Paul J. Crutzen

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Infotaula de personaPaul Jozef Crutzen

Paul Jozef Crutzen
Nome orixinal(nl) Paul Jozef Crutzen Editar o valor em Wikidata
Biografía
Nacemento3 de decembro de 1933 (90 anos)
Ámsterdam, Países Baixos Editar o valor em Wikidata
Morte28 de xaneiro de 2021 Editar o valor em Wikidata (87 anos)
Maguncia, Alemaña Editar o valor em Wikidata
Datos persoais
ResidenciaPaíses Baixos Países Baixos
País de nacionalidadeholandés
Educación
  • Universidade de Estocolmo
  • Director de teseBert Bolin (en) Traducir Editar o valor em Wikidata
    Coñecido por
  • comprensión da formación do buraco da capa de ozono
  • Actividade
    Campo de traballo
  • Química e física
  • Lugar de traballo Ámsterdam
    Maguncia
    San Diego Editar o valor em Wikidata
    Ocupaciónquímico , climatólogo , administrador acadêmico (pt) Traducir , profesor universitario , enxeñeiro , meteorólogo Editar o valor em Wikidata
    Período de actividade1980 Editar o valor em Wikidata - 2019 Editar o valor em Wikidata
    EmpregadorInstituto de Química Max Planck (pt) Traducir (1980–2000)
    Universidade de Estocolmo (1958–)
    Ámsterdam
    Universidade de Maguncia
    Instituto de Tecnoloxía de Xeorxia
    Universidade de Utrecht Editar o valor em Wikidata
    Membro de
    LinguaLingua alemá, lingua neerlandesa e lingua inglesa Editar o valor em Wikidata
    Obra
    DoutorandoJohannes Lelieveld e Deliang Chen (en) Traducir Editar o valor em Wikidata
    Familia
    Cónxuxe
  • Terttu Soininen
  • Premios
  • Premio Nobel de Química (1995)

  • WikiTree: Crutzen-15 Find a Grave: 221831680 Editar o valor em Wikidata


    Paul Jozef Crutzen, nado en Ámsterdan (Países Baixos) o 3 de decembro de 1933 e finado o 28 de xaneiro de 2021, foi un químico holandés, gañador do premio Nobel de Química en 1995 polas súas investigacións sobre a incidencia do ozono na atmosfera.

    Traxectoria[editar | editar a fonte]

    Naceu en Ámsterdam en 1933 e en 1973, estudou enxeñería, en 1958 estabeleceuse en Suecia coa súa familia, traballou na Universidade de Estocolmo ata 1974 e onde obtivo o título de doutor en Meteoroloxía. Traballou na Universidade de Oxford, Inglaterra e no "National Center for Atmospheric Research" (NCAR), Boulder, Colorado, nos Estados Unidos. Desde 1980 foi membro da Sociedade Max-Planck para o avance da ciencia e Director da División de química atmosférica do Instituto Max-Planck, en Maguncia (Alemaña) e desde 1983 director executivo desta mesma institución.

    Traballo científico[editar | editar a fonte]

    Activista no campo das ciencias ambientais contribuíu, xunto a Mario J. Molina e Frank Sherwood Rowland, á comprensión da formación do buraco da capa de ozono. Os seus estudos sobre as substancias contaminantes permitiron a comprensión do posible cambio climático que padece a Terra, relacionada coa emisión dos Clorofluorocarbonos (CFC) e outros gases organohalóxenos cun desprazamento do equilibrio químico na formación e destrución do ozono estratosférico.

    En 1995 foi galardoado xunto a Molina e Rowland, co Premio Nobel de Química polos seus traballos sobre a química da atmosfera, especialmente sobre a formación e descomposición do ozono.

    Véxase tamén[editar | editar a fonte]

    Outros artigos[editar | editar a fonte]

    Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

    Predecesor:
    George Andrew Olah
    Premio Nobel de Química

    1995
    con
    Mario J. Molina
    e Frank Sherwood Rowland
    Sucesor:
    Robert Curl,
    Harold Walter Kroto
    e
    Richard Errett Smalley