Islam

Este é un dos 1000 artigos que toda Wikipedia debería ter
1000 12/16
Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

O islam (en árabe: الإسلام, ar-al_islam.ogg al-Islām ) ou islamismo é unha relixión monoteísta abrahámica cuxo dogma baséase no libro do Corán, o cal establece como premisa fundamental para os seus crentes que «Non hai máis deus que Alá[1] e que Mahoma é o último mensaxeiro de Alá».[2] A palabra árabe Allah, galeguizada como Alá, significa Deus e a súa etimoloxía é a mesma da palabra semítica El (אל), coa que se nomea a Deus na Biblia. Os eruditos islámicos definen ao islam como: «A submisión a Deus o Altísimo a través do monoteísmo, a obediencia e o abandono da idolatría».[3] O libro sagrado do islam é o Corán,[4] ditado por Alá a Mahoma a través de Yibril (o Arcanxo Gabriel). Os seguidores do islam denomínanse musulmáns (do árabe muslim مسلم, 'que se somete'). Testemuñan que Mahoma é o último dos profetas enviados por Deus e selo da Profecía.[5]

O islam, á semellanza do xudaísmo e do cristianismo, descende da tradición relixiosa do patriarca bíblico Abraham, e é clasificado como unha relixión abrahámica. O islam non nega o xudaísmo nin o cristianismo senón que considera esas relixións monoteístas como parte da súa herdanza e consideran que Adán foi o primeiro musulmán. Ademais do Corán, os musulmáns de tradición sunnita seguen así mesmo os hadices e a sunna do profeta Mahoma, que conforman o Rexistro histórico das accións e os ensinos do Profeta. Aceptan como libros sagrados a Torá (o Antigo Testamento dos cristiáns), os Libros de Salomón e os Evanxeos (o Novo Testamento). Teñen como profetas, entre outros, a Adán, Noé, Abraham, Moisés, Salomón e Xesús.

En 2010 calculábanse en case 1600 millóns de seguidores do islam que son maioría en 49 países, arredor dun 87/90% dos musulmáns son sunnitas e o 10/13% xiítas[6]. Segundo o Vaticano, o islam (conxuntamente con todas as súas ramificacións) é a relixión máis estendida do mundo, xa que recentemente superou o número de católicos,[7] e a segunda relixión do mundo se se súmase o número de fieis das distintas confesións do cristianismo.

O islam xurdiu coa predicación de Mahoma no ano 622 na Meca (na actual Arabia Saudita). Baixo o liderado de Mahoma e os seus sucesores, o islam estendeuse rapidamente. Existe discrepancia entre os musulmáns e non musulmáns de se se estendeu por imposición relixiosa ou militar, ou por conversión dos pobos ao islam. As ensinanzas de Mahoma están contidos no Corán, ou Alcorán (Qur'an, "recitación" en árabe). Os musulmáns acreditan que Mahoma recibiu estas ensinanzas de Alá (a palabra árabe para Deus), por intermedio do anxo Xibreel (Arcanxo Gabriel) que Mahoma despois recitou para que outros pasasen a escrito, xa que era analfabeto segundo considera a tradición islámica[8], converténdose no mensaxeiro do islam[9]. Alén do Corán, inclúense entre os conceptos e prácticas relixiosas os piares do islam, cinco para os sunnitas: profesión de fe (non hai máis deus que Alá e Mahoma é o seu profeta), orar cinco veces por día, a esmola, o xaxún no Ramadán e a peregrinación á Meca que os xiítas imamís inclúen entre as derivacións da fe xunto con outras prácticas; os ditos e accións de Mahoma tal como se recolle no corpus dos hadith, distintos segundo a tradición sunnita e a xiíta e que para os sunnitas conforman a sunna, que clarifican e explican as ensinanzas de Mahoma e que forman o Rexistro histórico das accións e as ensinanzas do Profeta.

Ao contrario do xudaísmo e do cristianismo, o islam non atravesou un período de gran reforma ou reformulación fundamental.

Para a maioría dos musulmáns o islam non é só unha relixión senón un xeito de vida, un sistema que dá instrucións que se relacionan con todos os aspectos da actividade humana, sexan políticos, sociais, financeiros, legais, militares ou interpersoais pero entre os crentes hai diversos graos de observancia, para uns é un asunto privado mentres para outros é a base de todo o seu sistema de relacións [10].

Etimoloxía e significado[editar | editar a fonte]

A palabra Islām, da raíz trilítera s-l-m, deriva do verbo árabe aslama, que significa literalmente ‘aceptar, renderse ou someterse‘.[11] Así, o islam representa a aceptación e sometemento ante Deus. Os fieis deben demostrar a súa submisión venerándoo, seguindo estritamente as súas ordes e abolindo o politeísmo. En palabras do arabista Pedro Martínez Montávez:

Dise habitualmente que islam significa submisión total a Deus, o que é indubidablemente certo, aínda que non é menos certo que iso corresponde á tradución de só unha parte da palabra. Queda unha segunda parte por traducir, atendendo á raíz lingüística da que deriva, que cobre o campo semántico do benestar, da salvagarda, da saúde, da paz. Quere isto dicir, sinxela e profundamente, que o crente se somete a Deus, ponse nas súas mans, porque ten a seguridade de que así se pon a salvo. Obsérvese tamén que islam e salam -que é como en lingua árabe dise paz- son termos irmáns, ao derivar ambos da mesma raíz.[12]

A palabra está dada por numerosos significados no Corán. Nalgúns versículos (ayat آيات ʾāyātun), a calidade do islam como unha convicción interna é acentuada: «A quen queira que Deus se desexe dirixir, el ampliará o seu peito ao islam». Outros versos conectan a palabra islām e dīn (traducido usualmente como 'relixión' ou 'fe'): «Hoxe, perfeccionei a súa relixión (dīn) para vostede; completei a miña bendición sobre vostede; aprobei o islam para a súa relixión.» Aínda, algunhas faccións describen o islam como unha acción de devolver a Deus, máis que soamente unha afirmación verbal de fe.

Con frecuencia confúndense os significados de palabras ou termos como árabe, musulmán, islámico e islamista, que teñen significados distintos; para aclarar os significados destas palabras poden consultarse diversas referencias bibliográficas.[13],[14],[15]

Doutrina do islam[editar | editar a fonte]

Musulmáns rezando en Bahrain

Xiíta[editar | editar a fonte]

A teoloxía xiítas contén cinco principios da relixión coñecida como Principios da relixión e ademais dos tres dos sunnitas cren noutros dous, é dicir: Tawhid (Monoteísmo), Nubuwwah (Profecía), Maad (O Día da Resurrección), Imamah (Liderado), Adl (Xustiza).[16][17]

  1. A Unicidade de Deus Tawhid Na cosmovisión islámica a crenza máis importante é a crenza nun Deus Único.[18]
  2. Nubuwwah significa Profecía " Deus elixiu algunhas persoas para guiar os seres humanos, a tales persoas deu o título de mensaxeiros.[18]
  3. Imamah (Imanato) significa Liderado e Tutela, xa sexa nos asuntos relixiosos ou mundanais sobre as persoas, en sucesión ao Profeta do islam.[18]
  4. Adl (Xustiza) Os xiítas cren que hai un ben intrínseco ou un mal nas cousas, e que Deus lles manda facer as cousas boas e lles prohibe as malas.[18]
  5. Yaum al-Qiyamah, Día da Resurrección, é a crenza na resurrección dos mortos e a vida logo da morte, unha das crenzas relixiosas fundamentais e en especial do islam.[18]

Sunní[editar | editar a fonte]

Segundo a opinión sunnita a doutrina islámica ten cinco alicerces na súa fe que forman parte das accións interiores dos musulmáns. Os alicerces principais son:

  1. A shahada (profesión de fe), é dicir, aceptar o principio básico de que só hai un Deus e que Mahoma é o último dos seus profetas.
  2. A oración.
  3. O zakat ou azaque (traducido ás veces como esmola), é dicir, compartir os recursos cos necesitados.
  4. O xaxún no mes de ramadán.
  5. A peregrinación á Meca (para quen poida) polo menos unha vez na vida.

Aos cinco alicerces da concepción sunnita engaden algúns o sexto alicerce do xihad ou esforzo na defensa da fe. En termos estritamente relixiosos, enténdese fundamentalmente como un esforzo espiritual interior de cada crente por vivificar a súa fe e vivir de acordo con ela. A isto chámaselle xihad maior, mentres que existe unha xihad menor que consiste en predicar o islam ou defendelo dos ataques. Deste último concepto nace a idea de xihad como loita ou guerra, que se popularizou en todo o mundo.

Ademais, conforme ao Corán todos os musulmáns teñen que crer en Deus, nos seus anxos, nos seus libros, nos seus profetas, na predestinación e na próxima vida.

Deus[editar | editar a fonte]

Artigo principal: Alá.
Medallón mostrando a palabra Allah. En Santa Sofía, Istambul (Turquía).

A crenza na existencia de Deus é un principio común entre todas as doutrinas divinas, e basicamente, a diferenza substancial e fundamental entre unha persoa relixiosa -calquera sexa a doutrina que practique e un individuo materialista, radica nesta cuestión.[19]

Deus no Corán noméase a si mesmo como Allah, nome derivado da raíz semítica El. Aínda que o termo é coñecido en Occidente como referencia ao Deus musulmán, para os falantes do árabe (de calquera relixión, incluídos cristiáns e xudeus) emprégase como referencia a "Deus".[20][21][22] A crenza en Deus dentro do islam consiste en catro aspectos:

  1. Na súa existencia. Isto é o primeiro da guía do Creador ao seu servo,[23] posteriormente polas evidencias do instinto natural do ser humano, a razón, os sentidos, os signos da creación e como proba principal; os textos sagrados.[24][25]
  2. En que El é o único, nos seus actos e no dominio deste Universo, é dicir: O único Creador, Sustentador, Soberano etc.
  3. En que El é a única divindade e sustentador das calidades divinas, polo tanto soamente El é o merecedor da adoración.
  4. Nos seus nomes e atributos: Consiste en afirmar de Deus o que afirmou de Si mesmo no Corán ou a través do profeta Mahoma, sobre os seus nomes e atributos divinos, sen distorsión, negación, ou asemellalo a algo deste mundo.[26][27]

Dado que se trata do mesmo Deus dos cristiáns e xudeus, as calidades que os musulmáns lle atribúen son basicamente as mesmas que lle atribúen aqueles, pero hai diferenzas considerables. É salientable, con todo, que o islam, á semellanza do xudaísmo pero afastándose do cristianismo, insiste na súa radical unidade (tawhid), ou sexa, que é un e non ten diversas persoas (como afirma en cambio a maioría das correntes cristiás co dogma da Trindade) no seu carácter incomparable e irrepresentable.

O islam refírese a Deus tamén con outros noventa e nove nomes, que son outros tantos epítetos referidos a calidades de Deus, tales como O Clemente (Al-Rahmān), O Apreciadísimo (Al-'Azīz), O Creador (Al-Jāliq). O conxunto dos 99 nomes de Alá recibe en árabe o nome de al-asmā' al-husnà ou ‘os máis belos nomes‘, algúns dos cales foron utilizados así mesmo por cristiáns e xudeus ou designaron a deuses da Arabia preislámica. Algunhas tradicións afirman que existe un centésimo nome que permanece incognoscible, que é obxecto de especulacións místicas, e que se define nalgunhas ocasións como o Nome Inmenso (ism al-'Azam), ou como o Nome da Esencia, figura que existe igualmente no xudaísmo, e que ha ter unha grande importancia no sufismo. Outras veces, utilízase simplemente a palabra rabb (señor).

Mahoma dixo que Deus tiña 99 nomes; neste versículo do Corán menciónanse algúns:

É Alá "non hai máis deus que Deus", o Coñecedor do oculto e do patente. É o Compasivo, o Misericordioso. É Alá "non hai máis deus que Deus", o Rei, o Santísimo, a Paz, Quen dá Seguridade, o Custodio, o Poderoso, o Forte, o Sumo. Gloria a Alá! Está por encima do que lle asocian! É Allhá, o Creador, o Facedor, o Formador. Posúe os nomes máis belos. O que está nos ceos e na terra glorifícao. É o Poderoso, o Sabio.
Corán 59:22-24.[28]

Monoteísmo contra politeísmo[editar | editar a fonte]

  • Monoteísmo[29] segundo o islam significa a crenza na Unidade de Deus en todos os conceptos. El é Un en esencia. El é o Único Creador. El é o Único que dirixe o mundo. Soamente El merece a adoración e veneración. E El é Un en moitos outros aspectos.[30]

Todos os eruditos islámicos din que a orde máis importante que Deus dá ao home é que este recoñeza a súa absoluta unicidade (en árabe: توحيد Tawhid) e isto significa que o adore unicamente a El,[31] e esta adoración non é válida excepto do monoteísta,[32] polo tanto Mahoma divulgou a súa mensaxe entre homes que tiñan diferentes tipos de adoración: algúns adoraban anxos, outros adoraban profetas e homes piadosos, outros adoraban árbores, pedras, e entre eles había quen adoraba o sol e a lúa. A todos eles o Profeta reprendeulles os seus actos invitándoos ao islam sen facer distinción ningunha.[33]

Ou, humanos! Adorade o voso Señor, que vos creou a vós e a quen vos precederon, para que así sexades piadosos. El fixo da Terra un lugar habitable para vós e do ceo un teito, e fixo descender a choiva do ceo coa que fai brotar froitos para o voso sustento. Non asociedes, pois, comparte a Allah, sabendo que sabedes [que El é o único Creador].
Corán 2:21-22.[34]
Di: El é Allah, a única divindade. Allah é o Absoluto [de Quen todos necesitan, e El non necesita de ninguén]. Non xerou, nin foi xerado. Non hai nada nin ninguén que se asemelle a El.
Corán 112:1-4.[35]

A maioría dos versículos do Corán sobre esta materia salientan a Unidade de Deus con respecto á Creación, as ordes (a dirección do mundo) e o culto. Primeiro chaman a atención do home ao feito de que soamente Deus é o Creador do mundo. Soamente El ten a autoridade soberana sobre o mesmo. Logo extraen a conclusión de que soamente El merece ser adorado.[30]

  • A prohibición máis seria no islam é considerada como politeísmo[36] (en árabe: شرك shirk) e os actos seguintes son considerados como tal: tomar intermediarios ante Deus, suplicar aos profetas, mortos ou santos, as supersticións, utilizar amuletos, pedras ou talismáns para afastar o mal, sacrificar para outro que non sexa Deus, a maxia, consultar adiviños, a astroloxía, pedir a calquera tipo de imaxe ou estatua, xurar por outro que non for Deus, facer actos de adoración para aparentar, pedir a Mahoma etc.[37]
Non invoques, en lugar de invocar a Allah, o que non che pode beneficiar nin danarche. Se o fixeras, entón, serías dos impíos. Se Allah te aflixe cunha desgraza, ninguén senón El poderá librarte dela. Se El che desexa un ben, ninguén poderá opoñerse ao seu favor. Concédeo a quen El quere dos seus servos. El é o Indulxente, o Misericordioso.
Corán 10:106-107.[38]
Allah non perdoa que se Lle asocie nada a El; pero fóra diso perdoa a quen Lle prace. Quen asocie algo a Allah comete un pecado grave.
Corán 4:48.[39]

O Corán refuta a teoría da pluralidade de deuses do seguinte xeito:

Deus non adoptou un fillo nin hai outro deus xunto a El. Se así for, cada deus atribuiríase o que crease e uns serían superiores a outros. Gloria a Deus, por encima do que lle atribúen! El é o Coñecedor do oculto e do manifesto. Exaltado sexa do que Lle asocian!
Corán 23:91-92.[40]

Se o mundo tivese máis dun creador, as relacións subsecuentes estarían limitadas a asumir unha das seguintes formas:

  1. Que cada un deles tería autoridade soberana nunha parte do mundo, por exemplo, na parte que el mesmo creou. Neste caso as distintas partes do mundo terían distintos sistemas totalmente independentes un do outro. Pero nós vemos que todo o mundo ten un sistema compacto, único, interrelacionado.
  2. Que un dos creadores e deus rexional, tivese unha posición superior á de todos os outros, para deste xeito manter un tipo de coordinación e harmonía xeral. Neste caso, o que exerce a autoridade suprema sería o real soberano de todo o mundo e todos os outros serían soamente os seus funcionarios. (Esta alternativa desemboca no monoteísmo).
  3. Que cada un destes deuses tivese autoridade sobre o mundo e fóra libre de actuar independentemente e dar ordes como lle praza. Neste caso habería un caos e confusión total e non habería ningunha lei nin orde, como di o Corán:[30]
Se houbese neles (os ceos e a terra) outros deuses ademais de Deus, corromperíanse sen dúbida. Gloria a Deus, Señor do Trono, por encima do que Lle atribúen!
Corán 21:22.[41]

Anxos[editar | editar a fonte]

Anxo representado nun mosaico segundo a crenza Selxúcida.

Os anxos son criaturas que constitúen un intermedio entre Deus e este mundo visible e Deus encargoulles os asuntos do mundo da existencia e a lexislación. Os anxos son servos honorables que nunca desobedecen a Deus no que lles ordena. Todo o que lles manda lévano a cabo.[42]

A fe nos anxos dentro do islam consiste en:

  1. A súa existencia.
  2. Naqueles anxos de quen se saben os seus nomes (pola revelación), como Gabriel ou Rafael, e daqueles cuxos nomes ignoran, cren neles en xeral.
  3. Nas súas calidades, cren que o anxo Gabriel se lle apareceu a Mahoma en diferentes formas. Son servos de Deus e non desobedecen a Deus no que lles ordena, non posúen calidades de señorío ou divindade, son unha gran cantidade, moitísimos e o seu número soamente o coñece Deus.[43]
Se na Terra houbese anxos andando tranquilamente, fariamos que lles baixase do ceo un anxo como enviado.
Corán 17:95.[44]

Libros revelados[editar | editar a fonte]

Muller lendo o Corán na mesquita Jameh de Sanandaj (Qurdistán iraniano)

A fe nos libros revelados dentro do islam comprende:

  1. En que foron descendidos e revelados por Deus:
    • O Corán (Qur’an) revelado ao profeta Mahoma.
    • A Torá (At-Tawrat) revelada ao profeta Moisés.
    • Os Salmos (Az-Zabur) revelados ao rei David.
    • O Evanxeo (Al-Injil) revelado a Xesús (Issah para os musulmáns), fillo de María (Maryam).
Dicide: Cremos en Allah e no que nos foi revelado, no que revelou a Abraham, a Ismael, Isaac, Xacob e as doce tribos [descendentes dos fillos de Xacob], e o que revelou a Moisés, Xesús e aos profetas. Non discriminamos entre eles, e sometémonos a El.
Corán 2:36.[45]
  1. Afirman o lexítimo que informan (no caso do Corán afirman todo) e aquilo que non foi terxiversado dos libros pasados. O Corán recoñece, pois, a orixe divina da Concep xudía e o Evanxeo cristián, por iso chama aos cristiáns e aos xudeus ’a xente do libro’ (Ahl al-Kitab), pero non recoñece a autenticidade dos textos que actualmente teñen por auténticos os fieis de ditas relixións; afirma que estiveron expostos ao tahrif (تحريف) ou distorsión polas persoas, e como resultado non son cento por cento confiables. De todos os xeitos, a tradición católica non considera á Biblia como única fonte de coñecemento, polo que non entraría en contradición co cristianismo se se considera desde este punto de vista.[46]
  2. Cren que deben actuar coas regras e leis que non foron abolidas deles, e que o Corán abroga a todos os libros excepto nalgunhas leis, para os musulmáns. Acerca dos asuntos que non abarca o Corán nin os devanditos de Mahoma, como sucesos ou datos históricos e non contradín ao islam, non os afirman nin os negan a prior.

Historia do islam[editar | editar a fonte]

Artigo principal: Historia do islam.
A Kaaba, na Meca, na rexión de Hejaz, actualmente Arabia Saudita, é o centro do islam. Musulmáns de todo o mundo reúnense aquí para orar xuntos.

Arabia preislámica[editar | editar a fonte]

Ao momento da súa morte no ano 632, Mahoma lograra unificar toda a península arábica.

Arabia antes de Mahoma estaba escasamente poboada por habitantes de fala árabe. Algúns eran beduínos, pastores nómades organizados por tribos. Algúns eran agricultores, que vivían en oasis no norte, ou nas áreas máis fértiles e densas no sur (no que se coñece agora como Iemen e Omán). Nese tempo, a maioría dos árabes eran seguidores das relixións politeístas, aínda que unhas poucas tribos seguían o xudaísmo, o cristianismo (incluído o nestorianismo) ou zoroastrianismo. A cidade da Meca era un centro relixioso para algúns politeístas árabes do norte, pois contiña o muro sagrado do Zamzam e un pequeno templo, a Kaaba.

Auxe do califato (632-750)[editar | editar a fonte]

En 1187, Saladino invadiu o reino de Xerusalén e derrotou os cruzados na batalla de Hattin.
A destrución de Bagdad en 1258 por Hulagu Khan considérase tradicionalmente o final aproximado da Idade de Ouro.

A historia do islam comeza na Arabia no século VII coa predicación do profeta Mahoma, seguida da violenta conquista dos maiores Estados da época: o imperio persa sasánida, boa parte do Imperio romano e o reino visigodo.

Omar foi sucedido por Uthman ibn Affan, outro dos primeiros seguidores de Mahoma. Baixo Uthman, o Novo califato viuse sumido nunha guerra civil á que se chamou a Fitna, ou desorde. Moitos dos familiares e primeiros seguidores de Mahoma estaban descontentos con Uthman, porque sentían que estaba favorecendo indebidamente os seus parentes e actuando menos como un líder relixioso e máis parecido a un rei. Soldados rebeldes mataron a Uthman e ofreceron o liderado a Ali ibn Abi Talib, o primo e xenro de Mahoma. O período do califato de Ali ibn Abi Talib foi aquel en que asumiu directamente a carga e dirección da comunidade. Foi unha etapa extremadamente importante para o Estado Islámico pois intentou, nun lapso de tempo moi curto, poñer en práctica a súa concepción de goberno, da sociedade civil, dos lazos que unían os seus membros así como da súa concepción da vida doutrinaria, intelectual e espiritual da comunidade.[47] Ali morreu nas mans dun asasino carixí, e os omeias reclamaron o califato. Eles lograron reter o liderado da maioría dos musulmáns por varias xeracións, pero salvo por un breve período, nunca volveron gobernar sobre un imperio islámico non dividido. A fe islámica diverxeu tamén, separándose nas principais de hoxe en día: os sunnitas e os xiítas.

Na historia do islam existen diversas dinastías que se disputaron os califatos ou o liderado do islam e moitos estados islámicos que ofrecían unha mínima ou ningunha obediencia ao califa.

No entanto, o imperio dos califas abasís e o dos turcos selxúcidas contábanse entre os máis poderosos da súa época. Logo da desastrosa derrota dos bizantinos na batalla de Manzikert en 1071, a Europa cristiá levou a cabo diversas cruzadas. Trala primeira cruzada, os occidentais lograron capturar e gobernar por algún tempo Xerusalén. Saladino, con todo, restableceu a unidade islámica no Oriente Próximo e derrotou aos xiítas fatimís.

Entre os séculos XIV e o XVII, un dos máis poderosos imperios foi o Imperio de Malí, cuxa capital era Tombouctou. Con todo, esta cultura estivo profundamente pautada pola árabe (ata no idioma), non sendo realmente orixinal.

Batalla de Lepanto, vitoria da Liga Santa sobre a frota do Imperio Otomán.

No século XVIII, houbo tres grandes imperios musulmáns: o otomán en torno a Turquía, Oriente Próximo, o mar Mediterráneo e os Balcáns; o safaví en Irán, Iraq, a Armenia histórica, o Cáucaso e Afganistán; e o mogol no Indostán. No século XIX, estes imperios caeran baixo a dominación do poder político e económico de Europa. Logo da primeira guerra mundial, o remanente do Imperio Otomán foi dividido en protectorados ou esferas de influencia europeas. O islam e o poder político do islam experimentaron un rexurdimento no século XX, en boa medida grazas ao petróleo. Con todo, as relacións entre occidente e certo número de estados de maioría musulmá seguen sendo precarias cando non tensas.

Tempos modernos (1918-presente)[editar | editar a fonte]

Logo das perdas posteriores á primeira guerra mundial, os restos do Imperio Otomán son esparexidos cos protectorados europeos. Desde entón a maioría das sociedades musulmás convertéronse en nacións independentes, e adquiriron prominencia novos temas, como a riqueza petroleira e as relacións co estado de Israel.

O islam contemporáneo[editar | editar a fonte]

Aínda que o máis famoso movemento do islam en tempos recentes foi o fundamentalismo islámico, existen diversas correntes liberais que ven como alternativa o aliñar ao islam cos tempos contemporáneos.

Este movemento non está dirixido a cuestionar os fundamentos do islam, senón que trata de aclarar malas interpretacións ou abrir paso á renovación do islam como un centro moderno de pensamento e liberdade.

A poboación musulmá actual[editar | editar a fonte]

Artigo principal: Islam por país.
Países cuxa poboación musulmá supera o 10% do total (FONTE - CIA World Factbook, 2012). Os países coloreados con tons vermellos son aqueles nos que a maioría da poboación pertence a ramas do islam distintas da sunnita maioritaria.

Segundo o World Factbook[48] da CIA, no ano 2005 o islam era a segunda relixión con máis seguidores no mundo, un 19,9% da poboación mundial. É así mesmo a relixión que está crecendo máis rapidamente,[49] feito atribuíble principalmente ao maior crecemento demográfico nos países musulmáns, así como ás conversións ao islam como relixión monoteísta.

A poboación musulmá estímase que excede os 1.200 millóns de persoas. Soamente o 18% dos musulmáns son etnicamente árabes; outro 20% atópase na rexión do sur do Sáhara en África, e o 30% no subcontinente indio (sumando os fieis de Paquistán, Bangladesh e a India). O país coa maior poboación de musulmáns do mundo é Indonesia, con case 200 millóns de fieis. Tamén hai importantes grupos musulmáns en China, Europa, Asia Central e Rusia.

En Europa, Austria foi o primeiro país en recoñecer o islam como unha das súas relixións oficiais, mentres que Francia é o país europeo con maior poboación de musulmáns: 6 millóns, que representan un 10% da súa poboación total.

O islam en Latinoamérica e España[editar | editar a fonte]

Artigo principal: Islam en Latinoamérica.
Artigo principal: Islam en España.

Dise que escravos que chegaron a América cos conquistadores españois introduciron o islam nesta rexión, establecéronse en países como Brasil, Venezuela, Panamá e Colombia.[50]

En España hai ao redor dun millón de musulmáns,[51] mentres que a maior comunidade de musulmáns en Latinoamérica atópase no Brasil. Na Arxentina está localizado o Centro Islámico Rei Fahd que é o maior de Latinoamérica. En Colombia a Mesquita de Omar Ibn Al-Jattab en Maicao, La Guajira; en Caracas existe a mesquita Ibrahim, en México a mesquita Dar as Salam, preto da cidade de México e no caso de Chile, a mesquita As-Salam en Santiago, a mesquita Mohhamed VI en Coquimbo e a mesquita Bilal en Iquique.

Lugares santos[editar | editar a fonte]

Os lugares santos do islam son tres: as cidades da Meca e Medina, así como a Mesquita de Al-Aqsa en Xerusalén.

A Meca[editar | editar a fonte]

Artigo principal: A Meca.
Masjid al-Haram.

A Meca é a cidade a onde os musulmáns polo menos teñen que peregrinar unha vez na súa vida se teñen a capacidade de facelo,[52] na Biblia é mencionada como "Padan-aram" (Parán=Mecca),[53] nela naceu Mahoma e áchase Masjid al-Haram, onde rezar nela considérase como ter a recompensa de 100,000 oracións.[54] Nesta mesquita está localizada a Kaaba, templo construído polo profeta Abraham e o seu fillo Ismael,[55] o Pozo de Zamzam, considerado por milagroso polos musulmáns desde o tempo en que lle foi revelado a Agar, xa que prové a miles de persoas en todo o país e cada peregrino bebe del.[56] Nos arredores atópase Mina e o Monte Arafat, onde Mahoma pronunciou o seu sermón de despedida fronte a máis de 100,000 persoas e o permanecer aí está considerado como un alicerce na peregrinación.[57]

Medina[editar | editar a fonte]

Artigo principal: Medina.
Masjid al-Nabawi, a mesquita do Profeta en Medina

Medina é un lugar moi querido polos musulmáns, xa que recibiu o profeta Mahoma, cando emigrou da Meca, dándolle refuxio, recibiu e aceptou a súa mensaxe, os seus habitantes foron coñecidos como os "Ansar" por acollelo e facelo vencer ao islam, temas sobre os que todos os musulmáns están de acordo.[58] Mahoma transmitiu que nela duplicase a recompensa das boas accións, unha oración na Mesquita do profeta ten a recompensa de 1.000 oracións. Tamén dixo que á súa entrada hai anxos que a protexen das epidemias e que lle prohibirán a entrada ao Falso Mesías (co nome árabe de Al-Dayal) do mesmo xeito que A Meca.[57]

Mahoma declarouna como sagrada e dixo que expulsa a mala xente como o fol da forxa expele ás impurezas do ferro, e debido á elevada posición que foi concedida a esta cidade e aos seus habitantes, informou que Deus deféndeos e maldí a todo aquel que os ameace inxustamente.[59] Aconsellou vivir e morrer nela, dixo que a fe nesta cidade volve como unha serpe volve á súa cova.[60] En Medina é onde Mahoma morreu e foi enterrado.

Mesquita de Al-Aqsa[editar | editar a fonte]

Artigo principal: Mesquita de Al-Aqsa.
A mesquita de Al-Aqsa é a terceira mesquita máis sagrada do islam.

Atópase en Xerusalén, a tradición musulmá relata que é o lugar onde Mahoma ascendeu aos ceos. No ceo fóronlle presentados os profetas e coñeceu a Abraham, Moisés e Xesús entre outros. Posteriormente comunicouse con Deus interpoñéndose unha gran luz entre eles e foille establecida a oración.

A este acontecemento chámaselle Al-Israh wa Al-Miray (‘viaxe nocturna e ascensión‘), o capítulo 17 do Corán fala diso e o rezar na Mesquita de Al-Aqsa equivale a recompensa de 500 oracións.[61]

Tanto os xiítas como os sunís comparten certa veneración e obrigacións relixiosas cara a certos santuarios e lugares sagrados, como A Meca, Medina e Mesquita de Al-Aqsa pero a mesquita do Imán Alí e a mesquita do Imán Hussein tamén son veneradas. Logo da Meca e Medina, Nayaf e Kerbala son as cidades máis sagradas para os xiítas.

Símbolos do islam[editar | editar a fonte]

Erroneamente adoitase pensar que o verde é a cor do islam aínda que esta cor non ten significado relixioso algún no islam. Así mesmo moita xente pensa que a estrela e a lúa crecente simbolizan o islam, pero isto tampouco é certo. Estes eran, simplemente, os símbolos do Imperio Otomán e non do islam.

No islam cren que a adoración a símbolos ou obxectos materiais vai en contra do monoteísmo. Con todo, os musulmáns a miúdo usan azoras caligrafadas para decorar as mesquitas ou as súas casas propias.

O panarabismo tradicionalmente utilizou o vermello, o branco, o verde e o negro nas bandeiras de diversos países de poboación maioritariamente musulmá, polo que devanditas cores ás veces confúndense coas cores do islam. Estas cores poden observarse nas bandeiras de Iemen, Exipto, Sudán, Iraq, Siria, Sáhara Occidental e Palestina. A cor vermella simboliza o sangue dos mártires e tamén foi a cor da dinastía haxemí. A cor branca foi empregada pola dinastía dos omeias e o verde polo califato fatimí. O negro foi a cor do califato abbásida. O seu único símbolo, usado en guerras, é a media lúa.

Calendario islámico[editar | editar a fonte]

Artigo principal: Calendario musulmán.

O calendario islámico comeza coa Héxira, é dicir, a fuxida de Mahoma dende A Meca a Medina. Ese ano equivale ao 622 do calendario gregoriano. Os anos do calendario lunisolar poden ter 354 ó 355 días. Por iso, para establecer un ano islámico, non basta restar 622 anos ao calendario gregoriano.

Os días festivos islámicos, baseados no calendario lunisolar, celebraríanse en distintas datas cada ano se os levásemos ao calendario gregoriano.

Festividades[editar | editar a fonte]

Artigos principais: Eid al-Fitr e Eid al-Adha.

Os musulmáns teñen dúas festividades: Eid al-Fitr (en árabe: عيد الفطر, 'banquete de caridade') e Eid al-Adha (en árabe: عيد الأضحى, 'celebración do sacrificio'), outros agregan o día venres.

  • Eid al-Fitr: significa o fin do Ramadán. A noite anterior ao primeiro día desta festa tamén se considera particularmente auspiciosa. Pola mañá cedo, a comunidade en conxunto realiza diferentes oracións e celebra un almorzo que marca o fin do xaxún do mes máis importante para o mundo musulmán.
  • Eid al Adha: é representada polos musulmáns de todo o mundo coa ofrenda dun sacrificio animal (comunmente unha vaca ou un cordeiro) como unha acción de gratitude para Deus por salvar a vida do fillo do profeta Abraham. Con esta festividade, os musulmáns lembran que islam significa submisión, xa que ninguén mostrou mellor a súa submisión a Deus que Abraham (en árabe: إبراهيم Ibrahim), quen estivo disposto a sacrificar o seu propio fillo como proba da súa lealdade a Deus.
  • Festa de conmemoración do nacemento do profeta Mohammad: O día de nacemento do profeta Mohammad, o 17 de Rabi’ al-Awwal, é conmemorado por todos os musulmáns de Irán cunha gran festa.[62][63]
  • Eid al-Mabas: O día do inicio da profecía a Mohammad chámase “Mab’as” e os musulmáns celebran este día, chamándoo “Eid al-Mab’as”. O anxo Gabriel apareceulle no ano 610 na cova de Hira, situada na actual Arabia Saudita e ordenoulle que lera, ademais comunicoulle a elección que Deus realizara, tiña 40 anos.[64]
  • Eid al-Qadir Khom: é o aniversario da presentación do imam Alí como sucesor do profeta Mohammad, Este día é unha festa importante do mundo xiíta (especialmente pos iranianos). A xente celebra este día, distribuíndo doces. O 18 de Zul Hiyya de cada ano celébrase no mundo xiíta o aniversario da declaración de Qdir Khum na cal o Profeta dixo acerca de Ali ibn Abi Talib: Para quen eu sexa o seu Maulá (autoridade política e espiritual), este ´Ali é o seu Maulá.[65]

Estas dúas festividades celébranas os crentes visitando os fogares e comendo os pratos especialmente cociñados para esta ocasión. Todos sentan xuntos. Por tradición os nenos tamén reciben agasallos, as gratificacións e os doces entregados polos seus seres queridos como símbolo de amor. A forma de desexar unha feliz festa é pronunciando as palabras: Eid Mubarak!

Arquitectura[editar | editar a fonte]

Vista do interior da Mesquita de Córdoba.
Artigo principal: Arquitectura islámica.

A arquitectura islámica é un termo amplo que agrupa os estilos relixiosos propios da cultura islámica desde os tempos de Mahoma ata os nosos días, influenciando no deseño e construción de edificios e estruturas por todo o mundo. Así mesmo, a arquitectura islámica manifesta a adaptación do estilo arábigo ás culturas e técnicas coas que toma contacto, desde a vasta achega helenística e bizantina en Oriente Próximo, África e Anatolia, ata o visigótico en Al-Andalus, ou o hindú ao Oriente.

A arquitectura islámica de todos os períodos e de todas as rexións ten un trazo distintivo: a harmonía e a beleza. O devandito do Mensaxeiro de Deus, Muhammad: «Deus é Belo e Ama a Beleza», fala da forte ligazón que existe no islam entre arte e espiritualidade.[66]

Os tipos principais de construcións da arquitectura islámica son a mesquita, a tumba, o palacio e o forte; aínda que tamén destacaron edificacións de menor importancia como os baños públicos, as fontes e a arquitectura doméstica.

Dise que a columna, o arco e a cúpula son a «Santísima Trindade» da arquitectura islámica,[Cómpre referencia] xa que as tres xuntas son características que lle dan beleza e orixinalidade.

Historia[editar | editar a fonte]

En 630 o exército de Mahoma reconquistou a cidade da Meca para a tribo de Quraish. O santuario santo da Kaaba foi reconstruído e dedicado ao islam; a reconstrución foi levada a cabo antes da morte de Mahoma no 632 por un náufrago carpinteiro abisinio no seu estilo nativo. Este santuario estivo entre os primeiros traballos de grande envergadura do islam. As paredes foron decoradas con pinturas de Xesús, María, Abraham, profetas, anxos e árbores. Despois do século VIII as doutrinas do islam, baseadas no Hadiz, prohibiron o uso dese tipo de imaxes na súa arquitectura, especialmente seres humanos e animais.

No século VII as forzas musulmáns conquistaron extensos territorios. Unha vez que se establecían na rexión necesitaban un lugar onde construír unha mesquita. O deseño era simple, baseado na casa do profeta Mahoma, proveuse de elementos que foron incorporados, polos primeiros musulmáns, ás novas mesquitas e a outras construcións ou adaptáronos a edificios xa existentes, como igrexas, para o seu propio uso.

Diferentes tipos de arquitectura islámica[editar | editar a fonte]

Caligrafía[editar | editar a fonte]

Artigo principal: Caligrafía árabe.
Cálamos de cana empregados na caligrafía árabe.

A caligrafía árabe está asociada coa arte xeométrica islámica do arabesco nas paredes e tamén nos teitos das mesquitas, así como nos textos escritos. Moitos artistas contemporáneos no mundo islámico debuxan baseándose na herdanza da caligrafía árabe para utilizar inscricións e abstraccións caligráficas no seu traballo.

O árabe engloba nun só termo (jatt) as nocións de escritura e as de caligrafía, feito que se explica polo carácter sacro dunha lingua que é a do Sagrado Corán. Poucas civilizacións levaron a arte da caligrafía a un rango tan elevado como o fixeron os musulmáns.

A caligrafía comezou a ser a máis venerada forma de arte islámica porque constitúe unha ligazón entre a lingua dos musulmáns e a súa relixión. O libro sagrado do islam, o Corán, tivo un rol moi importante no desenvolvemento e evolución da lingua árabe, e por extensión, na forma de escribir o alfabeto árabe, é dicir, na súa caligrafía. Proverbios e amplas pasaxes do Corán seguen sendo fontes activas para a caligrafía islámica.

Denominacións[editar | editar a fonte]

Artigo principal: Escolas e ramas do islam.

No islam hai diferentes denominacións relixiosas que son esencialmente similares na crenza, pero teñen diferenzas teolóxicas e legais importantes. As maiores ramas do islam son os sunnitas (ou sunnita) e os xiítas. O sufismo non é unha rama, senón unha derivación esotérica do islam. Distintas confrarías e ordes practican esta versión do islam.

Grecia.

Sunnitas[editar | editar a fonte]

Preto do 90 % dos musulmáns son sunnitas (só son minoría fronte aos xiítas duodecimanos en Irán, Iraq e Líbano). Cren que Mahoma foi un profeta, un ser humano exemplar e que deben imitar as súas palabras e actos na forma máis exacta posible, pois o Corán indica que o profeta Mahoma é un bo exemplo a seguir. Os hadices describen as súas palabras e actos, constituíndo o principal alicerce da doutrina sunnita.

Xiítas[editar | editar a fonte]

Os musulmáns xiítas, a segunda rama maior do islam, difiren dos sunnitas en que rexeitan a lexitimidade dos tres primeiros califas. Seguen os preceptos de hadices diferentes aos dos sunnitas e teñen as súas propias tradicións legais. Os eruditos xiítas teñen maior autoridade que os sunnitas e maior amplitude para a interpretación do Corán e dos hadices. Os imáns desempeñan un papel fundamental na doutrina xiíta. A principal vertente xiíta é a escola ya`farí (chamada así en honra do seu fundador, Ya`far as-Sadiq) ou escola xiíta duodecimana, cuxo nome deriva dos doce imams ou líderes infalibles que recoñecen despois do falecemento de Mahoma. Aínda así, todos ten en común a crenza en Ali ibn Abi Talib, ou imam Ali como o sucesor do Profeta, e a sucesión deste último polos seus dous fillos: primeiro o seu fillo o imam Hasan e logo o seu fillo Husayn. Os xiítas existen na maioría dos países islámicos, pero a maioría deles atópanse en Irán, Iraq, Acerbaixán, India, Paquistán e o Líbano.[18]

En sentido non estrito, denomínase tamén xiítas a seitas tales como as do grupo ismaelí, entre elas os seguidores do Aga Jan, localizados principalmente no subcontinente indio, os alauitas de Siria, os zaídes do Iemen etc.

Sufismo[editar | editar a fonte]

Cerimonia derviche, Sudán.

O sufismo é unha práctica que ten seguidores entre os sunnitas e os xiítas. Segundo a maioría dos autores sunnitas, é o camiño da práctica do terceiro aspecto do islam, o ihsan ou perfección espiritual. Doutra banda, pode dicirse que o seu obxectivo é o esforzo por adquirir as características do servo ou ser humano perfecto (insan al-kamil ou abd al-kulli). Salientan varios aspectos espirituais, como o perfeccionamento da fe, o estado de lembranza divina continuo (dhikr), a purificación do ego (nafs) a través de determinadas prácticas espirituais. A maioría dos seus seguidores organízanse en confrarías (tariqa en árabe) sufíes. Con todo, hai algunhas delas que non poden incluírse dentro desas dúas ramas, como é a bektashi ou outras, como as de aparición en Europa e América, que pertencen a movementos new age (Nova era).

O sufismo está presente no mundo islámico desde o seu Occidente, en países como Senegal, ata o seu Oriente, por exemplo Indonesia, así como en países europeos ou americanos.

Notas[editar | editar a fonte]

  1. Sura 3:18
  2. Sura 48:29.
  3. Al-Uzaimin, Muhammad Ibn Saalih (1997) p. 116.
  4. Sura 4:82.
  5. Sura 36:40.
  6. Pew-Templeton Global Religious Futures Project Arquivado 31 de maio de 2020 en Wayback Machine. (en inglés)
  7. Afirmou o monseñor Vittorio Formenti nunha entrevista co xornal vaticano L'Osservatore Romano. «Por primeira vez na historia, xa non estamos na cima: os musulmáns alcanzáronnos». «El Vaticano reconoce que por primera vez el islam tiene más fieles que los católicos» (en castelán)
  8. Richard Bell (1988) Introducción al Corán. Encuentro, p. 43-46 (edición orixinal en inglés de 1970 de Edinburgh University Press)
  9. Suleyman Eris (2006) Islam: Belief and Practice : a Brief Guide Somerset:Tughra Books, p. 5
  10. "Hussain, Amjad e El-Alami, Kate (2005) A Guide to Islam (Faith Guides for Higher Education). School of Theology and Religious Studies. Universidade de Leeds, p. 1" (PDF). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 11 de febreiro de 2014. Consultado o 16 de setembro de 2013. 
  11. Islám no EtymOnLine (en inglés)
  12. Pedro Martínez Montávez: «Islam y Occidente. Juicios y prejuicios», en Pretensiones occidentales, carencias árabes, Madrid: CantArabia/Visión Libros, 2008, páx. 97.
  13. Diferencia entre árabe, musulmán, islámico e islamista. Arquivado 31 de maio de 2020 en Wayback Machine. Traducinando (blog), 23 de outubro de 2013
  14. Árabe no es islámico o musulmán. Fundéu, Fundación del español urgente, 30 de abril de 2007
  15. Islámico e islamista, diferencia. Fundéu, Fundación del español urgente, 4 de febreiro de 2011
  16. Heli, Hasan (1989). Explicación de parte de undécimo 1. Teherán. p. 4. 
  17. Arberry, A. J (2015). Modern Persian Reader. p. 154. ISBN 9781107492370. 
  18. 18,0 18,1 18,2 18,3 18,4 18,5 "Islam". Islamoriente (en castelán). 2015. Consultado o 23 de xaneiro do 2016. 
  19. "Dios en el Islam". Islamoriente (en castelán). 2015. Consultado o 31 de xaneiro do 2016. 
  20. "Allah." Encyclopædia Britannica. 2007. Encyclopædia Britannica
  21. Encyclopedia of the Modern Middle East and North Africa, Allah
  22. Columbia Encyclopedia, Allah
  23. Sura 7:43
  24. Sura 30:30
  25. Al Ashqar (2003a) p.95
  26. Al-Uzaimin, Muhammad Ibn Saalih (2006) p. 10.
  27. Al Ashqar, Omar Sulaiman (2003a).
  28. Sura 59:22 -24
  29. "Monotheism", Britannica, 15th ed. (1986), 8:266.
  30. 30,0 30,1 30,2 "El monoteísmo del Corán". Islamoriente. 2013. 
  31. Al-Uzaimin (1997) p.38
  32. At-Tamimi (2006) p.6
  33. At-Tamimi (2006) p.9
  34. Sura 2:21 -22
  35. Sura 112:1 -14
  36. Al-Uzaimin (1997) p.74
  37. At-Tamimi (2003)
  38. Sura 10:106-107
  39. Sura 4:48
  40. Sura 23:91-92
  41. Sura 23:21-22
  42. "Un vistazo a lo oculto: Los Genios y los Ángeles". Islamoriente (en castelán). 2012. 
  43. Al Ashqar, Omar Sulaiman (2003b)
  44. Sura 17:95
  45. Sura 2:36
  46. Sura 2:79.
  47. "El IMAM ‘ALI (el Príncipe de los Creyentes)". Islamoriente (en castelán). 2015. Consultado o 27 de novembro do 2015. 
  48. "World Factbook". Arquivado dende o orixinal o 09 de maio de 2007. Consultado o 19 de decembro de 2015. 
  49. "Lista de religiones con mayor crecimiento". Arquivado dende o orixinal o 15 de agosto de 2012. Consultado o 19 de decembro de 2015. 
  50. O.I.P.A.L:Los musulmanes en Latinoamérica
  51. BBC News. "Muslims in Europe: Country guide" (en inglés). Consultado o 30 de decembro do 2015. 
  52. Muslim (1998) (1/4)
  53. H. M. Baagil (1984) p.5
  54. Muslim (1998) Tomo 3. Libro de la Peregrinación
  55. Corán 2:127
  56. Shil, Mahmoud Isma`il & `Abdul-Wahid, `Abdur-Rahman. "The Well of Zam zam". IslamOnline. Arquivado dende o orixinal o 14 de xuño de 2009. Consultado o 23 de xaneiro do 2016. 
  57. 57,0 57,1 Muslim (1998) Tomo 3. Libro de la Peregrinación.
  58. Al-Mubarakafuri (2007) p.4
  59. Muslim (1998) Tomo 3. Cápitulo: Quien quiera un mal para la gente de Medina será castigado por Alá.
  60. Muslim (1998) Tomo 3. Capítulo: Los favores de Medina.
  61. Muslim (1998) p. 102
  62. "Millones de musulmanes en el mundo celebran el nacimiento del profeta Mahoma". teinteresa. 2012. 
  63. "El Profeta Mahoma (Muhammad) (PB); Su nacimiento, su infancia y adolescencia". Islamoriente. 2015. 
  64. "Designan a Mohamad como Profeta de la Bendición+audio". Islam Oriente (en castelán). 17 de maio de 2015. Arquivado dende o orixinal o 16 de setembro de 2015. Consultado o 28 de maio de 2017. 
  65. "Suceso de la designación del sucesor del Profeta del Islam (Ghadir Khumm) y los orientalistas". Islamoriente. 2015. 
  66. "Arquitectura Islámica - I (Civilizacion do Islam)" (PDF). Islamoriente. 2012. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Al-Hashimi, Muhammad Ali (2002a). La verdadera personalidad del musulmán. Riyadh: IIPH. ISBN 9960-850-08-0. .
  • Sánchez-G. P. M. Asuero-M. Bernardini (eds.) (2007). España y el Oriente islámico entre los siglos XV y XVI (Imperio otomano, Persia y Asia central) Actas del congreso Università degli Studi di Napoli “l’Orientale” Nápoles 30 de septiembre - 2 de octubre de 2004. Istambul: Isis. ISBN 978-975-428-341-9. .
  • Al Ashqar, Omar Sulaiman (2003a). La creencia en Allah. Riyadh: IIPH. ISBN 9960-850-02-1. 
  • Al Ashqar, Omar Sulaiman (2003b). El mundo de los ángeles. Riyadh: IIPH. ISBN 9960-850-10-2. 
  • Al Ashqar, Omar Sulaiman (2003c). Los profetas y sus mensajes. Riyadh: IIPH. ISBN 9960-850-04-8. 
  • Al Ashqar, Omar Sulaiman (2003d). Designio divino y predestinación. Riyadh: IIPH. ISBN 9960-850-01-3. 
  • Al Ashqar, Omar Sulaiman (2003e). La resurrección menor. Riyadh: IIPH. ISBN 9960-850-00-5. 
  • Al-Hashimi, Muhammad Ali (2002b). La verdadera personalidad de la mujer musulmana. Riyadh: IIPH. ISBN 9960-850-13-7. 
  • Al-Mubarakafuri, Safi Al-Rahman (2008). Medina, la iluminada: Un resumen de su historia, virtudes y sitios importantes. Riyadh: Darussalam. 
  • Al-Marzuqi, Umar, (2006). Sistema económico en el islam "النظام الاقتصادي في الإسلام"p. 61-67. Riyahd: Makatabah Ar-Rushd. 
  • Al-Maududi, Abu Al'Ala (1997). Los principios del islam. Riyadh: IIPH. 
  • Al-Uzaimin, Muhammad Ibn Saalih (1997). Explanation of the Three Fundamental Principles of Islaam. Birmingham: AL-Hidayyah. ISBN 1-898649-25-1. 
  • Al-Uzaimin, Muhammad Ibn Saalih (2006). La creencia de los seguidores de la tradición profética. Riyadh: The Islamic Propagation Office in Rabwah. 
  • At-Tahawi, Abu Yafar (2007). Aquidah At-Tahawiah. Riyadh: Islamic Propagation Office in Rabwah. 
  • At-Tamimi, Muhammad (2007). Los cuatro principios del Shirk. Riyadh: Islamic Propagation Office in Rabwah. 
  • At-Tamimi, Muhammad (2003). Kitab A'Tawhid El monoteísmo. Riyadh: DARUSSALAM. ISBN 9960-897-62-1. 
  • Al-Tuwaijri, Muhammad Ibn Ibrahim (2004). Jurisprudencia islámica (tomo 1). Riyadh: IIPH. ISBN 9960-850-97-8. 
  • Al-Yazair, Abu Bakr (2000). La metodología del musulmán (منهاج المسلم). Medina: Ulum wa Alhikam. 
  • Balta, Paul (compilador) (1994). Islam: civilización y sociedades. Madrid: Siglo XXI de España Editores. 
  • Caudet Yarza, Francisco (1996). El islam. Barcelona: Astri. 
  • Cardini, Franco (2002). Nosotros y el islam: Historia de un malentendido. Crítica. ISBN 978-84-8432-312-9. 
  • Curtis, Patricia A. (2005). A Guide to Food Laws and Regulations. Blackwell Publishing Professional. ISBN 978-0-8138-1946-4. 
  • Delcambre, Anne-Marie (1993). El islam. Madrid: Talasa. 
  • Esposito, John (2002). What Everyone Needs to Know about Islam. Oxford University Press. ISBN 0-19-515713-3. 
  • H. M. Baagil (1984). Diálogo cristiano-musulmán. Ecuador: Centro Islámico de Ecuador. 
  • Horrie, Chris (1994). ¿Qué es el islam?. Madrid: Alianza Editorial. 
  • Michael H.Hart (1978 Revised Edition, 1992). The 100: A Ranking of the Most Influential Persons in History. Citadel. ISBN 978-0-8065-1350-8. 
  • Muhammad Ibn Ismail Al-Bujari (2000). Adab Al-Mufrad (أداب المفرد). Yubail: Dar As-Sadiq. ISBN 9960-850-13-7. 
  • Muslim, Ibn Al-Hayyay (1998-2004). Traducción al español de Sahih Muslim. Argentina: Oficina de Cultura y Difusión Islámica. ISBN 987-20945-1-9. 
  • Njozi, H. (2003). El origen del Corán. Riyadh: IIPH. ISBN 9960-850-60-9. 
  • Rahim, M. A. (2003). Jesús, un profeta del islam. Riyadh: IIPH. ISBN 9960-850-03-X. 
  • Sabq, Said (2001). Fiqh As-Sunnah. Riaydh: Al-Rushd. 
  • Salam Naaman, Raad (2011). En el nombre de Dios de las tres religiones monoteístas (Judaísmo, Cristianísmo e Islam). Alicante: Editorial Club Universitario. ISBN 978-84-9948-420-4. 
  • Salam Naaman, Raad (2012). Desvelando el Islam. León: Monte Riego. ISBN 978-84-939824-3-0. 
  • Saleh Alkhalifa, Waleed (2007). El ala radical del islam. El islam político: realidad y ficción. Madrid: Siglo XXI. 
  • Sulaimán al-´id. (2006). Sistema político en el islam "النظام السياسي في الإسلام". Riad: Madar Al-Watn Linashr. 
  • VV.AA. (1979). Las religiones en el Mundo Mediterráneo y el Oriente Próximo. Siglo XXI Editores. 
  • Waines, David (2003). El islam. Madrid: Akal Cambridge. ISBN 978-84-8323-301-6. 
  • Yaser Qadi (2006). La verdad del islam (حقيقة الإسلام). Medina: Ibn Rusdh. 

Outros artigos[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]