máis espectacular e un dos máis seguidos polos espectadores na televisión.

O Gran Premio de Mónaco formou parte do primeiro Campionato Mundial de Fórmula 1 en 1950, e a partir de 1955 disputouse todos os anos. Xunto á data de Fórmula 1 dispútanse carreiras de exhibición, por exemplo de automóbiles históricos, e de campionatos menores. A Fórmula Junior correu en Mónaco en 1950 e desde 1959 ata 1963. Entre 1964 e 1997 celebrouse unha carreira de Fórmula 3, que servía como punto de encontro dos pilotos dos distintos campionatos nacionais de Fórmula 3. A Fórmula 3000 Internacional tomou o seu lugar en 1998 e deu paso en 2005 á súa sucesora, a GP2 Series. A Fórmula 3 Euroseries correu en Mónaco por única vez en 2005, e a World Series by Renault faino desde ese mesmo ano.

Chámanlle "O circuíto dos mestres" porque é un circuíto realmente complicado. Trátase dunha estrada pola que a diario circulan milleiros de coches, situada ao lado do porto de Mónaco e que está pechada ao tráfico cando se realiza a carreira.

Antes da guerra

A carreira creceu rapidamente en importancia. Debido á gran cantidade de carreiras que se denominaban 'Gran Premio', o AIACR recoñeceu oficialmente á carreira máis importante de cada un dos seus clubs automobilísticos nacionais afiliadas como Gran Premio Internacional ou Grandes épreuves, e en 1933 Mónaco foi clasificado como tal xunto ao Gran Premio de Francia, o Gran Premio de Bélxica, o Gran Premio de Italia e o Gran Premio de España. A carreira dese ano foi o primeiro Gran Premio no que se decidiron as posicións na grella, como o son agora, polo tempo da práctica, en lugar do método de votación. A carreira viu a Achille Varzi e Tazio Nuvolari intercambiar o liderado moitas veces antes de resolverse en favor de Varzi na última volta cando o coche de Nuvolari incendiouse. A carreira converteuse nunha rolda do novo Campionato de Europa en 1936, cando unha tormenta e unha mancha de aceite provocaron unha serie de accidentes, quedaron eliminados os Mercedes-Benz de Chiron, Fagioli e von Brauchitsch, así como o Auto Union 'Tipo c' de Bernd Rosemeyer. Rudolf Caracciola, demostrou o porque do seu alcume, Regenmeister (Mestre da chuvia), gañando a carreira. En 1937, von Brauchitsch bateuse en duelo con Caracciola antes de gañar a carreira. Foi o último Gran Premio antes da guerra en Mónaco. En 1938, unha inscrición de 500 ₤ (ao redor de 2450 $ USA) por participante levou á AIACR a cancelar o evento, mentres a inminente guerra en 1939, e a Segunda Guerra Mundial puxeron fin as carreiras organizadas en Europa ata 1945.

Grandes Premios da posguerra

As carreiras en Europa comezaron de novo o 9 de setembro de 1945 no Bois de Boulogne Park na cidade de París, catro meses e un día despois do final da guerra en Europa. En 1946 unha nova categoría de carreiras de primeiro nivel, Gran Premio, foi definida pola Federación Internacional do Automóbil (FIA), a sucesora do AIACR, en base á clase voiturette anterior á guerra. Un Gran Premio de Mónaco disputouse nesta fórmula en 1948, gañado polo futuro campión do mundo Nino Farina nun Maserati 4CLT.

Fórmula Un

Primeiras tempadas

A carreira de 1949 cancelouse debido á morte do príncipe Luís II; incluíuse no novo campionato mundial de pilotos de Fórmula Un do ano seguinte. A carreira foi para o futuro campión mundial en cinco ocasións Juan Manuel Fangio coa súa primeira vitoria nunha carreira do Campionato do Mundo, así como o terceiro lugar para o piloto de 51 anos de idade, Louis Chiron, o seu mellor resultado na era do Campionato do Mundo. Con todo, non houbo carreira en 1951, e en 1952, un ano en que o campionato de pilotos do mundo 'disputouse cos menos potentes coches de Fórmula Dúas, a carreira disputouse cos regulamentos dos coches deportivos e non formou parte do Campionato do Mundo.

Desde 1955, o Gran Premio de Mónaco formou sempre parte do Campionato Mundial de Fórmula 1. Ese ano, Maurice Trintignant gañou en Montecarlo por primeira vez e Chiron volveu a puntuar e en 56 converteuse no piloto de maior idade en competir nun Gran Premio de Fórmula 1. Non foi senón ata 1957, cando Fangio gañou de novo, e o Gran Premio tivo un dobre ganador. Entre 1954 e 1961 o ex colega de Fangio en Mercedes, Stirling Moss, fíxoo mellor, do mesmo xeito que Trintignant, que gañou a carreira de novo en 1958 pilotando un Cooper. A carreira de 1961 viu Moss defenderse de tres Ferrari 156s de fábrica nun vello Rob Walker Racing Team Lotus 18 privado, logrando a súa terceira vitoria en Mónaco.

Era de Graham Hill

Graham Hill gañou cinco dos seus 14 Grandes Premios en Mónaco

O británico Graham Hill gañou a carreira en cinco ocasións na década de 1960 e chegou a ser coñecido como o Rei de Mónaco e Mr. Mónaco . Gañou por primeira vez en 1963, e logo gañou os seguintes dous anos. Na carreira de 1965 logrou a pole e liderou desde o principio, pero tivo que tomar un camiño de escape na volta 25 para evitar golpear a un dobrado lento. Volveu a pista no quinto lugar, Hill estableceu varias novas marcas de volta no camiño a vitoria A carreira tamén foi notable pola ausencia de Jim Clark (que estaba correndo as 500 Millas de Indianápolis) e para Paul Hawkins que rematou co Lotus nas augas do porto. Un incidente similar incluíuse na película de 1966 Gran Premio. O compañeiro de Hill, o británico Jackie Stewart, gañou en 1966 e o neozelandés Denny Hulme gañou en 1967, pero Hill gañou os seguintes dous anos, a carreira de 1969 foi a súa última vitoria no campionato de Fórmula Un, momento no cal foi dobre campión de Fórmula Un.

Reformas da pista, seguridade e aumento dos intereses empresariais

Polo inicio da década de 1970, os esforzos de Jackie Stewart resultaron na cancelación de algunhas carreiras por razóns de seguridade. Para a carreira de 1969, foron colocadas barreiras Armco en puntos específicos, por primeira vez na historia do circuíto; antes diso, as condicións do circuíto eran (agás da eliminación dos automóbiles estacionados no lado da estrada) practicamente idénticas ao uso civil cotiá. Se un piloto saíase, estrelaríase contra o que estaba á beira da pista (edificios, árbores, farois, fiestras de vidro, e ata unha estación de tren); e nos casos de Alberto Ascari e Paul Hawkins rematar nas augas do porto, xa que o trazado da pista utilizado non tiña barreiras Armco para protexer aos pilotos que saíanse da pista de caer no Mediterráneo. O circuíto gañou máis barreiras Armco en puntos específicos nas dúas carreiras seguintes, e en 1972, o circuíto foi case completamente rodeado de Armco. E por primeira vez na súa historia, o circuíto de Mónaco foi alterado ese ano; os boxes trasladáronse xunto á recta da liña de costa entre a chicana e Tabac, a chicana trasladouse máis cara adiante xusto antes de Tabac e foi o punto de unión entre os boxes e a pista. O trazado foi cambiado de novo para a carreira de 1973; construíuse o Estadio Náutico Rainiero III onde estaba a recta que estaba detrás dos boxes e o circuíto introduciu unha sección revirada ao redor da nova piscina. Isto creou un espazo para instalar uns boxes totalmente novos, en 1976 o trazado foi alterado unha vez máis. A curva de Sainte Devote fíxose máis lenta e colocouse unha chicana xusto antes da recta de boxes.

Para as dúas seguintes carreiras. A principios de 1970, o dono do equipo Brabham Bernie Ecclestone comezou a reunir o poder de negociación colectiva da Asociación de Construtores de Fórmula Un (FOCA), Mónaco era o suficientemente prestixiosa para converterse nun tempérana mazá da discordia. Historicamente o número de coches permitidos nunha carreira decidíao o organizador da carreira, neste caso o ACM, que sempre fixara un número baixo de ao redor de 16. En 1972 Ecclestone estaba empezara a negociar acordos que dependían da FOCA e garantían polo menos 18 participantes para cada carreira. Un enfrontamento sobre este tema puxo a carreira 1972 en perigo ata que o ACM cedeu e acordou que poderían participar 26 coches, o mesmo número permitido na maioría dos outros circuítos. Dous anos máis tarde, en 1974, o ACM logrou rebaixar o número de participantes a 18.

Debido aos seus estreitos límites, as lentas velocidades medias e a dureza do trazado, Mónaco sorprende a miúdo con resultados inesperados. Na carreira de 1982 René Arnoux liderou as primeiras 15 voltas, antes de retirarse. Alain Prost liderou ata catro voltas do final, cando trompeou na pista mollada, golpeou as barreiras e perdeu unha roda, dando Riccardo Patrese á cabeza. Patrese mesmo trompeou a só unha volta e media para meta, deixando a Didier Pironi na parte dianteira, seguido por Andrea de Cesaris. Na última volta, Pironi quedouse sen combustible no túnel, pero De Cesaris tamén se quedou sen combustible antes de que puidese adiantar. Mentres tanto Patrese aproveitou a costa abaixo para arrincar o seu coche e logrou a súa primeira vitoria nun Gran Premio.

En 1983, o ACM enredouse nos desacordos entre a Fédération Internationale du Sport Automobile (FISA) e a FOCA. O ACM, co acordo de Bernie Ecclestone, negociou un acordo de dereitos de televisión individuais con ABC nos Estados Unidos. Isto rompeu un acordo imposto pola FISA para unha soa negociación central dos dereitos de televisión. Jean-Marie Balestre, presidente da FISA, anunciou que o Gran Premio de Mónaco non formaría parte do Campionato Mundial de Fórmula 1 en 1985. O ACM levou o seu caso nos tribunais franceses. Gañaron o caso e a carreira foi finalmente reintegrada.

Gañadores

Gañadores múltiples (pilotos)

Os pilotos en negra aínda compiten no campionato de Fórmula 1

# Gañados	Piloto	Tempadas
6	Ayrton Senna	1987, 1989, 1990, 1991, 1992, 1993
5	Graham Hill	1963, 1964, 1965, 1968, 1969
	Michael Schumacher	1994, 1995, 1997, 1999, 2001
4	Alain Prost	1984, 1985, 1986, 1988
3	Stirling Moss	1956, 1960, 1961
	Jackie Stewart	1966, 1971, 1973
	Nico Rosberg	2013, 2014, 2015
2	Juan Manuel Fangio	1950, 1957
	Maurice Trintignant	1955, 1958
	Niki Lauda	1975, 1976
	Jody Scheckter	1977, 1979
	David Coulthard	2000, 2002
	Fernando Alonso	2006, 2007
	Mark Webber	2010, 2012

Gañadores múltiples (construtores)

Un fondo rosa indica un acontecemento que non formaba parte do Campionato mundial de Fórmula 1.
Un fondo crema indica un acontecemento que formaba parte do Campionato de Europa de pre- guerra.
Equipos en negra compiten no campionato de Fórmula Un na tempada actual.

# Gañados	Construtor	Tempadas
15	McLaren	1984, 1985, 1986, 1988, 1989, 1990, 1991, 1992, 1993, 1998, 2000, 2002, 2005, 2007, 2008
9	Ferrari	1952, 1955, 1975, 1976, 1979, 1981, 1997, 1999, 2001
7	Lotus	1960, 1961, 1968, 1969, 1970, 1974, 1987
6	Mercedes	1935, 1936, 1937, 2013, 2014, 2015
5	BRM	1963, 1964, 1965, 1966, 1972
4	Bugatti	1929, 1930, 1931, 1933
3	Alfa Romeo	1932, 1934, 1950
	Maserati	1948, 1956, 1957
	Cooper	1958, 1959, 1962
	Tyrrell	1971, 1973, 1978
	Williams	1980, 1983, 2003
	Red Bull	2010, 2011, 2012
2	Brabham	1967, 1982
	Benetton	1994, 1995
	Renault	2004, 2006

Por ano

Un fondo rosado indica un acontecemento que non formaba parte do Campionato mundial de Fórmula 1.
Un fondo crema indica un acontecemento que formaba parte do Campionato de Europa de pre- guerra.

Tempada	Piloto	Construtor	Resultados
2015	Nico Rosberg	Mercedes	Resultados
2014	Nico Rosberg	Mercedes	Resultados
2013	Nico Rosberg	Mercedes	Resultados
2012	Mark Webber	Red Bull-Renault	Resultados
2011	Sebastian Vettel	Red Bull-Renault	Resultados
2010	Mark Webber	Red Bull-Renault	Resultados
2009	Jenson Button	Brawn-Mercedes	Resultados
2008	Lewis Hamilton	McLaren-Mercedes	Resultados
2007	Fernando Alonso	McLaren-Mercedes	Resultados
2006	Fernando Alonso	Renault	Resultados
2005	Kimi Räikkönen	McLaren-Mercedes	Resultados
2004	Jarno Trulli	Renault	Resultados
2003	Juan Pablo Montoya	Williams-BMW	Resultados
2002	David Coulthard	McLaren-Mercedes	Resultados
2001	Michael Schumacher	Ferrari	Resultados
2000	David Coulthard	McLaren-Mercedes	Resultados
1999	Michael Schumacher	Ferrari	Resultados
1998	Mika Häkkinen	McLaren-Mercedes	Resultados
1997	Michael Schumacher	Ferrari	Resultados
1996	Olivier Panis	Ligier-Mugen-Honda	Resultados
1995	Michael Schumacher	Benetton-Renault	Resultados
1994	Michael Schumacher	Benetton-Ford	Resultados
1993	Ayrton Senna	McLaren-Ford	Resultados
1992	Ayrton Senna	McLaren-Honda	Resultados
1991	Ayrton Senna	McLaren-Honda	Resultados
1990	Ayrton Senna	McLaren-Honda	Resultados
1989	Ayrton Senna	McLaren-Honda	Resultados
1988	Alain Prost	McLaren-Honda	Resultados
1987	Ayrton Senna	Lotus-Honda	Resultados
1986	Alain Prost	McLaren-TAG	Resultados
1985	Alain Prost	McLaren-TAG	Resultados
1984	Alain Prost	McLaren-TAG	Resultados
1983	Keke Rosberg	Williams-Ford	Resultados
1982	Riccardo Patrese	Brabham-Ford	Resultados
1981	Gilles Villeneuve	Ferrari	Resultados
1980	Carlos Reutemann	Williams-Ford	Resultados
1979	Jody Scheckter	Ferrari	Resultados
1978	Patrick Depailler	Tyrrell-Ford	Resultados
1977	Jody Scheckter	Wolf-Ford	Resultados
1976	Niki Lauda	Ferrari	Resultados
1975	Niki Lauda	Ferrari	Resultados
1974	Ronnie Peterson	Lotus-Ford	Resultados
1973	Jackie Stewart	Tyrrell-Ford	Resultados
1972	Jean-Pierre Beltoise	BRM	Resultados
1971	Jackie Stewart	Tyrrell-Ford	Resultados
1970	Jochen Rindt	Lotus-Ford	Resultados
1969	Graham Hill	Lotus-Ford	Resultados
1968	Graham Hill	Lotus-Ford	Resultados
1967	Denny Hulme	Brabham-Repco	Resultados
1966	Jackie Stewart	BRM	Resultados
1965	Graham Hill	BRM	Resultados
1964	Graham Hill	BRM	Resultados
1963	Graham Hill	BRM	Resultados
1962	Bruce McLaren	Cooper-Climax	Resultados
1961	Stirling Moss	Lotus-Climax	Resultados
1960	Stirling Moss	Lotus-Climax	Resultados
1959	Jack Brabham	Cooper-Climax	Resultados
1958	Maurice Trintignant	Cooper-Climax	Resultados
1957	Juan Manuel Fangio	Maserati	Resultados
1956	Stirling Moss	Maserati	Resultados
1955	Maurice Trintignant	Ferrari	Resultados
1954 – 1953	Non se celebraron
1952	Vittorio Marzotto	Ferrari	Resultados
1951	Non se celebraron
1950	Juan Manuel Fangio	Alfa Romeo	Resultados
1949	Non se celebrou
1948	Giuseppe Farina	Maserati	Resultados
1947 – 1938	Non se celebraron
1937	Manfred von Brauchitsch	Mercedes-Benz	Resultados
1936	Rudolf Caracciola	Mercedes-Benz	Resultados
1935	Luigi Fagioli	Mercedes-Benz	Resultados
1934	Guy Moll	Alfa Romeo	Resultados
1933	Achille Varzi	Bugatti	Resultados
1932	Tazio Nuvolari	Alfa Romeo	Resultados
1931	Louis Chiron	Bugatti	Resultados
1930	René Dreyfus	Bugatti	Resultados
1929	William Grover-Williams	Bugatti	Resultados

Véxase tamén

Ligazóns externas

• Monaco Grand Prix
• Automobile Club de Monaco