Hans Herrmann

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Infotaula de personaHans Herrmann

Editar o valor em Wikidata
Biografía
Nacemento23 de febreiro de 1928 Editar o valor em Wikidata (96 anos)
Stuttgart Editar o valor em Wikidata
Datos persoais
País de nacionalidadeAlemaña Editar o valor em Wikidata
Actividade
Ocupaciónpiloto de Fórmula Un Editar o valor em Wikidata
LinguaLingua alemá Editar o valor em Wikidata
Deporteautomobilismo Editar o valor em Wikidata
Participou en
24 Horas de Le Mans Editar o valor em Wikidata

Musicbrainz: 8c8cd392-5a9d-4ff3-96c9-9c2e0c3d2097 Discogs: 320085 Editar o valor em Wikidata
Hans Herrmann pilotando o RS 61 en Nürburgring en 1962
Hans Herrmann antes do inicio dos 1000 km de Nürburgring de 1965, detrás o Fiat Abarth
Hans Herrmann pilotando en 1970 o Porsche 908/03

Hans Herrmann, nado en Stuttgart, o 23 de febreiro de 1928, é un expiloto de Fórmula 1 e de coches de carreiras de Alemaña.

Na F1, participou en 19 Grandes Premios do Campionato do Mundo, debutou o 2 de agosto de 1953. Logrou un podio e anotou un total de 10 puntos de campionato.

Nas carreiras de autos deportivos, tamén anotou a primeira vitoria total nas 24 Horas de Le Mans para Porsche en 1970, cun Porsche 917.

Inicios[editar | editar a fonte]

A carreira deportiva de Herrmann, que era panadeiro de profesión, abarca desde a cooperación antes da guerra con lendas como Alfred Neubauer ata o comezo do dominio de Porsche nas 24 Horas de Le Mans. Participou nas lendarias carreiras de estrada como a Mille Miglia, Targa Florio e a Carreira Panamericana e é unha das poucas testemuñas restantes desa época. Hans im Glück (afortunado John) escapou de varios incidentes ou accidentes espectaculares.

Herrmann fixo unha notable carreira na Mille Miglia en 1954, cando as barreiras dun paso a nivel de ferrocarril se baixaron no último momento antes de que pasase o tren rápido a Roma. Pilotando un Porsche 550 Spyder moi baixo, cando Herrmann chegou ao paso a nivel decidiu que era demasiado tarde para intentar frear, golpeou na parte posterior do casco do seu navegador Herbert Linge para facerlle agachar, e apenas pasaron por baixo as barreiras antes de que pasara o tren, para a sorpresa dos espectadores.

Mercedes-Benz[editar | editar a fonte]

De 1954 a 1955, formou parte do equipo de fábrica de Mercedes-Benz, como un piloto menor detrás de Juan Manuel Fangio, Karl Kling, Hermann Lang e máis tarde Stirling Moss. Cando as frechas de prata volveron no Gran Premio de Francia de 1954 para gañar facendo dobrete, Herrmann lpgrou a volta rápida pero tivo que retirarse. Un podio final no Gran Premio de Suíza de 1954 foi o seu mellor resultado, nese ano tivo que usar versións máis vellas do Mercedes-Benz W196, ou o coche menos fiable.

No Gran Premio da Arxentina de 1955 os seus compañeiros de equipo Kling e Moss tiveron que abandonar cedo debido ás condicións extremadamente cálidas no hemisferio sur en xaneiro. Herrmann foi chamado para compartir o seu auto con eles, logrando un cuarto lugar, dando un punto a cada un. Fangio gañou con dúas voltas máis. Hans foi rápido na Mille Miglia de 1955 co Mercedes-Benz 300 SLR, comparable ou ata máis rápido que Moss, pero tivo menos sorte que en 1954, xa que tivo que abandonar a carreira.

Un accidente na práctica para o Gran Premio de Mónaco de 1955 deixou a Herrmann fora para a tempada de 1955, aínda que pensou correr na Targa Florio.

Varias marcas[editar | editar a fonte]

Os anos seguintes viron a Herrmann competir para moitas marcas, na F1 para Cooper, Maserati e BRM. No AVUS de Berlín durante o Gran Premio de Alemaña de 1959 os freos do seu BRM fallaron, estrelouse dun xeito espectacular, saíu lanzado fóra do coche e deslizouse ao longo da pista co coche dando volteretas no aire.

Con diferentes versións do Porsche 718 que se utilizou como coche deportivo e como coche de Fórmula 2, Herrmann logrou algunhas vitorias para Porsche, sobre todo as 12 Horas de Sebring e a Targa Florio en 1960. Cando a versión monopraza con rodas abertas do Porsche 718 converteuse en apta para a Fórmula 1 en 1961 debido aos cambios no regulamento, os resultados na F1 foron decepcionantes. Herrmann terminou 15º (último) no Gran Premio dos Países Baixos de 1961, que é unha das únicas dúas carreiras na historia da F1 nas que non houbo retiradas. Deixou Porsche ao comezo da tempada de 1962, sentíndose que como nado en Stuttgart, Non hai profeta na súa terra.

Abarth[editar | editar a fonte]

Cos coches pequenos da marca italiana Herrmann pasou de 1962 a 1965 pilotando en carreiras menores e subidas a montaña. Só gañou claramente en eventos de competición menores, tales como en AVUS ou os 500 km Nürburgring. Os Abarths eran difíciles de vencer nas súas clases de 850cc a 1600cc. Sendo o único profesional nun equipo pequeno, Hermann aprendeu moito sobre probas e desenvolvemento, o que lle axudou máis tarde. Con todo, insatisfeito coa preparación do seu coche para a práctica de Schauinsland (1965), Hans marchou a casa para presenciar o nacemento do seu fillo, Dino. Ao final do ano saíu de Abarth para sempre para regresar cun fabricante máis preto da súa casa.

Porsche[editar | editar a fonte]

Porsche 917K 4.5L de Herrmann/Attwood, gañador das 24 Horas de Le Mans de 1970

En 1966 regresou a Porsche para competir no World Sportscar Championship, xa que Porsche comezou apostou en serio. Logo de varios finais no podio co pouco potente dous litros Porsche 906 e modelos posteriores, gañou as 24 horas de Daytona de 1968 cun 907 así como as 12 horas de Sebring novamente, agora xunto co suízo Jo Siffert. A vitoria total nos 1000 quilómetros Nürburgring eludíuno sempre, malia que Herrmann participou en cada unha destas carreiras en Nürburgring desde o seu inicio en 1953, e terminara segundo tres veces seguidas de 1968 a 1970, detrás dos compañeiros de equipo Jo Siffert e/ou Vic Elford.

Herrmann perdeu a vitoria nas 24 Horas de Le Mans de 1969 cun Porsche 908 por só 120 metros, pero foi el quen finalmente anotou a tan esperada primeira vitoria xeral nas 24 Horas de Le Mans para Porsche en 1970. Fichou por Porsche Salzburg, da familia Porsche, que participaba principalmente cos coches pintados de vermello e branco, as cores austríacas.

Retirada[editar | editar a fonte]

Medio de broma, prometera á súa esposa antes da carreira de Le Mans que se retiraría en caso de lograr a vitoria. Presenciara accidentes mortais de colegas demasiadas veces, ex. antes do Gran Premio de Alemaña de 1969, cando morreu o seu compañeiro de equipo e veciño Gerhard Mitter. con 42 anos anunciou a súa retirada na televisión, logo de conducir o coche gañador nun desfile a través de Stuttgart da fábrica ao concello. Para cancelar o seu contrato con Porsche Salzburg, Herrmann tivo que recomendar como piloto substituto a Luise Piech.

Usando os seus contactos, Herrmann construíu unha exitosa empresa de subministracións automotrices. Foi secuestrado unha vez na década de 1990 e metido nun maleteiro durante moitas horas antes de escapar.

Herrmann permaneceu enganchado á comunidade do automobilismo logo da súa retirada, en demostracións de coches históricos nos acontecementos tales como a Solitude-Revival.[1]

Rexistro de carreiras[editar | editar a fonte]

Resultados completos nas 24 Horas de Le Mans[editar | editar a fonte]

Ano Equipo Co-Pilotos Coche Clase voltas Pos. Clase
Pos.
1953 Alemaña Porsche KG Alemaña Helmut Glöckler Porsche 550 Coupé S 1.5 247 16º
1954 Alemaña Porsche KG Alemaña Helmut Polensky Porsche 550/4 RS 1500 Spyder S 1.5 148 Ret Ret
1956 Alemaña Porsche KG Italia Umberto Maglioli Porsche 550A/4 RS S 1.5 136 Ret Ret
1957 Alemaña Automobiles Porsche Alemaña Richard von Frankenberg Porsche 500A RS S 1.5 87 Ret Ret
1958 Alemaña Porsche KG Francia Jean Behra Porsche 718 RSK Spyder S 2.0 291
1959 Alemaña Porsche KG Italia Umberto Maglioli Porsche 718 RSK S 2.0 78 Ret Ret
1960 Alemaña Porsche KG Francia Maurice Trintignant Porsche 718 RS 60 S 2.0 57 Ret Ret
1961 Alemaña Porsche System Engineering Alemaña Edgar Barth Porsche 718/4 RS Coupe S 2.0 306
1962 Alemaña Porsche System Engineering Alemaña Edgar Barth Porsche 356B Abarth GT 1.6 287
1966 Alemaña Porsche System Engineering Alemaña Herbert Linge Porsche 906/6L Carrera 6 P 2.0 338
1967 Alemaña Porsche System Engineering Suíza Jo Siffert Porsche 907/6L P 2.0 358
1968 Alemaña Porsche System Engineering Suíza Jo Siffert Porsche 908 P 3.0 59 Ret Ret
1969 Alemaña Porsche System Engineering Francia Gérard Larrousse Porsche 908 Cupé P 3.0 372
1970 Austria Porsche KG Salzburg Richard Attwood Porsche 917K S 5.0 343

Resultados Completos na Fórmula Un[editar | editar a fonte]

(Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.

Ano Equipo Chasis Motor 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 Pos. Pts
1953 Hans Herrmann Veritas Meteor Veritas 2.0 L6 ARX 500 NED BEL FRA GBR ALE
9
SUI ITA NC 0
1954 Daimler Benz AG Mercedes-Benz W196 Mercedes M196 2.5 L8 ARX 500 BEL FRA
Ret
GBR ALE
Ret
SUI
3
ITA
4
ESP
Ret
8
1955 Daimler Benz AG Mercedes-Benz W196 Mercedes M196 2.5 L8 ARX
4*
MON
NSC
500 BEL NED GBR ITA 22º 1
1957 Officine Alfieri Maserati Maserati 250F Maserati 250F1 2.5 L6 ARX MON
NSC
500 FRA GBR NC 0
Scuderia Centro Sud Maserati 250F ALE
Ret
PES ITA
1958 Scuderia Centro Sud Maserati 250F Maserati 250F1 2.5 L6 ARX MON NED 500 BEL FRA GBR ALE
Ret
POR NC 0
Jo Bonnier Maserati 250F ITA
Ret
MAR
9
1959 Scuderia Centro Sud Cooper T51 Maserati 250S 2.5 L4 MON 500 NED FRA GBR
Ret
NC 0
British Racing Partnership BRM P25 BRM P25 2.5 L4 ALE
Ret
POR ITA USA
1960 Porsche System Engineering Porsche 718/2 Porsche 547/3 1.5 F4 ARX MON 500 NED BEL FRA GBR POR ITA
6
USA 28º 1
1961 Porsche System Engineering Porsche 718/2 Porsche 547/6 1.5 F4 MON
9
ALE
13
ITA USA NC 0
Ecurie Maarsbergen Porsche 718 Porsche 547/3 1.5 F4 NED
15
BEL FRA
WD
GBR
1966 Roy Winkelmann Racing Brabham BT18 (F2) Ford Cosworth SCA 1.0 L4 MON BEL FRA GBR NED ALE
11
ITA USA MEX NC 0
1969 Roy Winkelmann Racing Lotus 59B (F2) Ford Cosworth FVA 1.6 L4 RSA ESP MON NED FRA GBR ALE
NTS
CAN ITA USA MEX NC 0

* Unidade compartida.

Notas[editar | editar a fonte]

  1. "Solitude Revival 2008 Review". Solitude Revival. Arquivado dende o orixinal o 09 de xullo de 2016. Consultado o 9 de xullo de 2016. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

  • Frank Wiesner: Hans Herrmann Story, Motorbuch Verlag, 2008, ISBN 978-3-613-02871-5
  • Bernhard Völker: Hans Herrmann – Ein Leben für den Rennsport, Motorbuch Verlag, 1998, ISBN 3-613-01880-2
  • Hans Herrmann – Ich habe überlebt, Motorbuch Verlag, 1971 [1]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]