Saltar ao contido

Subxéneros do heavy metal

Este é un artigo bo da Galipedia
Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

Árbore xenealóica de subxéneros do heavy metal.

Os subxéneros do heavy metal foron desenvolvéndose dende que o propio heavy metal xurdiu a finais dos anos 1960 e comezos dos anos 1970. A clasificación de heavy metal tradicional, tamén chamado en ocasións heavy metal clásico,[1] atribúese a aqueles grupos e artistas cun estilo musical semellante ao dos primeiros grupos do xénero, antes de que este evolucionase e se dividise nos diversos estilos e subxéneros.[2][3] Estes novos xéneros adoitan sobrepoñerse os uns ós outros dificultando a súa distinción, pero poden identificarse segundo unha serie de características, como poden ser a instrumentación empregada, o tempo musical e a estrutura das cancións, o estilo vocal e as letras dos temas, o estilo e ritmos das guitarras e da batería ou a estética empregada.[4][5]

Avant-garde metal

[editar | editar a fonte]
Artigo principal: Avant-garde metal.

O avant-garde metal é unha clasificación aplicada a aqueles grupos que usan elementos innovadores, presentan unha gran experimentación musical e unha diversidade de sons, instrumentos, estruturas e técnicas non convencionais ou habituais no heavy metal máis tradicional.[2][6] É habitual que se relacione co metal progresivo, aínda que o avant-garde metal adoita presentar unha maior experimentación xeral, mentres que o metal progresivo ten unha relación máis achegada ao heavy metal tradicional e céntrase en acadar maiores niveis de complexidade na instrumentación. O avant-garde metal tamén emprega sons non habituais, sen seguir as convencións típicas e incluíndo novos elementos, con presentacións visuais e líricas eclécticas.[6]

O grupo canadense Voivod está considerado un dos pioneiros deste xénero, sendo dos primeiros en empregar diversos elementos novidosos como efectos vocais robóticos, estruturas musicais pouco usuais e sons de guitarra fracturados e pouco ortodoxos.[7] Outros grupos notables que adoitan clasificarse como avant-garde metal son Boris,[8] Earth,[9] Maudlin of the Well,[10] Neurosis,[11] Sunn O)))[12] e Mr. Bungle,[13]

Black metal

[editar | editar a fonte]
Conrad Lant (Venom) e Daniel Rostén (Marduk).
Artigo principal: Black metal.

O black metal é un xénero e tamén subcultura do heavy metal no que os guitarristas favorecen os tons altos e agudos cunha forte distorsión e con ritmos rápidos e técnicas de trémolo picking,[14][15][16] nas que os solos son pouco habituais.[16] O baixo adoita non tocar melodías individuais, senón que aparece case mudo fronte as guitarras seguindo de forma homofónica as liñas de baixo desta.[16] Os ritmos de batería son rápidos, usando técnicas de dobre baixo e blast beats.[17] As cancións neste xénero adoitan non ter unha estrutura convencional, carecendo de seccións de coro-verso claramente definidas e primando longas seccións instrumentais repetitivas.[18] As voces son en forma de gritos ásperos e agudos,[14][16] usando de forma moi ocasional as voces guturais máis comúns do death metal.[19][20]

Os pioneiros do xénero xurdiron nos anos 1980 cando varios grupos con orixe no thrash metal e no death metal formaron o que sería o prototipo do xénero.[21] Esta foi a denominada "primeira onda" do black metal, que incluíu a grupos coma Venom,[22] Bathory,[23] Mercyful Fate,[24] Hellhammer[22] e Celtic Frost.[22] Unha "segunda onda" xurdiu a comezos dos anos 1990 encabezada polos grupos noruegueses Mayhem,[25][26] Darkthrone,[26] Burzum,[26] Gorgoroth,[26] e Immortal.[27] entre outros. Nesta segunda onda comezaron a destacar tamén unha serie de grupos suecos como Marduk, Nifelheim e Dark Funeral.[28]

Os músicos deste xénero adoitan vestir roupa negra, botas militares e pulseiras de pinchos,[29] así coma adornos de cruces invertidas e pentagramas para reforzar a súa visión anti-cristián ou antirrelixiosa.[22] Non obstante a característica máis salientable é o uso de pintura corporal para simular unha aparencia cadavérica ou demoníaca.[30] O black metal adoita recibir hostilidade das correntes culturais principais debido ás accións e ideoloxías asociadas con este xénero.[31] Moitos dos artistas deste xénero teñen expresado opinións anti-cristiás[22] e unha visión misantrópica,[29] avogando por varias formas de satanismo[32] ou paganismo étnico.[33]

Derivados do black metal

[editar | editar a fonte]

Black metal sinfónico

[editar | editar a fonte]
Shagrath (Dimmu Borgir).
Artigo principal: Black metal sinfónico.

O black metal sinfónico é un estilo de black metal que incorpora elementos sinfónicos e de orquestra.[34][35] Isto pode incluír dende o uso de sintetizadores que replican sons máis típicos dos arranxos orquestrais ata a inclusión directa de instrumentos de orquestra como instrumentos de vento-madeira, vento-metal, percusión, teclado e corda. As voces poden ser limpas e con estilos de ópera e as estruturas das cancións son máis definidas ou están inspiradas en composicións sinfónicas, ao mesmo tempo que reteñen as características típicas do black metal como os gritos, tempos rápidos, e arranxos de guitarras.[36] Algúns exemplos de grupos clasificados dentro deste xénero son Emperor[37][38] e Dimmu Borgir.[39][40]

Blackgaze

[editar | editar a fonte]
Artigo principal: Blackgaze.

O blackgaze é un xénero de fusión do black metal e o shoegazing orixinado a comezos do século XX.[41][42] Este xénero adoita combinar elementos habituais do black metal, incluíndo ritmos blast beat e gritos agudos, xunto a elementos melódicos e estilos de son de guitarra de tipo Wall of Sound asociados ao shoegazing. O grupo francés Alcest acredítase como a influencia e pioneiro do xénero, mentres que o grupo estadounidense Deafheaven é un exemplo habitual nas descricións das características deste xénero.[43][44]

Viking metal

[editar | editar a fonte]
Grutle Kjellson (Enslaved).
Artigo principal: Viking metal.

O viking metal é un estilo con orixes no black metal e a música folk nórdica,[45][46] caracterizado polas súas letras e temáticas centradas na mitoloxía nórdica, o paganismo nórdico e a era viquinga.[6] Algunhas das características musicais comúns nos grupos incluídos neste xénero son os estilos pesados e lentos de guitarra, os coros en forma de himno, uso conxunto de voces limpas e gritos, uso de instrumentos propios da música folk e inclusión de teclados para xerar un efecto musical atmosférico.[47] Este xénero comezou a desenvolverse nos anos 1980 e 1990 como forma de rexeitar o satanismo e ocultismo propios do black metal,[48] acollendo no seu lugar a mitoloxía nórdica dos viquingos e o paganismo como forma de oposición ao cristianismo.[48] Presenta similitudes na lírica, sons e temática ao pagan metal, aínda que este último presenta un rango mitolóxico máis amplo e un uso máis extensivo da instrumentación folk.[49]

O grupo sueco Bathory acredítase como o pioneiro deste estilo cos seus álbums Blood Fire Death de 1988 e Hammerheart de 1990.[50] Os noruegueses Enslaved seguiron estes pasos cos álbums Hordanes Land de 1993 e Vikingligr Veldi de 1994.[51][52] Burzum,[53] Emperor,[54] Einherjer,[55][56][57] e Helheim[58][59], entre outros grupos, continuaron desenvolvendo o xénero a comezos e mediados dos anos 1990. Os grupos de death metal Unleashed e Amon Amarth tamén adoptaron estas temáticas viquingas, ampliando o estilo dende a súa orixe no black metal cara a outros xéneros.[60]

War metal

[editar | editar a fonte]

O war metal,[61] tamén chamado war black metal[62] ou bestial black metal,[63] é un estilo de black metal descrito polos medios como "agresivo, cacofónico, caótico, rabioso e martelante".[61][62] As influencias deste xénero atópanse en grupos de grindcore, black metal e death metal como Sodom, Possessed Repulsion, Autopsy, e Sarcófago, así como nos dous primeiros álbums de Sepultura.[61][62][63][64] Algúns dos grupos incluídos neste xénero son Blasphemy,[61][62][64] Archgoat,[62] Impiety,[62] In Battle,[65] e Zyklon-B.[66]

Crust punk

[editar | editar a fonte]
Artigo principal: Crust punk.

O crust punk (ou simplemente crust) é un estilo musical influenciado polo hardcore punk e o metal extremo.[67] Este estilo evolucionou a mediados dos anos 1980 en Inglaterra, con temas de líricas escuras e pesimistas relacionadas con problemas políticos e sociais. O termo "crust" foi empregado por primeira vez polo grupo Hellbastard na súa demo de 1986 titulada Ripper Crust,[68] aínda que os medios especializados describen ao grupo Amebix como os pioneiros deste estilo.[67]

O xénero defínese polos seus sons baixos e distorsionados, tempos rápidos e voces guturais e gritos. As inspiracións dos grupos deste xénero xorden de grupos de anarco-punk como Crass e Discharge[67] e de grupos de metal extremo como Venom, Celtic Frost e Motörhead.[67][69]

Death metal

[editar | editar a fonte]
Thor Anders Myhren (Morbid Angel).
Artigo principal: Death metal.

O death metal é un xénero xurdido a mediados dos anos 1980 tomando como bases as estruturas musicais do thrash metal e dos comezos do black metal.[22] Os grupos deste xénero adoitan ter dous guitarristas, un baixista, un vocalista e un batería, sendo habitual as técnicas de blast beat e de dobre bombo extremadamente rápidas,[70][71] aínda que algúns grupos ocasionalmente tamén incorporan outros instrumentos como teclados electrónicos.[72] O son das guitarras neste xénero adoita ser rápido, cunha gran distorsión e tons baixos, empregándose técnicas como o palm mute e o tremolo picking.[73]

As voces típicas do death metal son as chamadas voces guturais, moitas veces obxecto de crítica pero cun propósito estético e musical que acompaña aos agresivos contidos líricos deste xénero.[74] Os temas líricos adoitan tratar sobre a violencia,[75] pero tamén se estenden a outros temas máis variados como por exemplo o satanismo, a relixión, o ocultismo, a mitoloxía de H.P. Lovecraft, a natureza, a filosofía, a ciencia ficción ou a política.[76]

Grupos como Venom, Celtic Frost, Slayer, e Kreator tiveron unha grande influencia na creación deste xénero,[77][78][79] mentres que Possessed[80] e Death considéranse os pioneiros do mesmo,[81] xunto con outros grupos como Obituary,[82] Autopsy[83] e Morbid Angel.[84] A finais dos anos 1980 e comezos dos anos 1990 o death metal acadou unha grande atención dos medios cando unha serie de selos discográficos entre os que estaban Combat Records, Earache Records e Roadrunner Records, comezaron a asinar contratos con grupos deste xénero a un ritmo moi rápido.[85] Dende entón o death metal foise diversificando, dando lugar a unha nova serie de subxéneros e xéneros de fusión.[86]

Derivados do death metal

[editar | editar a fonte]

Death metal melódico

[editar | editar a fonte]
Anders Fridén (In Flames) e Ted Lundström (Amon Amarth)
Artigo principal: Death metal melódico..

O death metal melódico é un estilo que presenta características inspiradas na New Wave of British Heavy Metal, en particular os rápidos riffs e liñas harmónicas de guitarra, pero incorporando os elementos máis habituais do death metal como a distorsión de guitarras, rápidos padróns rítmicos de batería e en ocasións ritmos blast beat.[70] O estilo vocal deste xénero combina as voces limpas, os gritos e as voces guturais.[87]

Gran parte da súa orixe e popularidade atribúese a grupos como At the Gates, In Flames e Dark Tranquillity, que definiron o xénero a comezos dos anos 1990 sentando as bases da escena musical do metal de Gotemburgo,[87] escena a que o escritor Garry Sharpe-Young denominou "a salvación comercial do death metal".[88] Outro dos pioneiros foi o grupo británico Carcass, clasificado dentro do grindcore nos seus primeiros discos pero que evolucionou ata este estilo nos álbums Necroticism – Descanting the Insalubrious de 1991 e Heartwork de 1993.[89][90][91] Outros exemplos de grupos incluídos neste xénero son Amon Amarth,[92] Soilwork[93] e Arch Enemy.[94]

Death metal técnico

[editar | editar a fonte]

O death metal técnico é un subxénero do death metal que enfoca este xénero cara ritmos, riffs e estruturas máis complexas do habitual.[95] A experimentación técniva no death metal comezou a finais dos anos 1980 e comezos dos anos 1990, exemplificándose en grupos como Death, Atheist e Cynic. Algúns exemplos de álbums nos que se dá este estilo son o álbum de debut de Nocturnus The Key, o terceiro álbum de Sarcófago The Laws of Scourge, o segundo álbum de Atheist Unquestionable Presence e o terceiro álbum de Pestilence Testimony of the Ancients.[96][97][98][99]

Death 'n' roll

[editar | editar a fonte]
Artigo principal: Death 'n' roll.

"Death 'n' roll" é o termo aplicado para cualificar a aqueles grupos de death metal que incorporan elementos típicos do rock and roll no seu son. O resultado desta combinación é unha mestura das características típicas do death metal, como as voces guturais e a distorsión nas guitarras, con reminiscencias do hard rock e o heavy metal tradicional dos anos 1970.[100][101] Entre os grupos incluídos nesta clasificación atópanse bandas como Entombed,[102] Deuteronomium[103] e Gorefest.[101]

Deathcore

[editar | editar a fonte]
Artigo principal: Deathcore.

O deathcore é un xénero de fusión que combina as características do death metal e do metalcore.[104][105][106][107] O xénero fai uso dos riffs e blast beats típicos no death metal, así como os breakdowns máis habituais no metalcore,[108][109] mentres que as vocalizacións máis comúns son as voces guturais e gritos en tons graves.[108][110] O deathcore gañou a súa maior popularidade no suroeste dos Estados Unidos, especialmente nas zonas de Arizona e o sur de California. Algúns dos grupos con máis éxito deste xénero son Carnifex,[110] Despised Icon,[107] Suicide Silence[111] e Whitechapel.[112]

Doom metal

[editar | editar a fonte]
Bobby Liebling (Pentagram).
Nick Holmes (Paradise Lost).
Artigo principal: Doom metal.

Doom metal é un estilo extremo do heavy metal fortemente influenciado polos primeiros traballos de Black Sabbath. As guitarras, baixos e batería forman parte da instrumentación típica neste xénero, coa inclusión ocasional de teclados. As guitarras e baixos tócanse en notas moi baixas e cunha gran distorsión, o que produce un son pesado característico do xénero. Os tempos son lentos e as voces son limpas, creando unha sensación de desesperación ou dor.[113] O xénero desenvolveuse durante a primeira metade dos anos 1980 cunha serie de grupos pioneiros que definiron o xénero,[113] entre os que destacan os ingleses Pagan Altar[114] e Witchfinder General,[115], os estadounidenses Pentagram[116][117] e Saint Vitus,[118] e os suecos Candlemass[119] e Count Raven.[120]

Derivados do doom metal

[editar | editar a fonte]

Death-doom

[editar | editar a fonte]
Artigo principal: Death-doom.

O death-doom é un estilo que combina os tempos lentos e a atmosfera pesimista do doom metal coas voces guturais profundas e a batería de dobre bombo do death metal.[121] Influenciado na súa maioría polos primeiros traballos de Hellhammer/Celtic Frost, o estilo xurdiu a finais dos anos 1980 e gañou certa popularidade durante a década dos anos 1990.[121] Os pioneiros deste xénero foron grupos como Winter,[122] Disembowelment,[122] Paradise Lost,[122] Autopsy,[123] Anathema[124] e My Dying Bride.[122]

Drone metal

[editar | editar a fonte]
Artigo principal: Drone metal.

O drone metal, tamén chamado drone doom,[125] é un xénero derivado do doom metal definido principalmente por notas e acordes sostidos e repetidos chamados drones. Neste xénero aplícase unha gran reverberación e acople ao son das guitarras,[126] mentres que a voz moitas veces non está presente ou é gutural. As cancións neste xénero son de gran duración e carecen de ritmo no sentido tradicional do termo.[127] O drone metal está influenciado pola música drone, a música noise e a música minimalista,[126] e xurdiu a comezos dos anos 1990 con grupos pioneiros como Earth,[128] Boris[126] e Sunn O))).[126]

Funeral doom

[editar | editar a fonte]

O funeral doom é un estilo de doom metal que combina características do death-doom con música funeraria. Adoita empregar tamén elementos máis habituais do dark ambient como o uso de teclados ou sintetizadores e as voces adoitan ser en forma de lamentacións de fondo, o que axuda a crear unha atmosfera onírica.[129] Os pioneiros deste xénero foron grupos como Mournful Congregation,[130] Evoken[131], Thergothon,[132] Skepticism[133] e Corrupted.[134]

Sludge metal

[editar | editar a fonte]
Crowbar.
Artigo principal: Sludge metal.

O sludge metal comezou coma un derivado do doom metal, incorporando elementos do hardcore punk e do southern rock. Moitos dos grupos deste xénero compoñen cancións lentas e pesadas que conteñen breves momentos de hardcore,[135][136] aínda que en ocasións si presentan uns tempos musicais máis rápidos que no doom metal.[137] Os instrumentos de corda tócanse cunha gran distorsión e acoples para producir un son pesado. Os ritmos de batería son semellantes aos do doom metal, con ocasionais pasaxes máis rápidas, e as voces son en forma de grito, con letras de natureza pesimista. O sufrimento, o abuso de drogas, a política e o rexeitamento da sociedade son temas comúns nas cancións deste xénero. Nova Orleáns está considerado como o lugar de nacemento deste xénero a comezos dos anos 1990,[138] con grupos pioneiros como Eyehategod,[135] Crowbar,[136] Buzzov*en[137] e Acid Bath.[139]

Folk metal

[editar | editar a fonte]
Artigo principal: Folk metal.

O folk metal é un xénero de fusión do heavy metal e a música folk tradicional xurdido en Europa nos anos 1990. A música deste xénero caracterízase pola mestura de diversos estilos de heavy metal coa música folk, sendo habitual o uso de instrumentos folclóricos xunto aos tradicionais do heavy metal,[140] en ocasións incluíndo estilos de canto tradicionais.[141] Algúns grupos tamén empregan teclados para simular o son dos instrumentos tradicionais.[142][143] As letras das cancións neste xénero adoitan tratar sobre temas como a fantasía,[144][145][146] mitoloxía,[147][148] paganismo,[149] historia[147][148] e natureza.[140]

Considérase aos grupos Skyclad, Moonspell e Amorphis como os pioneiros deste xénero.[150][151][152][153] A mediados dos anos 1990 outros grupos comezaron a xurdir en diversas zonas de Europa, como por exemplo os irlandeses Cruachan e os alemáns Subway to Sally, cada un deles encabezando as variacións de estilo que serían denominadas celtic metal e medieval metal respectivamente.[154][155] Malia as contribucións destes primeiros grupos, non foi ata comezos dos anos 2000 que o xénero acadou unha gran popularidade, particularmente en Finlandia con grupos como Finntroll,[156] Ensiferum,[157] Korpiklaani,[158] Turisas[159] e Moonsorrow.[160]

Derivados do folk metal

[editar | editar a fonte]
Eluveitie, Primordial e Alestorm.

Celtic metal

[editar | editar a fonte]
Artigo principal: Celtic metal.

O celtic metal é un estilo de folk metal desenvolvido nos anos 1990 en Irlanda que fusiona o heavy metal e a música celta. Instrumentalmente abarca diversos xéneros, dende o black metal ou death metal ata o heavy metal máis tradicional ou o power metal, combinándoos co uso de instrumentos folk como gaitas ou violíns.[161][162] Os pioneiros neste estilo foron os grupos irlandeses Cruachan,[154] Primordial[163] e Waylander.[2][164] Este estilo expandiuse dende a súa orixe máis aló do territorio irlandés, exemplificado en grupos doutros países como por exemplo os suízos Eluveitie,[165] os españois Mägo de Oz,[162] os alemáns Suidakra[161] e os arxentinos Skiltron.[166]

Medieval metal

[editar | editar a fonte]
Artigo principal: Medieval metal.

O medieval metal é un subxénero do folk metal que combina o heavy metal coa música medieval. Este xénero xurdiu a mediados dos anos 1990 localizándose na súa maioría en Alemaña, onde é coñecido como "Mittelalter-Metal".[167] Os grupos deste xénero suplementan o son cunha variedade de instrumentos tradicionais. Considérase ao grupo Subway to Sally como os pioneiros neste xénero.[155] Os instrumentos de vento-madeira como gaitas, frautas e shawms e os de corda como violíns, laúdes, zanfonas, violoncellos, arpas e mandolinas son habituais en temas de grupos como Corvus Corax,[168] In Extremo,[169] Schandmaul,[170] Morgernstern,[171] e Schattentantz.[172]

Pagan metal

[editar | editar a fonte]
Artigo principal: Pagan metal.

O pagan metal é unha denominación estilística do heavy metal relacionada co black metal e o folk metal que combina características do metal extremo con tradicións pre-cristiás en forma de conceptos temáticos, melodías e instrumentos folclóricos ou linguas antigas.[173][174] O grupo noruegués In the Woods... foi un dos primeiros en ser clasificados con esta denominación,[175][176] e outros grupos como Primordial, Moonsorrow e Kampfar identifícanse tamén dentro deste estilo.[176][177][178]

Pirate metal

[editar | editar a fonte]
Artigo principal: Pirate metal.

O pirate metal é un subxénero do heavy metal no que os grupos se caracterizan por incorporar mitoloxía pirata na música e na estética das actuacións.[179][180] As letras das cancións adoitan conter xerga pirata[179] e a música combina varios xéneros como o thrash metal,[181] o speed metal,[179] e o folk metal[182] con cantos mariñeiros tradicionais.[179] É habitual que os grupos incorporen ou emulen instrumentos folk tradicionais como as concertinas,[183] e que os membros dos grupos e algúns dos afeccionados se disfracen con roupa de época nas actuacións e concertos.[184] Algúns dos grupos máis populares neste xénero son Alestorm[180][182] e Swashbuckle.[181]

Glam metal

[editar | editar a fonte]
Poison.
Artigo principal: Glam metal.

O glam metal (tamén chamado hair metal, sleaze metal e en ocasións pop metal)[185] é un subxénero do heavy metal tradicional que incorporou elementos do hard rock e do punk rock,[186] pero engadindo hooks e riffs de guitarra inspirados pola música pop.[185][187] Con orixes nos anos 1980, as cancións deste xénero adoitan conter solos de guitarra[188] e un extensivo uso de harmonías, particularmente nas características cancións denominadas power ballads.[189] Estas cancións foron algunhas das que acadaron un maior éxito comercial no xénero, chegando a unha audiencia maior que o heavy metal tradicional. Os temas das cancións adoitan tratar sobre o amor e a luxuria, habitualmente dirixidas a unha muller en particular, ademais de presentar influencias temáticas herdadas do blues.[190]

Esteticamente o glam metal ten unha forte influencia no glam rock dos anos 1970,[191] adoitando usar peiteados elaborados, maquillaxe e accesorios de roupa rechamantes.[192] Este aspecto visual resultou atractivo para os produtores de televisión da época, en particular para a MTV que comezou as súas emisións coincidindo co aumento de popularidade deste xénero.[193] Algúns dos grupos de glam metal con maior éxito foron Poison,[30] Cinderella[194] e Warrant.[30]

Gothic metal

[editar | editar a fonte]
Cristina Scabbia (Lacuna Coil) e Nell Sigland (Theatre of Tragedy).
Artigo principal: Gothic metal.

O gothic metal (ou goth metal) é un estilo que combina a musicalidade do heavy metal coas atmosferas e ambientacións escuras do gothic rock.[195] A música deste estilo é diversa xa que os grupos clasificados dentro del adoptan a estética gótica a distintos xéneros de heavy metal.[196] As letras dos temas deste estilo adoitan ser melodramáticas, románticas ou tristes, tratando en ocasións temas de fantasía.[197][198]

O estilo orixinouse a comezos dos anos 1990 en Europa evolucionando a partir do death-doom.[199][200] Os primeiros grupos considerados dentro deste estilo son os ingleses Paradise Lost,[201] My Dying Bride[202] e Anathema.[199] Outros grupos pioneiros da mesma época son os estadounidenses Type O Negative,[203] e os suecos Tiamat.[204] Os noruegueses Theatre of Tragedy desenvolveron unha estética denominada "a bela e a besta" que combina voces masculinas agresivas con voces limpas femininas, estilo adoptado tamén por algúns outros grupos posteriores.[205] A mediados dos anos 1990 Moonspell,[206] Theatres des Vampires[207][208] e Cradle of Filth adaptaron a temática e estética gótica ao black metal.[209][210] A finais da década dos anos 1990 fíxose popular unha variante sinfónica do gothic metal, con grupos como Tristania[211] e Within Temptation.[212][213]

A comezos do século XXI o gothic metal comezou a ser máis popular en Europa, particularmente en Finlandia onde grupos como HIM,[214] Lullacry[215] e Poisonblack[216] conseguiron acadar os primeiros postos en listas de vendas. Nos Estados Unidos algunhas bandas como Type O Negative,[203] HIM,[214] Lacuna Coil,[217] Evanescence[218] e Cradle of Filth[219] tamén acadaron un certo éxito comercial.

Grindcore

[editar | editar a fonte]
Napalm Death.
Artigo principal: Grindcore.

O grindcore é un xénero de metal extremo orixinado a comezos e mediados dos anos 1980 que evolucionou como unha fusión de thrash metal e hardcore punk.[220] A instrumentación é a habitual dos xéneros dos que procede, incluíndo guitarras baixo e batería, aínda que é habitual que a estrutura e ton dos temas se vexan alterados considerablemente con respecto aos xéneros dos que procede.[221][222] O estilo vocal deste xénero é extremo, variando dende gritos agudos a voces guturais.[221] As letras das cancións adoitan ser de corte provocativo, cunha gran serie de músicos deste xénero declarando un forte compromiso con causas éticas e políticas da extrema esquerda.[223]

Os comezos da escena do grindcore dependeu das redes internas de intercambio de cintas musicais e producións de tipo "DIY".[223] Os precursores deste xénero máis recoñecidos son os grupos de hardcore punk Siege[224] e o grupo de death metal Repulsion[225], sendo Napalm Death o grupo que popularizou ao que se lle acredita a popularidade acadada por este xénero.[226]. Outros grupos posteriores que acadaron un certo éxito son entre outros os estadounidenses Brujeria[227] e Soilent Green.[228]

Derivados do grindcore

[editar | editar a fonte]

Deathgrind

[editar | editar a fonte]

O deathgrind é un xénero de fusión que combina as características técnicas do death metal coa intensidade e agresividade do grindcore.[229][230] Este xénero da énfase á brutalidade xeral da música e á velocidade, pero mantendo os cambios de tempo bruscos típicos do grindcore.[231] Algúns grupos notables deste xénero son Cattle Decapitation[232] e Misery Index.[233]

Goregrind e Pornogrind

[editar | editar a fonte]

O goregrind é un subxénero musical do grindcore, recoñecido musicalmente por aplicar unha gran distorsión nas voces e empregar a música abrasiva típica do grindcore.[86] Mentres que o grindcore trata temas sociais e políticos, o goregrind trata temas relacionados coa sangue, enfermidades ou accidentes con resultados mortais.[234] Malia o impacto de álbums como Horrified de Repulsion e Ultimo Mondo Cannibale de Impetigo,[223] a orixe deste subxénero atribúese ao grupo británico Carcass que comezou a súa carreira musical a comezos dos anos 1980.[235]

O pornogrind é tamén un subxénero do grindcore con características semellantes ao anterior,[86] pero que neste caso adoita tratar temas sexuais nas cancións.[236][237] Un dos grupos máis destacados deste estilo é Cock and Ball Torture[86][229][234]

Latin metal

[editar | editar a fonte]
Artigo principal: Latin metal.

O latin metal é unha denominación dentro do heavy metal atribuída a aqueles grupos que teñen unha orixe, influencias ou instrumentacións adaptadas dende a música latina, como por exemplo a inclusión de voces en español, instrumentos de percusión latina e ritmos adaptados dente outros xéneros como a salsa. A súa orixe remóntase aos anos 1970 e 1980 en países de Latinoamérica grazas a cada vez maior influencia e popularidade mundial do heavy metal e do rock da época.[238] Nos Estados Unidos comezou a destacar comercialmente a partir dos anos 1990, con diversos selos discográficos buscando beneficiarse da cada vez maior popularidade do pop latino nesa época,[239] coma por exemplo na compilación Metalo do selo Grita! Records, que incluíu temas de Ill Niño e Puya entre outros.[240] Grupos como Sepultura e Soulfly adoitan citarse como predecesores deste estilo.[241] Ill Niño é probablemente o expoñente máis coñecido do xénero, ao acadar certo éxito comercial cos seus dous primeiros álbums e obter unha forte difusión radiofónica en diversas zonas dos Estados Unidos, coma por exemplo na área de San Antonio.[242]

Metalcore

[editar | editar a fonte]
M. Shadows (Avenged Sevenfold) e Winston McCall (Parkway Drive).
Artigo principal: Metalcore.

O metalcore é un xénero de fusión do metal extremo e do hardcore punk. Este xénero presenta unha énfase distintivo no uso de breakdowns, que son pasaxes lentas e intensas que incitan ao baile tipo mosh.[243] As voces no metalcore adoitan ser en forma de gritos e ocasionalmente guturais, aínda que é habitual que grupos máis tardíos do xénero mesturen este tipo de canto con voces limpas.[244] Os riffs pesados de guitarra e a batería de dobre bombo son habituais no xénero, sendo común o uso de guitarras de sete e oito cordas.[245]

Sepultura e Pantera están considerados como os grupos que máis influíron na creación deste xénero.[246][247] Os grupos pioneiros de metalcore como Earth Crisis e Integrity,[248] formados antes dos anos 1990, adoitan describirse como máis próximos ao hardcore, mentres que grupos posteriores como Killswitch Engage,[249] Underoath,[250] Avenged Sevenfold[251] ou Parkway Drive[252] considéranse máis próximos ao heavy metal.[253]

Derivados do metalcore

[editar | editar a fonte]

Mathcore

[editar | editar a fonte]

O mathcore é un estilo do metalcore cunha gran complexidade rítmica e disonancia, chamado así por analoxía co math rock xa que tanto o mathcore como o math rock empregan métricas musicais pouco habituais. Os grupos deste xénero teñen unha relación próxima ao grindcore.[14][254] Algúns dos grupos considerados como pioneiros deste xénero son Converge,[255] Coalesce, Botch[256] e The Dillinger Escape Plan.[257]

Metalcore melódico

[editar | editar a fonte]
Artigo principal: Metalcore melódico.

O metalcore melódico é un estilo do metalcore que combina os sons e características do death metal melódico co hardcore punk e metalcore, ocasionalmente tamén do emo.[21] As grandes influencias dos grupos deste xénero son os riffs de guitarra e estilos musicais dos grupos de death metal melódico suecos como At the Gates, Arch Enemy, In Flames e Soilwork.[258][259] Os grupos deste estilo adoptan un uso maior de melodías instrumentais nos seus temas e un maior uso de voces limpas que o metalcore. As técnicas de guitarra e batería son as típicas do metalcore, incluíndo os habituais breakdowns do xénero.[260][261][262] Algúns grupos deste estilo tamén inclúen solos de guitarra nos seus temas.[263]

Os grupos máis representativos deste estilo son entre outros Trivium,[264][265] All That Remains,[266] Atreyu,[21][258][263] Bullet for My Valentine,[267] Bury Tomorrow,[268] Darkest Hour,[258] Asking Alexandria,[269] As I Lay Dying,[270][271] August Burns Red[272][273][274] e The Devil Wears Prada.[275]

Metal alternativo

[editar | editar a fonte]
Serj Tankian (System of a Down), Chino Moreno (Deftones) e Fred Durst (Limp Bizkit).
Artigo principal: Metal alternativo.

O metal alternativo, tamén coñecido como alt-metal[276] ou hard alternative[277] é un estilo do heavy metal que combina elementos deste con outros adaptados dende o rock alternativo e outros xéneros non asociados directamente co heavy metal.[278][279] Os grupos clasificados neste xénero adoitan caracterizarse por riffs de guitarra pesados, voces melódicas con gritos ocasionais, inclusión de sons e estruturas musicais non convencionais no heavy metal e outro tipo de achegas máis experimentais.[279] O termo comezou a empregarse para cualificar a algúns grupos a finais dos anos 1980[280] e tornouse máis popular durante os anos 1990.[281] Deu lugar a varios subxéneros de seu, incluíndo o rap metal,[279][282] o funk metal[283] e o nu metal.[284] Algúns grupos destacados deste xénero son entre outros System of a Down,[285] Five Finger Death Punch,[286] Mudvayne,[287] Rob Zombie[288] e Sevendust[289]

Derivados do metal alternativo

[editar | editar a fonte]

Funk metal

[editar | editar a fonte]
Artigo principal: Funk metal.

O funk metal é un xénero de fusión que adopta os sons de guitarra e riffs do heavy metal e xúntaos coas liñas de baixo e ritmos sincopados do funk. O xénero evolucionou a finais dos anos 1980 cando grupos como Red Hot Chili Peppers e Fishbone comezaron a practicar este estilo híbrido cunha maior carga de funk que de heavy metal. Grupos posteriores evolucionaron cara a liñas musicais máis achegadas ao metal pero mantendo as liñas de baixo típicas desta fusión.[290]. Algúns exemplos de grupos clasificados neste xénero son Faith No More,[291] Primus,[292][293][294] Bang Tango,[295] Extreme[296] e Mordred.[292]

Nu metal

[editar | editar a fonte]
Artigo principal: Nu metal.

O nu metal é un xénero de fusión que une elementos do metal alternativo e do groove metal con outros como o grunge, a música industrial, o funk e o hip hop. Este estilo é sincopado e baseado en riffs,[297] con influencias rítmicas do groove metal.[284] Algúns grupos deste xénero usan guitarras de sete cordas con tons baixos para resaltar os sons pesados, mentres que os baixos adoitan ser de cinco e seis cordas.[298] As mesas de mesturas, secuenciadores e samplers tamén adoitan incluírse nas composicións e actuacións en directo.[298] Os estilos vocais varían dende o canto melódico e o rapeo ata os gritos e voces guturais. En 1994 Korn foi o primeiro grupo ao que se etiquetou como "nu metal",[299] seguido doutros grupos como Deftones,[300] P.O.D.,[300] Linkin Park,[301] Slipknot,[302] Papa Roach,[303] Kittie.[304] e Disturbed[305]

Rap metal

[editar | editar a fonte]
Artigo principal: Rap metal.

O rap metal é un subxénero do metal alternativo que combina elementos do hip hop con outros do heavy metal. Adoita consistir en riffs de guitarra típicos do heavy metal, elementos do funk metal, voces rapeadas e en ocasións mesas de mesturas.[306] O xénero comezou a popularizarse a finais dos anos 1980 cando Anthrax publicou o seu EP I'm the Man que incorporaba elementos de hip hop na súa música,[307] e cando se uniron posteriormente ao grupo Public Enemy para facer unha nova versión do tema "Bring the Noise" que fusionou o hip hop co thrash metal.[308] Algúns dos grupos máis destacados deste xénero son Rage Against the Machine,[309] Biohazard,[310] Limp Bizkit[311] e Skindred.[312]

Metal cristián

[editar | editar a fonte]
As I Lay Dying.
Demon Hunter.
Artigo principal: Metal cristián.

O metal cristián, tamén denominado nalgúns medios white metal,[313] é unha forma do heavy metal definida habitualmente pola mensaxe das letras dos temas musicais e a afiliación declarada dos membros dos grupos musicais ao cristianismo. A produción desta música adoita facerse e distribuírse a través de estacións de radio e selos discográficos considerados dentro do movemento cristián.[314]

Os grupos de metal cristián atópanse dentro de tódolos subxéneros do heavy metal, tendo a característica común entre eles a temática das letras. As temáticas cristiás e relixiosas adoitan mesturarse coas temáticas habituais de cada un dos xéneros nos que se encadran os grupos. Algúns estudos argumentan que a subcultura do metal cristián fornece aos seus membros unha forma alternativa de profesar a súa relixión, ofrecéndolles unha alternativa diferente ao heavy metal máis tradicional con mensaxes máis escuros ou negativos.[314]

O metal cristián xurdiu a finais dos anos 1970 como forma de evanxelización da escena musical do heavy metal,[315] con grupos pioneiros como os estadounidenses Resurrection Band e Petra e os suecos Jerusalem. Nos anos 1980 o grupo estadounidense Stryper acadou un éxito considerable, seguidos dos tamén estadounidenses Tourniquet e os australianos Mortification nos anos 1990. O grupo de rap metal P.O.D. e os grupos de metalcore Underoath, Demon Hunter, As I Lay Dying e Norma Jean atraeron a atención dos medios principais cara este movemento na primeira década do século XXI, acadando posicións notables na lista Billboard 200.[316][317]

Unblack metal

[editar | editar a fonte]
Artigo principal: Unblack metal.

O unblack metal, tamén chamado black metal cristián, é un subxénero do heavy metal que segue o estilo do black metal pero no que os músicos fan promoción do cristianismo por medio das súas letras e a súa imaxinería.[318] Os grupos deste xénero resultan controvertidos de cara aos afeccionados do black metal máis tradicional, debido ao posicionamento anti-cristián dos grupos pioneiros do xénero. Os medios tamén teñen suxerido que o cristianismo contradí a natureza escura do black metal e os ideais individualistas e misantrópicos de moitos dos grupos dese xénero.[319][320]

O comezo exacto deste estilo está en disputa. O grupo australiano Horde co seu álbum de 1994 titulado Hellig Usvart deu a coñecer o concepto deste estilo e o termo holy unblack metal de cara aos medios,[321] mentres que o grupo noruegués Antestor adoptou o estilo unblack metal no seu álbum de 1994 Martyrium.[322] Outros exemplos de grupos deste xénero son Crimson Moonlight,[323] Admonish[324] e Frosthardr.[29]

Metal extremo

[editar | editar a fonte]

O metal extremo é unha denominación que abrangue unha serie de subxéneros do heavy metal relacionados entre si, orixinarios de comezos dos anos 1980 e caracterizados por un son e estilo máis duros e underground que o heavy metal máis tradicional. Os xéneros que adoitan incluírse nesta denominación son entre outros o black metal, death metal, doom metal, thrash metal, e en ocasións o speed metal.[325]

Metal industrial

[editar | editar a fonte]
Marilyn Manson.
Artigo principal: Metal industrial.

O metal industrial combina o heavy metal e a música industrial,[326] con elementos adicionais do thrash metal ou do hardcore punk, sendo habituais os riffs de guitarra repetitivos, o uso de samplers, sintetizadores e secuenciadores, e as voces distorsionadas.[327] O metal industrial comezou a desenvolverse a finais dos anos 1980, cando algúns grupos comezaron a fusionar a música industrial e o heavy metal nun só xénero.[328] O metal industrial tivo éxito comercial a comezos dos anos 1990, particularmente en Norteamérica,[329] pero comezou a perder popularidade na segunda metade dos anos 1990.[330] Algúns dos grupos máis representativos deste xénero son Ministry,[331] Nine Inch Nails,[332] KMFDM,[328] Fear Factory,[333] Marilyn Manson[328] e Godflesh.[334]

Metal neoclásico

[editar | editar a fonte]
Artigo principal: Metal neoclásico.

O metal neoclásico é un subxénero do heavy metal que presenta unha grande influencia da música clásica, con acordes de guitarra moi técnicos,[335] e adaptacións de estruturas e harmonías inspiradas na música clásica. Ritchie Blackmore está considerado como o pioneiro deste estilo, e posteriormente Yngwie Malmsteen converteuse nun dos músicos máis notables en contribuír ao seu desenvolvemento.[335][336] Outros músicos notables considerados dentro deste xénero son Jason Becker, Tony MacAlpine, Vinnie Moore, Stéphan Forté e Timo Tolkki.[335]

Metal progresivo

[editar | editar a fonte]
John Petrucci (Dream Theater) e Mårten Hagström (Meshuggah).
Artigo principal: Metal progresivo.

O metal progresivo orixinouse no Reino Unido e nos Estados Unidos a finais dos anos 1970s. O xénero une elementos do heavy metal e do rock progresivo, tomando a agresión e os sons de guitarra amplificados típicos do primeiro pero coas composicións máis experimentais e complexas deste último.[337] A diferenza do avant-garde metal, a experimentación no metal progresivo fai énfase na complexidade técnica e teórica da música, con ritmos complexos e estruturas pouco habituais, pero usando a instrumentación tradicional do heavy metal.[338]

O xénero comezou a popularizarse a finais dos anos 1980, mais non foi ata os anos 1990 que acadou éxito comercial,[337] con grupos como Dream Theater,[337] Queensrÿche,[339] Tool[340] e Fates Warning.[341]

Derivados do metal progresivo

[editar | editar a fonte]

Djent

[editar | editar a fonte]
Artigo principal: Djent.

O djent ou djent metal[342] é un xénero que xurdiu como unha derivación do metal progresivo.[343][344] O termo "djent" é unha onomatopea dun acorde de guitarra distorsionado de tipo palm mute, e adoita aplicarse á música que emprega este tipo de son, ó son en si mesmo ou á escena particular do xénero.[345] Este estilo caracterízase por incluír este tipo de acordes xunto con solos de guitarra[343] e unha gran complexidade rítmica.[346] Algúns dos grupos considerados como pioneiros deste estilo son Meshuggah,[345] Periphery,[347] Animals As Leaders,[344] e TesseracT.[346]

Metal sinfónico

[editar | editar a fonte]
Simone Simons (Epica).
Artigo principal: Metal sinfónico.

O metal sinfónico é un subxénero do heavy metal que combina as súas características con diversos elementos da música clásica, como por exemplo instrumentos sinfónicos e coros. Os teclados típicos do power metal tamén adoitan estar presentes neste xénero. Os grupos de metal sinfónico teñen habitualmente vocalistas femininas adestradas no canto, o que deu lugar ao alcume opera metal, e tamén é común que estes grupos inclúan un segundo vocalista, habitualmente masculino, cantando con voz gutural, característica máis típica do gothic metal.[348][349]

Os grupos máis prominentes deste xénero son os fineses Nightwish,[350] os suecos Therion[351] e os neerlandeses Epica.[352][353] Moitos outros grupos deste xénero acadaron unha gran popularidade a comezos e mediados dos anos 2000, como por exemplo After Forever,[354] Delain,[355] Leaves' Eyes,[356] Xandria[357] e Edenbridge.[358]

Neue Deutsche Härte

[editar | editar a fonte]
Rammstein.
Artigo principal: Neue Deutsche Härte.

Neue Deutsche Härte é a denominación para describir o estilo musical orixinado a mediados dos anos 1990 en Alemaña que combina metal alternativo e groove metal con elementos da música industrial, electrónica e techno. As letras adoitan estar en alemán e usa a instrumentación típica do heavy metal (guitarra, baixo, batería e voces) engadindo instrumentos de teclado, sintetizadores e samplers. As letras e voces adoitan ser limpas e graves, facendo uso estendido de certas sílabas e letras como a vibrante alveolar múltiple e a vibrante múltiple uvular.[359] O grupo con máis éxito deste estilo é Rammstein,[360][361] xunto a outros como Oomph!,[362] Stahlhammer,[363] e Megaherz.[364]

Power metal

[editar | editar a fonte]
Artigo principal: Power metal.
Hansi Kursch (Blind Guardian).

O power metal é un xénero que combina as características do heavy metal tradicional con outras do speed metal, habitualmente engadindo un contexto sinfónico. Polo xeral caracterízase por un son inspirador, contrastando coa dureza e disonancia prevalente noutros estilos como o doom metal ou o death metal. Os grupos deste xénero adoitan tocar cancións que asemellan himnos, destacando os coros e temáticas de fantasía que crean un son teatral e dramático.[365][366]

O termo comezou a aplicarse a mediados dos anos 1980[367] principalmente para cualificar a dous movementos musicais. O primeiro deles xurdiu en Norteamérica, cun son máis duro e semellante ao speed metal, e o segundo posterior que se popularizou en Europa, Suramérica e o Xapón, cun son máis lixeiro e melódico.[366] Algúns exemplos de grupos de power metal destacados son Blind Guardian,[368] Helloween,[369] DragonForce,[370] Sonata Arctica,[371] Angra,[372] Sabaton,[373] Stratovarius,[374] Kamelot[375] e HammerFall.[376]

Speed metal

[editar | editar a fonte]
Artigo principal: Speed metal.

O speed metal orixinouse a finais dos anos 1970 e comezos dos 1980 a partir do movemento chamado New Wave of British Heavy Metal, e está considerado o proxenitor musical directo do thrash metal.[377] Este xénero incrementou os tempos e ritmos usados polos primeiros grupos do heavy metal máis tradicional, pero mantendo os tipos melódicos. Influenciado polo hardcore punk, o speed metal é un xénero musical moi rápido e cun gran requirimento técnico na súa execución.[377] Algúns exemplos de grupos clasificados neste xénero son Venom,[378] Motörhead[379] e Accept.[380]

Stoner metal

[editar | editar a fonte]
Artigo principal: Stoner metal.

O stoner metal ou stoner rock adoita ter un tempo lento, empregando tons baixos e predominando o son de baixo.[381] Combina elementos do rock psicodélico, do blues-rock e do doom metal, con voces habitualmente melódicas e unha produción de tipo "retro".[382] Xurdiu a comezos dos anos 1990, sendo os grupos estadounidenses Kyuss e Sleep os considerados como pioneiros deste xénero.[383][384]

Scott Ian (Anthrax), James Hetfield (Metallica) e Slayer.

Thrash metal

[editar | editar a fonte]
Artigo principal: Thrash metal.

O thrash metal é un subxénero extremo do heavy metal caracterizado polo seu rápido tempo e agresividade musical. Os temas deste xénero adoitan empregar ritmos rápidos e riffs de guitarra de rexistros baixos acompañados de guitarras solistas tocadas coa técnica shredding.[385] As letras dos temas adoitan tratar sobre problemas sociais e tamén é habitual o reproche das elites sociais, empregando unha linguaxe directa e de denuncia.[386]

O xénero evolucionou a comezos dos anos 1980 ao combinarse os ritmos rápidos de batería e a actitude do hardcore punk coas técnicas de batería e guitarra do New Wave of British Heavy Metal.[387] Xurdiu en parte como reacción do glam metal, xénero máis convencional e aceptado polos medios e de carácter menos agresivo que xurdiu na mesma época.[388] O thrash metal serviría posteriormente de inspiración para outros subxéneros de metal extremo como o death metal e o black metal.[389]

Catro grupos estadounidenses, Anthrax, Megadeth, Metallica e Slayer, están considerados como os pioneiros do xénero e os que lle deron máis popularidade, denominados polos medios o "Big Four".[390][391] En Europa, Sodom, Kreator, Destruction, e Tankard tamén formaron o que os medios denominaron o "Big Teutonic Four".[392]

Derivados do thrash metal

[editar | editar a fonte]

Crossover thrash

[editar | editar a fonte]

O crossover thrash, tamén chamado simplemente "crossover",[393] é un estilo de thrash metal que inclúe máis elementos do hardcore punk que o thrash metal estándar e caracterízase por incluír gran cantidade de riffs moi rápidos e repetitivos. Este estilo adoita considerarse igual ao thrashcore, con máis influencia do punk ca este.[394][395][396] Algúns dos grupos máis destacados deste xénero son Corrosion of Conformity,[397] Dirty Rotten Imbeciles,[398] Stormtroopers of Death,[399] Suicidal Tendencies[400] e Agnostic Front.[395]

Groove metal

[editar | editar a fonte]

O groove metal é un subxénero do heavy metal que emprega a intensidade e calidades de son do thrash metal pero nun tempo medio con ocasionais incursións en tempos máis rápidos.[401] Este estilo asóciase a grupos como Pantera,[402] Exhorder,[403] Lamb of God,[404] Sepultura,[405] Soulfly,[406] Gojira,[407] Throwdown,[408] e Machine Head.[409]

Notas

[editar | editar a fonte]
Todas as referencias en inglés agás cando se indique o contrario
  1. ↑ Christe 2010, p. 91
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Bowar, Chad. "What Is Heavy Metal?". About.com. Arquivado dende o orixinal o 05 de febreiro de 2006. Consultado o 8 de abril de 2008. 
  3. ↑ Assayas, Michka (2002). Dictionnaire du Rock de A à L. Robert Lafond. pp. 776–777. ISBN 9782221912607. 
  4. ↑ Shuker, Roy (2012). Understanding Popular Music Culture. Routledge. p. 127. ISBN 9781136744730. 
  5. ↑ Phillips, William; Cogan, Brian (2009). Encyclopedia of Heavy Metal Music. ABC-CLIO. p. 4. ISBN 9780313348013. 
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 Freeborn, Robert (2010). "A selective discography of scandinavian heavy metal music". Quarterly Journal of the Music Library Association 66 (4): 840–850. Arquivado dende o orixinal o 17 de novembro de 2015. Consultado o 16 de novembro de 2015. 
  7. ↑ Wagner 2010, p. 124
  8. ↑ Walschots, Natalie Zina (17 de xuño de 2014). "Boris - Noise review". Exclaim!. Consultado o 17 de novembro de 2014. 
  9. ↑ Cummins, Johnson (1 de marzo de 2012). "Album of the Week". Montreal Mirror. Arquivado dende o orixinal o 04 de abril de 2012. Consultado o 22 de marzo de 2012. 
  10. ↑ Wagner 2010, p. 308
  11. ↑ Guyre, Jen (8 de febreiro de 2008). "Exclusive: Neurosis Q&A". Rhapsody. Arquivado dende o orixinal o 11 de decembro de 2011. Consultado o 30 de marzo de 2012. 
  12. ↑ Yuan, Henry (17 de abril de 2010). "Sunn O))) to Curate Roadburn Festival 2011". Revolver. Consultado o 7 de agosto de 2011. 
  13. ↑ Deiterman, Corey (28 de xullo de 2015). "Faith No More is Back...Could Mr. Bungle Be Next?". Houston Press. Arquivado dende o orixinal o 18 de novembro de 2018. Consultado o 10 de outubro de 2015. 
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 Kahn-Harris 2007, p. 4
  15. ↑ Campion, Chris (20 de febreiro de 2005). "In the Face of Death". The Guardian. 
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 16,3 Kalis, Quentin (31 de agosto de 2004). "Black Metal: A Brief Guide". Chronicles of Chaos. Arquivado dende o orixinal o 24 de agosto de 2011. Consultado o 4 de setembro de 2012. 
  17. ↑ Kahn-Harris 2007, p. 32
  18. ↑ Wallach, Berger & Greene 2011, pp. 180-200
  19. ↑ Bennett, Andy; Waksman, Steve (2015). The SAGE Handbook of Popular Music. SAGE. p. 458. ISBN 9781473914407. 
  20. ↑ Buchanan, Ian; Swiboda, Marcel (2004). Deleuze and Music. Edinburgh University Press. p. 107. ISBN 9780748618699. 
  21. ↑ 21,0 21,1 21,2 Lee, Cosmo; Voegtlin, Stewart (9 de xaneiro de 2006). "Into the void: Stylus Magazine's Beginner's Guide to Metal". Stylus Magazine. Arquivado dende o orixinal o 09 de setembro de 2006. Consultado o 13 de novembro de 2015. 
  22. ↑ 22,0 22,1 22,2 22,3 22,4 22,5 Dunn, Sam (2005). Metal: A Headbanger's Journey (Filme). Seville Pictures. 
  23. ↑ Olson 2008, p. 18
  24. ↑ Sharpe-Young, Garry. "Mercyful Fate - Biography". MusicMight. Arquivado dende o orixinal o 20 de setembro de 2012. Consultado o 8 de decembro de 2009. 
  25. ↑ Doran, John (10 de abril de 2014). ""It's Not Easy Listening": Thirty Years Of Pure Fucking Mayhem". The Quietus. 
  26. ↑ 26,0 26,1 26,2 26,3 Kristiansen, Jon. "The Saga of True Norwegian Black Metal". Vice. Arquivado dende o orixinal o 20 de novembro de 2008. Consultado o 13 de novembro de 2015. 
  27. ↑ Serba, John. "Immortal". AllMusic. Consultado o 18 de xullo de 2011. 
  28. ↑ Debub, Bill (2007). Black Metal: A Documentary (Filme). Bill Zebub Productions. 
  29. ↑ 29,0 29,1 29,2 Dome, Michael (2007). Murder Music: Black Metal (Filme). Rockworld TV. 
  30. ↑ 30,0 30,1 30,2 Hutcherson, Ben; Haenfler, Ross (2010). Denzin, Norman K., ed. "Musical genre as a gendered process: Authenticity in extreme metal". Studies in Symbolic Interaction (Emerald Group Publishing Limited) 35: 101–121. ISBN 978-0-85724-362-1. ISSN 0163-2396. doi:10.1108/S0163-2396(2010)0000035010. 
  31. ↑ McIver, Joel (2009). Justice for All - The Truth About Metallica. Omnibus Press. ISBN 9780857120090. 
  32. ↑ Olson 2008, p. 7
  33. ↑ Michael, Moynihan; Søderlind, Didrik (2003) [1998]. Lords of Chaos: The Bloody Rise of the Satanic Metal Underground. Los Angeles: Feral House. p. 313. ISBN 0-922915-94-6. OCLC 63047807. 
  34. ↑ "Symphonic Black Metal". AllMusic. Consultado o 2 de setembro de 2012. 
  35. ↑ Hill, Rosemary; Spracklen, Karl, eds. (2010). Heavy Fundametalisms: Music, Metal and Politics (PDF). Inter-Disciplinary Press. p. 34. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 28 de outubro de 2014. Consultado o 13 de novembro de 2015. 
  36. ↑ Patterson 2013, pp. 239,297,394,459
  37. ↑ Mudrian, Albert (2009). Precious Metal: Decibel Presents the Stories Behind 25 Extreme Metal Masterpieces. Da Capo Press. p. 289. ISBN 9780306818066. 
  38. ↑ Patterson 2013, p. 408
  39. ↑ Serba, John. "Death Cult Armageddon - Dimmu Borgir". AllMusic. Consultado o 2 de setembro de 2012. 
  40. ↑ Jurek, Thom. "In Sorte Diaboli - Dimmu Borgir". AllMusic. Consultado o 2 de setembro de 2012. 
  41. ↑ Walschots, Natalie Zina (26 de febreiro de 2014). "Blackgaze". Exclaim.ca. Consultado o 6 de outubro de 2015. 
  42. ↑ Howells, Tom (5 de outubro de 2015). "Blackgaze: meet the bands taking black metal out of the shadows". The Guardian. Consultado o 6 de outubro de 2015. 
  43. ↑ Nelson, Michael (3 de xaneiro de 2014). "Deconstructing: Alcest’s Shelter And Metal In A Post-Deafheaven World". Stereogum. Consultado o 6 de outubro de 2015. 
  44. ↑ Stosuy, Brandon (11 de xuño de 2013). "Deafheaven: Sunbather". Pitchfork. Consultado o 6 de outubro de 2015. 
  45. ↑ Jonsson, Johannes (13 de novembro de 2011). "VARDOGER - Whitefrozen". Metal For Jesus!. Consultado o 5 de agosto de 2015. 
  46. ↑ Lee, Cosmo (8 de novembro de 2006). "Amon Amarth - With Oden on Our Side". Stylus Magazine. Arquivado dende o orixinal o 04 de marzo de 2016. Consultado o 5 de agosto de 2015. 
  47. ↑ Weinstein, Deena; Weston, Donna; Bennet, Andy (2014). Pop Pagans: Paganism and Popular Music. Londres: Routledge. p. 60. ISBN 9781317546658. 
  48. ↑ 48,0 48,1 Trafford & Pluskowski 2007, p. 63
  49. ↑ Manea, Irina-Maria (16 de abril de 2015). "Primal Roots: Ancestry and Race in Extreme Music Discourses". Proceedings of IAC-SSaH 2015: International Academic Conference on Social Sciences and Humanities in Prague 2015 (Czech Institute of Academic Education): 185–193. ISBN 9788090579125. 
  50. ↑ Rivadavia, Eduardo. "Blood Fire Death". AllMusic. Consultado o 27 de marzo de 2008. 
  51. ↑ Rivadavia, Eduardo. "Eld". AllMusic. Consultado o 21 de agosto de 2015. 
  52. ↑ Sharpe-Young, Garry; Skogen, Espen; Born, R. "Enslaved". MusicMight. Arquivado dende o orixinal o 09 de xuño de 2009. Consultado o 5 de maio de 2015. 
  53. ↑ Huey, Steve. "Burzum". AllMusic. Consultado o 27 de marzo de 2008. 
  54. ↑ Huey, Steve. "Mortiis". AllMusic. Consultado o 27 de marzo de 2008. 
  55. ↑ Trafford & Pluskowski 2007, p. 65
  56. ↑ Müller, Robert (2011). "Das Phantom mit dem Hörnerhelm". Metal Hammer (en alemán): 38. Consultado o 12 de maio de 2015. 
  57. ↑ DaRonco, Mike. "Einherjer". AllMusic. Consultado o 21 de agosto de 2015. 
  58. ↑ Hoad, Catherine (2013). Wilson, Oli; Attfield, Sarah, eds. "'Hold the Heathen Hammer High': Viking Metal from the Local to the Global". Shifting Sounds: Musical Flow - A Collection of Papers from the 2012 IASPM Australia/New Zealand Conference (Dunedin: International Association for the Study of Popular Music): 62–70. ISBN 9780975774793. 
  59. ↑ "Helheim". Laut.de (en alemán). Consultado o 21 de agosto de 2015. 
  60. ↑ Heesch, Florian (2010). "'Metal for Nordic Men': Amon Amarth's Representations of Vikings" (PDF). The Metal Void: 71–80. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 28 de outubro de 2014. Consultado o 21 de agosto de 2015. 
  61. ↑ 61,0 61,1 61,2 61,3 Müller, Robert (1 de novembro de 2011). "Wollt Ihr den ewigen Krieg?". Metal Hammer (en alemán). 
  62. ↑ 62,0 62,1 62,2 62,3 62,4 62,5 Mühlmann, Wolf-Rüdiger. "War Black Metal: Die Extremsten der Extremen. Was bleibt, ist Schutt und Asche". Rock Hard (en alemán) (279): 71–73. 
  63. ↑ 63,0 63,1 Mühlmann, Wolf-Rüdiger (2012). "SARCOFAGO. I.N.R.I.". Rock Hard (en alemán) (304): 73. 
  64. ↑ 64,0 64,1 Mühlmann, Wolf-Rüdiger (2012). "Impaled Nazarene. Tol Cormpt Norz Norz Norz". Rock Hard (en alemán) (307): 77. 
  65. ↑ Ekeroth 2008, p. 359
  66. ↑ Christe 2010, p. 281
  67. ↑ 67,0 67,1 67,2 67,3 Von Havoc, Felix (1 de xaneiro de 1984). "Rise of Crust". Profane Existence. Arquivado dende o orixinal o 17 de abril de 2012. Consultado o 16 de xuño de 2008. 
  68. ↑ Glasper 2009, p. 185
  69. ↑ Glasper, Ian (2006). "Amebix". The Day the Country Died: A History of Anarcho Punk 1980 to 1984. Cherry Red Books. pp. 198–201. ISBN 1-901447-70-7. 
  70. ↑ 70,0 70,1 Purcell 2003, p. 9
  71. ↑ Kahn-Harris 2007, p. 32
  72. ↑ Marsicano, D. "Melodic Death Metal". About.com. Arquivado dende o orixinal o 22 de marzo de 2022. Consultado o 27 de outubro de 2010. 
  73. ↑ Meeker, Jared (2014). Shredding Death Metal Guitar: Extreme Technique Meets Metal Guitar. Alfred Publishing Company. ISBN 9780739095393. 
  74. ↑ Sharpe-Young, Garry (2008). Death Metal. Zonda Books Limited. ISBN 9780958268448. 
  75. ↑ Moynihan, Michael; Søderlind, Dirik (1998). Lords of Chaos (2ª ed.). Feral House. p. 27. ISBN 0-922915-94-6. 
  76. ↑ Purcell 2003, p. 39-42
  77. ↑ McIver 2000, p. 14
  78. ↑ McIver 2000, p. 55
  79. ↑ McIver 2000, p. 100
  80. ↑ Rivadavia, Eduardo. "Possessed Biography". AllMusic. Consultado o 13 de agosto de 2008. 
  81. ↑ Renda, Patricia (1999). "Chuck Schuldiner: The pain of a genius". Metal Rules. Consultado o 14 de febreiro de 2014. 
  82. ↑ Birchmeier, Jason. "Obituary - Biography". AllMusic. Consultado o 4 de abril de 2015. 
  83. ↑ "Autopsy's Chris Reifert Comments On First New Material In 15 Years - Blabbermouth.net". BLABBERMOUTH.NET. Arquivado dende o orixinal o 07 de setembro de 2012. Consultado o 16 de novembro de 2015. 
  84. ↑ Prato, Greg. "Morbid Angel Biography". AllMusic. Consultado o 13 de agosto de 2008. 
  85. ↑ Heeg, Robert (1993). "Is Metal Still Alive?". WATT. Consultado o 13 de agosto de 2008. 
  86. ↑ 86,0 86,1 86,2 86,3 Purcell 2003, p. 24
  87. ↑ 87,0 87,1 Marsicano, Dan. "What is Melodic Death Metal". About.com. Arquivado dende o orixinal o 22 de marzo de 2022. Consultado o 26 de febreiro de 2011. 
  88. ↑ Sharpe-Young 2007, p. 162
  89. ↑ Bowar, Chad. "Carcass". About.com. Arquivado dende o orixinal o 07 de xullo de 2011. Consultado o 27 de febreiro de 2011. 
  90. ↑ "Can You Feel The Forceps: Carcass, Surgical Steel And Heartwork Revisited". The Quietus. 16 de setembro de 2013. Consultado o 27 de outubro de 2015. 
  91. ↑ McIver 2008, p. 122
  92. ↑ Ramanand, Liz (28 de febreiro de 2014). "Amon Amarth Drummer Fredrik Andersson Talks ‘Deceiver of the Gods,’ Longevity + More". Loudwire. Consultado o 17 de outubro de 2014. 
  93. ↑ Huey, Steve. "Soilwork - Biography". Allmusic. Consultado o 12 de novembro de 2015. 
  94. ↑ Law, Sam (17 de xaneiro de 2015). "Kreator plus: Arch Enemy, Shining, Marty Friedman". Kerrang! (1551): 50. 
  95. ↑ Simms, Kelley. "Obscura Interview". About.com. Arquivado dende o orixinal o 05 de novembro de 2013. Consultado o 20 de xuño de 2012. 
  96. ↑ Freeman, Phil. "The Man-Machine Will Rock You: The Existential Paradox of Technical Death Metal". The High Hat. Arquivado dende o orixinal o 21 de xuño de 2012. Consultado o 15 de agosto de 2009. 
  97. ↑ Badin, O (2006). "Death Metal: The DM Top 40". Terrorizer (151): 53. 
  98. ↑ Oz, Diamond (14 de decembro de 2014). "Sunday Old School: Nocturnus". Metal Underground. 
  99. ↑ Freeman, Phil. "Resurrection Macabre review". Allmusic. Consultado o 15 de agosto de 2009. 
  100. ↑ Lee, Cosmo (14 de marzo de 2007). "Phazm - Antebellum Death ‘n’ Roll". Stylus. Arquivado dende o orixinal o 17 de xuño de 2008. Consultado o 18 de xullo de 2008. 
  101. ↑ 101,0 101,1 Huey, Steve. "Gorefest - Biography". Allmusic. Consultado o 15 de febreiro de 2008. 
  102. ↑ Ekeroth 2008, p. 264
  103. ↑ "Deuteronomium". White Throne Metal Reviews. Consultado o 12 de novembro de 2015. 
  104. ↑ Henderson, Alex. "Desolation of Eden". AllMusic. Consultado o 26 de xuño de 2015. 
  105. ↑ Rivadavia, Eduardo. "Heaven Shall Burn". AllMusic. Consultado o 25 de marzo de 2011. 
  106. ↑ Henderson, Alex. "Burning Skies". AllMusic. Consultado o 25 de marzo de 2011. 
  107. ↑ 107,0 107,1 Gorania, Jay H. "Despised Icon - 'Day Of Mourning'". About.com. Arquivado dende o orixinal o 27 de setembro de 2009. Consultado o 25 de marzo de 2011. 
  108. ↑ 108,0 108,1 Lee, Cosmo. "Job for a Cowboy - Doom". AllMusic. Consultado o 25 de marzo de 2011. 
  109. ↑ Marsicano, Dan. "Rose Funeral - 'The Resting Sonata'". About.com. Arquivado dende o orixinal o 14 de marzo de 2012. Consultado o 25 de marzo de 2011. 
  110. ↑ 110,0 110,1 "CD Review: CARNIFEX Until I Feel Nothing". Metal Injection. 27 de outubro de 2011. 
  111. ↑ True, Chris. "Suicide Silence". Allmusic. Consultado o 6 de abril de 2009. 
  112. ↑ Monger, James. "This Is Exile – Whitechapel". Allmusic. Consultado o 1 de maio de 2015. 
  113. ↑ 113,0 113,1 "Doom metal". AllMusic. Arquivado dende o orixinal o 20 de decembro de 2010. Consultado o 21 de xullo de 2008. 
  114. ↑ "Sunday Old School: Pagan Altar". Metalunderground.com. Consultado o 18 de novembro de 2015. 
  115. ↑ "MERCYFUL FATE And WITCHFINDER GENERAL Albums Remembered In New Ebooks". BLABBERMOUTH.NET. 11 de xuño de 2013. Consultado o 18 de novembro de 2015. 
  116. ↑ "Dark star: how doom metal pioneers Bobby Liebling and Pentagram got one last chance". South China Morning Post. Consultado o 18 de novembro de 2015. 
  117. ↑ "Pentagram's Victor Griffin: Commandeering the Low Road". PremierGuitar. Consultado o 18 de novembro de 2015. 
  118. ↑ "SAINT VITUS Singer WINO Is 'Engaged In Treatment' For Dependency That Has Become Detrimental To His Health". BLABBERMOUTH.NET. 18 de novembro de 2014. Consultado o 18 de novembro de 2015. 
  119. ↑ "CANDLEMASS To Celebrate 30th Anniversary With Brand New EP". BLABBERMOUTH.NET. 2 de outubro de 2015. Consultado o 18 de novembro de 2015. 
  120. ↑ Bush, John. "Count Raven". AllMusic. Consultado o 10 de outubro de 2011. 
  121. ↑ 121,0 121,1 "Doom Metal Special: Doom/Death". Terrorizer (Dark Arts Ltd.) (142). 
  122. ↑ 122,0 122,1 122,2 122,3 Purcell 2003, p. 23
  123. ↑ "Autopsy's Chris Reifert Comments On First New Material In 15 Years - Blabbermouth.net". BLABBERMOUTH.NET. 5 de febreiro de 2009. Arquivado dende o orixinal o 07 de setembro de 2012. Consultado o 16 de novembro de 2015. 
  124. ↑ Bukszpan 2003, p. 168
  125. ↑ Stosuy, Brandon (19 de agosto de 2005). "Heavy Metal: It's Alive and Flourishing". Slate. Consultado o 22 de agosto de 2008. 
  126. ↑ 126,0 126,1 126,2 126,3 Wray, John (28 de maio de 2006). "Heady Metal". New York Times. Consultado o 18 de agosto de 2008. 
  127. ↑ Tumlir, Jan (2006). "Primal dirge". Artforum. 
  128. ↑ Jackowiak, Jason (14 de setembro de 2005). "Hex: Or Printing in the Infernal Method". Splendid. 
  129. ↑ Minton, James; Kelly, Kim; Selby, Jenn (2009). "Filth Parade". Terrorizer (188): 56. 
  130. ↑ Montoro, Philip (5 de xuño de 2013). "Founders Doom: An imperial IPA gets even heavier". Chicago Reader. Consultado o 18 de novembro de 2015. 
  131. ↑ "“Art Noir Extreme” to go down in Brooklyn next month (Archgoat, Evoken, Pseudogod & more)". NextMosh.com. Arquivado dende o orixinal o 19 de outubro de 2015. Consultado o 18 de novembro de 2015. 
  132. ↑ "Top 5 Funeral Doom Songs". Decibel Magazine. Consultado o 18 de novembro de 2015. 
  133. ↑ "Finnish Funeral Doom Icons Skepticism's New Album, 'Ordeal,' Is a Triumph of Gloom". NOISEY. Consultado o 18 de novembro de 2015. 
  134. ↑ "Supersonic Festival presents – Corrupted, Thorr’s Hammer and The Accused in London". Rarely Unable. Arquivado dende o orixinal o 18 de novembro de 2015. Consultado o 18 de novembro de 2015. 
  135. ↑ 135,0 135,1 Huey, Steve. "Eyehategod". Allmusic. Consultado o 21 de xullo de 2008. 
  136. ↑ 136,0 136,1 Huey, Steve. "Crowbar". Allmusic. Consultado o 21 de xullo de 2008. 
  137. ↑ 137,0 137,1 York, William. "Buzzov*en". Allmusic. Consultado o 21 de xullo de 2008. 
  138. ↑ "Doom metal". Allmusic. Arquivado dende o orixinal o 20 de decembro de 2010. Consultado o 21 de xullo de 2008. 
  139. ↑ York, William. "Acid Bath". Allmusic. Consultado o 21 de xullo de 2008. 
  140. ↑ 140,0 140,1 Bowar, Chad. "Folk Metal Artists". About.com. Arquivado dende o orixinal o 17 de novembro de 2015. Consultado o 24 de marzo de 2008. 
  141. ↑ Lehtinen, Arto. "Interview with Jonne Järvelä of Korpiklaani". Metal-rules.com. Consultado o 15 de marzo de 2008. 
  142. ↑ Bush, John. "AMG Skyclad". AllMusic. Consultado o 10 de marzo de 2008. 
  143. ↑ Sharpe-Young, Garry. "Tuatha de Danann". MusicMight. Arquivado dende o orixinal o 27 de setembro de 2012. Consultado o 13 de decembro de 2008. 
  144. ↑ Dujardin, Audrey. "Interview with Markus Toivonen and Petri Lindroos of Ensiferum". Tartareandesire.com. Arquivado dende o orixinal o 13 de novembro de 2007. Consultado o 20 de marzo de 2008. 
  145. ↑ Fisher, Mark. "Interview with Carmen Espanæs of Midnattsol". Musicaldiscoveries.com. Consultado o 13 de marzo de 2008. 
  146. ↑ Stefanis, John. "Interview with Keith Fay of Cruachan". Getreadytorock.com. Arquivado dende o orixinal o 04 de marzo de 2008. Consultado o 20 de febreiro de 2008. 
  147. ↑ 147,0 147,1 Bolther, Giancarlo. "Interview with Keith Fay of Cruachan". Rock-impressions.com. Consultado o 10 de marzo de 2008. 
  148. ↑ 148,0 148,1 Dieters, Frank. "Interview with Chrigel Glanzmann of Eluveitie". Lordsofmetal.nl. Arquivado dende o orixinal o 12 de xaneiro de 2013. Consultado o 20 de marzo de 2008. 
  149. ↑ Sharpe-Young, Garry. "Skyclad". MusicMight. Arquivado dende o orixinal o 18 de setembro de 2009. Consultado o 13 de decembro de 2008. 
  150. ↑ Boylin, Alex. "Skyclad Biography". Metalstorm.ee. Consultado o 10 de marzo de 2008. 
  151. ↑ O'Neill, Wade. "Skyclad". Metaleater.com. Arquivado dende o orixinal o 12 de xaneiro de 2008. Consultado o 10 de marzo de 2008. 
  152. ↑ Bowar, Chad. "Under Satanae Review". About.com. Arquivado dende o orixinal o 08 de maio de 2012. Consultado o 13 de marzo de 2008. 
  153. ↑ Begrand, Adrien. "Far From the Sun Review". PopMatters. Arquivado dende o orixinal o 03 de febreiro de 2012. Consultado o 10 de marzo de 2008. 
  154. ↑ 154,0 154,1 Rivadavia, Eduardo. "Cruachan". AllMusic. Consultado o 10 de marzo de 2008. 
  155. ↑ 155,0 155,1 von Viereck, Matthias (12 de novembro de 2007). "Modern Minstrels: Medieval Rock on the Rise". Goethe-Institut. Arquivado dende o orixinal o 16 de marzo de 2008. Consultado o 10 de marzo de 2008. 
  156. ↑ Sharpe-Young, Garry. "Finntroll". MusicMight. Arquivado dende o orixinal o 28 de xullo de 2009. Consultado o 2008-12-13. 
  157. ↑ Rivadavia, Eduardo. "AMG Ensiferum". AllMusic. Consultado o 16 de marzo de 2008. 
  158. ↑ Sharpe-Young, Garry. "Korpiklaani". MusicMight. Arquivado dende o orixinal o 29 de agosto de 2009. Consultado o 13 de decembro de 2008. 
  159. ↑ Deming, Mark. "AMG Turisas". AllMusic. Consultado o 2008-03-16. 
  160. ↑ Rivadavia, Eduardo. "AMG Moonsorrow". AllMusic. Consultado o 16 de marzo de 2008. 
  161. ↑ 161,0 161,1 Bowar, Chad. "Caledonia Review". About.com. Arquivado dende o orixinal o 09 de outubro de 2008. Consultado o 13 de marzo de 2008. 
  162. ↑ 162,0 162,1 Bowar, Chad. "A Costa Da Morte Review". About.com. Arquivado dende o orixinal o 09 de xuño de 2008. Consultado o 14 de marzo de 2008. 
  163. ↑ Bowar, Chad. "To The Nameless Dead Review". About.com. Arquivado dende o orixinal o 19 de novembro de 2015. Consultado o 17 de abril de 2010. 
  164. ↑ "Irish Metal Legends WAYLANDER Stage Mini-Reunion At DAY OF DARKNESS Festival". Blabbermouth. 13 de xullo de 2005. Arquivado dende o orixinal o 07 de febreiro de 2009. Consultado o 31 de maio 2008. 
  165. ↑ Bowar, Chad. "Interview with Chrigel Glanzmann of Eluveitie". About.com. Arquivado dende o orixinal o 01 de abril de 2008. Consultado o 17 de marzo de 2008. 
  166. ↑ "Wacken Open Air 2015: Diese Bands sind dabei". T-Online (en alemán). 4 de xaneiro de 2015. Consultado o 18 de novembro de 2015. 
  167. ↑ Duden – Das neue Wörterbuch der Szenesprachen (en alemán). Bibliographisches Institut AG. ISBN 978-3411710928. 
  168. ↑ True, Chris. "Corvus Corax". AllMusic. Consultado o 31 de marzo de 2008. 
  169. ↑ Sharpe-Young, Garry. "In Extremo". MusicMight. Arquivado dende o orixinal o 10 de setembro de 2009. Consultado o 1 de abril de 2008. 
  170. ↑ Sharpe-Young, Garry. "Schandmaul". MusicMight. Arquivado dende o orixinal o 25 de maio de 2012. Consultado o 1 de abril de 2008. 
  171. ↑ Sharpe-Young, Garry. "Morgenstern Biography". MusicMight. Arquivado dende o orixinal o 29 de maio de 2012. Consultado o 1 de abril de 2008. 
  172. ↑ Sharpe-Young, Garry. "Schattentantz". MusicMight. Arquivado dende o orixinal o 27 de setembro de 2012. Consultado o 1 de abril de 2008. 
  173. ↑ Wiederhorn, Jon (2009). "Stairway to Heathen". Revolver: 60–64. Arquivado dende o orixinal o 12 de maio de 2009. Consultado o 11 de maio de 2009. 
  174. ↑ Cummins, Johnson (2009). "Myth Demeanour: Finland’s Korpiklaani lead the pagan metal pack". Montreal Mirror 24 (44). Arquivado dende o orixinal o 01 de xullo de 2009. Consultado o 11 de maio de 2009. 
  175. ↑ Wachter, Christian (2008). "Progressive Heiden". Pagan Fire (2). p. 51. 
  176. ↑ 176,0 176,1 Halupczok, Marc (2010). "Waldschrate & Met-Trinker". Metal Hammer. pp. 30–31. 
  177. ↑ Bowar, Chad. "Moonsorrow – Viides Luku: Hävitetty". About.com. Arquivado dende o orixinal o 30 de decembro de 2007. Consultado o 11 de maio de 2009. 
  178. ↑ Bowar, Chad. "Kampfar – Kvass Review". About.com. Arquivado dende o orixinal o 17 de febreiro de 2008. Consultado o 11 de maio de 2009. 
  179. ↑ 179,0 179,1 179,2 179,3 Myers, Ben (3 de agosto de 2009). "Scene and heard: Pirate metal". The Guardian. Arquivado dende o orixinal o 22 de abril de 2010. Consultado o 14 de maio de 2011. 
  180. ↑ 180,0 180,1 Gotrich, Lars (18 de setembro de 2009). "Alestorm: Play Metal Like A Pirate Day". NPR. Arquivado dende o orixinal o 04 de maio de 2011. Consultado o 16 de maio de 2011. 
  181. ↑ 181,0 181,1 Bowar, Chad (7 de agosto de 2009). "Swashbuckle Interview: A Conversation With Vocalist/Bassist Admiral Nobeard". About.com. Arquivado dende o orixinal o 21 de marzo de 2012. Consultado o 15 de maio de 2011. 
  182. ↑ 182,0 182,1 Bowar, Chad. "Alestorm - Captain Morgan's Revenge Review". About.com. Arquivado dende o orixinal o 15 de maio de 2011. Consultado o 15 de maio de 2011. 
  183. ↑ Lane, Jordan. "Verbal Deception: Yo ho ho and a pitcher of Molson". BeatRoute Magazine. Arquivado dende o orixinal o 18 de maio de 2011. Consultado o 15 de maio de 2011. 
  184. ↑ Holmes, Mark (29 de abril de 2009). "Interview with Dani Evans (Alestorm) – Part 1/2". Metal-Discovery. Arquivado dende o orixinal o 28 de maio de 2011. Consultado o 15 de maio de 2011. 
  185. ↑ 185,0 185,1 "Pop Metal". AllMusic. Arquivado dende o orixinal o 05 de febreiro de 2012. Consultado o 13 de novembro de 2015. 
  186. ↑ Moore, R. (2009). Sells Like Teen Spirit: Music, Youth Culture, and Social Crisis. New York University Press. pp. 105–106. ISBN 0-8147-5748-0. 
  187. ↑ Smith, C. (2009). 101 Albums that Changed Popular Music. Oxford University Press. pp. 160–162. ISBN 0-19-537371-5. 
  188. ↑ Bukszpan 2003, p. 63
  189. ↑ Pillsbury, G. T. (2006). Damage Incorporated: Metallica and the Production of Musical Identity. CRC Press. p. 45. ISBN 0-415-97374-0. 
  190. ↑ Weinstein 2000, p. 45-47
  191. ↑ Auslander, P. (2006). Performing Glam Rock: Gender and Theatricality in Popular Music. University of Michigan Press. p. 232. ISBN 0-7546-4057-4. 
  192. ↑ Bukszpan 2003, p. 60
  193. ↑ Walser, R. (1993). Running with the Devil: Power, Gender, and Madness in Heavy Metal Music. Wesleyan University Press. p. 13. ISBN 0-8195-6260-2. 
  194. ↑ Popoff, Martin (2014). The Big Book of Hair Metal: The Illustrated Oral History of Heavy Metal's Debauched Decade. Voyageur Press. p. 110. ISBN 9780760345467. 
  195. ↑ "Heavy Metal Classifications: A History of Gothic Metal". MetalDescent. Arquivado dende o orixinal o 17 de xullo de 2015. Consultado o 14 de xullo de 2015. 
  196. ↑ Bowar, Chad. "Gothic Metal Artists". About.com. Arquivado dende o orixinal o 17 de novembro de 2015. Consultado o 6 de maio de 2008. 
  197. ↑ "Gothic Metal". Radio Darkness. Arquivado dende o orixinal o 19 de febreiro de 2014. Consultado o 1 de decembro de 2012. 
  198. ↑ "Gothic metal". Allmusic. Consultado o 1 de decembro de 2012. 
  199. ↑ 199,0 199,1 Baddeley, Gavin (2002). Goth Chic: A Connoisseur's Guide to Dark Culture. Plexus. pp. 265–266. ISBN 9780859653084. 
  200. ↑ Sharpe-Young 2007, pp. 246, 275
  201. ↑ Sharpe-Young, Garry. "Paradise Lost biography". MusicMight. Arquivado dende o orixinal o 05 de setembro de 2009. Consultado o 19 de novembro de 2010. 
  202. ↑ "New Album "Feel The Misery" Announced By My Dying Bride". MetalUnderground.com. 25 de xuño de 2015. 
  203. ↑ 203,0 203,1 Huey, Steve. "Type O Negative – Music Biography". Allrovi. Arquivado dende o orixinal o 12 de marzo de 2011. Consultado o 25 de marzo de 2012. 
  204. ↑ "Tiamat". Sputnik Music. Consultado o 30 de novembro de 2015. 
  205. ↑ "Theatre Of Tragedy". Sputnik music. Consultado o 30 de novembro de 2015. 
  206. ↑ Begai, Carl (17 de marzo de 2015). "Moonspell - Worship Darkness In The Name Of Goth". BraveWords. 
  207. ↑ Sharpe-Young, Garry. "Sepolcrum". MusicMight. Arquivado dende o orixinal o 04 de novembro de 2012. Consultado o 19 de agosto de 2008. 
  208. ↑ Sharpe-Young, Garry. "Theatres des Vampires". MusicMight. Arquivado dende o orixinal o 02 de febreiro de 2016. Consultado o 19 de decembro de 2010. 
  209. ↑ "MusicMight :: Artists :: Cradle of Filth". Rockdetector. Arquivado dende o orixinal o 21 de setembro de 2008. Consultado o 25 de xuño de 2013. 
  210. ↑ Torreano, Bradley. "Dusk and Her Embrace – Cradle of Filth : Songs, Reviews, Credits, Awards : AllMusic". AllMusic. Consultado o 31 de outubro de 2012. 
  211. ↑ Rivadavia, Eduardo. "Tristania - Music Biography, Streaming Radio and Discography - AllMusic". AllMusic. Consultado o 29 de decembro de 2014. 
  212. ↑ "Artists :: Within Temptation". MusicMight. 7 de febreiro de 2008. Arquivado dende o orixinal o 17 de outubro de 2012. Consultado o 15 de abril de 2010. 
  213. ↑ Sharpe-Young 2007, p. 294
  214. ↑ 214,0 214,1 Mesquita Borges, Mario. "H.I.M.". Allmusic. Consultado o 18 de maio de 2012. 
  215. ↑ "Lullacry - Biography". MusicMight. Arquivado dende o orixinal o 08 de decembro de 2015. Consultado o 30 de novembro de 2015. 
  216. ↑ "Poisonblack Posts New Music Video For "Scars"". MetalUnderground.com. 3 de outubro de 2011. 
  217. ↑ DaRonco, Mike. "Lacuna Coil". Allmusic. Consultado o 18 de maio de 2012. 
  218. ↑ "Evanescence chart awards". Allmusic. Arquivado dende o orixinal o 08 de maio de 2012. Consultado o 18 de maio de 2012. 
  219. ↑ Ankeny, Jason. "Cradle of Filth". Allmusic. Consultado o 18 de maio de 2012. 
  220. ↑ Prown, Pete; Newquist, Harvey P. (1997). "Ch. 33: Industrial and Grindcore". Legends of Rock Guitar: The Essential Reference of Rock's Greatest Guitarists. Hal Leonard Corporation. p. 249. ISBN 978-0793540426. 
  221. ↑ 221,0 221,1 "Grindcore". Allmusic. Consultado o 16 de setembro de 2008. [Ligazón morta]
  222. ↑ Jones, Brad (6 de xullo de 1994). "Bore None". Denver Westword. Arquivado dende o orixinal o 02 de marzo de 2010. Consultado o 16 de setembro de 2008. 
  223. ↑ 223,0 223,1 223,2 "Grindcore Special". Terrorizer (180-181): 41–56. 2009. 
  224. ↑ Blush, Steven (2001). American Hardcore: A Tribal History. Feral House. p. 171. ISBN 9780922915712. 
  225. ↑ Widener, Matthew (2008). "Scared to Death: The Making of Repulsion's Horrified". Decibel (46): 63–69. 
  226. ↑ Glasper 2009, p. 11
  227. ↑ Birchmeier, Jason. "Matando Güeros review". Allmusic. Consultado o 3 de outubro de 2008. 
  228. ↑ Bosler, D. Shawn (2005). "Soilent Green". Decibel. Arquivado dende o orixinal o 08 de agosto de 2007. Consultado o 3 de outubro de 2008. 
  229. ↑ 229,0 229,1 "Grind Prix". Zero Tolerance (4): 46. 2005. 
  230. ↑ Lilker, Danny (2007). Grind Your Mind: A History of Grindcore (Libreto de notas). Mayan Records. MYNDD056. 
  231. ↑ Schwarz, Paul (2006). "Death Metal - Death/Grind". Terrorizer (150): 54. 
  232. ↑ "Seeing Cattle Decapitation at Los Globos Just Made Me a Deathgrind Fan". L.A. Weekly. Consultado o 17 de novembro de 2015. 
  233. ↑ Rose, Rustyn (17 de xullo de 2014). "Misery Index interview: Pushing the edges of brutality with The Killing Gods". AXS. Consultado o 17 de novembro de 2015. 
  234. ↑ 234,0 234,1 Mincemoyer, John (2002). "Gore International". Terrorizer (98): 19–20. 
  235. ↑ Widener, Matthew. "Carcass Clones". Decibel. Arquivado dende o orixinal o 16 de xaneiro de 2008. Consultado o 27 de febreiro de 2009. 
  236. ↑ Anderson, Vicki. "Running the musical gauntlet". The Press. Consultado o 16 de xuño de 2009. 
  237. ↑ Hess, Amanda. "Brick and Mordor: A record store heavy on the metal spins its last gloom and doom". Washington City Paper. Arquivado dende o orixinal o 19 de maio de 2008. Consultado o 16 de xuño de 2009. 
  238. ↑ Wallach, Berger & Greene 2011, p. 44
  239. ↑ Burr, Ramiro (24 de xuño de 2000). "Are You Ready to Rock Pesado? Latinos Struggle to Prove their Metal". Billboard 112 (26): 52–54. ISSN 0006-2510. 
  240. ↑ MTV news staff (25 de xuño de 1999). "Puya, Armored Saint Lead Latin Metal Surge On Metalo". MTV. Arquivado dende o orixinal o 25 de abril de 2010. Consultado o 11 de agosto de 2009. 
  241. ↑ Peiken, Matt (31 de xullo de 2001). "Bang Your Head: Latin Metal is Next 'Revolucion'". Sun Herald. Consultado o 11 de agosto de 2009. 
  242. ↑ Burr, Ramiro (30 de novembro de 2003). "Latin Notes: Ill Nino's confessional Latin metal band rages about missing fathers, betrayals, and loving and hating". San Antonio Express-News. p. J.8. 
  243. ↑ "Metalcore Musical Style". About Entertainment. Arquivado dende o orixinal o 19 de xuño de 2009. Consultado o 16 de novembro de 2014. 
  244. ↑ Williams, Sean (2013). The Ethnomusicologists' Cookbook: Complete Meals from Around the World (en inglés). Routledge. ISBN 9781135518967. 
  245. ↑ Niesel, Jeff. "He Likes It Loud: Attila Frontman Talks About the Band’s Heavy New Album". Cleveland Scene. Consultado o 1 de decembro de 2015. 
  246. ↑ "The Greatest Metal Bands of All Time: Sepultura". MTV. Arquivado dende o orixinal o 21 de outubro de 2013. Consultado o 17 de maio de 2010. 
  247. ↑ "The Greatest Metal Bands of All Time: Pantera". MTV. Arquivado dende o orixinal o 30 de decembro de 2011. Consultado o 17 de febreiro de 2012. 
  248. ↑ "History of HC". 14 de xullo de 2007. Arquivado dende o orixinal o 27 de febreiro de 2014. Consultado o 23 de setembro de 2015. 
  249. ↑ "Killswitch Engage". MTV UK. Arquivado dende o orixinal o 10 de febreiro de 2010. Consultado o 9 de xaneiro de 2010. 
  250. ↑ Sharpe-Young, Garry. "Underoath". MusicMight. Arquivado dende o orixinal o 02 de novembro de 2009. Consultado o 20 de xuño de 2009. 
  251. ↑ "Warped Tour outlasted by putting teenagers' interests first". The Orange County Register. 6 de xullo de 2005. 
  252. ↑ Leahey, Andrew. "Parkway Drive". Allmusic. Consultado o 1 de decembro de 2015. 
  253. ↑ "Blood Runs Deep: 23 Bands Who Shaped the Scene". Alternative Press. 7 de xullo de 2008. pp. 110, 118. 
  254. ↑ Strub, Whitney (11 de maio de 2006). "Behind the Key Club: An Interview with Mark "Barney" Greenway of Napalm Death". PopMatters. Consultado o 17 de setembro de 2008. 
  255. ↑ Leak, Brian (3 de outubro de 2012). "Stream Converge's 'All We Love We Leave Behind' LP In Full". Prefix Magazine. Arquivado dende o orixinal o 08 de decembro de 2015. Consultado o 28 de outubro de 2015. 
  256. ↑ Bowar, Chad. "Botch - We Are The Romans Review". About.com. Arquivado dende o orixinal o 27 de maio de 2011. Consultado o 20 de novembro de 2015. 
  257. ↑ "Mathcore band the 'Dillinger Escape Plan' visit NZ". 3News. 20 de maio de 2008. Arquivado dende o orixinal o 01 de febreiro de 2014. Consultado o 20 de novembro de 2015. 
  258. ↑ 258,0 258,1 258,2 D. Taylor, Jason. "Suicide Notes and Butterfly Kisses review". Allmusic. Consultado o 24 de xuño de 2008. 
  259. ↑ "CD Reviews: ARCH ENEMY – Black Earth (Reissue)". Metal Injection. 28 de agosto de 2007. Consultado o 24 de xuño de 2008. 
  260. ↑ "Ignominious Incarceration – Of Winter Born". Way Too Loud!. 30 de abril de 2009. Arquivado dende o orixinal o 19 de outubro de 2015. Consultado o 16 de novembro de 2015. 
  261. ↑ "It's Through the Approach". El Paisano. 12 de setembro de 2007. Arquivado dende o orixinal o 14 de xaneiro de 2009. Consultado o 24 de xuño de 2008. 
  262. ↑ "Suicide Notes and Butterfly Kisses review". mp3.com. Arquivado dende o orixinal o 12 de febreiro de 2009. Consultado o 16 de novembro de 2015. 
  263. ↑ 263,0 263,1 "Taste of Chaos". Revolver: 110. xuño de 2008. 
  264. ↑ "Trivium – In Waves CD Review". Hard Rock Haven. 1 de setembro de 2011. Arquivado dende o orixinal o 21 de febreiro de 2013. Consultado o 16 de novembro de 2015. 
  265. ↑ ""IN WAVES": LET THE ARGUING ABOUT THE NEW TRIVIUM SONG BEGIN!". MetalSucks. 23 de maio de 2011. 
  266. ↑ Rivadavia, Eduardo. "Overcome review". Allmusic. Consultado o 17 de febreiro de 2012. 
  267. ↑ Apar, Corey. "Bullet for My Valentine". Allmusic. Consultado o 8 de novembro de 2011. 
  268. ↑ Freeman, Phil (16 de marzo de 2010). "Alternative Press | Reviews | Bury Tomorrow – Portraits". Alternative Press. Arquivado dende o orixinal o 10 de xaneiro de 2012. Consultado o 9 de xullo de 2012. 
  269. ↑ "Asking Alexandria Interview: SXSW 2010". Spinner. 2 de maio de 2010. Arquivado dende o orixinal o 29 de xullo de 2012. Consultado o 23 de xuño de 2013. 
  270. ↑ "As I Lay Dying – Awakened". Rock n Reel Reviews. Arquivado dende o orixinal o 30 de abril de 2014. Consultado o 16 de novembro de 2015. 
  271. ↑ "Album Review! As I Lay Dying – Awakened". Headbang or GTFO. Arquivado dende o orixinal o 06 de agosto de 2013. Consultado o 16 de novembro de 2015. 
  272. ↑ "August Burns Red – Constellations". Way Too Loud!. 15 de xullo de 2012. Arquivado dende o orixinal o 19 de outubro de 2015. Consultado o 16 de novembro de 2015. 
  273. ↑ "Eternal Closure". Sputnikmusic. Consultado o 2 de xaneiro de 2012. 
  274. ↑ Bradley Zorgdrager (9 de outubro de 2012). "August Burns Red Burns Red Presents Sleddin' Holiday Album". Exclaim.ca. 
  275. ↑ "The Devil Wears Prada ‘Dead Throne’ is an Ambush of Sound – Album Review". Audio Ink Radio. 2011. 
  276. ↑ Grierson, Tim. "Alternative Metal - What Is Alternative Metal - Alt-Metal History". About.com. Arquivado dende o orixinal o 28 de maio de 2016. Consultado o 7 de xullo de 2010. 
  277. ↑ McIver, Joel (2012). Unleashed: The Story of Tool. Music Sales Group. p. 108. ISBN 9780857120403. 
  278. ↑ Henderson, Alex. "Sourvein Will to Mangle". AllMusic. Consultado o 19 de novembro de 2012. 
  279. ↑ 279,0 279,1 279,2 "Alternative Metal". AllMusic. Consultado o 15 de xullo de 2012. 
  280. ↑ Crean, Patricia (1 de decembro de 1989). "'Alice' will rattle some chains". Spokane Chronicle. 
  281. ↑ "Jesters of Destiny". Allmusic. Consultado o 1 de febreiro de 2013. 
  282. ↑ "Rap-Metal". Allmusic. Consultado o 21 de novembro de 2012. 
  283. ↑ "Funk Metal". Arquivado dende o orixinal o 02 de abril de 2012. Consultado o 1 de febreiro de 2012. 
  284. ↑ 284,0 284,1 Tompkins, Joseph (2009). "What's the Deal with Soundtrack Albums? Metal Music and the Customized Aesthetics of Contemporary Horror". Cinema Journal 49 (1): 65–81. doi:10.1353/cj.0.0155. 
  285. ↑ Erlewine, Stephen Thomas. "System of a Down Overview". Allmusic. Consultado o 9 de marzo de 2011. 
  286. ↑ Monger, James Christopher. "Five Finger Death Punch Biography". AllMusic. Consultado o 19 de maio de 2014. 
  287. ↑ Monger, James Christopher. "Original Album Classics - Mudvayne". Allmusic. Consultado o 1 de decembro de 2015. 
  288. ↑ "Alternative Metal – Icon Rob Zombie / CD / 2011". FYE. 22 de maio de 2010. Arquivado dende o orixinal o 23 de xaneiro de 2013. Consultado o 25 de novembro de 2012. 
  289. ↑ "Artists :: SEVENDUST". MusicMight. 20 de decembro de 2008. Arquivado dende o orixinal o 03 de marzo de 2016. Consultado o 11 de decembro de 2015. 
  290. ↑ "Funk Metal". Allmusic. Consultado o 30 de novembro de 2015. 
  291. ↑ Hugar, John (19 de maio de 2015). "Faith No More Are Finally Back, So Here Are Their Best Songs (That Aren’t ‘Epic’)". Uproxx. 
  292. ↑ 292,0 292,1 Darzin, Daina; Spencer, Lauren (1991). "The Thrash-Funk scene proudly presents Primus". Spin 6 (10): 39. 
  293. ↑ Gore, Joe (1991). "New Rage: The Funky from Guitar Player". Consultado o 1 de febreiro de 2012. 
  294. ↑ Mitchell, Paula Ann (2 de xuño de 2013). "Mountain Jam Music Festival kicks off Thursday". The Daily Freeman. Consultado o 17 de agosto de 2015. 
  295. ↑ Prato, Greg. "Bang Tango". Consultado o 3 de febreiro de 2012. 
  296. ↑ Erlewine, Stephen Thomas. "Extreme Biography". Consultado o 3 de febreiro de 2012. 
  297. ↑ Pieslak, Jonathan (2008). "Sound, text and identity in Korn’s ‘Hey Daddy’". Popular Music 27 (1): 35–52. doi:10.1017/S0261143008001451. 
  298. ↑ 298,0 298,1 McIver 2002, pp. 12–13
  299. ↑ McIver 2002, pp. 10, 12
  300. ↑ 300,0 300,1 Burgess, Aaron (9 de setembro de 2014). "10 Nu-Metal Albums You Need to Own". Revolver. Consultado o 5 de outubro de 2015. 
  301. ↑ "Artists :: LINKIN PARK". MusicMight. 3 de agosto de 2008. Arquivado dende o orixinal o 27 de maio de 2010. Consultado o 4 de marzo de 2013. 
  302. ↑ Udo 2002, pp. 124–138, 237–239
  303. ↑ Udo 2002, pp. 166–169, 235
  304. ↑ Udo 2002, pp. 139–149, 242
  305. ↑ "Disturbed Biography". Rolling Stone. Arquivado dende o orixinal o 14 de xuño de 2008. Consultado o 6 de marzo de 2009. 
  306. ↑ Henderson, Alex. "Rap-Metal". AllMusic. Consultado o 24 de xuño de 2008. 
  307. ↑ Peterson, Thane (26 de setembro de 2000). "How Corrosive Is Heavy Metal?". BusinessWeek. Consultado o 8 de xaneiro de 2009. 
  308. ↑ Gold, Jonathan (21 de outubro de 1991). "Anthrax, Public Enemy Fuse Rap, Metal". Los Angeles Times. Arquivado dende o orixinal o 29 de xuño de 2011. Consultado o 8 de xaneiro de 2009. 
  309. ↑ McIver 2008, p. 150
  310. ↑ McCarthy, Kieran. "Urban Discipline review". Allmusic. Consultado o 1 de decembro de 2015. 
  311. ↑ Bush, John. "Limp Bizkit". AllMusic. Consultado o 13 de febreiro de 2012. 
  312. ↑ Sano, David (31 de outubro de 2015). "Skindred - Volume". mxdwm.com. 
  313. ↑ Thompson, John J. (2000). Raised by Wolves: the Story of Christian Rock & Roll. Ottawa, Ontario: ECW Press. pp. 153–154. ISBN 1-55022-421-2. 
  314. ↑ 314,0 314,1 Moberg, Marcus (3 de novembro de 2008). Turn or Burn? The Peculiar Case of Christian Metal Music (PDF). Heavy Fundamentalisms: Music, Metal & Politics. Salzburgo: Inter-Disciplinary.Net. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 24 de setembro de 2015. Consultado o 12 de novembro de 2015. 
  315. ↑ Moberg, Marcus (2011). "The ‘Double Controversy’ of Christian Metal". Popular Music History: 87. ISSN 1740-7133. doi:10.1558/pomh.v6i1/2.85. 
  316. ↑ "Satellite: Awards". Allmusic. Consultado o 14 de xuño de 2012. 
  317. ↑ Beaujour, Tom. "UNDEROATH, AS I LAY DYING, NORMA JEAN, AND DEMON HUNTER". Revolver. Arquivado dende o orixinal o 24 de xuño de 2010. Consultado o 12 de novembro de 2015. 
  318. ↑ Kapelovitz, Dan (2001). "Heavy Metal Jesus Freaks – Headbanging for Christ". Mean Magazine. Arquivado dende o orixinal o 05 de agosto de 2007. Consultado o 6 de setembro de 2007. 
  319. ↑ Moberg, Marcus (2015). Christian Metal: History, Ideology, Scene. Bloomsbury Publishing. p. 51. ISBN 9781472579867. 
  320. ↑ Possamai, Adam (2005). "Religion and Popular Culture: A Hyper-real Testament". Gods, humans, and religions (Peter Lang) (7): 155. ISBN 9789052012728. ISSN 1377-8323. 
  321. ↑ Feuz, Gisela (18 de febreiro de 2014). "Bizarre Musikgenres Teil 6: Unblack Metal". Der Bund (en alemán). Arquivado dende o orixinal o 08 de decembro de 2015. Consultado o 01 de decembro de 2015. 
  322. ↑ "MusikkOpp-ned oppnedkors!". Oslonett (en noruegués). 6 de febreiro de 1995. Arquivado dende o orixinal o 01 de xaneiro de 2008. Consultado o 19 de decembro de 2007. 
  323. ↑ Sharpe-Young, Garry (2001). Rockdetector: A-Z of Black Metal (1ª ed.). Cherry Red Books. p. 91. ISBN 1-901447308. 
  324. ↑ Morrow, Matt (26 de maio de 2005). "Admonish Interview". The Whipping Post. Consultado o 9 de setembro de 2007. 
  325. ↑ Kahn-Harris 2007, p. 31
  326. ↑ Blackwell, Mark; Greer, Jim (1991). "All-Day Sucker". Spin: 57. 
  327. ↑ "Industrial Metal". Allmusic. Arquivado dende o orixinal o 30 de decembro de 2011. Consultado o 11 de febreiro de 2008. 
  328. ↑ 328,0 328,1 328,2 Di Perna, Alan (1995). Jackhammer of the Gods. Guitar World, 15(6), page 69.
  329. ↑ Wiederhorn, Jon (1994). "Industrious Meta". Pulse (64): 64. 
  330. ↑ Mühlmann, Wolf-Rüdiger (1999). "DIVISION ALPHA. Fazium One". Rock Hard (155). 
  331. ↑ Huey, Steve. "Ministry". AllMusic. Consultado o 12 de abril de 2015. 
  332. ↑ Huey, Steve. "Nine Inch Nails". AllMusic. Consultado o 24 de novembro de 2006. 
  333. ↑ "Fear Factory". Drowned in Sound. Arquivado dende o orixinal o 19 de maio de 2007. Consultado o 13 de novembro de 2015. 
  334. ↑ Walters, Martin. "Godflesh - Overview". Allmusic. Consultado o 3 de xullo de 2008. 
  335. ↑ 335,0 335,1 335,2 Forté, Stephan (2009). "Metal néoclassique". Guitarist Magazine Pedago. Les secrets du metal- Etudes de Style (en francés) (29): 14–15. 
  336. ↑ Farley, Helen (2013). "Demons, The Occult Devils and Witches: in Heavy Metal Music". En Bayer, Gerd. Heavy Metal Music in Britain. Ashgate Publishing. pp. 80–81. ISBN 9781409493853. 
  337. ↑ 337,0 337,1 337,2 "Progressive Metal". AllMusic. Arquivado dende o orixinal o 05 de xuño de 2011. Consultado o 16 de novembro de 2015. 
  338. ↑ "Genres: Avant-Garde Metal". Rate your music. Consultado o 16 de maio de 2012. 
  339. ↑ Huey, Steve. "Operation: Mindcrime". AllMusic. Consultado o 12 de outubro de 2015. 
  340. ↑ "Tool - Biography". AllMusic. Consultado o 11 de febreiro de 2013. 
  341. ↑ Prato, Greg. "Fates Warning". AllMusic. Consultado o 31 de novembro de 2011. 
  342. ↑ Stickler, John (28 de febreiro de 2011). "You Me At Six, All Time Low, Sum 41, House Of Pain & More Added To Sonisphere Knebworth Line-Up". Stereoboard.com. Consultado o 17 de outubro de 2011. 
  343. ↑ 343,0 343,1 Bowcott, Nick (26 de maio de 2011). "Meshuggah Share the Secrets of Their Sound". Guitar World. Arquivado dende o orixinal o 17 de maio de 2016. Consultado o 13 de novembro de 2015. 
  344. ↑ 344,0 344,1 Angle, Brad (23 de xullo de 2011). "Interview: Meshuggah Guitarist Fredrik Thordendal Answers Reader Questions". Guitar World. Arquivado dende o orixinal o 21 de marzo de 2015. Consultado o 13 de novembro de 2015. 
  345. ↑ 345,0 345,1 Thomson, Jamie (3 de marzo de 2011). "Djent, the metal geek's microgenre". The Guardian. 
  346. ↑ 346,0 346,1 Rivadavia, Eduardo. "Concealing Fate". Allmusic. Consultado o 17 de outubro de 2011. 
  347. ↑ Bienstock, Richard (22 de setembro de 2014). "Misha Mansoor's Tech-Metal Makes a Big Djent". Rolling Stone. 
  348. ↑ "Symphonic Metal". Nuclear Blast. Arquivado dende o orixinal o 08 de decembro de 2015. Consultado o 1 de decembro de 2015. 
  349. ↑ Bakr, NJ. "Symphonic Metal (Part One)". Rock Era Magazine. Arquivado dende o orixinal o 08 de decembro de 2015. Consultado o 1 de decembro de 2015. 
  350. ↑ Bowar, Chad. "Highest Hopes review". About.com. Arquivado dende o orixinal o 04 de marzo de 2016. Consultado o 14 de xullo de 2008. 
  351. ↑ Jurek, Thom. "Gothic Kabbalah review". Allmusic. Consultado o 25 de xullo de 2007. 
  352. ↑ Campbell, Dave (1 de maio de 2014). "Epica - The Quantum Enigma". metal-temple.com. Arquivado dende o orixinal o 21 de xullo de 2016. Consultado o 01 de decembro de 2015. 
  353. ↑ "Epica - The Quantum Enigma review". Metal Storm. 2 de maio de 2014. 
  354. ↑ "After Forever". Metal Storm. Consultado o 1 de decembro de 2015. 
  355. ↑ Hartmann, Graham (2 de decembro de 2014). "Delain Bassist Otto Schimmelpenninck Suffers Ruptured Testicle Onstage". Loudwire. 
  356. ↑ "LEAVES' EYES Signs With AFM RECORDS". Blabbermouth.net. 19 de marzo de 2015. 
  357. ↑ "Manuela Kraller Departs Xandria, Ex Libris Vocalist To Replace". Metal Underground. 25 de outubro de 2015. 
  358. ↑ "EDENBRIDGE: 'The Bonding' Trailer Released". Blabbermouth.net. 17 de xuño de 2013. 
  359. ↑ Schmidt, Axel; Neumann-Braun, Klaus (2008) [2004]. Die Welt der Gothics: Spielräume düster konnotierter Transzendenz (en alemán) (2ª ed.). VS Verlag für Sozialwissenschaften / GWV Fachverlage GmbH. pp. 269–270. ISBN 978-3-531-15880-8. 
  360. ↑ Pages, Neil Christian; O'Sickey, Ingeborg Majer; Rhiel, Mary (2008). Riefenstahl Screened: An Anthology of New Criticism. Bloomsbury Publishing USA. p. 131. ISBN 9781441104533. 
  361. ↑ Littlejohn, John T.; Putnam, Michael T. (2013). Rammstein on Fire: New Perspectives on the Music and Performances. McFarland. p. 9. ISBN 9780786474639. 
  362. ↑ Reges, Margeret. "Oomph!". Allmusic. Consultado o 5 de abril de 2014. 
  363. ↑ Roth, Thomas (3 de agosto de 2015). "Urgewaltiger Auftritt mit großer Lichtchoreographie". Ludwisburger Kreiszeitung (en alemán). Arquivado dende o orixinal o 21 de novembro de 2015. Consultado o 20 de novembro de 2015. 
  364. ↑ ""Megaherz" vor "Unheilig"". OVB (en alemán). 20 de xuño de 2015. Consultado o 20 de novembro de 2015. 
  365. ↑ "What is Progressive Music?". progrockandmetal.net. Consultado o 15 de outubro de 2016. 
  366. ↑ 366,0 366,1 Sharpe-Young, Garry (2003). A–Z of Power Metal. Rockdetector Series. Cherry Red Books. ISBN 978-1-901447-13-2. 
  367. ↑ "Power Metal". guitarmasterclass.net. Consultado o 16 de novembro de 2015. 
  368. ↑ "BLIND GUARDIAN". RockHard (en alemán). Arquivado dende o orixinal o 13 de abril de 2008. Consultado o 16 de novembro de 2015. 
  369. ↑ "Power Metal Pioneers HELLOWEEN to Headline Hornbill Festival - Any Louder". Any Louder. Arquivado dende o orixinal o 17 de novembro de 2015. Consultado o 16 de novembro de 2015. 
  370. ↑ "Fuck Guilty Pleasures: DragonForce Gives Power Metal a Good Name". L.A. Weekly. Consultado o 16 de novembro de 2015. 
  371. ↑ "SONATA ARCTICA: Fourth 'Pariah's Child' Trailer". BLABBERMOUTH.NET. 2014-02-10. Consultado o 16 de novembro de 2015. 
  372. ↑ "ANGRA's 'Secret Garden' Album To Feature Guest Appearances By SIMONE SIMONS, DORO PESCH". BLABBERMOUTH.NET. 17 de novembro de 2014. Consultado o 16 de novembro de 2015. 
  373. ↑ "Power Metal: Sabaton Are Here To Broaden Your Horizons - Stereoboard". Stereoboard.com. Consultado o 16 de novembro de 2015. 
  374. ↑ "Stratovarius y Helloween: power metal a la vena". RockNvivo (en castelán). Arquivado dende o orixinal o 17 de novembro de 2015. Consultado o 16 de novembro de 2015. 
  375. ↑ "KAMELOT Features ARCH ENEMY's Frontwoman For The "Liar Liar (Wasteland Monarchy)" Video - Metal Injection". Metal Injection. Consultado o 16 de novembro de 2015. 
  376. ↑ Oz, Diamond (15 de novembro de 2015). "Sunday Old School: Hammerfall". metalunderground.com. 
  377. ↑ 377,0 377,1 "Speed/Thrash Metal". AllMusic. Consultado o 5 de novembro de 2015. 
  378. ↑ Yuan, Henry (8 de marzo de 2011). "Venom Issue New Album Update". Revolver. 
  379. ↑ Erlewine, Stephen. "Motörhead Biography". AllMusic. Consultado o 11 de febreiro de 2007. 
  380. ↑ "Accept : Biography". Spirit of Metal. Consultado o 11 de decembro de 2008. 
  381. ↑ Sharpe-Young, Garry. "Kyuss biography". Rockdetector. Arquivado dende o orixinal o 25 de decembro de 2007. Consultado o 10 de decembro de 2007. 
  382. ↑ "Stoner Metal". Allmusic. Consultado o 10 de decembro de 2007. 
  383. ↑ Rivadavia, Eduardo. "Kyuss biography". Allmusic. Consultado o 10 de decembro de 2007. 
  384. ↑ Rivadavia, Eduardo. "Sleep biography". Allmusic. Consultado o 21 de xullo de 2008. 
  385. ↑ Bowar, Chad. "What Is Thrash Metal?". About.com. Arquivado dende o orixinal o 21 de febreiro de 2012. Consultado o 28 de xaneiro de 2014. 
  386. ↑ Weinstein 2000, p. 50-51
  387. ↑ McIver, Joel (29 de abril de 2010). "A History of Thrash Metal". Total Guitar. MusicRadar. Consultado o 17 de xuño de 2014. 
  388. ↑ Weinstein 2000, p. 48
  389. ↑ Weinstein 2000, p. 288
  390. ↑ Lee, Cosmo (7 de maio de 2007). "Get Thrashed: The Story of Thrash Metal". Stylus Magazine. Arquivado dende o orixinal o 25 de decembro de 2008. Consultado o 28 de xaneiro de 2014. 
  391. ↑ Downey, Ryan J. (25 de abril de 2011). "Metallica, Megadeth, Slayer And Anthrax Make Big 4 History". MTV. Arquivado dende o orixinal o 12 de agosto de 2019. Consultado o 01 de decembro de 2015. 
  392. ↑ "KREATOR, SODOM, DESTRUCTION, TANKARD: 'The Big Teutonic 4' To Release New 10-Inch Single". Blabbermouth.net. 10 de febreiro de 2015. 
  393. ↑ Claes, Sean. "Superjoint Ritual Feature Interview". Blistering. Arquivado dende o orixinal o 04 de novembro de 2015. Consultado o 8 September 2009. 
  394. ↑ "Powerviolence: The Dysfunctional Family of Bllleeeeaaauuurrrgghhh!!". Terrorizer (172): 36–37. 2008. 
  395. ↑ 395,0 395,1 Distefano, Alex (12 de febreiro de 2015). "The 10 Best Crossover Thrash Bands". OC Weekly. Arquivado dende o orixinal o 20 de novembro de 2015. Consultado o 20 de novembro de 2015. 
  396. ↑ University of California (2007). Dark Matter: Towards an Architectonics of Rock, Place, and Identity in Brasilia's Utopian Underground. ProQuest. p. 126. ISBN 9780549440666. Arquivado dende o orixinal o 21 de novembro de 2015. Consultado o 20 de novembro de 2015. 
  397. ↑ "KTVU.com talks to Corrosion of Conformity's Pepper Keenan". KTVU. 17 de novembro de 2015. Arquivado dende o orixinal o 21 de novembro de 2015. Consultado o 20 de novembro de 2015. 
  398. ↑ "DIRTY ROTTEN IMBECILES (D.R.I.) To Enter Studio In October". Blabbermouth. 11 de setembro de 2014. Consultado o 20 de novembro de 2015. 
  399. ↑ "STROMTROOPERS OF DEATH: 'Speak English Or Die' 30th-Anniversary Reissue Due In November". Blabbermouth. 21 de outubro de 2015. Consultado o 20 de novembro de 2015. 
  400. ↑ "SLIPKNOT’S 2016 UK TOUR SUPPORT CONFIRMED". Kerrang!. 12 de novembro de 2015. Consultado o 20 de novembro de 2015. 
  401. ↑ "Best Pantera Albums". About.com. Arquivado dende o orixinal o 03 de outubro de 2015. Consultado o 18 de maio de 2012. 
  402. ↑ Freeman, Phil. "Terra Incognita review". Allmusic. Consultado o 13 de xuño de 2010. 
  403. ↑ Simmonds, Jeremy (2008). The Encyclopedia of Dead Rock Stars: Heroin, Handguns, and Ham Sandwiches. Chicago Review Press. p. 535. ISBN 978-1-55652-754-8. 
  404. ↑ Freeman, Phil. "Black Rivers Flow review". Allmusic. Consultado o 23 de decembro de 2011. 
  405. ↑ Marsicano, Dan. "Best Sepultura Albums". About.com. Arquivado dende o orixinal o 16 de outubro de 2015. Consultado o 2 de maio de 2012. 
  406. ↑ Rivadavia, Eduardo. "Conquer review". Allmusic. Consultado o 13 de xuño de 2010. 
  407. ↑ Rivadavia, Eduardo. "Gojira biography". Allmusic. Consultado o 16 de xuño de 2010. 
  408. ↑ Freeman, Phil. "Deathless review". Allmusic. Consultado o 13 de xuño de 2010. 
  409. ↑ Rivadavia, Eduardo. "Face Down biography". Allmusic. Consultado o 13 de xuño de 2010. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Subxéneros_do_heavy_metal&oldid=6779180»