Igrexas de Pontevedra
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde xullo de 2021.) |
As igrexas de Pontevedra son uns monumentos da cidade, as máis importantes son:
Igrexa de San Domingos[editar | editar a fonte]
- Artigo principal: Ruínas de San Domingos.
As ruínas de San Domingos constitúen un dos seis edificios que forman o complexo do Museo Provincial de Pontevedra. Corresponde cos restos que permanecen en pé da igrexa gótica do que no seu día foi o convento de San Domingos.
Hoxe consérvase só a cabeceira porticada, con cinco capelas correspondentes ó brazo transversal do cruceiro, mentres que a entrada ó recinto faise polo extremo oposto do cruceiro.
A Sociedade Arqueolóxica de Pontevedra iniciou en 1889 as xestións para a súa recuperación e declaración como Monumento Nacional, e utilizou as ruínas como sede da institución. Co tempo, a Sociedade cedeu as instalacións ó Museo de Pontevedra, en 1938, e este converteu este espazo na súa Sección lapidar (arqueolóxica) e dedicouno á exposición permanente de sepulcros de persoeiros históricos pontevedreses, laudas gremiais e escudos heráldicos procedentes de enterramentos na propia igrexa e de casas nobres da cidade e da provincia.
Igrexa de San Bartolomeu[editar | editar a fonte]
- Artigo principal: Igrexa de San Bartolomeu de Pontevedra.
Construída entre 1696 e 1714, polos xesuítas seguindo trazas realizadas en Roma. Foi a igrexa do colexio que os xesuítas posuíron na cidade entre 1650 e 1767, ano da súa expulsión de España.
É de planta rectangular e cruz latina. A súa fachada está decorada con columnas, repisas, fiestras e símbolos heráldicos dos Andrade, Aranda e Guimarei. Posúe interesantes retablos onde se da cita pezas de gran calidade atribuídas a Pedro de Mena, Bieito Silveira e Gambino. Na igrexa podemos encontrar a figura da patroa de Pontevedra, A Virxe do O.
O edificio antigo, chamado Edificio Sarmiento, era a sede do colexio ata a expulsión dos xesuítas.
Igrexa de San Francisco[editar | editar a fonte]
- Artigo principal: Convento de San Francisco de Pontevedra.
Construída no século XIV, esta igrexa franciscana é unha obra declarada monumento histórico-artístico en 1896. No seu interior atópase a tumba de Paio Gómez Charino, que pertence a unha das familias nobres da época.
A Igrexa foi fundada por Francisco de Asís. O edificio foi construído entre 1310 e 1360, coa axuda económica dos herdeiros de Paio Gómez Chariño.
A esta construción provocou envexa nos membros da orde dominicana, que remataran a súa igrexa dez anos antes, e que decidiron en 1380 iniciar a construción doutra igrexa máis grande que a franciscana. Este gran auxe da construción debeuse á gran cantidade de doazóns económicas de familias adiñeiradas. Despois da desamortización de Mendizábal o recinto quedou deshabitado e en 1930 o templo foi cedido por orde real.
A igrexa é de estilo gótico, e foi declarada monumento histórico-artístico en 1896. Ten planta de cruz, cunha única nave, tellado de madeira e cabeceiras con tres ábsidas poligonais, cubertas con bóvedas.
No interior, hai que destacar, a tumba de Paio Gómez Chariño e de dous matrimonios de familias nobres. Tamén é de destacar a imaxe do Nazareno (talla do século XIX) e as pinturas murais do lado esquerdo dos séculos XVI e XVIII.
Basílica de Santa María a Maior[editar | editar a fonte]
- Artigo principal: Basílica de Santa María a Maior de Pontevedra.
Pontevedra non ten catedral, é por iso que a igrexa de Santa María é considerada a principal igrexa da cidade.
Localízase no casco antigo de Pontevedra e a súa construción foi promovida por arcebispos de Santiago de Compostela e apoiada por varias familias nobres da vila, varias entidades gremiais e distintas confrarías. Construíuse seguindo os planos de Juan de los Cuetos e Diego Gil entre outros, no século XVI.
Trátase dun edificio estilo gótico con influencias do estilo manuelino portugués; destacan as súas fachadas. Está orientada cara ao oeste e presenta unha escalinata para acceder a ela. A súa estrutura é en forma de retablo. A porta sitúase no corpo central e presenta un arco de medio punto, enmarcado polas estruturas de San Pedro e San Pablo.
Inaugurouse no ano 1559 e foi designada como patrimonio da humanidade o 6 de marzo de 1931.
Capela da Virxe Peregrina[editar | editar a fonte]
- Artigo principal: Capela da Virxe Peregrina de Pontevedra.
Consiste nunha capela de planta en forma de vieira que está situada ao pé do Camiño Portugués.
Empezouse a construír no 1778 e tratase dunha das edificacións mais simbólicas e relevantes da cidade de Pontevedra. Está dedicada a virxe que, segundo a tradición, guiaba a os peregrinos desde Baiona ata Santiago.
Aun que a patroa de Pontevedra é a Virxe do Ó, a festa mais grande é en honor á Virxe Peregrina, e celébrase o 2º domingo de agosto, sendo unha semana enteira de festas.
A Virxe sae en procesión vestida elegantemente na súa carroza tirada por nenos, e acompañando a Virxe (sentadas na carroza) nenas vestidas de peregrinas.
Convento de Santa Clara[editar | editar a fonte]
- Artigo principal: Convento de Santa Clara de Pontevedra.
O Convento de Santa Clara é un antigo convento da Orde das Clarisas, situado no centro da cidade de Pontevedra, na rúa Santa Clara, xunto á antiga Porta de Santa Clara da antiga muralla.[1]
Capela de San Roque[editar | editar a fonte]
- Artigo principal: Capela de San Roque de Pontevedra.
É unha capela neoclásica erixida na Moureira de Abaixo, preto do porto de Corvaceiras como protección contra os afectados da peste que puidesen chegar por mar. No seu interior destacan as imaxes de San Roque e San Sebastián.
Capela das Ánimas[editar | editar a fonte]
- Artigo principal: Capela das Ánimas de Pontevedra.
A Capela da Ánimas é un pequeno edificio relixioso néogótico construído en 1898, situado no casco antigo da cidade de Pontevedra, na rúa das Ánimas, moi preto da praza de Curros Enríquez, no soar do antigo hospital de San Xoán de Deus. Ten unha porta cun arco oxival, acompañada de dúas ventás con arcos apuntados a cada lado.
Igrexa de San Xosé de Campolongo[editar | editar a fonte]
- Artigo principal: Igrexa de San Xosé de Campolongo.
A igrexa de San José, do século XX, empezouse a construír en 1979 e terminouse en 1983. Foi inaugurada o 23 de outubro de 1983.[2] Está construída sobre unha base de fermosos soportais, típicos na zona vella da cidade e chaman a atención as dúas torres que se elevan cara ao ceo, circulares. Localizada na praza da Constitución, cunha superficie de 2.665 m², supuxo un investimento de 40 millóns de pesetas, equivalente a 240.000 euros.[Cómpre referencia]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ "Tres siglos para acabar el convento y casi 800 años de Clarisas en la ciudad". Diario de Pontevedra (en castelán). 7 de maio de 2021.
- ↑ "Inauguración de la iglesia de San José de Campolongo". La Voz de Galicia (en castelán). 23 de octubre de 2018.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Cegarra Martínez, Basilio (1999). Guía e rutas da arte. Pontevedra. Guías Galaxia. Vigo: Editorial Galaxia. pp. 63–69. ISBN 84-8288-329-1.
- Castillo, Ángel del (1987) [1972]. Inventario Monumental y Artístico de Galicia (Inventario de la riqueza monumental y artística de Galicia) (2ª ed.). A Coruña: Fundación Pedro Barrié de la Maza. ISBN 84-85728-62-9.
- Villa-amil y Castro, José (2005) [1904]. Iglesias gallegas de la Edad Media, colección de artículos publicados por (en castelán). Madrid: Imprenta de San Francisco de Sales (facsímile: Ed. Órbigo, A Coruña). ISBN 84-934081-5-8.
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Igrexas de Pontevedra |